The reflection is the answer to a lot

Autumnbreeze liep rustig richting het sterrenmeer. Ze was hier niet meer geweest sinds de keer dat ze Featherpaw eruit had gevist, maar dat was allemaal goed afgelopen, dus daar hoefde ze zich nu niet druk over te maken. Ze zette haar ene poot rustig voor de ander en liet de omgeving even verdwijnen, nou ja een soort van dan, want echt verdwijnen kon het nooit, het was altijd wel om je heen. Overal en nergens, maar in je gedachte kon het even weg zijn, daar kon je even in je eigen wereld leven, in je eigen omgeving, maar het duurde niet lang voor ze haar aandacht weer op de omgeving om haar heen vestigde en ze het sterrenmeer al in de verte zag. Het gaf haar een paar herinneringen, maar deze keer hoorde ze niemand om hulp roepen en ook geen gespetter, dus ze hoefde waarschijnlijk het water niet in en dat was een heel pluspunt, want het mocht dan wel Groenblad zijn, maar om nou nog een keer een natte vacht te krijgen was ze nou ook weer niet van plan. Het sterrenmeer kwam steeds dichterbij en ze zag de lucht al in het water weerspiegeld. Ze bereikte nu de rand van het meer en ze ging er zitten. Ze liet haar ogen in het water staren en zag daar nu ook de zon en een aanatl wolken in gereflecteerd. Gelukkig waren het geen dreigende wolken, dus ze zou niet nat worden door regen en ze was helemaal niet van plan om nat te worden eigenlijk. Ze begon haar poot rustig te likken en haalde het over haar oor heen. Het was allemaal zo rustig en vredig, net alsof er eigenlijk niks aan het gebeuren was, maar toch als je goed luisterde kon je de kleine geluiden van prooi horen en het ritselen van bladeren. Ze sloot haar ogen even om ernaar te luisteren. Het gaf haar een soort van rustgevend gevoel en het liet haar even aan niks denken, maar waar zou ze eigenlijk aan moeten denken op dit moment? Alles ging goed. Ze had sinds kort een apprentice en alles ging goed met de clan. Het was Groenblad en er was dus genoeg prooi voor de clan. Ze opende haar ogen weer en richtte haar blik op het water.

[Gelieve te pm'en als je erbij wil]

De diep ambere ogen van Windflare openende zich. Weer een nieuwe dag, weer een nieuw begin. De kater liep een luide geeuw ontsnappen. Zachtjes kroop hij uit zijn nest. Zo te zien was bijna iedereen al op. Soepel gleed hij door de ingang van de Den heen. Meteen verblinde de zon hem. Wat een hete dag! Windflare liep zonder iets te zeggen tussen de katten door en plukte wat van de prooistapel. Rustig ging hij voor de Den liggen. De muis smaakte goed, maar iets zat Windflare dwars. Een paar kittens stoven gierend van het lachen voor hem voorbij. De kater voelde een steek in zijn zij. Hij had vroeger nooit zo kunnen spelen. Zijn leven was een en al rusteloosheid. Zuchtend liep Windflare naar de uitgang van het kamp. Misschien moest hij maar even gaan jagen. Buiten het kamp streek er een vlaag wind door zijn vacht. De grijze kater trippelde over het bladerdek. Het Sterrenmeer was rustgevend. Misschien moest hij daar maar even heen gaan. Onderweg zag hij een eekhoorn zitten. Meteen werden zijn pupillen groot. Eerst maar even jagen... Dacht hij stilletjes. Windflare liet zich in de sluiphouding zakken en sloop ritmisch op het beest af. Maar de eekhoorn kreeg hem in de gaten. Het stoof weg. Windflare dacht geen moment na, en stoof er direct achterna. Zijn prooi vluchtte een boom in. De kater begon zachtjes te vloeken. 'Laat maar dan,' Spuwde hij met een harde blik. Het zal er straks nog wel van komen...
Soepel sprong de kater over een in de weg liggende boomstam heen. Het Sterrenmeer was al bijna in zicht. Nog even en hij was er. Trippelend liep hij over een steen heen. Het doorbrekende zonlicht bereikte al snel zijn grauwe vacht. Een briesje gleed weer door zijn vacht heen. Opeens verstijfde hij. Wie zat dáár?? Het was een herfst-kleurige poes. Het was Autumnbreeze. Windflare voelde zijn hart iets harden gaan. Hij was altijd zo stil en verlegen bij poezen.. Zachtjes vloekte hij, maar toch liep hij op haar af. 'Hoi, Autumnbreeze,' Mompelde hij. De kater ging een stukje bij haar vandaan zitten en bekeek het glinsterende water. Zijn ambere ogen fonkelde even.

