{open} Barking

Hebbes! Nee niet. Gefrustreerd staarde Roughpaw naar haar weg rennende muis. Ze moest en zou het beestje krijgen. Ze schakelde al snel haar snelheid in en ging er achter aan. Het beestje leidde haar naar het Thunderpath, en daar kwam ze glijdend tot stilstand. Ze stapte naar het Thunderpath staan en bleef bij de rand stil staan. Nieuwsgierigheid en spanning overspoelde haar, en al snel veranderde haar bedenkelijke gezichtsuitdrukking in een grijns. Ze zette haar linkervoorpoot op de koude onnatuurlijke ondergrond gevolgd door haar rechter. Bij het gerommel van een monster verderop versnelde ze haar pas naar de overkant toe.
Daar. Ze vernauwde haar ogen en zonk opnieuw door haar poten heen. Daar tussen de struiken liep het muisje. Roughpaw hield geen rekening met haar verdere omgeving, dat had ze nog niet zo goed geleerd. Ze focuste zich enkel en alleen op het muisje. Ze sloop naar voren en ging er achteraan. Helaas stapte ze op een takje, en rende het muisje er vandoor. Zo snel als ze kon rende Roughpaw er klunzig achteraan. Het muisje leek overal onderdoor en doorheen te kunnen, wat maakte dat het muisje sneller was dan Roughpaw. En op een bepaald moment verdween het beest. Roughpaw bleef stil staan en snoof de lucht op. Ver weg was het muisje zeker niet.
Intussen was de zon al ver voorbij sunhigh en was Roughpaw enkel maar verder in het territorium van Thunderclan getrokken. Ze hoorde geritsel, luider dan dat van een prooidier. Betrapt. Nee, dit rook niet naar een kat. Dit was een hond. Roughpaw verstijfde en sloop voorzichtig. Maar de hond leek haar al op te merken. Meteen versnelde ze haar pas. Uit verhalen had ze gehoord dat honden niet klimmen konden. Dat kon Roughpaw dus wel. Bij de eerste beste boom sprong ze tegen het schors op. Ze stak haar nagels in het schors en klom naar boven. De hond blafte luid. Ze vernauwde haar ogen en probeerde zichzelf in bedwang te houden. De ruige vacht van Roughpaw was dik opgezet en haar staart zwaaide wild heen en weer. Waar was ze in Starclans naam aan begonnen? Nu kwam ze nooit meer weg. Haar ogen gleden over haar omgeving heen. Waar was ze eigenlijk? En hoe kwam ze ooit weer terug? De hond onder haar sprong tegen de boom op, en zorgde er voo dat de hele boom schudde. Ondertussen bleef zijn geblaf het woud van Thunderclan vullen.

OCC: Open.
Zie de hond als een nog niet volgroeide border collie ofzo (:

everybody deserves a second chance

◄

Zijn rode voeten raasden over de bosgrond heen terwijl zijn staart als een aanhangsel achter hem flapperde. Zijn blauwe ogen waren gefixeerd op de muis die hij aan het achtervolgen was. Zealpaw was zonet iets te slordig geweest met zijn sprong en had het prooidier een kans gegeven om te ontsnappen. Algauw begon de grote kater dichter in de buurt te komen van het grijze beest, tot hij de kans had om het te onderscheppen en het met zijn poten in de lucht te gooien. Een zachte plof ontstond uit de val van de muis. Zodra het diertje weer aanstalten maakte om weg te lopen nam Zealpaw hem beet, en doodde hij de prooi door hard te bijten. Met een tevreden blik keek hij naar zijn vangst. Echter had de kater nu al wel een heel eindje gelopen, en was hij ver afgedwaald van de plek waar hij de muis eerst was tegen gekomen. Maar dat was niet hetgene dat hem zorgen baarde. De echo van geblaf vulde zijn gehoorstelsel en deed hem even zenuwachtig wiebelen met zijn oren. Waarschijnlijk weer een hond van die tweebenen die verdwaald was gelopen. Die rare wezens moesten echt eens leren om die dieren niet los te laten, ze waren levensgevaarlijk! Voorzichtig begon de rode kater op het geluid af te sluipen, tot hij achter een struik stond en door de bladeren heen glimpen van het beest kon opvangen. De hond had hem echter niet gezien, en was gefocust op een boom voor hem. Zealpaw's blik gleed algauw over de desbetreffende boom heen, en merkte een bruine kattin op, eentje die hij nog nooit eerder in het kamp had gezien. Echter kon hij niet ruiken waar ze vandaan kwam, aangezien de stank van de hond momenteel te overheersend was. Maar waar ze ook vandaan mocht komen, hij was niet de kat die iemand anders in de steek zou laten vanwege diens afkomst. "Ik leid hem af, probeer jij dan zo snel mogelijk weg te rennen!" Riep hij luid, waardoor hij zoals verwacht de hond zijn aandacht had getrokken. Algauw hoorde hij de poten van het beest over grond heen raffelen en zette hij zijn poten in beweging. Zo snel als hij kon maakte hij zich uit de voeten, echter er nog wel rekening mee houdende dat hij niet te ver weg van de hond was. Als zijn achtervolger het zou opgeven omdat hij te snel ging, en terug naar de poes zou gaan, was zijn plan mislukt.Credtis

