I told you to be fine [Skinny love]

Met snelle passen dribbelde de zwarte poes naar een twoleg huis, het kwam haar zo bekend voor.. Haar zilveren ogen gleden naar een halfopen raampje, en geintresseerd klauterde de poes omhoog. Het enige wat ze zag was... Paars, een vreemde paarse vacht was achter het raam gehangen. Sunset wist natuurlijk niet dat er een plaat van glas was, en rende er met volle vaart tegenaan, een luide bonk vulde haar oren. Gefrustreerd zette ze haar klauwen in het onzichtbare ding, en een vreselijk piepend geluid krijste recht in haar gezicht. Scheldend sprong de zwarte poes achteruit, maar kieperde bijna van het randje af. Nadenken, nadenken! Met haar scherpe nagels probeerde ze het raam open te schuiven, maar in de plaats daarvan opende het raam, en duwde de poes hardhandig van het richeltje af.
Met haar oren in de nek kroop de poes ui een vreemd hok, en een aantal vreemde vogels renden schreeuwend heen en weer, en beduusd klom Sunset weer omhoog, naar het opengeslagen raam. Nieuwsgierig sloeg ze haar pootje tegen de paarse vacht, die indeukte maar meteen terugvocht door naar Sunset te springen. Woest sloeg de zwarte poes nog een aantal keren met haar poten ertegenaan, en een opening ontstond. Snel sprong Sunset langs het paarse vachtje, en besefte dat ze in een twoleg huis was. Een bekende geur vulde haar neus, het was die kittypet.. Die kittypet die heette... "Skinny?" Verbaast luisterde Sunset naar een flinke hoestbui, en bezorgd trippelde ze naar het geluid toe. Wat als een twoleg haar hier ontdekt? Wat als het de twoleg is die ze al had aangevallen?

Ze werd wakker van een luide knal tegen het raam in de bijkeuken, het gangetje waardoor ze normaal naar buiten had gekund. Voordat haar kattenluikje dichtgeschroefd was. Haar tweebeen zette mopperend de tv harder. “Die domme vogels ook.” Ze luisterde naar het gemopper van haar tweebeen en schudde haar kop. Ze verstond geen woord van wat de vrouw zei, maar de tweebeen had blijkbaar niet begrepen dat er een kat tegen het raam aan was gesprongen, want dan had ze wel even gekeken. Die luidde knal was duidelijk van een kat geweest, tenminste daar ging Skinny Love vanuit. Ze stond op op de schoot van de tweebeen en rekte zich uit. Ze verwachtte ergens een pijnscheut te voelen, maar het viel mee. Blijkbaar had ze een goede dag vandaag. De tweebeen stopte met aaien en keek haar vragend aan. Skinny sprong van haar schoot af en liep naar haar waterbak, daardoor verloor de tweebeen haar interesse in wat ze ging doen weer. Ze dronk wat uit de drinkbak om haar dorst te lessen en liep toen in de richting van het halletje. Daar ging ze zitten, de blik in haar gele ogen op het raampje gericht. Wie was van plan om haar territorium binnen te komen. Toen bracht de wind de geur van de kat mee. Ze herkende die geur, dat was alweer een tijd geleden. Sunset schoot er door haar kop. Ze had de poes een tijdje onder haar hoede genomen, om haar manieren bij te brengen. Ze wachtte af of het de poes zou lukken om binnen te komen. Zelf had ze de kracht er niet meer voor om door het raampje naar buiten te glippen. De koorts maakte haar zwak, dat had ze ook duidelijk gemerkt toen het haar laatst gelukt was om buiten te komen. Ze was een Clankat tegengekomen toen en ze was tot de conclusie gekomen dat het niet zo slim was om in deze staat buiten rond te gaan lopen. Toen ze weer terug naar het hol van haar tweebeen was gelopen had die even op haar gescholden, maar haar toen zo ongeveer plat geknuffeld. Nou bleef ze maar binnen terwijl ze wist dat ze op deze manier haar dood zat op te wachten. Ze was hulp nodig en de tweebeners wisten niet hoe ze die aan haar konden geven.
Haar aandacht werd getrokken naar het raam toen ze wat hoorde. Ze grinnikte zacht toen ze besefte dat Sunset was gevallen. Geamuseerd wachtte ze af. Ze hoorde een luidde piep en zag hoe Sunset het voor elkaar kreeg om het raam open te krijgen en naar binnen kwam. Een blafferige hoest verliet haar keel. "Skinny?" Ze wachtte totdat Sunset haar opgemerkt had. “Wel wel wel,” zei ze kalm. “Dat is langgeleden.” Ze keek Sunset recht aan, een geamuseerde fonkeling in haar ogen. “Probeerde jij de hele buurt aan het schrikken te maken. Je was nou niet bepaald lichtvoetig Sunset.” Ze likte haar voorpoot en keek daarna weer naar de andere poes.

