The evill BunnyBeast { OPEN }

De spierwitte kitten sloop de Nursery uit, alsof ze op een gevaarlijke missie was keek ze om zich heen. De kust was veilig. Met een klein sprongetje vooruit sloop ze weer verder het kamp in. Langs de schaduw van de bomen keek ze het kamp in. Het was midden op de dag en de meeste katten waren nu aan het jagen, trainen of iets voor zichzelf aan het doen. De meeste waren in ieder geval het kamp uit. Daarom was de kleine kitten nu op onderzoek uitgegaan. Minder katten in kamp waren ook minder katten om haar terug het nest in te slepen. Met nog een sprongetje kwam ze de schaduw uit. Het licht wierp een bijna zilveren glans over Silentkit heen. In haar ogen lag een nieuwsgierige en brutale glans. Voor haar lag de prooistapel, maar die was niet zo interessant. Naast die stapel lag echter een plat konijn… Konijnen waren normaal niet plat. Sluipend liep ze richting het konijn, zette zich af en sprong. Jammer genoeg was haar ruimtelijk inzicht niet zo goed geweest, ze landde een paar centimeter voor de pluizige staart. Weer sprong ze om nu wel de staart tussen haar pootjes te vangen. Met haar kleine klauwtjes duwde ze het vachtje om. Hieronder lag geen greintje vlees meer, iemand had de huid mooi van het lijfje getrokken. Met een ondeugende blik kroop ze eronder, het vachtje bedekte haar bijna helemaal. Enkel een witte staart en pootjes kwamen er onderuit. Als een konijnmonster waggelde ze rond, haar lach bijna niet in kunnen houdend. Plots botste ze tegen iets op, of beter iemand. Ze krabbelde weer overeind en zakte door haar voorpootjes. ‘Rawr’ gromde ze ‘angstaanjagend’ waarnaar ze weer een sprongetje in de richting van de kat deed. Het vachtje gleed wat opzij waardoor er nu onhandig een oor uitstak. Silentkit probeerde het snel goed te leggen om daarna weer terug te komen het enge konijnmonster dat ze was.

{ OPEN }

Haar slachtoffer gilde. Even grinnikte Silentkit opgewonden, iemand trapte in haar vermomming. Jeej. Helemaal happy om dit feit sprong ze nogmaals, nu opzij. ‘Rawr’ gromde ze weer, helemaal opgaand in haar rol. Maar net toen ze nog eens naar voren wou springen bleef haar achterpootje haken aan de ruwe vacht. De kitten rolde om en botste tegen de ander aan. Nu pas kon ze zien dat het ook een kitten was, maar bijna oud genoeg om een andere rang te krijgen. Haar vreemdgekleurde ogen twinkelde uitdagend en vrolijk terwijl ze grinnikte. ‘Je hebt het gemene konijnenmoster verslagen.’ Bij deze woorden liet ze zichzelf achterover vallen met haar pootjes de lucht in. Na even zo gelegen te hebben rolde ze weer terug en pokte even in het konijnen vachtje. ‘Kijk, ik heb dit gevonden, stoer hé?’ sprak ze met een licht trotse toon. Wedden dat geen enkele andere kitten dit had? Even keek de kleine kitten weer omhoog naar de rosse kattin, met het vachtje over haar heen had ze haar niet eens gezien. ‘Ik ben Silentkit.’ stelde ze zichzelf voor terwijl ze weer onder het vachtje probeerde te kruipen.

{ I know BunBun >3

Blijkbaar was de ander niet zo snel van begrip, dus rekte ze haar act verder uit. Als een echte actrice bleef ze langer liggen tot het wel bij de ander door moest dringen. Ze moest wel mee spelen hoor, anders was er ook weinig aan. Kon je als gevaarlijk konijnmoster niet eens meer op fatsoenlijke slachtoffers rekenen? Wat teleurstellend. Even wachtte ze op antwoord, maar ze kreeg niks. Was ze gewoon verlegen? Was haar act misschien zo indrukwekkend geweest dat de ander nu sprakeloos was? Wie weet. Ze had andere zorgen, bijvoorbeeld terug onder het vachtje komen. Al spartelend probeerde ze er weer onder te komen, haar witte staartje stond recht in de lucht terwijl ze eronder groef. Eenmaal onder het pelsje keek ze de ander weer aan. ‘Hmmm, moet ik raden? Geef me een hint naar je naam.’ Spontaan verzon ze een spelletje om te spelen. ‘Ben je een kitten of apprentice? Tik een keer op de grond voor kitten en twee keer voor apprentice.’ hopelijk begreep de ander wat ze van plan was. Ze zal wel achter die naam komen. Anders heette ze gewoon Bunnykit of Bunnypaw, naar het konijnmonster vernoemt.