Waar had ze zichzelf in Starclans naam in gebracht? Ja, de problemen, dat was nu wel duidelijk voor Roughpaw. Leuk vond ze dit niet. De hond onder haar blafte en sprong, de hond leek niet bereid te gaan opgeven. De lange zwarte staart van de hond zwaaide heen en weer, terwijl zijn lange tong over zijn lippen hing. Zijn grote witten tanden glinsterden in het licht, en bij elke blaf dat hij maakte vlogen spetters kwijl door de lucht. Afgrijselijke beesten waren het. "Ik leid hem af, probeer jij dan zo snel mogelijk weg te rennen!" Klonk een plotse stem. De met angst gevulde ogen van Roughpaw verplaatste zich al snel naar waar de stem vandaan kwam. Een rode kater, een apprentice, iets ouder dan zij was. Roughpaw knikte, iets wat de rode kater hoogstwaarschijnlijk niet gezien had. Hij was al verdwenen, en de bruin-cyperse poes zag hoe de zwart-witte hond er vandoor rende. Roughpaw aarzelde, maar sprong toen toch de boom uit. Daar bleef ze staan. Een steek was door haar voorpootje heen gegaan. Tot haar verbazing zag ze bloed. Roughpaw hief haar poot op en staarde er naar, blijkbaar was ze tijdens haar klim een nagel verloren. Dat deed pijn. Ze beet op haar lip. En nu? Wat moest ze nu doen? Het geblaf was nog te horen, zo ver was haar redder in nood nog niet met de hond. Aarzeling ging door haar heen, ze was nog geen halve moon apprentice! Maar hem in de steek laten kon ze ook niet. Ze ging niet recht achter de kater en de hond aan, eerder vanaf de zij kant, zodat de hond haar niet zou opmerking. Over de windrichtingen had ze wel al geleerd, en logisch nadenken kon ze ook wel. Als ze uit de wind bleef, en via de zijkant achter de twee aanging, kon ze de rode apprentice helpen zonder zelf in de problemen te komen. Ze zette af met haar achterpoten en beet op haar lip. Haar linker voorpoot voelde akelig pijnlijk aan, maar dat kon ze negeren. Ook al was het een Thunderclanner, hij had haar wel geholpen, en nu zou ze hem niet laten barsten! Ze rende, en rende tot ze dichterbij kwam. Snelheid zat in haar voordeel, al was ze geen Windclan poes, en waren Shadowclanners gemiddeld iets lomper, niet geheel verkeerd, het had genoeg voordelen. Maar tot de categorie lomp behoorde Roughpaw zeker niet. Ze zag uiteindelijk de vacht van de rode kater en kwam via de zijkant langzaam dichterbij, nog steeds een flinke snelheid naar voren houdend. "We moeten van die hond af zien te komen," klonk haar stem toen ze naast de kater rende. Ze voelde al hoe haar spieren protesteerde tijdens het rennen, maar langzamer gaan was nu echt niet mogelijk. De hond achter hun blafte en de neiging om over haar schouder te kijken was groot, maar dat was te riskant.