Een lach verscheen op het gezicht van de zwarte poes toen ze de poes haar richting op zag komen. "Ik weet het, ik had een gevecht met dat rare paarse vachtje." Met haar staart wees ze naar de vacht waaraan ze nét was ontsnapt. Vriendelijk gaf ze een kopje aan de poes, en keek haar met een glimlach aan. "Ik heb ook iets in de tuin van je twolegs gesloopt.." Lachte ze, beschaamd staarde ze naar haar poten, en wierp daarna een blik op de vacht. "wat is dat eigenlijk? En dat doorzichtige?" Blij hief ze haar staart op, maar die deed ze al snel naar beneden toen een twoleg omhoog kwam struikelen, die woest iets brabbelde. Snel schoot Sunset weg, maar knalde tegen het paarse vachtje aan. Angstig sprong ze weg, en keek met grote ogen naar de twoleg die op haar afliep. Ze kromp in elkaar, en wilde de twoleg niet aanvallen omdat het het baasje was van Skinny. De woeste twoleg reikte naar de zwarte poes, die verschrikt maar behendig weg sprong. "Ik houd niet zo van twolegs... Hé blijf van me af!" Met ingetrokken nagels mepte ze tegen de klauw van de twoleg weg, en schuilde achter Skinny. "H.E.L.P!" Fluisterde ze bang.

Ze grinnikte toen Sunset over het paarse vachtje begon. Ze wilde net antwoordt geven op de vragen van Sunset toen haar tweebeen binnen kwam, een vermoeide zucht verliet haar keel. Ze had eigenlijk gehoopt dat de tweebeen naar die niet levende dingen was blijven kijken in de doos, maar blijkbaar had ze toch iets opgevangen. “Sunset stel je niet zo aan.” Siste ze toen de poes zich achter haar verschool. Ze stond op en keek haar tweebeen strak aan. Ze siste zacht waardoor de vrouw een stap achteruit deed. Ze moppelde iets. “Oké oké, dat is dus een vriendin van jou. Zorg wel dat ze snel weer weg gaat.” Zei de tweebeen. Skinny Love wachtte totdat de tweebeen weer uit het halletje verdween en draaide zich toen om naar Sunset. “Je weet toch dat ik de baas ben. Ze gaat jou echt niks aandoen, want dan weet ze dat ze een kras op haar gezicht kan verwachten.” Ze ging zitten en keek de poes streng aan. “Ook al is het lang geleden ik bescherm je als je daar behoefte aan hebt, maar alleen wanneer je dat verdiend. Dus je gaat niet met je staart tussen je benen wegkruipen begrepen?” Er lag geen sarcasme in haar stem, alleen maar ernst. Ze mocht Sunset, een van de weinige katten die ze mocht. Dat kon bij haar alleen wel omslaan als ze doorkreeg dat diegene haar aandacht niet meer verdiende. Je moest haar respect verdienen en ja daar moest je flink wat voor doen. “Dan even om terug te komen op jou vorige vragen. Die paarse vachtjes hangen hier overal voor die koude dingen waar je doorheen kunt kijken, waarschijnlijk zodat je er niet meer doorheen kunt kijken. Waarom die koude dingen daar dan in vredesnaam zitten als je er toch niet doorheen wilt kijken moet je niet aan mij vragen, want ik heb serieus geen idee. Tweebeners zijn nou eenmaal rare wezens.” Ze trok even bedenkelijk met haar snorharen. “En hoe zag dat ding eruit in de tuin? Dat kan trouwens nog wel een probleem worden als ze dat merkt.” Ze grijnsde. “Maar ze zal eerst wel doelloos naar die niet levende wezens in dat vierkante hol blijven staren.” Ze merkte dat ze veel praatte, daardoor werd ademhalen moeilijker. Toch merkte ze aan zichzelf dat ze zich iets beter voelde, wie weet zou ze het toch redden. “Je ruikt naar Bloodclan.” Vervolgde ze toen droogjes. “Waarom kwam je mij opzoeken? Had je mijn hulp nodig Sunset?” Er lag iets van interesse in haar ogen en dat kwam niet vaak voor.

