Young soul {Glowpaw}

Stilte heerste nog steeds over hun kamp. Firestar was niet langer onder hen. Stil trippelde de jonge kattin met een muis in haar bek naar de prooistapel en liet ze deze vallen. Ze slikte zachtjes en haalde snel even haar rong over haar lippen, de restjes bloed veegde ze er zo van. Ze haalde even kort adem en keek even rond. De sfeer voelde voor haar nog steeds zo neerslachtig aan. Iedereen leek zo stil te zijn en niemand kon het geloven... Toch was het de harde waarheid geweest... Stil trippelde ze verder en probeerde ze iemand te vinden die vrij was. Er was nog zoveel te doen en ze moest nog met haar nieuwe leader praten over Riverclan en over de korte newleaf. Daarom zat ze te denken aan meer jachtpatrouilles, maar als jonge onervaren kat wist ze niet goed of dat wel een goed idee was...

Met een getreurde blik liet hij een krekel vallen op de prooistapel, het enige wat hij wél kon vangen zonder hulp. Pas deze dag had hij gehoord dat Snowdrop de Deputy was geworden. Hij moest er nog zo aan wennen... Silverstar, Snowdrop... Hij dwaalde weg, maar hij was nog niet ver genoeg om de vacht van de poes te herkennen. Ach, hoe verdrietig hij ook was, hij moest toch beleefd blijven? Twijfelend stapte hij op haar af en bleef even stilstaan voor hij begon te spreken. "Uhm.. Gefeliciteerd. Met je, uhm. Met je Deputy rang, bedoel ik."

Al snel zag ze een rode pels. Een steek van gemis stak even in haar ziel. De pels van deze apprentice leek ze hard op die van zijn vader, Firestar. Ze kon het wel zien dat hij verdrietig was en zeker toen hij op haar afkwam. Ze knikte even ter begroeting naar de apprentice. "Uhm.. Gefeliciteerd. Met je, uhm. Met je Deputy rang, bedoel ik." De kattin sloot even haar ogen en haalde even diep adem waarna ze haar flank zachtjes tegen de rode kater duwde. "Dat hoef je niet te zeggen," fluisterde ze zachtjes terwijl ze bemoedigend haar staart op de apprentice legde. Hij was net zijn vader verloren, hij moest dit helemaal niet doen. "Toch bedankt..." fluisterde hij zachtjes met een droevige ondertoon. Daarna stapte ze even vooruit en draaide ze zich om naar Glowpaw. Ze schudde even kort haar vacht uit en keek toen even naar de neerslachtige leerling voor zich. "Zin om te gaan jagen?" zei ze met een zachte stem, hopend dat ze misschien zijn gedachten kon verzetten.

Hij begon met zijn hoofd te schudden op de woorden van de poes. Tuurlijk hoefde hij het wel te zeggen! Ze verdiende het, ze was tenslotte altijd heel loyaal geweest en goed voor de clan. Jagen? "Uhm Snowdrop..." Sprak hij, beschaamd. "Ik kan nog niet zo goed jagen." Zijn blik gleed naar zijn pootjes die een beetje nerveus over elkaar heen wreven, wat zou ze wel niet van hem denken?

De kater schudde zijn kop, hij wilde blijkbaar wel dat hij haar feliciteerde. Eerlijk gezegd kreeg ze niet zo graag felicitatie. Ze moest dan steeds denken aan de dood van Firestar en stiekem werd ze ook erg nerveus als ze er alleen maar aan dacht. Ze kon het al wat wegsteken, eigenlijk had ze daar nooit last van gehad, maar goed het was niet leuk... "Uhm Snowdrop..." Ze keek hem met zachte goudgele ogen aan toen ze haar naam hoorde. Zijn stem had beschaamd geklonken en ze vroeg zich af waarom. "Ik kan nog niet zo goed jagen." Zijn ijsblauwe ogen keken niet langer in de hare waardoor ze een steek van medelijden voelde voor de jonge kater. Zijn mentor was zijn vader geweest en opnieuw voelde ze een steek van pijn in haar hart. "Ik kan je wel wat helpen," zei ze met een zachte stem waarna ze een klein lachje op haar lippen kreeg. Hij moest oefenen als het niet goed ging en als het dan nog steeds lukte moest hij opnieuw proberen!