Autumnbreeze had haar blik nog steeds op het water gericht tot ze iets achter haar hoorde en ze haar blik langzaam van het water afhaalde en richtte op hetgene wat het geluid had gemaakt. Het was geen hard geluid geweest, maar het was genoeg geweest om haar aandacht te trekken. Het was Windflare, ze was blij dat het geen indringer was, maar hoe kon ze dat dan nu ook verwachten? Ze schudde de gedachte weg, dat was iets waar ze beter niet aan kon gaan denken. "Hoi, Autumnbreeze," Mompelde Windflare. Hij ging een stukje bij haar vandaan zitten en ze merkte dat hij zijn blik ook op het water richtte, misschien was het niet zo'n slecht idee om haar blik er ook maar weer op te richten. "Hallo, Windflare." Zei ze nog even als begroeting voor ze haar blik op het water richtte. Het gaf haar een rustgevend gevoel als ze naar het water keek en misschien had Windflare ook wel hetzelfde gevoel erbij, maar dat wist ze niet. Ze kon nou eenmaal niet zijn gedachtes lezen. Ze liet haar blik over het wateroppervlak gaan en werd bijna verblind toen ze naar het stuk keek waar de zon op scheen. Het glinsterde zo erg dat het haar bijna verblindde, maar ze richtte haar blik weer op het water onder haar. "Het is hier altijd zo mooi." Mompelde ze half tegen zichzelf. Ze liet haar blik even naar het wateroppervlak voor Windflare gaan. Het leek alsof het water alle dingen liet zien waar je normaal niet op zou letten, maar door de rimpeling ervan was het soms ook anders te zien, misschien zelfs wel interessanter. Ze liet haar blik even naar Windflare gaan. Ze was eigenlijk wel benieuwd wat hij er nou eigenlijk van vond, maar dat zou hij zelf moeten zeggen, want ze zou niemand druk geven dat diegene het zou moeten zeggen, dus ze richtte haar blik weer op het water en luisterde met haar oren voor als hij iets zou zeggen.

De bruine poes keek zijn kant op. Windflare werd een beetje nerveus, maar bleef naar het water staren. 'Hallo, Windflare,' Zei ze nog even snel terug. Ook zij keek in het water. De grijze kater staarde in de diepte van het meer. De zon weerkaatste een felle straal op het oppervlakte waardoor hij zachtjes zijn ogen dichtkneep. Zijn spieren ontspande zich erdoor. Het meertje was op een bepaalde manier best rustgevend. Windflare liet de zon over zich heen vloeien, en genoot. Er waren niet veel momenten waarop hij echt genoot. Als kitten en apprentice werd hij door weinig katten geactepteerd. Daardoor was hij hard geworden. Windflare verstrakte weer. gelukkig was al dat gedoe al bijna afgelopen. Hij was nu een sterke Warrior. Maar nog steeds werd hij niet erg geliefd. De kater opende zijn ogen weer, en gaf een zucht. De lucht boven hen was strakblauw. Enkel een paar schapenwolkjes waren te zien. Hij keek voorzichtig opzij naar Aurumnbreeze. Haar vacht gloeide helemaal op in het felle zonlicht. De vacht van hemzelf bleef maar grauw.. Windflare's diep ambere ogen richtte zich op het gras. Het was zacht, maar toch prikkelig. Rustig legde hij zichzelf neer, en begon muisstil te spinnen. 'Het is hier altijd zo mooi,' Mompelde Autumnbreeze net op hoorbaar volume. 'Ja... Het is hier mooi,' Mompelde hij terug. Wat had hij anders moeten zeggen? Het is hier lelijk? Nee, want het was hier ook mooi. Windflare vloekte zachtjes. Hij moest echt wat positiever na gaan denken. Zijn jeugd had hem helemaal in de war gebracht. Het kwam wel weer goed... 'Zeg.. Wat kwam jij hier eigenlijk doen?' Vroeg hij zachtjes. Het zweet brak hem uit. Waarom vroeg hij dat nou..? Hij kreunde heel even. De kater was al zo onzeker. Heel voorzichtig keek hij naar de herfst-kleurige poes. Zijn blik richtte zich weer op het water oppervlakte.

[Sorry, beetje flut D:]

[Maakt niet uit]

Autumnbreeze hield haar blik op het water. Ze wist niet of ze een antwoord van Windflare moest verwachten of hij haar überhaupt wel gehoord had, want het was toch meer tegen haarzelf gericht geweest. Ze schudde de gedachte weg, misschien had hij haar wel gehoord en misschien ook niet. Ze moest zich er niet zo druk om maken, ze zou er vanzelf wel achter komen. "Ja... Het is hier mooi," Mompelde Windflare. Autumnbreeze keek hem niet aan ergens wist hij dat hij het misschien wel meende, maar veel aandacht gaf ze er nou ook weer niet aan. Iedereen mocht zelf vinden wat hij of zij zou willen en dara hoefde zij zich er niet mee te gaan bemoeien. Ze sloot haar ogen even en keek daarna weer naar het water. Het gaf een rustgevend gevoel en dat had ze soms wel even nodig. "Zeg.. Wat kwam jij hier eigenlijk doen?" Vroeg Windflare. Ze haalde haar blik van het water af en liet hem naar Windflare gaan. Ze dacht er even over na, waarom was ze hier nou ook al weer naartoe gegaan? Volgens haar was er niet echt een reden geweest. "Ik weet niet, er was denk ik niet echt een reden. Dit is gewoon een plek waar ik me fijn voel." Zei ze en hield haar blik deze keer op Windflare gericht. Ze ademde een keer diep in voor ze haar adem weer liet ontsnappen. "En waarom ben jij hier eigenlijk?" Durfde ze hem te vragen. Ze wist niet goed of ze dit hem wel had moeten vragen, want misschien had het wel een reden en had ze het verkeerd gedaan. Ze staarde naar haar poten, wat nou als ze het verkeerd had gedaan?