Hij voelde de wind die als messen langs hem heen sneed en kneep zijn blauwe ogen dicht als bescherming er tegen. Zijn oren hadden zich diep in zijn nek gelegd, deels omdat hij wist dat hij zo sneller kon gaan. Maar te snel ging hij niet, hij wist dat hij de hond niet mocht verliezen. Het was een poging om de poes uit gevaar te halen, als zijn plan nu mislukte en ze was net uit de boom gesprongen wanneer de hond besloot om terug te keren, dan waren ze nog verder van huis. Maar het duurde niet lang of hij merkte haar bruine vacht op. Pas nu kon hij haar fatsoenlijk bekijken, en merkte hij op dat ze een pak jonger was dan hem. Hij wist dus dat ze niet bereid was om het tegen de hond op te nemen, en toen hij haar bloedende poot zag was hij er al helemaal van overtuigd dat hij degene zou zijn die het beest zou aanvallen. "Probeer hem af te leiden, dan val ik hem aan van achteren." Miauwde hij luid, zijn blauwe blik even op de jongere apprentice werpende. Hierna vertraagde hij zijn passen en maakte hij een gevaarlijke schuine sprong opzij, rekende op de poes die het voor even zou overnemen. Dit moest lukken, no way dat hij nu zou opgeven! Daarbij kon hij zien dat de hond nog niet zo heel oud was, en waarschijnlijk dus ook sneller schrik zou krijgen als hij nagels in zijn vel voelde. Misschien zou de leeftijd van het beest dus wel in zijn voordeel spelen..

Met een diepe ademteug knikte Roughpaw. De bruin-cyperse poes wou zich sterk houden, zij was niet het soort persoontje om zwaktes te tonen. De ruigste van haar nest-genoten was ze. Ze had een reputatie die ze behouden moest, en eigenlijk moest uitbreiden tot alle clans. Ze verstrakte haar gelaat en probeerde nog sneller te rennen. Dde rode kater zou de hond van achteren aanvallen, en zo dus afleiden. Ze zwaaide wild met haar staart terwijl ze een scherpe bocht maakte. Ze hoorde hoe de hnd achter haar aan raasde. Achterom kijken was wat ze doen wou, maar dat kon ze nu niet doen. Ze vertrouwde er op dat de rode kater de hond zou aanvallen. Ze snoof de lucht op, Shadowclan leek zo ver weg te zijn. Een andere geur vulde haar neusgaten juist, het was geen Thunderclan, het leek wel op een grens markering, en het stonk naar vis.

Hij had geen idee hoe die verdomde hond op Thunderclan gebied was terecht gekomen, hetgeen wat hij wel wist was dat ze heel snel van het vieze beest verlost moesten worden. Algauw kwam hij achter de hond te rennen en zag hij dat Roughpaw regelrecht richting de grens met Riverclan liep. Misschien zouden ze de hond daar naartoe kunnen jagen? Dan konden zij maar met het beest afrekenen. Maar hij wist dat dit te gevaarlijk zou zijn. De grens was een rivier, en hij kon het niet wagen om de jonge Shadowclan poes aan haar lot over te laten.
De roodwitte kater schudde zijn kopje en probeerde zich te focussen op de hond die voor hem liep. Algauw versnelde hij zijn passen wat en probeerde hij de sprong in te schatten. Eens hem dit deels gelukt was, zette hij zich hard af en vloog hij met een hoge sprong op de rug van de hond. Zodra zijn nagels in contact kwamen met diens vel probeerde hij zijn tanden in de schouders van de hond te zetten. Echter bleef de hond doorrennen, en begon Zealpaw zijn grip te verliezen. Hij wist dat hij snel moest handelen als hij wou voorkomen dat hij de Shadowclan poes zou aanvallen. En dus had hij besloten om zijn klauwen in de rug van de hond te zetten, en vervolgens ook zijn tanden in diens oren te zetten. Dit had wel effect. Hij hoorde de hond kajieten en voelde hij dat het dier zijn vaart begon af te nemen. Een blij gevoel raasde door zijn lichaam heen, echter verdween deze alweer als sneeuw voor de zon toen de hond heftig met zijn lichaam begon te schudden, waardoor Zealpaw eraf werd gesmeten. Zodra zijn lichaam in contact kwam met de grond voelde hij hoe de lucht uit zijn longen werd geperst en hoe zijn spieren door de harde klap allemaal pijn begonnen te doen. Echter negeerde hij dit, en hees hij zich algauw weer recht. Het goede was dat de hond niet meer achter de andere poes aanging, maar dit betekende nu wel dat het dier recht tegenover hem stond te hijgen, met ogen die vuur te leken spuwen. Een angstig gevoel bekroop hem. En wat nu..?