Een lichte twijfel ontstond in Sunsets stem. "Ja, eigenlijk wel.." Ze slikte, en keek de oude poes even diep aan. "Ik zit nu in de bloodclan, maar heb zoveel spijt.." Een traan stroomde over haar wang, en ze staarde naar het paarse vachtje. "Skinny, vergeef me ik was wanhopig! Ik kon je niet vinden, toen ik bij dit huis kwam, rook het naar ziekte, dus ben ik snel weggevlucht en ben ik toch wél naar de Bloodclan gegaan zonder jou om advies te vragen." Ze staarde vol schaamte naar de poes. "En nu ben ik verlieft op een rogue." Tranen rolden en drupten van haar zwarte gezicht, vol frustratie vloog haar zwarte staart met een flinke kracht door de lucht. "Ik kan ook niet meer terug, ik zit er aan vast!" Bijna wilde ze haar klauw over de vloerbedekking trekken toen haar nagels bleven haken. Wild schudde ze haar klauw los, en een grote pluis was ontstaan op de grond. Een vreemde twolegschreeuw klonk buiten, en Sunset hoorde een twoleg wild achter iets aanrennen. Een klein lachje ontstond op haar gezicht. "Oops, wel, je kent mijn onhandigheid!"

Ze staarde Sunset alleen maar aan toen ze haar klaagzang begon. Er was geen greintje medelijden in haar houding te bespeuren. “Nou piep je weer Sunset.” Zei ze kalm. Skinny Love had een stem die geen tegenspraak duldde. Ze was een poes die graag het laatste woord had en geen blad voor haar mond nam. Ze was keihard, maar wel rechtvaardig. Ze deed dat alleen maar om de ander iets duidelijk te maken, meestal iets wat diegene diep van binnen eigenlijk ook wel wist. “Je hebt altijd een keus Sunset en dat weet jij ook. Angst is een hele slechte raadgever. Je moet je hart volgen, je instinct. Als jij daar weg wilt dan ga je gewoon.” Ze keek Sunset strak aan. “Het klopt dat ik ziek ben, maar daar hoef je niet van te schrikken. Ik leef nog weet je en dat was ik van plan nog heel lang te gaan doen. Al denken mijn tweebeners daar volgens mij anders over, die denken dat ik dood ga. Daardoor hangen ze nog al om mij heen, tot irritatie aan toe eigenlijk.” Ze grimaste kort en likte gefrustreerd haar poot. “Als ik genoeg aangesterkt ben dan kan ik eindelijk dit hol weer uitglippen.” De grimas ging over in een geniepig grijnsje. Het was lastig als je lijf niet deed wat je wilde, maar zo snel dat probleempje verholpen was kon ze weer naar buiten en misschien zouden ze haar kattenluik dan ook weer open maken. Toen hoorde ze haar tweebeen schreeuwen, ze bewoog even haar oren om te luisteren waar het geluid vandaan kwam. “Ah dus dat heb je gesloopt.” Ze schudde grinnikend haar kop. “In dat hok zitten hele rare beesten, die leggen eieren die de tweebeners op kunnen eten. Ze kunnen ook een beetje fladderen, dus daar is ze nog wel even mee bezig.” Ze veegde met haar staar over de grond en keek naar de zwarte poes voor haar. Die bezig was de vloerbedekking te molesteren. “Laat je het wel heel, anders krijg ik straks ook nog op mijn kop.” Zei ze toen droogjes. “Dus je bent verliefd en wie is de gelukkige?” Ze veegde nog een keer met haar staart over de vloer.