Afwachtend bleef Windflare naar de koele diepte van het water staren. Hij voelde de aanwezigheid van Autumnbreeze dreunen in zijn hoofd. Waarom vond hij dit nou zo moeilijk? Hij liet een zachte grom horen, maar ontspande zijn kaakspieren. Hij hoorde de stem van de poes opnieuw door de lucht gaan. 'Ik weet het niet, er was denk ik niet echt een reden. Dit is gewoon een plek waar ik me fijn voel.' Windflare knikte zachtjes. Hij voelde haar ogen in zijn gezicht staren. Heel voorzichtig keek hij terug, maar al snel weer naar het water. Hij beet even op zijn lip. Dit was een best stroef gesprek, maar op een bepaalde reden vond Windflare het niet onaangenaam hier. Bij de meeste katten was hij de hele tijd zo nerveus. Maar hier ontspande hij zich meer. Het zou waarschijnlijk wel komen door de rust die Autumnbreeze uitstraalde. De grijze kater sloeg een paar keer met zijn staart op en neer, en bekeek de herfst-kleurige poes nog eens. Ze leek wel op het punt om iets te vragen aan hem. 'En waarom ben jij hier eigenlijk?' Vroeg ze hem een beetje onzeker. Windflare sloeg zijn ogen neer. 'Tja... Er zijn wel honderd verschillende redenen, maar ik vind dit ook wel een fijne plek,' Stamelde hij. Shit, verkeerd antwoord. Starks moest hij zijn levensverhaal nog gaan uitleggen. De kater trok even met zijn snorharen heen en weer, en bekeek ze grond aan zijn poten. hij had inderdaad wel erg veel verschillende redenen. Dat was dus het vervelende... Met een paar nagels trok Windflare een kluitje aarde uit de grond en gooide het zachtjes in het water. Meteen ontstonden er verschillende kringeltjes om het kluitje heen. Een soort mini-golfjes. Met één oog keek hij naar Autumnbreeze. 'Sorry dat ik zo afwezig doe steeds..' Zuchte Windflare op ongemakkelijke toon. Hij kneep zijn ogen hard dicht, en ontspande weer.

Autumnbreeze wist niet of ze de vraag wel had moeten stellen, wat nou als hij het helemaal geen leuke vraag vond? dan had ze het waarschijnlijk meteen alweer verpest en het leek net een beetje goed te gaan. Ze bleef haar blik op haar poten richten, waarom had ze de vraag nou gesteld? Het voelde nu alsof ze die helemaal niet had moeten stellen, maar het was ook weer geen houding als ze naar haar poten bleef staren, dus ze richtte haar blik langzaam maar zeker weer op Windflare, hij zou antwoorden als hij het zou willen en anders kreeg ze maar geen antwoord, dan was het ook haar eigen schuld, het ze het maar niet moeten vragen. "Tja... Er zijn wel honderd verschillende redenen, maar ik vind dit ook wel een fijne plek," Stamelde Windflare. Ze zag dat hij zijn ogen neersloeg. Ze besloot dat ze niet nog verder ging vragen, want dan zou ze het helemaal verpesten, want dit leek al te veel verandert te hebben. Ze richtte haar blik weer op het water. "Je hoeft me de redenen niet te vertellen." Zei ze toen. Ze wilde hem eigenlijk helemaal niet ongemakkelijk zien, dan was het waarschijnlijk ook nog haar schuld en dat was nou net iets dat ze niet wilde. Ze zag hoe hij een kluitje in het meer gooide. De kringen die eromheen vormden verbroken even het gladde wateroppervlak, net alsof het iets weg moest halen en daarna weer normaal werd, alsof er niks gebeurd was, het leek gewoon alsof dit eeuwig door bleef gaan, dat het oppervlak eeuwig vlak bleef tot er iets kwam dat het verstoorde zoals het kluitje net. Voorzichtig tilde ze haar poot op en raakte het water even aan met haar poot. Het was nog steeds niet veel warmer dan de laatste keer dat ze erin was gegaan om Featherpaw eruit te halen, dus haalde ze haar poot snel terug, maar waar ze het water had geraakt waren kringen ontstaan die steeds verder uit elkaar gingen, tot ze tegen de kant aankwamen en alles weer rustig was na een korte tijd. "'Sorry dat ik zo afwezig doe steeds.." Zuchtte Windflare op een ongemakkelijke toon. Ze keek naar hem, misschien was het ook wel een beetje haar schuld... "Sorry als ik degene ben die je ongemakkelijk laat voelen, misschien had ik die vraag niet moeten stellen." Zei ze. Wat nou als het echt haar schuld was? Dan was het haar bedoeling niet geweest, maar dan had ze nog wel een schuldgevoel. Ze richtte haar blik op het water, misschien dat het water haar zou helpen.

