To build a home..

Zijn poten droegen hem regelrecht richting de fourtrees, een plek waar alle katten één keer om de zoveel dagen samenkwamen onder de volle maan. Hijzelf was nog nooit naar een Gathering geweest, en om eerlijk te zijn was hij wel redelijk nieuwsgierig naar hoe het eruit zag. Hij had er al vele verhalen over gehoord, maar had de plek nog nooit met zijn eigen ogen kunnen bewonderen. Deels omdat zijn mentor hem dit nooit had laten zien. Maar hij vond dat hij nu al wel oud genoeg was om er naar toe te gaan.
Zodra de kater de vier machtige eiken in zicht kreeg begonnen zijn blauwe ogen zich wat te wijden. Het zag er prachtig uit! Even ademloos van het uitzicht ging hij stilstaan en staarde hij even naar de grote rots die zich beneden op het plein bevond. Dat was waarschijnlijk de plek waar alle Clanleider de katten toespraken. De plek waar zijn vader vroeger ook stond.. De kater schudde zijn kopje en ging uiteindelijk naar beneden, zodat hij nu zelf met zijn voetjes op de grond stond waar alle katten die de Gatherings bijwoonden ook op staan.

{Eerste post voor Calmnight}

Zealpaw liet zijn blik over het terrein glijden en kon nog steeds de verbaasde blik in zijn blauwe ogen niet verbergen. Het zag er zó cool uit! Hoopvol keek hij naar boven, naar de grote steen, en hoopte hij daar later ook ooit te staan als deputy of leider. Maar hij wist dat hij zich daarvoor moest gaan bewijzen en dat hij harder zou moeten werken dan de anderen om één van die rangen te krijgen. Maar hij was nog jong en had nog een hele toekomst voor zich, dus hopen kon hij altijd doen! Plots schrok de kater op toen er een stem opdaagde, en met een ruk draaide hij zich om zodat hij de arriverende poes kon zien. 'Dag jonge kater,' Sprak ze, waarna ze maar steeds dichterbij kwam. Zealpaw zette even voorzichtig een stap naar achteren, volledig op zijn hoede. Het was nog niet lang geleden dat hij zijn vader had zien sterven door de daden van een valse Riverclan kat. En sindsdien was zijn vertrouwen en respect voor de andere Clans nogal gedaald. 'Hoe gaat het ermee?' Vroeg ze vervolgens, waarop hij reageerde met een zenuwachtige trek van zijn staart. "Hoort een Windclan kat zo vriendelijk te zijn tegenover een Thunderclanner?" Vroeg hij, niet vijandelijk maar ook niet bepaald vriendelijk. Hij had er alles behalve vertrouwen in.. En ook al zag ze er niet gevaarlijk uit, never judge a book by its cover..

Zijn blauwe blik bleef gericht op de eveneens roodwitte poes voor hem. Hij vond het gewoon vreemd.. Vooral nu hij het gewend was geworden dat de Clans allesbehalve vriendelijk tegen elkaar deden. Misschien was het ooit anders geweest, maar na de dood van zijn vader was het gewoon moeilijk om het goede in anderen te zien. Dit zou later waarschijnlijk nog terug komen, beetje bij beetje. Maar voor nu ging dat niet, aangezien hij nog middenin zijn rouwproces zat. 'Wel, ik kan je ervan verzekeren dat de meeste katten niet aardig tegenover elkaar zijn,' Sprak ze kalm, waardoor Zealpaw zijn oortjes lichtelijk naar achteren begonnen te wenden.  'maar ik zie niet in waarom we op zo'n vredige plek als deze vijandig tegenover elkaar zouden moeten zijn. Bovendien lijkt het me hier wel toepasselijk als we onze Clanverschillen gewoon even vergeten en een praatje met elkaar maken.' Zealpaw tilde even een mondhoek omhoog en keek de poes aan met een scheve, lichtelijke sarcastische grijns. "Ah, dus als Thunderclan de Windclan nog eens aanvalt, gaan we ook doen alsof er niets aan de hand is? En ik denk niet dat de andere Clans nog zoveel om 'vredige' plekken geven, wanneer ze zelfs een gebied proberen over te nemen dat niet van hun is," Siste hij zachtjes, wetende dat het nieuws van de inval van Riverclan toch al het hele woud was rondgegaan. Niets bleef lang stil deze dagen.