De pootstappen van de hond bleven haar oren vullen, en het joeg haar flink op. Ze wist nu al wat haar minst favoriete dier was, en dat was hond. Of nou ja, vos. Nee, deze twee dieren stonden op de zelfde rij met hatelijke dieren. Het geluid van rommelende pootstappen stopte abrupt. Roughpaw rende nog een klein stukje door voor ze tot een halt kwam. Vlug draaide de bruin-cyperse poes zich om en wierp ze een blik op het taffereel. Ze zag hoe de hond zich heen en weer schudde en de rode kater op de grond smeet. Haar adem stokte. Was dit haar schuld? Vlug dacht de jonge apprentice na. Ze hoorde het geluid van stromend water, wat betekende dat er een rivier in de buurt was. Ze dacht nog verder na, haar was verteld dat de grens van Riverclan een rivier was, die voornamelijk de grens met Thunderclan was. Die hond moest daar in of overheen, in ieder geval weg van hier. Ze beet op haar lip, maar nu weg gaan kon ze ook niet. Maar wat ze wel kon was rennen, ook al deed haar pootje pijn. "Kom dan! Flea-pelt!" Riep ze de hond luid toe terwijl ze een steentje in haar bek nam, en die tegen de hond aan gooide. Als de hond achter haar aan ging, kon zij het dier dichter naar die rivier toe leiden. Wat er dan ging gebeuren, zagen ze dan wel.

Don't cry because it's over, smile because it happened.

Keer na keer hapte de hond naar hem met diens lange tanden en moest Zealpaw de meest onnatuurlijke kronkelingen maken om deze aanvallen te ontwijken. Zijn blauwe blik vertoonde een angstige, maar tegelijkertijd vastberaden glans. Hij zou dit beest wegkrijgen van Thunderclan gebied! Maar nog voordat hij kon handelen hoorde hij de Shadowclan poes naar de hond roepen, waarna het grote beest zich omdraaide en opnieuw richting de kattin rende. Zealpaw keek het dier even verrast aan. Maar zonder echt lang stil te staan zette hij zijn pijnlijke ledematen terug in beweging en holde hij achter de twee aan. Hij voelde de wind over zijn rug heen suizen en moest zijn best doen om het mormel in te halen. Algauw bevond hij zich naast de vijandelijke apprentice en opende hij vlug zijn mond. "We lokken hem naar de rivier, en springen pas vlak voor het water weg! Dan moet hij er wel invallen!" Miauwde hij, lichtelijk hijgend. Zijn blauwe blik ontmoette die even van de poes, om vervolgens weer naar voren te kijken. Dit plan moest lukken, aangezien ze voor de rest geen opties meer hadden.

Ze was blij dat ze de hond bij de rode kater weg had weten te halen. Maar voortdurend de hond van elkaar overnemen ging het probleem ook niet oplossen. Het leek er namelijk op dat de hond niet van plan was om er vandoor te gaan. Roughpaw probeerde de hond naar de rivier toe te leiden. Het voelde als een oplossing, maar wat de oplossing was wist ze niet. Echter kwam de rode kater daar dus wel mee. "We lokken hem naar de rivier, en springen pas vlak voor het water weg! Dan moet hij er wel invallen!" Dat klonk als een goed idee. "Dat doen we!" Stemde ze met zijn idee in. Ze hield haar snelle pas aan, en bleef rennen. Het gerommel van de river werd luider en liet haar weten dat ze dichter bij kwamen. De rivier zelf kwam echter ook al in beeld. Met een versnelde pas rende ze er op af, tot ze er dichtbij was. Ze sprong opzij in de hoop dat de rode kater het zelfde zou doen, en hopend dat de hond in de rivier zou belanden.