"Hij is super gelukkig zeg." Sprak de zwarte poes sarcastisch. Gefrustreerd trok ze haar klauw terug en gaf een harde zweepslag met haar staart tegen de harige vloer. Haar oortjes stonden naar achteren, maar niet helemaal plat. Haar klauwen sloeg ze uit, maar haalde ze niet over de vloer. "Die ken je toch niet, maar als je hem ooit tegenkomt: Vulture." Daarna zweeg ze, een tijd lang. Ze staarde opzij, naar het paarse vachtje wat vijandig heen en weer bewoog. Vulture had haar een aantal keer gered, maar zij had nooit iets terug kunnen doen. Behalve zichzelf bovenop een hond werpen, hoewel ze toen bijna dood was geweest als de twoleg niet was komen opdagen. Na een hard gekrijs en een flapper geluid werd ze weer naar de realiteit gebracht. Twolegs schreeuwden en scheldden buiten, en een klein lachje vormde zich op Sunsets lippen. "Ik was hem tegengekomen toen ik weer 'ns mijn portie ongeluk had." Ze schudde haar hoofd bij het lachen. "Dat was nogal awkward, daarna heb ik hem nog van een hond gered." Na die zin viel ze stil, en liet een groot, breed litteken zien die ze had verdient door de strijd met het beest. "Toen was hij opeens verdwenen." Voor zich zag ze weer hoe hij haar probeerde op te vrolijken door het water in te duiken en voor haar neus een grote glimlach te tonen, even moest ze lachen toen ze dat gezicht van hem weer zag. Misschien had de kater wel íéts voor haar over. "Maar dat doet er niet toe."

Ze grinnikte toen Sunset zei dat ze die niet kende. “Je zult nog versteld staan hoeveel katten ik ken, maar Vulture ken ik inderdaad niet. Ik zal het eens in de gaten houden. Je weet wat ze zeggen van oude roddeltantes.” Ze gaf Sunset een knipoog, dat laatste was een grapje. Grapjes maakte ze niet vaak, eerder zelden. Dan wist je dat je ergens wel belangrijk voor haar was, al liet ze dat niet zo sterk zien. Ze bewoog haar oren even terwijl tweebeners buiten aan het schreeuwen waren, maar verder negeerde ze het. Ze was wel wat gewend inmiddels en het had niet haar interesse, die had Sunset. Ze keek Sunset afwachtend aan toen ze uitlegde hoe ze Vulture ontmoet had. “Awkward?” Ze moest even weten hoe dat in haar eigen bek klonk, raar woord. “Maar hoezo dat, en hoe komen jullie nou weer bij een hond terecht?” Ze inspecteerde het litteken die Sunset opgelopen had. Bij Skinny Love zag je littekens meteen, aangezien ze geen haar had. Over haar lijf zaten meerdere littekens opgelopen met de tijd. “Een mooie herinnering,” zei ze toen simpel over het litteken van Sunset. “Een kat kan trouwens toch niet zomaar verdwijnen Sunset? Het is geen vogel.” Ze luisterde weer even naar haar tweebeners die nog steeds lawaai aan het maken waren buiten. “Maar vertel eens wat houdt jou de laatste tijd bezig?”

"Veel," antwoordde ze op haar vraag. Na een diepe zuch rees ze op haar achterpoten, en onthulde verschillende, diepe littekens. Sommige die nog niet eens geheeld waren. Een grote, diepe liep over haar hele buik, en was nog deels open. "Monsters." Vervolgens landde ze weer op vier poten, en ging zitten. "En nog meer ongeluk over de rest van mijn lichaam." Sunset staarde naar haar poten, maar daarna keek ze Skinny recht aan. Zij had ook littekens, die beter te zien waren door haar kale vacht. "Dus, dat houdt mij bezig." Ooit was een van die littekens gaan ontsteken, die grote. Die was veroorzaakt door een zelfmoordpoging voor een enorm monster. "En wat houd jou bezig, de laatste tijd?"

