Hymn for the missing.. {ARROWPAW}

Het deed pijn, alles deed pijn. Zijn moeder had hem al verlaten vlak na zijn geboorte, hij had de poes nooit mogen ontmoeten. En nu, nu zijn vader. Nu Arrowpaw er bij stil stond was de tijd die hij met zijn vader had mogen doorbrengen eigenlijk veel te kort geweest. Zeker als je, je bedacht dat hij al geen tijd met zijn moeder had mogen hebben. Toch was hij niet boos op hem, niet teleurgesteld. Misschien in eerste instantie, maar na het hele verhaal te hebben gehoord. Natuurlijk had zijn vader zijn leven opgeofferd voor zijn dochter, Arrow's zusje. Het enige wat hij nu nog kon doen was hopen dat zijn ouders gelukkig waren samen, in StarClan. Afwezig liet de jonge kater zijn blik richting de hemel glijden. Vanaf nu zou dat het enige worden wat hem nog troost kon bieden. Geen tripjes meer naar de leaders den, al had hij niets tegen Silverfang, Silverstar.

Een bekende stem klonk door in zijn oren en Arrow snoof even. Onvrijwillig voelde hij zijn oren iets richting zijn nek zakken. Eens waren hij en Rowanpaw beste vrienden geweest. Dat was allemaal veranderd een tijdje nadat zijn moeder Bluestar was overleden. In het begin had de bruine kater niet begrepen wat er aan de hand was, maar uiteindelijk werd hem duidelijk met wat voor een passie zijn voormalige vriend zijn vader haatte. Sindsdien was alles niet zo soepel meer verlopen tussen de twee en hij was dan ook vrij verbaasd door de woorden die de kat uitsprak. Hoewel het nog altijd kwaad was leek hij er haast erger aan toe te zijn dan Arrowpaw zelf. Het was zijn vader niet eens. Met grote passen stapte hij op de kat af en keek hem strak aan met zijn ijzig blauwe ogen. "Je zou toch denken dat het jouw vader was die nu in StarClan zat," beet hij hem toe. In werkelijkheid vond hij het vreselijk jammer dat hun vriendschap verloren was gegaan, maar hij hield van zijn vader en hij kon het niet hebben hoe Rowan al die tijd naar hem had gekeken en over hem had gesproken. "Ik had je toch wel iets vrolijker verwacht nu je aartsvijand van de aarde is geveegd." Hij wist dat het heel hard was wat hij zei, maar zijn kwaadheid sprak nu voor hem.

Hij kon letterlijk niet snappen waarom hij zich zo voelde. Waarom hij deze pijn voelde. Hij had de kater zijn hele leven lang gehaat. Firestar was een moordenaar geweest een monster maar nu.. Nu was het leeg. Voelde hij niet de opluchting die hij ooit had gehoopt te voelen. Het was leeg niets anders dan leeg.

De stem van zijn vroegere beste vriend liet hem opschrikken en staarde recht naar Arrowpaw. Zijn mond opende zich om zichzelf te verdedigen maar de haat in Arrow's stem brak zijn hart. "Arrow.." Fluisterde hij trillend. "H.. Het spijt me van je vader." Fluisterde hij zacht hopend dat Arrow zou merken dat hij het echt meende. De pijn dieper en dieper doordrong. Ze waren beste vrienden geweest. Deden alles samen en nu.. Nu had Rowan het gevoel dat Arrowpaw hem elk moment kon aanvliegen. "Ik.. Haatte hem niet." Mompelde hij langzaam. Nee hij wist het nu. Hij had Firestar nooit gehaat hij was gewoon.. bang geweest. "Ik.. Wou alleen maar dat hij.. Me had begrepen. Waarom ik zo deed. Maar als zelfs m'n beste vriend me niet begreep waarom zou een kater die hele andere dingen aan z'n hoofd had het dan wel begrijpen." Mompelde hij wegkijkend.