Hij moest slikken toen hij zag dat ze pijn had, normaal had hij het nooit kunnen zien maar nu kan hij zelfs het kleinste beetje pijn in iemands ogen zien. Hij moest terugdenken aan toen hij een training kreeg van Silverfang, omdat zijn vader het te druk had met zijn leiderschap. Hij dacht even aan hoe het zou zijn voor hem in de Starclan, samen met zijn moeder en zonder alle drukte. Zou hij blij zijn? Hij sprak vaak over Icestorm, ze klonk geweldig. Hij kwam erachter dat hij nog geen antwoord had gegeven op Snowdrop, wat hem even zijn keel deed schrapen. "Uh, sorry. Ik was even afgeleid door mijn gedachtes. Maar dat lijkt me wel leuk ja." Het leek hem echt leuk, hij kreeg er gewoon even geen blij geluid uit...

Ze keek even bezorgd naar de kater voor zich, zo in gedachten verzonken, helemaal bezig met iets anders dan deze realiteit. Ze zuchtte even zachtjes, maar liet hem in zijn gedachten verder gaan. Herinneringen vlogen vast aan hem voorbij, emoties lagen vast klaar om toe te slaan, het was allemaal deel van het leven geworden waar Thunderclan in vast was geraakt. Het liep van het ene moment naar het ander en niemand leek het te merken, maar zij wel. Hoe alles zo snel van koers veranderde, zoals nu met Firestar. Er was zoveel gebeurd op zo'n korte periode dat het gewoon verwarrend was. "Uh, sorry. Ik was even afgeleid door mijn gedachtes. Maar dat lijkt me wel leuk ja." Ze knikte even naar hem. "Ok," zei ze met een klein lachje, hopend wat de stemming erin te brengen, waarna ze rustig naar de uitgang van het kamp liep en daar even wachtte op Glowpaw.

Met slome, lange passen liep hij achter de poes aan. Hij had er eigenlijk helemaal geen zin in, maar hij moest en zou zijn gedachtes ergens anders naartoe schakelen. En misschien kon Snowdrop hem daarbij helpen. Maar het idee dat als Silverstar dood zou gaan en deze poes Snowstar zou heten haakte de hele tijd achter in zijn hoofd. Zo was het leven in een clan nou eenmaal, maar waarom deed het zo'n pijn? "Waar... Gaan we heen." Vroeg hij eenmaal bij de doorns aangekomen. Een beetje nieuwsgierigheid zat toch wel in hem, het bleef zijn gewoonte. Maar de angst, de angst om te falen zat hem nu al zijn stem.

Ze wiebelde even met haar oortjes toen ze hem nog zag twijfelen. Ze beet dan ook even nerveus op haar onderlip en keek weg van de kater. Ze wachtte even rustig, reageerde niet op wat hij deed, maar nam het gewoon op. "Waar... Gaan we heen." Ze keek hem terug aan. Ze probeerde zijn ijsblauwe ogen te ontmoeten en lachte even zwakjes. "Waar wil je heen?" zei ze rustig.

Waar hij heen wou? Dat was simpel. "Ik wil ergens heen waar het rustig is maar waar toch genoeg prooi is. Ik wil niet lastiggevallen worden." Hij keek weg van haar ogen, niet wetend of zijn woorden ergens op sloegen maar ze kwamen recht uit zijn hart.

"Ik wil ergens heen waar het rustig is maar waar toch genoeg prooi is. Ik wil niet lastiggevallen worden." Het klonk zo diep en even plooide de gevlekte kattin haar oren naar achter. Het feit dat ze dit hem misschien niet kon schenken pijnigde haar erg, maar toch keek ze op met ogen vol hoop. Zonder verder iets te zeggen legde ze haar staart op zijn goudkleurige rug. Het zilver dat stukken van haar staart bedekte kleurde mooi tegen het roestkleurige pels af. "Ik denk wel dat ik zo'n plek weet zijn," zei ze zachtjes, waarna ze door de doorntunnel sprong en buiten het kamp even de geuren van het woud opnam. Daarna begon ze te draven op een rustig tempo. Haar goudgele ogen gefixeerd op het niks voor haar.

