It's all so dangerous

Het jonge katertje zat nog laat die avond in een donker hoekje van de nursery. Men had hem na de dood van zijn moeder in het diepe gegooid en niet meer naar hem omgekeken. Als een stuk grof vuil was hij aan de kant gezet om langzaam maar zeker weg te rotten. Een paar weken geleden was het gebeurd, zijn moeder was tragisch om het leven gebracht en men was eerder bezig met het vinden van de dader dan het bekommeren over Dangerkit. Met een wat norse uitdrukking zat hij in een donker hoekje van het kamp, een oud stukje muis voor zijn neus gedeponeerd. Echt veel honger had hij niet, niet nadat hij zijn moeder voor zijn neus vermoord had zien worden door een kater die zich zijn vader noemde, een WindClan kater om precies te zijn. Hij herinnerde zich er niet veel meer van omdat hij door zijn moeder in de struiken was geduwd. De kater was gekomen voor hem, hij wilde hem meenemen naar WindClan, als hij alles goed had begrepen. Want dom was het jonge wezen niet, nee. Hij had in tegenstelling van het grootste gedeelte van zijn leeftijdsgenootjes een goed stel hersens en kwam daardoor ook vaak ouder over dan hij eigenlijk was.

{Eerste post voor Softvoice}

Voordat hij het wist kwam er een rode Queen op hem afgestapt, misschien zelfs met een licht bezorgde blik in haar ogen. De poes begroette hem met een glimlach en een kleine knik. "Hey..." sprak de poes toen, en de aarzelende toon ontging hem niet. Met een kille blik keek hij haar aan, een blik die totaal niet bij een katertje van zijn leeftijd hoorde. "Hoi," mauwde hij toen, moeite om de woorden 'vriendelijk' over zijn lippen te krijgen. "Ik ben niet zielig, mocht je dat denken." Hij keek met zijn eigenwijze blik naar de grond en vertikte het om omhoog te kijken.

De kitten keek haar niet bepaald vriendelijk aan, maar daar liet ze zich niet door wegjagen. "Hoi," Nee, die klonk niet echt alsof hij zin had in haar gezelschap. Toch ging ze zitten en keek hem strak aan. "Ik ben niet zielig, mocht je dat denken." Hij keek strak naar de grond. Wat verbaasd zwiepte ze hem haar staart, niet goed wetend hoe ze moest reageren. Als ze eerlijk was, ja ze vond hem zielig, zijn moeder was immers overleden en zover het haar bekend was was er geen vader voor hem in het spel. Wie zorgde er nu voor hem? "Niet?"

Oh, jay, de poes nam voor hem plaats en dat betekende dus dat ze niet weg zou gaan. "Niet?" mauwde de kattin vervolgens. "Nope," klonk zijn zachte stem en hij schudde zijn kopje, de poes nog altijd niet aankijkend. "Ik ben niet zielig, zoals ik al zei." Een straal maanlicht viel de koude den in, gevolgd door een kleine bries. Zacht rilde de kater en zijn pluizige vacht zette zich op tegen de kou. Nee, hij was niet zielig. Al die kleine kittens die de verhaaltjes van elders geloofden, die waren pas zielig.

"Zoals jij wil." De poes haalde haar schouders op en dat deel van het gesprek leek nu afgesloten. Het katertje keek nog altijd wat nors naar zijn pootjes, nog niet van plan toe te geven en haar aan te kijken. "Naja, ik ben Softvoice." De stem van de poes was vriendelijk, maar hij mocht zich daardoor niet om de tuin laten leiden. "Wat is jouw naam ook al weer?" vroeg ze toen. Omdat zijn eigen moeder hem wel de nodige manieren had geleerd keek hij omhoog naar de poes. "Dangerkit, dus pas maar op." Dat laatste kwam er zachtjes grommend uit en hij zwiepte met zijn staartje.