De ander leek zijn aanwezigheid te hebben gemerkt. Hoe kon het ook anders, hij had het recht in zijn gezicht gezegd. Hieraan voorafgaand hadden ze elkaar een hele tijd niet meer gesproken. Arrowpaw had er simpelweg geen zin meer in gehad te proberen te praten tegen Rowan. Wat de zoon van Bluestar hem nu zei verbaasde hem. Hij had niet op zo'n antwoord gerekend, hij had op en fel verwijt gerekend. De kater voelde zich ietwat van zijn stuk gebracht. Nee, hier had hij totaal niet op gerekend. Net toen zijn blik wat verzachtte, voelde hij zijn woedde weer oplaaien door wat Rowanpaw daarna zei. "Serieus Rowanpaw, wat ben je me nu allemaal aan het wijsmaken. Opeens zeggen dat je m'n vader nooit gehaat hebt, terwijl ik je vaak genoeg met vlammende ogen naar hem heb zien kijken. En dat hij jou zou begrijpen? Besef je wel wat je daar zegt? Heb je nooit aan zijn situatie gedacht?! Hij zag zichzelf als de schuldige voor Bluestar's dood en dan wrijf jij dat er nog eens lekker in als haar zoon!" riep hij naar de grijze kater. Hij was de controle kwijt, maar hij kon dit niet hebben. Had die stomkop nu alles weggegooid, zijn vader zo lang de schuld gegeven, zonder die gevoelens echt te hebben. Zonder hem echt te haten zoals hij zo vaak had beweerd.

Pijn was zichtbaar in zijn ogen. Hij miste zijn vriend. Hij miste het plezier wat hij met de kater kon hebben. Hij miste hun gelach en hun gesprekken. De tijd kon niet terug gedraaid worden maar op een of andere manier kon het toch wel verbeteren.. Toch?

Langzaam begon hij te trillen toen Arrow tegen hem uitviel maar durfde niet weg te kijken. Zijn mond opende in verdediging maar bleef met stomheid geslagen. Want hoe kon je iemand tegenspreken als je wist dat diegene gelijk had. "JA het is zijn schuld Arrow!" Probeerde hij. "En.. JA ik was boos ik.. ik snap nogsteeds niet hoe hij haar heeft kunnen laten gaan. Ze had bij ons in de Nursery moeten blijven niet.. Achter een of ander wild beest aan moeten rennen." Fluisterde hij. "Je vader heeft schuld aan haar dood maar dat betekend nog niet dat hij dood moest.. Dat betekend niet dat hij jullie had moeten achterlaten. Mij.. zonder antwoorden had moeten laten." Fluisterde hij zijn vacht plat op zijn schouders niet kunnen vechten tegen zijn woorden.

Kwaad schudde hij zijn hoofd nadat de kater had gesproken. Ging hij nu nog door, na al die tijd? "Je bent echt geen steek veranderd Rowan," beet hij hem toe. "Je hoort wat je zegt hé, het draait weer allemaal om jou. Jij zit nu weer met het verdriet, omdat hij jou zonder antwoorden heeft laten zitten. Och wat heb je het zwaar Rowanpaw." Arrow kon simpelweg niet geloven wat hij naar zijn hoofd geslingerd kreeg. Alsof het nooit eens door die stomme kop van zijn oude vriend doordrong. "Firestar heeft haar niet laten gaan. Hij is zelf achter die hond aan gerend. Hij heeft dat beest zelf aangevallen zonder Bluestar er in te mengen. Zij heeft zelf besloten achter hem aan te rennen en daarna haar leven aan hem te geven! Dat was haar beslissing, niet die van hem. Hij heeft haar niet gedwongen en Littlewish heeft haar niet gedwongen! Ik ga nu ook Bluepaw niet de schuld geven van het feit dat hij haar heeft moeten redden en zijn leven heeft moeten geven om dat te doen, dat kun je een ander niet aan doen." Hoe lang kon iemand zo in zijn eigen wereldje blijven leven? Het was zo makkelijk om blindelings een ander de schuld te geven, maar in feite was het enkel wegrennen van de waarheid. Ooit moest hij dat toch eens onder ogen gaan zien, anders kwam het nooit goed tussen hen. Arrowpaw vertikte het om vrienden te zijn met een kat die zo over zijn vader sprak.