Zachtjes bewerkte Windflare de grond met zijn klauwen. Dit gesprek ging best stroef. Maar hij voelde zich niet bedreigd. Integendeel zelfs. Meestal was hij een beetje depri als het om een gesprek toe kwam, maar dit voelde juist wat fijner. Autumnbreeze was dan ook een rustige poes. Dat hielp wel mee. 'Sorry als ik degene ben die je ongemakkelijk laat voelen, misschien had ik die vraag niet moeten stellen.' Windflare keek weer haar kant op. 'Nee.. Nee, het ligt echt niet aan jou. Het is alleen zo..' Hij stokte zijn stem. Hier werd het gevoeliger. Moest hij het wel vertellen? De grijze kater werd er een beetje nerveus van. 'Oké, het was mijn verleden waarom ik nu zo ongemakkelijk doe. Het was niet bepaald een fijne jeugd.' Hij gooide het er maar uit. Een nerveus glimlachje verscheen rond zijn bek. Niet bepaald erg vrolijk, maar toch best vertrouwd. Het aarde onder zijn poten was inmiddels half omgewoeld. Hij kon zich wel herinneren. Als Apprentice zat hij bij veel katten die nu Warrior zijn. Inclusief Autumnbreeze. Zijn was namelijk ook 20 manen. Maar niet veel katten waren op hem gesteld. Moest hij nou verder vertellen..?? Windflare wist het even niet. Hij vertrouwde Autrumnbreeze wel goed genoeg daarvoor, maar hoogst waarschijnlijk wist ze het al een klein beetje. Zijn diep ambere ogen staarde even in die van haar. 'Misschien moet ik het maar vertellen.' De kater zuchtte. 'Dan ben ik er ook weer vanaf.' Het nerveuze glimlachje verscheen weer rond zijn bek. Hoe zou ze reageren? Had hij dit wel goed gezegd? Was het niet heel raar..? Met zijn poten streek Windflare de aarde onder zijn poten weer wat gladder. Zijn ogen richtte zich weer op het Sterrenmeer. De zon gaf nog steeds grote schitters op het wateroppervlak.

[Nohh, hoe kort D;]

Autumnbreeze wachtte af, ze hoopte dat ze niks verkeerd had gedaan, maar wat als ze het wel had gedaan? Hoe zou ze dan verder moeten? Ze schudde de gedachte weg. Eerst afwachten voor ze begon te oordelen, dat was altijd beter, maar soms kon ze er gewoon niks aan doen en wilde ze er gewoon het ergste van verwachten en dan gebeurden er dit soort dingen. Ze merkte dat Windflare haar kant uit keek. "Nee.. Nee, het ligt echt niet aan jou. Het is alleen zo.." Ze draaide haar blik langzaam zijn kant uit, het was dus toch niet haar schuld, maar toch was er iets niet helemaal goed, misschien had ze alsnog iets losgemaakt bij hem wat niet de bedoeling was, misschien had ze hem nu geholpen met iets te herinneren dat hij niet wilde herinneren. Ze merkte dat hij nerveuzer werd, maar ze zei niks, als hij iets wilde vertellen zou hij het doen en als hij het niet wiled zou hij het niet doen en daar zou zij respect voor hebben. "Oké, het was mijn verleden waarom ik nu zo ongemakkelijk doe. Het was niet bepaald een fijne jeugd." Zei Windflare. Ze keek hem even aan, ze wist er niet veel van, ze had wel iets opgevangen ooit, maar het was haar nooit echt duidelijk geworden. Ze keek even naar het water, ze wilde er geen druk op zetten, dus ze zei niks, ze wist ook niet goed wat te zeggen, maar als ze zo door zou gaan zou er nooit een goed gesprek vormen. ze nam een keer diep adem en richtte haar blik weer op Windflare, haarzelf erva weerhoudend om naar het water te kijken. Het water leek soms een uitweg om iemand niet te hoeven confronteren, maar het weerhield haar op dit moment van een goed gesprek en dat was iets wat ze niet wilde. Ze merkte dat zijn diep ambere ogen in die van haar staarden en ze keek terug, ze wilde niet wegkijken, er was iets aan die blik die haar aantrok, iets wat tegen haar zei dat ze haar aandacht niet op iets anders moest richten. "Misschien moet ik het maar vertellen." Zuchtte Windflare. "Dan ben ik er ook weer vanaf." Ze zag een nerveuze glimlach verschijnen. "Als je het niet aan me wilt vertellen hoef je het niet te doen, maar misschien is het ook wel fijn om het aan iemand kwijt te kunnen, dat kan je een beter gevoel geven." Zei ze tegen hem. Ze wilde niet de keuze voor hem maken, hij zou zelf moeten bepalen of hij het wilde of niet, want ze wilde hem niet dwingen, niet als hij het echt niet zou willen.