Woehoe, de ander was geen idioot en snapte haar plan. Vrolijk in haar konijnenpelsje keek ze de ander aan terwijl die één keer op de grond tikte. Grijnzend keek ze de rosse kitten aan. ‘Dan eindigt je naam al met kit.’ Bevestigde ze vrolijk. Even dacht ze na over een andere vraag. ‘Tik een keer als je naam iets met je uiterlijk te maken heeft. Zoals Red ofzo’ Waar werden kittens nog meer naar vernoemt? Ehem, ‘Tik twee keer als je naam iets met de natuur te maken heeft, Leafkit, Cloudkit, Nightkit ofzo.’ Wat nog meer… ‘Drie keer voor overig…’ Ze wist niet meer dan twee oké.. Silent kwam er wel uit, uiteindelijk. Misschien kon de rosse kat straks aanwijzen hoe ze heette. Als ze Leafkit heette een blaadje aanwijzen. Dan kwamen ze er wel.

{ Ik moest wat verzinnen om dit topic lopende te houden :’)

Ze kreeg weer antwoord. Drie tikjes. Dit duurde wel lang, misschien kon ze het makkelijker maken. Ze kon moeilijk steeds alles uit gaan leggen. Naamloze kat was niet achterlijk. Dus nu ging verder ‘Okey, Moonkit?’ ze tikte zelf een keertje met haar staartje op de grond. ‘Sunkit?’ ze tikte twee keer op de grond. ‘Nightkit?’ ze tikte drie keer. ‘Daykit?’ nu tikte ze vier keer op de grond. Zo ging het best makkelijk dat praten. ‘Of wat anders’ Ze tikte vijf keer snel achter elkaar. Glimlachend wachtte ze het antwoord af.

Weer wachtte ze het antwoord rustig af. Vier tikjes op de grond. Met een enorme glimlach sprong Silentkit weer op, ze struikelde weer over het taaie pelsje en belandde met een luide plof op de grond. Even kreunde ze waarnaar ze weer omhoog krabbelde, een grijze veeg sierde nu haar witte pelsje. ‘Je heet dus Daykit’ zei ze trots en blij. ‘Wacht, Daykit, zullen we wat afspreken?’ De kitten wachtte niet op antwoord en ging gewoon door. ‘Alle dingen zoals ja, oke, goed, of iets in die trend betekenen één tikje. En nee, niet goed, onjuist enzo zijn twee tikjes. Dan kunnen we gewoon praten.’ Opgewonden draaide ze een rondje om zichzelf.

Grijnzend keek ze nu naar de ander. Oké, nu dat uit de weg was konden ze gewoon praten. Gewoon alsof de ander gewoon kon spreken. Dit maakte Silentkit blij, ook om het feit dat de ander anders zo zielig was. Wat moest je dan wanneer je niet kon praten? Gewoon knikken, schudden en zuchten. Maar nu konden ze met het tikjes systeem gewoon praten. Hoe zouden het voor andere eruit zien? Een kleine witte kitten die tegen de spraakloze rosse kattin sprak, en die reageerde weer met een tikje op de grond. Waarnaar de jongste van de twee weer verder praatte. ‘Wil je ook een konijnmonster zijn?’ grijnsde Silentkit vrolijk terwijl ze het pelsje al in haar mond nam. Even wierp ze een blik richting de ander. ‘al pas je er denk ik niet helemaal onder.’ sprak ze plagend.

Silentkit straalde nog steeds van haar prestatie. Ze was gewoon blij dat ze het helemaal begreep wat de ander met de tikjes bedoelde. Toen Daykit dichterbij kwam worstelde ze nog een beetje met het pelsje. Ze probeerde het goed en recht te leggen, anders kon je er nooit onder gaan liggen. Toen Daykit haar weg wenkte nam ze afstand. Ze zou er nooit onder passen. Zijzelf paste er maar net onder, ze zouden een groter beest moeten vinden. ‘Daykit, als we later apprentice zijn zullen we dan een grotere huid vinden? Dan kunnen we samen monster zijn.’ De vrolijkheid klonk in haar stem, ze rekende er nu al op dat zij en Day tot hun apprentice tijd vrienden zouden zijn.

Vrolijk als ze nu was met de gedachten straks een grotere vacht te vinden maakte ze een sprongetje van blijdschap. Na dit sprongetje realiseerde ze iets. Wat als Day zich straks bedacht? Wat dan? Wat moest ze dan? Zelf een enorm beest villen. ‘Je moet het beloven Day,’ Silent praatte zo alsof haar vriendin gewoon kon praten, helemaal serieus herhaalde ze het; ‘Beloof het Day,’ Nu tikte ze drie keer op de grond met haar staartje, als Day het beloofde moest ze terug tikken. Dan stond het pas vast. Haar vrolijkheid weer terugkrijgend pakte ze het velletje op en gooide het over de ander heen. Natuurlijk paste het niet helemaal maar voor haar werkte het. ‘Nu ben je een half monstertje’ grinnikte ze vrolijk.