Haar stem was erg geruststellend, en haar ogen vol hoop deden hem iets... Hij zweeg en ging achter haar aan, hoewel hij wel nieuwsgierig werd. "Snow..drop?" Sprak hij twijfelend toen hij eenmaal naast haar draafde. "Waar uhm... Waar gaan we naar toe?"

Opeens verscheen zijn gouden pels naast zich. Ze slikte even toen ze dacht dat het Firestar was, maar toen ze even knipperde met haar ogen zag ze dar het wel degelijk Glowpaw was. Een zucht van zowel opluchting als geluk verliet haar mond toen ze hem zag. "Snow..drop?" Ze probeerde zijn ijsblauwe ogen te zoeken. "Waar uhm... Waar gaan we naar toe?" Ze vertraagde wat tot ze opeens stapte en keek hem met twinkelende ogen aan. "Naar de plek waar jij heen wilt," zei ze met een rustige toon. Ze wist precies waar dat was... maar zou hij dat weten?

De twinkeling in haar ogen deden hem veel, het betekende wat. "M-mag ik vragen waar die plek is?" Vroeg hij verward, terwijl ze gingen stappen om het water makkelijker te maken. Hij likte even zijn lippen af, waarna hij op de binnenkant van zijn onderlip beet. Kort keek hij weg van de nieuwe Deputy, waarna het bloed in zijn mond was te proeven door het te harde bijten.

Ze glimlachte zwakjes, vaag, bijna mysterieus. "M-mag ik vragen waar die plek is?" Ze stapte nog even, waarna ze haar kopje wat draaide en hem aankeek. Haar goudgele ogen gloeiden zachtjes in het zonlicht. Het was al ietsjes na sunhigh en als ze goed waren konden ze er misschien rond de avond zijn. "De plek met duizend sterren," zei ze zachtjes met een lach.

Hij slikte na het horen van waar ze heen gingen, het was een plek die hij vaak genoeg bezocht had na zijn vaders dood. "I-ik hoop dat het me lukt. Om... te jagen, bedoel ik. Misschien zien ze het dan." Hij wist niet of de poes zou begrijpen wat hij bedoelde, hoewel tranen wel zijn ooghoeken vulde. Hij keek Snowdrop weer aan, die hij een zwakke glimlach wist te schenken.

Ze keek hem even kort aan. Had ze het niet goed gedaan? Opnieuw iemand teleurgesteld? Vast... Het was ook het enige wat ze kon doen... "I-ik hoop dat het me lukt. Om... te jagen, bedoel ik. Misschien zien ze het dan." Toen keek hij haar aan, een zwakke lach op zijn fijne lippen. Ze knikte zachtjes. "Soms... Moet je gewoon geloven in jezelf om andere te doen geloven," zei ze zachtjes.

Geloven? Geloven... Waarom? "W-wie moet ik d-doen geloven?" Hij keek verward naar de Deputy van de Thunderclan. Het ging hem niet om geloof, toch? Hij wou gewoon bewijzen dat hij ook wat kon. Dat hij niet een niets-nut was.

"W-wie moet ik d-doen geloven?" Ze lachte even kort naar hem, haar passen regelmatig maar rustig. "Als jij gelooft dat je zal kunnen jagen, kan je jagen... En zelfs als het niet lukt, zal Starclan je geloven dat je kan jagen... Want dan bewijs je aan hen hoeveel je het wilt en dat betekend soms meer voor hen dan het kunnen volbrengen van je taak," zei ze met een klein lachje. De laatste tijd klonk ze echt te wijs voor haar woorden...

Hij luisterde geïnteresseerd, zijn oortjes wiebelend. Toen Snowdrop was uitgesproken schonk hij haar een kort knikje, misschien had ze wel gelijk. "Starclan is aardig." Sprak hij, half lachend. Hij glimlachte naar de poes, iets wat raar voelde de laatste tijd. Glimlachen..