De herfst kleurige poes keek zijn kant op. Maar Windflare bleef maar een beetje voor zich uit staren. Hij bekeek de koele diepte van het meer, maar werd verblind voor de felle zon die een prachtige weerkaatsing gaf. 'Als je het niet aan me wilt vertellen hoef je het niet te doen, maar misschien is het ook wel fijn om het aan iemand kwijt te kunnen, dat kan je een beter gevoel geven.' De kater keek nu haar kant op. Hij zuchtte even. Hij zou het fijn vinden om het aan iemand kwijt te kunnen. Wat zou hij anders moeten doen? Heel bot "nee" zeggen? 'Oké..' Begon hij. Windflare probeerde zijn verhaal weer naar boven te halen. 'Nou.. Het begon al toen ik kitten was. Het was gewoon goed in het kamp, en er was niets aan de hand. Tenminste, totdat er een vreselijke ziekte uitbrak: Groenhoest. Veel katten waren er aan ziek geworden, en hele enkelen overleden. Inclusief mijn moeder. Voordat ik het wist overleden mijn broertjes en zusjes ook. Ik was alleen. Een andere moederkat had mij toen geadopteerd, en zich bij haar nest gevoegd, maar mijn nestgenootjes moesten niets van mij hebben. Ze vonden dat ik niet bij hun familie hoorde, en ik werd er erg mee geplaagd. Toen ik eindelijk Apprentice werd, was het ook niet veel beter. Ik kreeg namelijk nog veel aandacht van mijn pleegmoeder, en mijn stief broertjes en zusjes werden jaloers. Zo ging het maar door. Maar toen veranderde het. Ik werd Warrior en werd ook sterken, en meer op mijzelf. Maar veel katten waren nog steeds niet helemaal op mij gesteld. De meeste negeerde mij gewoon. Dus daarom ben ik nu zo..' Dit was een erg lang verhaal, maar voor Windflare voelde het alsof er een last van zijn schouders was. Het voelde niet heel erg ofzo.. De grijze kater bekeek de grond. Opnieuw had hij die helemaal omgewoeld. Hij draaide zijn kop om naar Autumnbreeze. 'Dat lucht best op,' Grinnikte hij zachtjes. Windflare keek weer naar het water. De glinstering van het meer hield maar niet op. Wel bgon hij langzaam te merken dat de zon zachtjes onderging. De stralingen werden ook wat meer oranje. Hij bekeek zijn poot. Niets was veranderd. Het was gewoon nog grijs. Maar Autumnbreeze integendeel, haar vacht gloeide helemaal op, en werd steeds meer herfst-kleuriger. Nog meer dan dat het al was.

[Hehe, mega verhaal^^]

Autumnbreeze wachtte op een antwoord, ze wilde hem niet onder druk zetten, dus richtte ze haar blik op iets anders, want straks zou hij zich opgejaagd voelen en dat was iets wat ze niet wilde. "Oké.." Begon Windflare. Ze merkte dat hij haar kant uitkeek, misschien was het niet zo erg, maar ze wist er niet veel van, dus oordelen kon ze ook niet, dat zou ze pas doen als ze het verhaal wist. "Nou.. Het begon al toen ik kitten was. Het was gewoon goed in het kamp, en er was niets aan de hand. Tenminste, totdat er een vreselijke ziekte uitbrak: Groenhoest. Veel katten waren er aan ziek geworden, en hele enkelen overleden. Inclusief mijn moeder. Voordat ik het wist overleden mijn broertjes en zusjes ook. Ik was alleen. Een andere moederkat had mij toen geadopteerd, en zich bij haar nest gevoegd, maar mijn nestgenootjes moesten niets van mij hebben. Ze vonden dat ik niet bij hun familie hoorde, en ik werd er erg mee geplaagd. Toen ik eindelijk Apprentice werd, was het ook niet veel beter. Ik kreeg namelijk nog veel aandacht van mijn pleegmoeder, en mijn stief broertjes en zusjes werden jaloers. Zo ging het maar door. Maar toen veranderde het. Ik werd Warrior en werd ook sterken, en meer op mijzelf. Maar veel katten waren nog steeds niet helemaal op mij gesteld. De meeste negeerde mij gewoon. Dus daarom ben ik nu zo.." Vertelde Windflare. Ze had aandachtig zitten luisteren en ze begreep hem echt wel, als haar zoiets overkomen zou zijn, zou ze precies hetzelfde zijn waarschijnlijk, bang voor reacties van anderen. Ook al was ze dat nu soms ook wel, maar dat was toch anders. Dat kwam gewoon omdat ze aan zichzelf nog wel eens twijfelde en dat was ook een eigenschap die ze niet kon veranderen. "Dat lucht best op," Hoorde ze hem zachtjes grinniken. Opgelucht dat het geen negatieve invloed had gehad draaide ze haar hoofd naar de lucht. De zon was al onder aan het gaan en verspreidde een oranje gloed over alles om hun heen. Ze liet haar blik naar Windflare gaan. "Is het niet mooi?" Vroeg ze terwijl ze met haar staart naar de ondergaande zon wees. Het was altijd een mooi gezicht geweest om de zon onder te zien gaan, maar deze keer keek ze er niet alleen naar zoals ze het gewoonlijk zou doen. Ze bewoog haar poten ietwat ongemakkelijk, wat was er toch met haar? Ze schudde haar hoofd even om het helder te maken en keek toen weer naar de ondergaande zon.

