You expect me to still trust you? // R I V E R P A W

Living without some sadness isn't living, right?

Met een geïrriteerd gevoel liep hij door de tunnel, boos en gebroken. Die stomme verdomde Riverclan! Als ze nou gewoon blij waren geweest met wat ze eerst hadden, hadden ze de Sunningrocks niet gehoeven en was niemand gewond, niemand dood! Tranen vulde zijn ooghoeken en toen hij knipperde viel er veel 'water' naar beneden. Die stomme Riverclanners, hij wou er nooit meer eentje zien, nooit meer eentje horen. Het maakte hem niet uit hoe aardig ze waren, of het nou Whisperwind was of zijn goede vriend Riverpaw hij hoefde ze echt niet meer onder ogen te komen. Aangekomen bij het einde van de tunnel zag hij de prachtige sterren en keek naar boven. "Waarom? Waarom is dit alles gebeurt? Het boeit me niet wat allemaal lult dat je nu op een mooiere plek bent! Ik ben niet op een mooiere plek, ik ben beland in een nachtmerrie! Waarom moest je ons verlaten? Waarom moest het zo lopen?" Van rustig praten begon hij te schreeuwen en kon het niet meer houden, hij zakte in elkaar en zijn hele lichaam schudde van het huilen. Zijn ogen ging wijd staan toen hij de geur van Riverclan rook. Wat nu? Ging hij nu o-v-e-r-a-l eentje tegenkomen? Moesten ze nou allemaal zijn leven verzieken? Totaal negerend bleef hij gewoon doorjanken, het boeide hem niet of ze hem zwak vonden, of ze hem zouden doden. Al was hij dood! Wie zou het boeien? Zijn broertjes en zusjes konden heus wel zonder hem leven! Iedereen kon dat, want alles wat hij kon was een zwakkeling zijn. Niet kunnen jagen, niet kunnen vechten. Niet eens normaal kunnen blijven staan als hij verdrietig was. Wat voor nut had hij? Blijkbaar niks... Dus kon hij net zo goed dood! Hij kon niet eens een klein kikkertje op de prooistapel leggen. Hij wist niet eens wie de nieuwe Deputy was, hij was niet bij zijn vaders 'herdenking' omdat hij weg ging rennen. En alles wat hij nu kon was paniekaanvallen krijgen en janken. Dat was het. En dat had geen nut, dus hij ook niet...

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Riverpaw voelde zich op zijn zachtst gezegd ellendig. Natuurlijk zou hij feest moeten vieren omdat ze de Sunningrocks hadden weten de veroveren, maar zo voelde hij zich nauwelijks. Hij had namelijk vanaf zijn positie kunnen zien hoe Firestar, de vader van zijn vriend Glowpaw, dood was gegaan. Glowpaw was er kapot van geweest en de kater had zich sindsdien enorm schuldig gevoelen. Hij had gezien dat de meeste RiverClan-cats het niet eens erg vonden, maar hij vond het wel erg. Hij wist zeker dat hij het vertrouwen van Glowpaw nu helemaal kwijt was, maar wat had hij anders moeten doen? Had hij op moeten geven en zijn Clan de rug toe moeten keren? Glowpaw kon toch zeker niet van hem verwachten dat hij in stilzwijgen zou toekijken terwijl zijn eigen Clan moest vechten? Nee, dat kon hij niet. Hij voelde ook al spijt tegenover Blackgaze. Een paar van de littekens van het gevecht met de kater waren in zijn vacht gegrift, maar dat herinnerde hem alleen aan de pijn van het gevecht. Hij zou juist blij moeten zijn dat zijn territorium was uitgebreid en dat RiverClan weer een grotere kans had om te overleven, maar zo voelde hij zich niet. Hij was in zijn eentje helemaal afgedwaald en schrok toen hij het geluid hoorde van een andere kat. Een siddering ging door zijn lijf toen hij de stem herkende, het was namelijk Glowpaw die daar hartverscheurend aan het janken was. De tabby kater sprong naar de ander kater toe en drukte zijn neusje zacht in de vacht van Glowpaw. 'Glopaw,' murmelde hij, 'alsjeblieft niet huilen.' Hij kreeg een brok in zijn eigen keel bij het zien van zijn vriend. Als het zijn vriend nog wel was na wat er gebeurd was. 'Het spijt me zo,' sprak hij. 'Ik moest de orders van mijn Clan volgen om loyaal te zijn, ik moest gewoon, Glowpaw. Begrijp dat,' suste hij, waarna hij de kater een paar stevige likken gaf.

OOC: Dit is echt zielig ;_;

Living without some sadness isn't living, right?