Don't cry because it's over, smile because it happened.

Starclanzijdank dat de Shadowclan kattin met zijn idee instemde. 'Dat doen we!' Klonk haar stem, waardoor de blik in zijn blauwe ogen nog vastberadener werd. Ze zouden dat beest wel klein krijgen! Zijn poten begonnen na een tijdje vermoeid aan te voelen, maar hij weigerde het om nu op te geven en de Shadowclan poes aan haar lot over te laten. Zij had hem ook gered, en dus zou hij het nooit over zijn hart kunnen krijgen om haar nu in de steek te laten. Toen ze eenmaal bij de rivier gearriveerd waren, en hij zag dat de bruine apprentice vlak voor het water wegsprong, deed hij algauw hetzelfde. Zijn ogen waren gesloten toen hij de struiken insprong en met een kloppend hart wachtte hij af op enig teken dat hun plan gelukt was.

Ook de rode kater sprong opzij. Het was maar een fractie van een seconde, of de hond viel in het water. Het dier had geen tijd gehad om zichzelf nog af te remmen, of door te hebben dat hij in een val gelokt was. Roughpaw haalde diep adem en vermande zich. Ze staarde naar de hond die wild in het water spartelde en zo naar de overkant van de rivier zwom. Moeite leek hij er mee te hebben, de stroming was sterk en trok de hond met zich mee. "Daar zijn we vanaf..." hijgde ze, waarna ze de rode kater aankeek. "Sorry..." verontschuldigde ze zich, beseffend dat dit haar schuld was. Zij had nooit naar het territorium van Thunderclan mogen gaan. Maar nieuwsgierigheid had de overhand genomen. "Maar ook bedankt. Jij hebt mij gered," vervolgde ze met een glimlach. Zoals ze nu deed, was Roughpaw normaal niet. Maar ze was oprecht geschrokken van deze gebeurtenis, waardoor ze nu niet de eigenwijze, brutale Roughpaw zijn kon. Dat paste nu gewoon niet in het plaatje.

Don't cry because it's over, smile because it happened.

Zodra hij een luide plons hoorde, was hij er zo goed als helemaal van overtuigd dat ze van de hond verlost waren. 'Daar zijn we vanaf...' Hijgde de poes, al zag hij wel dat ze er opgelucht om was. De roodwitte kater knikte even, en struinde vervolgens de struiken uit. Zijn vacht moest nog gaan liggen, nog steeds lichtelijk van streek zijnde. 'Sorry...' Miauwde ze vervolgens, waardoor de kater even verbaasd haar kant op keek. 'Maar ook bedankt. Jij hebt mij gered,' Zealpaw haalde even zijn schouders op en gunde haar een korte glimlach. "Zonder jou was die hond ook op Thunderclan gebied gekomen. Ik hoor je eigenlijk te bedanken, aangezien we nu hebben kunnen voorkomen dat hij apprentice of andere warriors aanviel." Miauwde hij, zelf ook lichtjes hijgende. Uiteindelijk wiebelde hij even met zijn oren en zuchtte hij zachtjes. "Maar graag gedaan." Vervolgde hij nog, zijn blauwe blik terug op haar werpende.

Roughpaw zweeg even na de woorden van Zealpaw en knikte vervolgens. "Oké, ja je hebt een punt. Geluk bij een ongeluk dan maar," stemde Roughpaw er mee in. Liever dat, dan dat ze als nog als een vijand van het territorium af werd gejaagd. Haar voorpootje was nog steeds niet gestopt met bloeden, en ze wist dat ze hier mee naar Littlestream moest gaan. Hoe kon ze zich in Starclansnaam ooit verantwoordden tegenover Littlestream? Ze wou niet liegen, ze haatte liegen. Tegenover Littlestream wou ze helemaal niet liegen... De grijze kattin beschouwde ze als meer dan een tante, een tweede moeder. De grijze kattin had moons voor haar gezorgd. "Maar graag gedaan," klonk de rode katers zijn stem. Roughpaw glimlachte. "En mij doet het wel goed dat ik jouw clan genoten een hoop gedoe heb kunnen besparen... Dan wel met hulp van jou."

