Wallflower {&OMEN}

Soepel sprong de witte kat, met haar zachte, onderhand al wat dikke vacht, over de lage schutting die haar tuin scheidde van de wereld daar buiten. Ze keek geen één keer achterom naar het huis van haar tweebenen, het deed haar niet zoveel wat er omging in het hoofd van de tweebenen die haar zagen als "een eigendom". Die moesten nog altijd leren dat een kat geen eigendom of ding is, waar je de macht over hebt puur omdat je ze een halsband om doet.

Maar, dat was niet de enige reden dat Arizona voornamelijk buiten haar huidige huis leefde (ondanks dat ze 's nachts wel terugging voor een dak boven haar hoofd, een warme mand en het eten). De witte poes is een ontzettende einzelgänger, en is dan ook niet zo goed rondom tweebenen. Ook rondom andere katten overigens. Ondanks haar sociale ongemakkelijkheid en het zijn van een einzelgänger, voelde ze zich behoorlijk alleen. En niet op een goede manier, zoals ze dat meestal ervaarde. Ze vond het vroeger heerlijk om even tijd voor zichzelf te hebben, maar dit was misschien nét iets te veel van het goede.

Langzaam liep ze over de stoep, de koude tegels voelden aan als blokken ijs. En dan was het nog niet eens echt "winter" (om even tweebeen-termen te gebruiken), nee het was pas herfst. Hoe streng zou de winter dit jaar worden? Met een blik vol hoop in haar blauwe ogen, keek ze omhoog naar de lucht. Hopend op een antwoord, dat ze niet kreeg. Een zachte zucht rolde over haar lippen, terwijl ze weer verder liep.

& O M E N
OOC; moet nog een beetje inkomen met Ari.. ;c

Een flits rood schoot over de straten van de rechtlopers-plek heen. Hijgend rende de poes voort, zonder achterom te kijken. Langzaam nam de uitputting toe, en ze wist dat als ze nu niet snel een beschutte plek zou vinden, ze dood zou zijn. Daar was ze, rustig in haar territorium haar vaste morgenronde te doen, tot er opeens een hartstikke grote hond opdook, uit het niets. Natuurlijk wilde Omen geen indringers in haar gebied, dus probeerde ze de hond weg te jagen. Dat lukte, maar ze had er niet op gerekend dat er nog een tweede hond was, die ook nog is twee keer zo groot was dan de ander! Ze voelde de adem van het beest op haar poten, en ze dwong haarzelf nog harder te rennen. Ze zag de andere kat helaas net te laat en ze botste hard tegen het dier aan. Toen ze weer op haar poten stond, keek ze in paniek rond op zoek naar de hond. Ze zag dat het domme ding gewoon aan het doorrennen was, maar ze wist zeker dat hij er snel achter zou komen dat hij achter niks aanrende. "Snel, sta op! We moeten hier weg!" Krijste ze naar de andere kat. Niemand verdiende het lot om dood te gaan door een hond.

Met een klap werd ze achterover geworpen. Even was ze in gedachten verzonken geweest en dus had ze de rode poes - die in volle vaart over de stoep had gerend - niet gezien. Een verontwaardigde miauw ontsnapte uit haar mond, wat was hier in vredesnaam de bedoeling van? Ze krabbelde een stukje overeind op haar voorpoten, om op haar achterste te kunnen zitten. "Snel, sta op! We moeten hier weg!" Had de rode poes tegen haar gekrijst. Arizona had haar mond al geopend om te vragen wat er aan de hand was, maar toen ze zich even omdraaide zag ze het gevaar zelf al onder ogen. Een huivering schoot over haar ruggengraat, en het duurde even voordat ze zichzelf er echt toe kon zetten te vluchten. Honden waren soms verschrikkelijke beesten, vooral als ze duidelijk op jacht waren op katten. En deze, leek er één van te zijn. Echter, bewees hij dan ook wel weer het lage IQ dat Arizona gewend was van de honden die ze had ontmoet. Ze nam aan dat de rode kat achterna was gezeten door dat beest, maar hij rende nu als een kip zonder kop achter niets aan. De witte kat wierp nog even een blik op de kat tegen wie ze was opgebotst, om het vervolgens op een lopen te zetten. Met lange sprongen baande ze zich een weg vooruit, nog altijd - uit een automatisme - netjes over de stoep.

Waar was ze? Alle rechtlopers-straten leken op elkaar en Omen had geen idee in welke ze nu weer was beland. De rode poes keek vluchtig rond, op zoek naar de witte poes waar ze zojuist op was geknald. Ze zag de kattin wegrennen, en besloot dat het het slimste was om achter de Kittypet aan te gaan, die wist hier vast de weg. Wat erg opviel, was dat de witte poes op de stoep liep. Alleen maar op de stoep! Waarom liep ze niet gewoon op het asfalt? Pas toen er een monster voorbij reed, begon Omen te snappen waarom, en al snel liep ook zij op de stoep. "Ik denk... Ik denk dat we hem kwijt zijn!" Riep ze buiten adem en liet zich op de grond neervallen. Zij had al veel langer gerend!