Ze trok even met haar snorharen toen ze de wonden zag. “Die hebben jou dan flink te pakken gehad.” Zei ze toen. “Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Lette je niet op op het Thunderpath?” Er leek een beetje verwijt door haar stem te klinken. Ze vond het een domme actie en dat verborg ze dan ook niet. “Je kunt beter eerst je ogen dicht doen, jezelf kalmeren en nadenken en dan pas iets doen, dat weet je toch Sunset?” Ze keek haar vroegere leerling doordringend aan. “Behalve als er geen tijd meer is om na te denken, dan moet je handelen naar jou instinct.” Ze hoorde de deur open en dicht gaan, dat betekende dat haar tweebeners weer binnen kwamen. Ze luisterde even, maar het klonk niet alsof ze hun kant op kwamen. Ze gingen op de bank zitten, waarschijnlijk uitgeteld na hun vang avontuur. Ze grijnsde even en richtte toen haar aandacht weer naar Sunset. "En wat houd jou bezig, de laatste tijd?" Ze staarde even langs Sunset maar keek haar toen weer aan. “Ik was een kitten aan het leren om te overleven, maar dat moest ik onderbreken toen ik ziek werd. Ik had simpelweg geen kracht meer om haar op te zoeken, nou is ze verdwenen. Ik hoop dat ze het goed maakt. Ik mocht die kit wel.” Ze leek het van haar af te schudden en glimlachte weer. “Maar ja, soms loopt het niet helemaal zoals je zou willen. Dat kun je dan maar het beste accepteren anders kun je jezelf beter meteen van kant maken.”

"You're right." Antwoordde de zwarte poes op de wijze zin van de poes, en lachte. "Jij kwam toch van een clan dacht ik? Ja toch?" Vroeg ze uit het niets. Ze had Skinny ooit iets horen zeggen over haar verleden, dacht ze. Of het was misschien een andere kat die het haar had verteld. "Maar ja, dat is iets anders. Wat ik weet is gewoon dat je waarschijnlijk veel hebt meegemaakt." How obvious, Skinny was zeker wel meer dan tien jaar oud. Dat gokte ze tenminste. "Laat maar." Lachte de zwarte poes, en ze sprong even naar het paarse vachtje, die ze goed inspecteerde. Van schrik sprong ze van de vensterbank af en landde behendig naast Skinny. "Het vachtje is dood! Het is van een beest afgehaald! Skinny, misschien is dat wel jouw vacht!"

Excuse me xD Ik moest dit gewoon even doen, slimme slimme Sunnie x'D

Soms vergat ze even hoe jong Sunset eigenlijk nog was. Toch pakte ze haar hard aan zoals ze bij iedereen deed, maar Sunset leek daar niet van onder de indruk. Waarschijnlijk deed ze het dus goed. Ja, ze was hard en ze kon soms zelf wel een beetje gemeen zijn, maar het was altijd wel op het moment waarop de ander het er ook echt naar gemaakt had. Ze zou nooit zomaar tegen iemand uitvallen en ze deed het ook alleen om anderen wat te leren. Ze werd opgeschrikt door de vragen van Sunset. Die had ze niet voelen aankomen, maar het kon wel eens dat ze er iets over tegen Sunset gezegd had. Er waren niet veel katten die er van wisten, eigenlijk bijna geen, ze hield het liever voor haarzelf. Alleen de oudere katten die het zich nog herinnerden wisten er van af, maar blijkbaar had ze er ook iets over tegen Sunset gezegd. “Het klopt inderdaad dat ik ooit clankat ben geweest, maar dat is echt heel erg lang geleden. Dat mag ook niemand weten Sunset, dus vertel het alsjeblieft niet door.” Benadrukte ze. Ze had geen zin in praatjes. Ze staarde Sunset droogjes aan toen ze zei dat ze waarschijnlijk veel had meegemaakt. Ze nam niet eens de moeite om dat te beantwoorden, dat wist de jonge poes ook wel dat ze veel had meegemaakt, dat hoefde Skinny Love niet nog eens uit te leggen. Waarschijnlijk was het ook een retorische vraag geweest. Ze keek toe toen Sunset bij het vachtje ging kijken en daarna weer naar beneden sprong. Ze moest moeite doen om niet in de lach te schieten van de logica van Sunset. “Het is inderdaad dood en van een dier afgehaald, maar niet van mij hoor Sunset. Ik heb nooit een vacht gehad.” Ze grinnikte zacht. “Volgens mij doen ze dat bij die idioot volgzame dieren die ze altijd opsluiten. Ik heb niet het idee dat ze daar katten voor gebruiken.” Vervolgde ze toen rustig.