Don't cry because it's over, smile because it happened.

'Oké, ja je hebt een punt. Geluk bij een ongeluk dan maar,' Stemde de bruine poesmee in. Zealpaw knikte even en richtte vervolgens zijn blauwe blik weer op de rivier waar de hond zojuist in was gevallen. Hij hoorde het gekajiet wegsterven in de verte, iets wat hem vertelde dat de hond of te wel verdronken was of zich terug op land bevond. Ergens hoopte de roodwitte kater op dat eerste, al klonk het nogal wreed. Maar hij offerde liever één hond op, dan één leven van zijn Clan. 'En mij doet het wel goed dat ik jouw clan genoten een hoop gedoe heb kunnen besparen... Dan wel met hulp van jou.' De Thunderclan apprentice glimlachte eventjes en keek de poes algauw weer aan met zijn blauwe blik. ”Wat deed je eigenlijk op Thunderclan territorium?” Ergens moest hij dit gewoon vragen. Ook al was hij haar dankbaar, nog steeds was dit gewoon zijn plicht. Als hij haar straks zomaar liet gaan zonder dat hij wist wat ze hier eigenlijk kwam doen, wat moest hij dan tegen Silverstar zeggen? Als ze naar hier was gedreven door de hond, dan begreep hij het nog wel. Maar de poes moest weten dat wat ze had gedaan eigenlijk niet mocht, hoe dankbaar hij haar ook mocht zijn.

De vraag was niet bekend voor haar, maar haar was wel verteld dat dit het gene was wat je vragen moest aan indringers. "Wat deed je eigenlijk op Thunderclan territorium?" Een schuldige glimlach sierde haar lippen terwijl ze de aarde kneedde met haar pootjes. "Eh, ja... Nieuwsgierigheid nam de overhand," besloot ze eerlijk te zeggen. Erg veel zin om weer de les gelezen te krijgen had ze niet, dus gaf ze geen tijd voor hem om een reactie te geven. "Ik weet dat het niet mag, en ik weet dat grenzen oversteken tegen de warrior code is... Maar zoals ik al zei, nam nieuwsgierigheid gewoon de overhand. Maar hé, ik heb mijn lesje geleerd," miauwde ze. "Maar... Mijn naam is Roughpaw," besloot ze zichzelf vriendelijk voor te stellen.

Ze was afgekomen op het geluid van de blaffende hond. Maar toen ze eenmaal aan was gekomen, was het gevaar al geweken. Gelukkig maar, want een hond op het territorium was nooit goed. Maar hetgeen wat nu op het territorium was, was niet veel beter. Absoluut niet zelf. Dogdance hield zichzelf laag, nog eventjes verborgen blijvend in de struiken. Ze wilde zien hoe Zealpaw dit af zou handelen. Een lichte sis ontsnapte uit haar mond toen ze hoorde dat de apprentice uit nieuwsgierigheid de grens over was gestoken. De Shadowclan had absoluut niet naar reden geluisterd toen zij de grens was overgestoken. Dus waarom zou zij nu genade tonen? Zeker nu de Sunningrocks was afgenomen, mocht de Thunderclan absoluut niet zwak lijken. Dan ging ze niet zomaar een jonge apprentice laten vertrekken... Dogdance hief zichzelf dan ook overeind en stapte met vernauwde ogen tussen de struiken vandaan. "Nieuwsgierigheid?" Haar stem klonk koeltjes, "Dat mag je dan aan de clanleader gaan verantwoorden." Ze vernauwde haar ogen overnieuw en had haar nekharen ietsjes overeind staan. Haar blik zei genoeg, deze 'Roughpaw' ging nergens heen.