Gelijk stond hij op toen hij de stem van Riverpaw hoorde, een kopje in zijn vacht voelde. "Ga weg." Snikte hij op zijn woorden, wat wou hij nou? "Die stomme rot-clan van jou boeit me niet! Je hoefde niet mee te vechten, het was toch niet verplicht? Je kan wel zonodig trouw blijven of weet ik veel wat, maar waarom moesten jullie afpakken wat van ons was? Jullie pakte niet alleen een stuk territorium van ons af, maar ook onze leider!" Spuugde hij naar de tabby, niet boeiend wat voor effect dit op de kater zou hebben. "Mijn vader..." Zijn stem brak weer, zijn ogen niet willend te stoppen met huilen en zijn borst met pijn doen. "Het spijt je helemaal niet River! Jou territorium is lekker uitgebreid en een van mijn favoriete plekken is nu van jou! Jullie hebben de Thunderclan verslagen, en dat vinden jullie hartstikke fijn. Ik ben niet dom! Ik zag al die blije koppies wel toen mijn vader zijn laatste woorden uitsprak..." Met moeite bleef hij op zijn poten staan, hoewel deze nu wel begonnen te trillen. Zijn vader zijn allerlaatste, allerlaatste woorden kwamen terug in zijn hoofd. Zijn stem klonk zo echt, zo realistisch. “Silverfang.. Je bent..een goede deputy...geweest.. Ik weet...dat je...het goed zult doen..als leider.. Let alsjeblieft een...beetje op mijn kittens... Glowpaw, Zealpaw..Bluepaw... zeg tegen Arrowpaw..Swiftpaw en Jewelpaw...dat ik van ze hou... Al kunnen jullie..me misschien niet horen of zien...ik zal...altijd...altijd..bij jullie zijn...” En dat was het. Nogmaals zakte hij in elkaar, de pijn was te erg voor hem gezien hij altijd alleen blijheid had gevoeld. "Laat me alsjeblieft met rust..." Zijn stem klonk zacht maar verstaanbaar, zijn ogen gericht op die van zijn voormalige vriend, Riverpaw.

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Riverpaw vouwde zijn oren treurig in zijn nek toen hij de verwijten hoorde. Natuurlijk had hij die verwijten wel zien aankomen, maar kon Glowpaw dacht echt niet begrijpen dat hij helemaal niet wilde vechten? Blackgaze had ook niet met hem willen vechten, maar toch had hij het moeten doen. Hij had de kater moeten verwonden om zelf in een goed blaadje te komen bij zijn leidster. Hoe kon hij haar bevelen negeren? Het was duidelijk dat ze had gewild dat alle oudere Apprentice's die op het punt stonden om bijna Warrior te worden mee zouden vechten. Hij was uitgekozen om de patrouille te leiden en het gevecht te openen. Zijn blik gleed treurig naar Glowpaw toen deze verder sprak. Hij schudde zijn kop. 'Ik weet zeker dat er ook katten bij waren die het net zo vervelend vonden als ik, Glow,' sprak hij zachtjes. 'En ja, er zijn harteloze zielen bij die het wél leuk vonden om jullie nobele leider te zien sterven, maar daar ben ik niet één van, Glow. Dat zou je bij nu toch echt wel moeten weten.' Hij neeg zijn kop respectvol voor de jonge Apprentice. Hij wist hoe het was om een vader te verliezen, gezien hij allebei zijn ouders had verloren. Maar daar was Glowpaw's Clan niet voor verantwoordelijk geweest. 'Ik heb de Sunningrocks nog geen één keer gebruikt, Glow,' sprak hij zachtjes, het verzoek om hem met rust te laten negerend. 'Ik kan niet naar die plek gaan en ik denk dat ik in de toekomst ook niet naar die plek zal kunnen gaan.' Er lag daar nog steeds bloed die hem herinnerde aan het gruwelijke gevecht. Ook al hadden ze het gevecht gewonnen, Riverpaw voelde nog steeds geen enkele triomf. De kater staarde treurig naar Glowpaw, wachtend op diens respons.

Living without some sadness isn't living, right?

Hij wou het wel geloven, maar kon het niet. Alle woorden die de kater sprak, ze klonken zo oprecht, maar iets in zijn hoofd wou het gewoon ontkennen. Hij wou alleen maar nee schudden toen hij sprak over de katten die het wel leuk vonden om zijn vader levenloos op de grond te zien liggen. Lichtjes wreef hij met zijn poot over zijn kop, niet wetend wat de waarheid nu was. Alles was zo verwarrend... En dat was precies de reden waarom hij Riverpaw liet uitpraten. Nogmaals begon hij te janken, niet alleen tranen maar gekke geluiden kwamen erbij en zijn borstkas ging hevig en snel op en neer. "I-ik weet het gewoon niet meer..." Zei hij eerlijk, in de war. Hij was er achtergekomen dat Shadowclan ook niet al te slecht was, hoewel hij door één was aangevallen. Maar dit... Dit speelde een heel ander verhaal. Bijna de hele clan had zich tegen hun gekeerd, kon hij ze ooit nog vertrouwen? Zijn waterige ogen dwaalden af naar de lucht, de sterren die hem aanstaarde... Zat zijn vader ertussen? Zou hij zijn vader nu teleurstellen? "Ik mis hem gewoon zo erg..." Vervolgde hij zachtjes waarna hij in elkaar kroop.