Aurumnbreeze leek opgelucht. Misschien had ze wel aan negatieve dingen staan denken..? Of was Windflare misschien wel boos geworden..? Nou ja, dacht hij. De poes staarde al weer naar de lucht. Het was nu prachtig oranje-rood gekleurd waardoor het water een nóg mooiere glans begon te krijgen. Aurumnbreeze draaide zich om naar de kater. 'Is het niet mooi?' Vroeg ze terwijl ze met haar staart naar de rode ondergaande zon wees. Windflare kneep zijn ogen zachtjes dicht. 'Ja prachtig,' Fluisterde hij zachtjes terug. dit keer meende hij het echt. Nadat hij zijn verhaal had verteld, voelde het echt alsof er een last van zijn schouders was. Zijn blik was ook weer wat ontspannender geworden, en liet nu genietend de rode goed over zich heen vallen. Naast zich voelde hij Autumnbreeze wat ongemakkelijk heen en weer bewegen met haar poten. Hij voelde haar spanningen en humeur aan. Wat had ze toch? Zelf had hij ook een beetje zoiets. Het was een beetje een raar gevoel. Iets wat hij nog nooit eerder had meegemaakt. Er dwaalde iets door zijn kop heen. 'Was hij..?' Meteen schudde hij zijn kop. Natuurlijk niet! Maar toch. Hij voelde zijn wangen een beetje opgloeien, maar gelukkig zag ze dat niet door zijn vacht heen. Heel voorzichtig eek hij naar haar. Onder zich had hij de grond weer eens bewerkt. Lichtelijk geïrriteerd veegde hij het weer glad. Met zijn poot raakte Windflare het wateroppervlakte zachtjes aan. Meteen ontstonden er kleine kringeltjes die steeds meer uitgerekt totdat je ze niet meer zag. Hij deed het nog eens. 'Kijk..' Murmelde hij zachtjes. 'Best wonderbaarlijk hè?' Murmelde hij zachtjes tegen Autumnbreeze. Haar vacht was inmiddels bijn arood opgegloeid, en zag er werkelijk prachtig uit. Snel wende hij zijn blik af, en concentreerde zich op een vallend blaadje. Hij zwoof licht als een veertje naar beneden. Recht boven het water. Het raakte heel teer het wateroppervlakte aan. Ook daar ontstonden weer kleine kringeltjes. Windflare zuchtte. Misschien was het leven niet alleen maar negatief... Er waren ook mooie kanten aan..

[Meep, beetje kort..>3<]

Autumnbreeze hield haar blik op het water gericht, daar zag ze de reflectie van de zon en natuurlijk ook de reflectie van haarzelf, ook al wilde ze liever niet naar haarzelf kijken, want het gevoel ging niet weg. Ze had geprobeerd om eravn af te komen, maar dat was een tevergeefse poging geweest. Ze liet een zachte zucht ontsnappen, bijna onhoorbaar. "Ja prachtig," Hoorde ze Windflare fluisteren. Ze merkte dat hij het deze keer echt meende en ze kon er zelf ook niet omheen, want de ondergaande zon was ook gewoon mooi. Ze merkte dat Windflare de grond weer het bewerkt met zijn poten, maar daar wilde ze niet echt op letten, want misschien had hij daar wel een reden voor, ook al merkte ze wel dat hij nu wat meer ontspannen was dan eerst. Dat gaf haar toch ook een beter gevoel, misschien zelfs een beetje té goed. Ze zag hoe Windflare het wateroppervlak met zijn poot aanraakte en er ontstonden weer kringetjes die langzaam groter werden, tot ze uiteindelijk weer verdwenen en het wateroppervlak onaangetast achterlieten. "Kijk.." Murmelde Windflare. "Best wonderbaarlijk hè?" Ze knikte even. "Inderdaad." Zei ze en ze wist van haarzelf dat ze het echt meende, het leek wel alsof alles nu alleen nog maar goed leek te zijn, ook al wist ze natuurlijk wel dat dat niet kon en dat er heus wel iets was dat niet klopte, maar op dit moment was het gewoon te mooi voor woorden. Ze draaide haar hoofd even naar Windflare, iets wat ze al even niet meer had gedurfd. Meteen kreeg ze dat gevoel weer. Het kon toch niet... Nee, het kon gewoon echt niet. Ze probeerde dat te herhalen, maar constant was er iets dat haar tegensprak. Iets wat tegen haar zei dat het wel kon. Hoe moest ze hier nu mee omgaan? Ze bewoog haar poten ongemerkt weer een beetje. Ze moest hier nu echt mee ophouden en het anders gewoon zeggen, want als je niks zou zeggen zou je nooit verder komen. "Windflare..." Begon ze, hoe moest ze dit nu weer gaan zeggen? Ze staarde naar haar poten, misschien kon ze het beter toch niet zeggen, maar ze wist dat ze het beter wel kon doen. "Ik denk dat ik iets voor je voel." Het kwam er bijna onhoorbaar uit, maar ze had het toch gezegd en het luchtte wel een beetje op, maar wat als hij niks voor haar voelde, wat nou als ze het te vroeg had gezegd? Of misschien was het wel helemaal verkeerd geweest. Ze staarde naar het water, afwachtend op zijn antwoord.