"O, oké!" Giechelde ze, beschaamd keek ze naar haar poten, en vervloekte haar eigen domheid. "Natuurlijk vertel ik het niet door! Wie denk je dat ik ben?" De grijns op haar gezicht was daar nog steeds, en besefte dat de poes geen antwoord had gegeven op de andere vraag, maar dat sprak voor zich. Geen wonder. Ze lachte nog eventjes over haar eigen domheid, en staarde Skinny weer aan, waarna ze haar staart over de vloer zwaaide. "Nog iets meegemaakt de laatste tijd?" Vroeg ze nieuwsgierig, vooral Sunset had haar verhaal verteld, nu was het Skinny's beurt.

Ze staarde Sunset verrast aan toen ze begon te giechelen. Toen verscheen er een grijnsje om haar lippen en gaf ze haar een knipoog. “Fijn dat je het niet doorverteld, dat voorkomt veel geroddel.” Toen werd het grijnsje om haar lippen nog wat breder. “En jij bent Sunset.” Vervolgde ze op de vraag van de jonge poes."Nog iets meegemaakt de laatste tijd?" Ze schudde haar kop. “Niet zo heel veel, veel in mijn nest gelegen of op een Twoleg. En geprobeerd dat hol van Twolegs te overleven met al die vieze geuren en pijnlijke prikjes, omdat ze denken dat dat werkt.” Ze snoof even. “Maar volgens mij werkt dat voor geen meter, maar ja ze brengen me er toch wel heen als ik ziek ben.” Ze schudde even mistroost haar kop en keek daarna Sunset weer aan. “Hoe gaat het met je trainingen Sunset? Redt je je een beetje?” Er ontstond een strenge en afwachtende blik in haar ogen, benieuwd wat de jonge poes ging zeggen. Ze bewoog haar snorharen terwijl ze afwachtte en veegde een keer met haar staart over de vloer.

"Ik heb al wel trainingen van Silverthorn enz. Gehad, de deputy zei dat ik binnenkort al member zal worden, dus ja wel goed." Ze grijnsde, en sloeg haar zwaar gehavende staart voor haar poten en zuchtte diep. Skinny was eigenlijk best wel heel erg oud, dat zei ze maar niet hardop. Anders plukte de oude poes haar net zo kaal als zijzelf was. Ze grinnikte eventjes bij die gedachte waarna ze de poes weer recht aan keek.

Sorry voor heel erg kort!

“Mooi,” was het enige wat ze zei. Ze wiebelde even met haar oren, omdat haar Twolegs weer in beweging leken te komen. “Misschien kun je nu beter gaan Sunset, wanneer ik me beter voel kom ik je opzoeken.” Ze keek even in de richting van de woonkamer, maar he leek niet of ze hier heen kwamen. Maar goed je wist het maar nooit, misschien was het beter als ze weer weg ging. “Daarnaast ben ik best moe.” Ze zou dat nooit zomaar tegen iemand zeggen, behalve als ze diegene vertrouwde. Ze vond het een teken van zwakte, maar omdat ze niet fit was was ze ook veel sneller moe. “Ik beloof je dat als ik helemaal aangesterkt ben ik je kon zoeken en zorg er dan voor dat je er een beetje fatsoenlijk uitziet.” Ze klonk serieus en streng, maar in haar ogen lag een lichte plagerige fonkeling. Die je alleen zou opmerken als je haar goed kende, dan kon je zien dat ze het niet meende. Ze wenkte met haar staart naar het raam waardoor Sunset naar binnen was gekomen. “Tot ziens Sunset.” Haar stem had een dringende ondertoon gekregen, omdat ze opnieuw haar Twolegs hoorde.

[Topic uit? En binnenkort een nieuwe?]

Onderwerp: Re: I told you to be fine [Skinny love]