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Het deed Riverpaw alleen nog maar meer pijn toen Glowpaw opnieuw begon te huilen. Dit keer kwamen er ook een paar geluidjes bij die Riverpaw nog het meest deden denken aan een of ander wild dier dat was ontsnapt en zijn bezorgdheid voor zijn vriend groeide. Als hij het nog wel zijn vriend kon noemen, want Glowpaw leek zijn aanwezigheid op dit moment niet echt te appreciëren. Toch zou de jonge tabby kater niet opgeven tot hij Glowpaw's vertrouwen weer zou hebben. Hij miste nu al die enthousiaste kater die hij tegenover zijn eigen grens was tegengekomen en die hem voluit over zijn Clan had verteld en vol trots hem iets had geleerd over liefde, zowel naar zijn vader als naar zijn partner toe. Riverpaw kromp in elkaar toen Glowpaw dat ook deed na nog een paar woorden te hebben gesproken en de jonge Apprentice liep sussend op de kater met de rode pels af, waarna hij zijn lichaam bemoedigend tegen die van Glowpaw drukte. 'Ik weet het,' mompelde hij, waarna hij Glowpaw een kopje gaf. 'Maar probeer steun te geven bij diegenen die je zo graag om je heen hebt. Denk aan je partner, Glow. Zij kan je door deze situatie helpen,' sprak hij zacht. Ja, hij wist hoe het was om op jonge leeftijd je vader te verliezen. Maar Glowpaw zou er uiteindelijk wel mee leren leven, net zoals hij had gedaan. 'En ook al geloof je het misschien nu nog niet of ben je nog te zeer gekwetst, maar houd in je kopje dat ik er ook voor je ben als je me nodig hebt of wat steun nodig hebt.' Zijn stem was zachter geworden en de kater keek naar Glowpaw, wachtend op antwoord.

Living without some sadness isn't living, right?

Het enige wat hij op het moment was was in de war, wat moest hij geloven? Wat moest hij in starclans naam doen? Alles wat hij nu kon was de kater uit laten spreken, hij had hem echt gemogen toen ze elkaar voor het eerst ontmoette, waarom door één gevecht niet meer? Waarom deed Starclan dit? "Dank je..." Dat waren de enige woorden die hij er uit kreeg, nog steeds niet precies wetend wat hij moest doen. Hij kneep zijn ogen stevig dicht, proberend alles op een rijtje te zetten. Vrienden, gevecht, dood, haat. Zo hoorde het toch niet? Zo moest het niet? Waarom had hij dat gedacht? De beelden van zijn vader dood voor hem flitsten herhalend door zijn brein, waardoor hij even begon te draaien met zijn hoofd. "W-wat moet ik doen?" De vraag was over het algemeen, zijn vertrouwen terugkrijgen, zijn beelden, alles...

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Riverpaw gaf een respectvol knikje toen Glowpaw hem bedankte, verbaasd zijnd over het feit dat Glowpaw hem zelfs wel wilde bedanken. De vraag die erna kwam was iets moeilijker om op te lossen en Riverpaw staarde naar zijn poten. Hij had direct begrepen dat Glowpaw het wel algemener bedoelde dan wat hij moest doen nu zijn vader dood was. Hij had het natuurlijk ook over hun, over Glowpaw en hem. Tja.... wat moesten ze nu doen? Het was meer aan Glowpaw dan aan hem om de beslissing te nemen om terug vrienden te worden of hem voor zijn leven te wantrouwen. De kater keek naar Glowpaw en haalde diep adem om diens vraag te beantwoorden, maar vroeg zich af of er eigenlijk wel een juist antwoord was voor dit probleem. 'Allereerst moet je geloven dat je me kunt vertrouwen en dat ik er voor je ben als je het moeilijk hebt,' sprak hij zacht, 'daarna moet je proberen om de mooiste herinneringen met je vader in je hoofd te houden. Ik weet hoe het is om een dierbare te verliezen, Glowpaw en ik weet ook hoe je er goed mee om kunt gaan.' Hij keek naar zijn poten terwijl hij dat zei. 'Voor de rest moet je proberen om de katten die je willen helpen niet buiten te sluiten.' Hij keek naar Glowpaw en hoopte dat hij zo genoeg advies had kunnen geven, want de enige die écht iets aan de situatie kon doen was Glowpaw zelf.

Living without some sadness isn't living, right?

Met een frons keek hij de Riverclan kater aan, waarna hij zijn kopje even schuin liet zakken. Snapte hij het dan niet? "Ik wil ook niemand buitensluiten! Het probleem is dat ik niet weet of ik ze kan vertrouwen..." Antwoordde hij op het eerste wat hij gezegd had, en moest denken over het tweede. "Oké..." Was alles wat hij er uiteindelijk uit kreeg, hij was nog steeds behoorlijk in de war maar de angst die hij eerst voor zijn ~~voormalige~~ vriend had was gezakt.

THANKS TO LOUIS AT ATF!