Met een knikje bevestigde Autumnbreeze haar antwoord. 'Inderdaad,' Zei ze tegen hem. Ze klonk echt alsof ze het meende. Net als Windflare. Hij genoot van zijn ontspannen gevoel. Dat gevoel maakte hij niet vaak mee. Hij kneep zijn ogen weer dicht, en liet zich overstromen door de lauwwarme gloed van de ondergaande zon. Het was zó romantisch ook... De grijze kater keek vanuit zijn ooghoeken even naar de herfst-kleurige poes die inmiddels meer op een Indian Summer begon te lijken. Hij voelde zijn hart iets harder kloppen dan net. Snel wendde hij zijn blik weer af. Bedenkelijk staarde hij voor zich uit. Steeds als hij in haar zachtgroene ogen keek, kreeg hij een soort gevoel... Windflare schudde zijn kop. Nee.. Dat kon het toch niet zijn? Of wel... Met zijn klauw wierp hij nog een klein kluitje aarde het meer in. Weer ontstonden die kronkeltjes. De massieve kater gaf een muisstille zucht. Hij stond op, en ging ietsjes dichterbij Autumnbreeze zitten. De grond onder zijn poten voelde gaaf en glad aan. Niet lang daarna werd het weer een zooitje. Windflare keek omlaag. Damn, ik heb echt iets... Dacht hij stil. 'Windflare...' Begon Autumnbreeze opeens. De kater keek even op, en keek de poes recht in haar ogen. Wat hij zag...? Het leek wel een soort.. Nee. Of toch wel..? Bedenkelijk keek hij om zich heen. 'Ik denk dat ik iets voor jou voel.' Haar woorden vloeide uit haar mond als een soort zacht stromend beekje. Maar toch erg zachtjes. Woord voor woord ving Windflare het op. zijn hart sloeg een paar slagen over, en ging verder in een luide bons. Het was duidelijk te voelen: Hij vond haar ook wel leuk... De grond onder zijn poten was compleet verwoest, maar hij keek toch erg zacht uit zijn ogen. 'Autumnbreeze...' Begon hij toen zachtjes. Hij wist niet hoe hij het moest zeggen. 'I-ik... Ik vind jou ook leuk,' Stotterde hij zachtjes met zijn nerveuze glimlach. Ongelovig staarde hij naar het water oppervlak. Met trillende poten kwam hij van de grond, en struikelde wat meer richting de poes. Hij gaf een heel zacht likje over haar oor, en keek haar aan. Toen ging hij weer zitten. Niet wetend wat hij moest zeggen.

[Awhh <3 x'D]

Autumnbreeze had het gevoel dat ze niet veel langer meer kon wachten, wat nou als hij zou zeggen dat hij niks voelde? Hoe zou ze dan reageren? Ze schudde de gedachte weg, ze moest niet aan dingen gaan denken die nog niet gebeurd waren en daar was ze nu wel mee bezig, iets wat ze beter niet kon doen zoals gewoonlijk. "Autumnbreeze..." Hoorde ze hem zachtjes zeggen. Langzaam richtte ze haar blik op hem, ze wilde het nu weten, ze kon niet langer wachten, maar toch bleef ze stil, wachtend op wat er komen ging. Het leek wel een eeuwigheid te duren. "I-ik... Ik vind jou ook leuk," Hoorde ze Windflare stotteren. De tijd leek op dat moment gewoon even stil te staan, wat zonet nog zo langzaam had geleken, leek nu gewoon stil te staan en het moment leek veel te snel voorbij. Hij vond haar ook leuk, het gevoel dat het haar gaf toen hij het zij maakte haar alleen maar blij. Ze zag hoe hij half struikelend naar haar toe kwam en ze kon het niet laten dat er een kleine glimlach om haar mond verscheen. Ze voelde hoe zijn tong over haar oor heen ging en ze begon te snorren. Ze drukte haar lichaam zachtjes tegen die van hem aan toen hij ging zitten en richtte haar blik op de lucht, die nu langzaam donkerder begon te worden, maar nog steeds kon ze de zon als een oranje streep zien, misschien waren het alleen nog maar de zonnestralen, maar ze gaven haar een fijn gevoel, net zoals Windflare haar dat gaf. Ze wist zo snel niks te zeggen, het leek wel of er ook niks gezegd hoefde te worden. Ze keek naar het stukje van de lucht die al aardig donker was, een aantal sterren van Zilverpels waren al te zien en het zou dan ook niet lang meer duren voor er meer sterren zouden komen. "Het blijft hier altijd mooi, maar het kan niet op tegen jou." Zei ze snorrend. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder aan, ze wist niet hoe hij erop zou reageren, maar ze zou het wel merken.