Nadat Roughpaw zich had verantwoord en voorgesteld klonk er plots een andere stem. De stem klonk koeltjes, maar de woorden die haar mond verlieten bevielen haar zeker niet. "Nieuwsgierigheid? Dat mag je dan aan de clanleader gaan verantwoorden," waren haar woorden. Ze zweeg en haar ogen werden groot waarbij haar nekharen ook licht omhoog rezen. Ergens voelde ze opwinding, ze ging de leader van Thunderclan ontmoeten! Maar het gevoel dat haar vertelde hoe diep ze in de problemen zat overheerste. "Eh... Is dat echt nodig? Tenslotte had er inplaats van mij ook een Thunderclan apprentice kunnen zijn die deze hond had ontdekt... En ja..." Ze wist nu al dat dit geen goed excuus was, dus legde ze zich er bij neer. Ze was nog te geschrokken van deze gebeurtenis om helemaal bijdehand te zijn. Er gebeurde nu teveel waardoor de zelfverzekerde Roughpaw even niet aanwezig was.

Don't cry because it's over, smile because it happened.

'Eh, ja... Nieuwsgierigheid nam de overhand,' De kater wiebelde eventjes bedenkelijk met zijn oren, aangezien hij wist dat dat geen geldig excuus was. Maar hij kon haar gewoon nu niet op d'r donder geven, aangezien ze zonet zijn leven had gered. Het leek hem zo .. oneerlijk. 'Ik weet dat het niet mag, en ik weet dat grenzen oversteken tegen de warrior code is... Maar zoals ik al zei, nam nieuwsgierigheid gewoon de overhand. Maar hé, ik heb mijn lesje geleerd,' Miauwde ze. 'Maar... Mijn naam is Roughpaw,' Zealpaw knikte even, en opende vervolgens zijn eigen mond om response te geven. "Zealpaw is de naam." Glimlachte terug, waarna hij zijn blik over een bewegende struik liet glijden.
Zijn blauwe ogen werden groter toen hij zag wie er tevoorschijn kwam. Dogdance, shit. Net degene die ze wel konden missen op dit moment. Hij wist al waar dit gesprek naartoe zou leiden.. 'Nieuwsgierigheid?' Miauwde de poes koeltjes. De roodwitte kater vernauwde zijn ogen wat, proberende om zijn eigen commentaar voor zich te houden. 'Dat mag je dan aan de clanleader gaan verantwoorden.' Net toen hij er iets op wou zeggen, reclameerde de kattin welke de naam Roughpaw bleek te houden al. 'Eh... Is dat echt nodig? Tenslotte had er inplaats van mij ook een Thunderclan apprentice kunnen zijn die deze hond had ontdekt... En ja...' Ietwat beschermend ging hij voor de bruine poes staan, niet echt luisterende naar wat deze had gezegd, en richtte hij zijn blik op Dogdance. "Ik denk niet dat we het zo ver moeten laten escaleren," Begon hij kalm, haar nog steeds aankijkende. Hij wist af van haar daden, kende haar reputatie. Maar dit schrok hem dit af, in tegendeel zelfs. Ergens was hij nieuwsgierig hoe ze hierop zou reageren. Hij wist namelijk dan ook dat deze poes voor hem Shadowclan gebied een tijdje terug ook had betreden. Hij zou dit nog steeds tegen haar kunnen gebruiken. "Roughpaw heeft me geholpen een hond te verjagen. En afgezien de omstandigheden lijkt het me oneerlijk om haar mee te nemen, aangezien ze ook mijn leven heeft gered." Zealpaw vernauwde even zijn ogen, en keek met een vastberaden blik naar Dogdance. "Het komt namelijk wel vaker voor dat er andere katten zich op verkeerd terrein bevinden, en het lijkt me geen slimme zet om nu ruzie te maken met Shadowclan." Hij wist dat hij hier een punt in had, aangezien ze zonet hun Clanleader kwijt waren. Dogdance moest weten dat de Clan nu niet in een goede staat was, het laatste wat ze konden gebruiken was een Clan zoals die van Roughpaw in hun slechte boekje.