Arrow had gelijk. Rowanpaw wist verdomme dat Arrow gelijk had maar hij kon het niet toelaten in zijn hoofd. Hij wou niet geloven dat zijn moeder hun zo zou verlaten. Hij wou niet geloven dat dat de realiteit was. Maar het was de realiteit hij had het zo makkelijk gevonden om Firestar de schuld te geven hem te haten terwijl zijn eigen zus net zo veel schuld kon hebben. Little had in exact hetzelfde schuitje gezeten en op een of andere manier had Rowanpaw in zijn hoofd vastgesloten dat Little wel gered had moeten worden maar Firestar gewoon had mogen doodgaan. Hij was kinderachtig en dat had hem zijn vriendschap gekost. "Je vergeet dus verdomme wat het eerste is wat ik tegen je zeg? Ben je er nou zo op uit om de fouten in mij te zien Arrow. Ik vind het vreselijk voor je. Ik weet hoe het voelt.. Jij hebt je moeder niet gekend maar ik weet nog hoe het voelde toen Bluestar het kamp in werd gedragen. Ik weet hoe veel pijn het deed en ik wou je verdomme helpen! ER voor je zijn.." Hij schudde zijn kop. "Maar ja natuurlijk gaat het allemaal om mij. Want weet je het gaat altijd om mij want ik HOU nou eenmaal zoveel van wie ik ben. Weetje ik hou zo veel van mezelf ik zal wel Rogue worden kan ik alleen maar van mezelf houden dan hoef ik niet alles te doen wat ik doe om de clan te helpen want dat doe ik echt totaal niet." Gromde hij beledigd. Hij haatte het om ruzie te hebben met een kater die hij ooit als zijn beste vriend had gezien. Maar dit alles was gewoon teveel geweest en op het moment dat hij zijn eigen fouten was gaan inzien duwde Arrow hem regelrecht weer in de verdediging. Hem regelrecht weer in de haatgevoelens en het verdriet.

Een trilling gleed over zijn rug terwijl hij langzaam omhoog kwam en recht naar Arrow staarde zijn bovenlip iets optrekkend waardoor de scherpe tanden in zijn bek zichtbaar werden. "Je luistert dus totaal niet naar me." Gromde hij zijn nagels in de grond slaand. "Ben je nou echt zo dom dat je denk dat ik dat niet weet. Dat je denkt dat ik zo in elkaar zit? Ken je me zo slecht Arrowpaw?" Mompelde hij gepijnigd. "Mijn vrolijke vriendje!" Sneerde hij en staarde hem aan. "Je hebt nooit iets anders gedaan dan op me neergekeken. Vanaf het moment dat ik mijn mening sprak vanaf het moment dat ik iets van gevoelens wou tonen. Zodra ik jou ook maar even tegen de haren instreek verliet je me! I..Ik.." Hij schudde zijn hoofd. "I loved you."

Waarom kon hij niet gewoon zijn kop houden? Zijn hoofd buigen en knikken want in zijn hart wist hij dat de kater gelijk had. In zijn hart wist hij dat Arrow dit net zo min wou als hij maar zijn hoofd wou het niet toelaten. Bovendien dit was een ruzie die er uit had moeten komen. Dit moest uitgesproken worden maar daarna wist hij niet meer zeker of er ooit nog een toekomst was voor hun. Zelfs niet als vrienden.. Er zou niets meer over zijn en wellicht moest Rowan dan echt de keuze maken. Want wat voor Warrior zou hij wel niet zijn als hij zijn hele leven lang al een kater haatte die hem leiding moest geven. Hij was niets anders dan elke willekeurige Rogue..

"I.. I loved you as a friend." Verbterde hij zichzelf langzaam en zijn oren zakte ietsje omlaag door de leugen. Hij wou niet liegen niet tegen hem. MAar hij kon niets anders. Hij moest wel. Hij wou hem niet verliezen.. "Forget what I said.. Ill just leave." Mompelde hij verslagen. Alle strijd die hij in zijn lichaam had gevoeld verdwenen. "I'll miss ya." Mompelde hij zacht en draaide zich om zijn rug naar Arrow kerend en liep weg.