'Het spijt me wat er gebeurd is met je Clan,' Nog steeds bleef de roodwitte kater haar wat achterdochtig aankijken. Je wist namelijk maar nooit, en je kon beter wat voorzichtiger zijn, zeker in deze tijden. 'maar je moet geloven dat niet alle katten in de RiverClan het mee eens zijn geweest om een inval te doen in jullie territorium. Sommige beslissingen kunnen wij nou eenmaal niet maken. Niet dat dat goedpraat wat er gebeurd is.' Zealpaw haalde zijn schouders even op. "Niets zal het ooit nog goedmaken." Merkte hij simpel op, zijn helderblauwe ogen wat vernauwende. Ze wist duidelijk niet alles wat er gebeurd was, en misschien was dat maar beter ook. Als zij het niet wist, dan betekende dit dat de andere Windclanners ook nog niets afwisten van de dood van Firestar. Wie weet wat voor ranzige ideeën Everstar wel niet kreeg eens ze wist dat Thunderclan even zonder leider zat. Hij vertrouwde Silverfang, merendeels omdat zijn vader hem ook vertrouwde, maar zonder negen levens konden ze hem zo vermoorden. Als ze Firestar, welke nog 7 levens had al konden vermoorden, waarom dan geen simpele Clankat? 'Ik hoop althans dat jullie niet te veel van jullie krachtige Warrior's verloren hebben,' Even flitste er iets door zijn blik heen toen ze de poes aankeek. "Mijn vader." Sprak hij koel, bijna kil. Ook al voelde hij weer een scheut van verdriet door hem heen gaan, hij weigerde het om zijn blik van de poes af te slaan, niet wetende wat ze dan zou doen.

De poes boog haar kopje, net zoals Zealpaw had verwacht. Het was een beweging die katten de laatste tijd vaak maakte tegenover hem, maar het was de eerste keer dat hij een Windclan kat dit zag doen. 'Gecondoleerd,' Miauwde ze zachtjes. Zealpaw wierp even zijn blauwe blik op haar en knikte als teken dat hij het gehoord had. Wat moest hij anders doen? Dankuwel zeggen? 'Mijn naam is Calmnight,' Sprak ze vervolgens, eveneens op de zachte toon waarmee ze hem eerst had aangesproken. "Zealpaw," Miauwde hij op zijn beurt terug. De kater sprak zo weinig mogelijk, om te voorkomen dat hij per ongeluk informatie zou doorspelen. De dood van Firestar had hem werkelijk waar een pak voorzichtiger gemaakt, vooral jegens katten die niet in Thunderclan zaten. 'ik ben een Warrior van de WindClan, maar dat had je waarschijnlijk al wel in de gaten. Het is knap van je dat je de Clangeuren al kunt onderscheiden.' Zijn wenkbrauw ging even omhoog staan bij die woorden. Hoezo dat? 'Dat onderdeel had ik pas echt onder de knie toen ik bijna Warrior werd.' De Thunderclan apprentice haalde zijn schouders even op en richtte zijn heldere blauwe blik op Calmnight. "Iedereen is anders. Dat onderdeel kan ik al sinds mijn zevende moon." Miauwde hij luchtig. Het was dan wel zo dat de kater hard had liggen trainen, merendeels omdat hij dacht dat hij zonder actieve mentor later warrior zou worden. Maar nu de poes dit had gezegd, lichtte er toch weer wat hoop op in zijn lichaam.