"Ik denk... Ik denk dat we hem kwijt zijn!" Klonk de luide stem van de andere kat achter haar. Langzaam kwam Arizona tot stilstand, waarna ze zich omdraaide. Even haalde ze diep adem, in een poging haar gejaagde ademhaling wat tot rust te krijgen. Ze was het niet meer gewend om lange stukken te rennen, op de boerderij waar ze vroeger woonde had ze dat bijna dagelijks gedaan. Na nogmaals even diep in- en uitgeademd te hebben, liep ze met haar oortjes naar voren gedraaid op de onbekende kattin af - die zich op de grond neer had laten vallen. "Gaat het een beetje?" Vroeg ze, doelend op het feit dat de ander nog erger buiten adem was dan zijzelf. Even zweeg ze, om de ander de tijd te geven te antwoorden. "Je bent geen kittypet zeker?"

Het verbaasde Omen dat de andere kattin ook buiten adem was. Hoe kon dat als ze maar zo'n klein stukje gerend had? Toen rook Omen de geur, de geur van kittypet. Aha, vandaar. De witte poes kwam met vooruit staande oortjes op haar af. "Gaat het een beetje?" Omen knikte beschaamd. Ze ging snel rechtop zitten en keek onderzoekend naar de ander. Ze leek rond haar leeftijd en ze had een mooie, wat langere vacht. "Je bent geen kittypet zeker?" Au! Dacht die ander nou serieus dat zij een kittypet was? Verontwaardigd stak Omen haar roze neusje in de lucht. Zo slecht zag ze er toch niet uit? "Ehm? Zie ik eruit alsof ik een kittypet ben?" Ze draaide een rondje, met haar staart hoog in de lucht. Omen had de sterke bouw van een wilde kat, al werd deze een beetje verstopt onder haar lange haren. Ook was ze groot, en waren haar nagels niet geknipt door de rechtlopers. Al met al leek ze totáál niet op een kittypet!

Even haalde Arizona haar smalle schouders op, toen de ander vroeg of het ernaar uit zag dat zij een kittypet zou zijn. Een kleine glimlach speelde rond haar lippen. "Nee, niet echt," gaf ze toe. "Duuuusss.." begon ze aarzelend. Het was haar sociale ongemakkelijkheid die weer naar boven kwam. Al met al was die eigenschap een beetje apart, soms merkte ze er niets van terwijl ze op andere moment geen enkel woord uit kon brengen. "Dan mag ik aannemen dat je een zwerfkat bent?" De witte kat wierp even een korte blik op de ander, waarna haar blauwe ogen langzaam weer afdwaalde naar de omgeving. De hoge huizen van de andere tweebenen in de straat. Een zachte zucht rolde over haar lippen. Ze zou nooit echt gewend kunnen raken aan haar nieuwe omgeving. In gedachten verzonken, vergat ze even dat ze met iemand in gesprek was geweest. Ze verschoof even, zodat ze wat comfortabeler zat en sloeg haar pluizige staart over haar poten heen. "Ik ben Arizona, trouwens."

"Nee, niet echt," Omen knikte glimlachend. "Duuuusss.." De rode oortjes van Omen gingen naar voren. "Dan mag ik aannemen dat je een zwerfkat bent?" Even aarzelde de rode kattin. Was ze een zwerfkat? "Ik denk het? Bij ons noem je dat een Rogue," De poes verschoof en sloeg haar staart om haar poten. "Ik ben Arizona, trouwens." Omen knikte. "Ik ben Omen, het is aangenaam kennis te maken."

- Even geen inspi sorry ._.

Arizona hield haar kop lichtelijk schuin, in afwachting van het antwoord van de ander. "Ik denk het? Bij ons noem je dat een Rogue." De lichtgekleurde poes knikte dat ze het begreep, ze had de term wel eens eerder horen vallen maar had nooit echt geweten wat het in hield. "Hoe is dat om een zwerfkat, ik bedoel Rogue te zijn?" Zijzelf had altijd bij tweebenen in huis gewoond, zwerfkatten had ze telkens zo veel mogelijk (op bevel van haar moeder) vermeden. "Ik ben Arizona, trouwens," had ze zichzelf voorgesteld. De rode kattin stelde zichzelf voor als Omen. "Insgelijks," glimlachte ze.

"Hoe is dat om een zwerfkat, ik bedoel Rogue te zijn?" Omen dacht even na, hoe was het eigenlijk? Het allereerste wat haar te binnen schoot, was alleen. En al wilde Omen zich niet aanstellen, ze was erg alleen. Ze vond het steeds saaier worden om in haar territorium te blijven. Er was niet vaak wat te beleven! Maar aan de ander kant, had je een gebied voor jezelf. "Het is opzich wel leuk, maar toch ook alleen. Je beleefd niet veel, doordat veel katten denken dat zwerfkatten slecht zijn en alleen maar aan moorden denken."