Ze wandelde rustig verder, haar blik kalm voor zich, niet echt geïnteresseerd in het pad voor haar, maar eerder in haar omgeving. Ze spitste even haar ogen terwijl ze even geschrokken opzij sprong bij het horen van het zware geblaf van een beruchte vijand; een hond. Ze snoof even en stoof daarna weg. Bladeren vlogen op bij het feit dat ze zo was weggesprongen. Een hond hier was erg... Heel erg. Een zelfzeker blik kwam in haar ogen, maar toen ze een paar passen had gezet en even vertraagde, meende ze niet langer het geluid van de hond te horen. De deputy vertraagde en spitste even haar oren, maar trippelde daarna verder. Voorzichtig liep ze door en probeerde ze de walgelijke geur van hond op te pikken, al snel leek deze in de buurt te zijn. Ze stapte rustig en voorzichtig naar voren, waarna ze haar blik legde op een trio katten. "Eh... Is dat echt nodig? Tenslotte had er inplaats van mij ook een Thunderclan apprentice kunnen zijn die deze hond had ontdekt... En ja..." Ze knipperde even verward toen ze een apprentice zag die ze niet herkende. "Ik denk niet dat we het zo ver moeten laten escaleren," De grijswitte kattin vernauwde even haar goudgele ogen. "Roughpaw heeft me geholpen een hond te verjagen. En afgezien de omstandigheden lijkt het me oneerlijk om haar mee te nemen, aangezien ze ook mijn leven heeft gered." De kattin zwiepte even met haar staart en besloot naar voren te stappen, ze wist genoeg. "Het komt namelijk wel vaker voor dat er andere katten zich op verkeerd terrein bevinden, en het lijkt me geen slimme zet om nu ruzie te maken met Shadowclan." De kattin stapte naar voren. Met een paar stappen was ze zichtbaar, groter dan de drie die er stonden. Ze keek even rustig naar alle drie de katten, maar bleef toen even kijken naar de Shadowclan apprentice. Daarna schudde ze haar kop en keek ze naar Zealpaw. "Dit moet we melden, ze gaat mee," zei ze met een neutrale toon. "Dit heeft niks te maken met ruzie, maar met het feit dat ze de grenzen niet heeft gerespecteerd, dit gedrag moet gemeld worden," zei ze kalm waarna ze even naar Dogdance keek, die volkomen gelijk had gehad met haar conclusie. Zij had immers ook eens de Shadowclangrens overgestoken en dat had zij gezien, toen waren ze er ook vanaf geraakt, maar Shadowclan had ook haar mee naar hun kamp genomen. Snow was blij geweest dat de kattin geen wonden was opgelopen en dat ze heelhuids terug uit dat gebied waren gekomen. Maar regels waren regels en die moesten opgevolgd worden.

Dogdance's blik bleef redelijk kil op de apprentice hangen die was binnen gedrongen. Ze mochten nu geen enkel risico nemen. Zeker niet nu de Sunningrocks was afgenomen. "Ja, dat is nodig." Reageerde de poes koeltjes op de woorden van de apprentice. Op deze manier zou ze het immers nooit meer vergeten. Het irriteerde haar echter mateloos dat de Thunderclan apprentice ertegenin ging. Haar ogen vernauwden zich en ze had haar bek al geopend om een scherpe reactie te geven. Dus misschien maar beter dat Snowdrop, hoe erg Dogdance haar ook minachtte van tijd tot tijd, tussenbeide kwam. Gelukkig maar dat de poes aan haar kant stond, anders was het wel vuurwerk geweest en had ze Silverfang's keuze voor een deputy toch wel sterk in twijfel getrokken. Dus maar beter dat dat niet nodig was. "Wil je het signaal uitzenden naar de Shadowclan dat onze grenzen open staan, Zealpaw?" Reageerde de poes dan nog maar naar de apprentice, haar reactie nog steeds redelijk rustig, maar niet geamuseerd. Ze weigerde om de Sunningrocks te noemen. Dat ging Shadowclan niks aan. En ze wist zeker dat die apprentice haar mondje niet ging houden als ze eenmaal was opgepikt. "Juist na het laatst moet je begrijpen dat we dat niet meer gaan toestaan." Kwam erachteraan, wat bitterder van toon. Juist Zealpaw zou het moeten begrijpen. De Riverclan had immers de Sunningrocks zonder waarschuwingen overgenomen. Ze mochten nu juist niet het signaal uitzenden naar de Shadowclan dat ze soft waren. Juist niet naar Shadowclan. "Hup, meelopen." Kwam er wat korter uit, waarna ze haar staart bewoog in de richting van het kamp.