Autumnbreeze straalde blijdschap uit. Ze was zo te zien erg blij met zijn antwoord. Een beetje een scheve glimlach verscheen in Windflare's mondhoeken. Hij vroeg zich wat af: had zij dit eerder zo gevoeld? Of is het echt pas ontstaan..? De kater haalde zijn schouders op. Even voelde hij ze zachte vacht van Autumnbreeze tegen zich aan drukken. Het voelde fijn. Hij hoorde haar snorren, en zachtjes begon Windflare ook. Niet vaak had hij kunnen snorren in zijn vroege jeugd. Maar dit was wel een moment om van de genieten. Windflare's blik richtte zich op het water. De zon was nog maar een klein streepje avondrood. Nog even, en de maan en sterren maakte plaats. Hij voelde de kop van Autumnbreeze weer op zijn schouder leunen. Windflare schrok even, maar ontspande weer. Hij kneep zijn ogen dicht, en liet een zacht ritmisch gespin horen. Hij viel bijna in slaap, maar werd gewekt door de zachte stem van de poes naast zich. 'Het blijft hier altijd mooi, maar het kan niet op tegen jou.' Windflare draaide zijn kop een stukje om. Hij gaf Autumbreeze een likje over haar kop. 'Ik vind het hier ook prachtig, maar jij blinkt toch echt overal me uit,' Snorde hij. 'Jij hebt tenminste zo'n mooie herfstkleurige vacht. De mijn is grauw,' Grinnikte Windflare zachtjes. Hij keek omhoog. De Zilverpels was al snel gekomen. Er waren miljarden sterren daar. Maar er was er toch altijd één die uitblonk. Telkens als de kater naar de Zilverpels staarde lichtte er een ster op. Het gaf een lachend blinkje. Windflare keek er ongelovig naar. Het kon niet anders.. Dat was zijn moeder. Nightflower. Wie kon het anders zijn geweest? Ze dwaalde eafentoe nog steeds door zijn dromen heen. 'Autumnbreeze?' Miauwde hij zachtjes. 'Heb jij ook ooit een dierbare verloren die je soms in de Zilverpels ziet uitblinken?' Het was een idiote vraag, maar de kater was eigenlijk best nieuwschierig.

Autumnbreeze merkte dat Windflare even schrok en ze wilde haar hoofd weer terugtrekken, maar toen merkte ze dat hij weer ontspande en liet ze zichzelf ook weer ontspannen. De lucht begon steeds donkerder te worden en nu was de zon ook weg, er verschenen steeds meer sterren en ze keek ernaar, het was gewoon mooi om te zien hoe ze er elke nacht weer waren, maar ze wekten ook een hoop vragen bij haar op. Was een familielid van haar daar? Ze wist het antwoord niet, ze had haar ouders nooit gekend en of ze nog meer familie had wist ze ook niet. Soms zorgde het voor een leegte die zich in haar vormde, maar dan schoof ze het weer weg en dan leek het toch een stuk beter, maar nu kon ze dat gevoel niet hebben, Windflare was er nu en het gaf haar toch een fijn gevoel om te weten dat ze niet alleen was. Ze voelde dat hij haar een likje gaf en ze begon zacht te spinnen. "Ik vind het hier ook prachtig, maar jij blinkt toch echt overal me uit," Snorde Windflare. "Jij hebt tenminste zo'n mooie herfstkleurige vacht. De mijn is grauw," Ze keek even naar hem. "Dat je vacht grauw is zegt nog niet dat het niet mooi kan zijn." Zei ze tegen hem. Ze richtte haar blik weer naar de lucht boven hun, er waren nu een heleboel sterren te zien en ze kreeg een gevoel dat ze misschien bekeken werden, maar dat gevoel schoof ze snel weer opzij. Starclan zou altijd op ed clankatten neerkijken, dus waarom nu ook niet? Alleen het enige wat ze zich af vroeg was een vraag die nog niet beantwoord was en ze vroeg haarzelf af of die ook ooit beantwoord zou worden. Ze schoof het opzij, die vraag zou ooit beantwoord worden, maar niet nu. "Autumnbreeze?" Hoorde ze de kater zachtjes miauwen. "Heb jij ook ooit een dierbare verloren die je soms in de Zilverpels ziet uitblinken?" Ze richtte haar blik even op de lucht, er had eigenlijk nooit echt een ster uitgeblinkt, maar misschien was iemand van haar familie daar wel, maar dan wist ze het niet, want dan had niemand haar er ooit over verteld. "Ik weet het niet, ik heb mijn familie nooit gekend." Vertelde ze hem zachtjes. Ze vroeg het hem maar niet terug, hij zou het wel vertellen als hij het zou willen. Ze hield haar blik gericht op de lucht en wachtte op een reactie van Windflare.