Will you swear on your life, that no one will cry at my funeral? | Firestar's Vigil

Hij had de hele weg terug vlak achter Silverfang gelopen. Glowpaw, zijn broer, was verdwenen. Hij wist niet waar de kater naartoe was gegaan, en ook al had hij het geweten, dan was hij nog steeds niet in staat geweest om naar hem toe te gaan voor troost. Het enige wat hij nu wou was zijn vader terugzien. En daarmee bedoelde hij niet het lijk dat de zilvere kater voor hem nu droeg. Nee, hij wou weer een levend vuur in diens ogen zien branden. Hij wou zijn geur opsnuiven en hem nog eens zeggen hoeveel hij van zijn vader hield. Maar dat kon hij vanaf nu nooit meer doen. Firestar was weg uit zijn leven, dood.
Zodra ze bij de doorntunnel waren gearriveerd bleef hij even staan. Hij wachtte tot Silverfang er al helemaal door was voordat hij zichzelf ook in het kamp waagde. Hij wist dat er geen blikken aan hem besteed zouden worden, of misschien dan slechts maar een paar. Alle aandacht zou op hun deputy die het dode lichaam van hun leider droeg gericht worden. En ergens was hij daar blij om. Zealpaw wou namelijk niet dat anderen hem zo gebroken zouden zien, zó zwak. Met trage pootstappen wrong hij zich door de tunnel heen en voegde hij zichzelf al snel bij de rest. 'Willen alle katten van ThunderClan zich verzamelen beneden de highrock,' Klonk Silverfang's stem hol. Zealpaw had hem wel gehoord, maar keek niet op. Hij bleef zijn blik op zijn witte tenen gericht houden en liet zijn oortjes hangen. Hij drukte zijn kaken stevig op elkaar en probeerde de tranen in te houden. Waarom had dit moeten gebeuren..?

Gespannen had hij zitten wachten tot de katten terug zouden komen van het gevecht met Riverclan. Om de een of andere reden had hij de hele tijd al een raar gevoel gehad en hij had zijn best gedaan om het te negeren en zich klaar te maken voor de gewonde katten die er zouden komen. Ondertussen had hij ook nog Brightspots moeten helpen met haar laatste kitten en dat had hem toch wel even van het gevecht afgeleid, maar toch was de spanning er al die tijd gebleven. Hij liep dan ook meteen zijn den uit toen er wat beweging bij de ingang van het kamp leek te zijn en keek naar de groep katten die terugkwamen. Hij was al bezig met het zoeken naar wonden bij de katten tot zijn blik op het slappe lichaam van Firestar viel en daar even bleef hangen. Firestar was...? Nee, dat mocht niet. Hij zocht met zijn blik Silverfang en zag dat de kater zijn weg maakte naar de hoge rots. Het was dus toch waar, maar dat zou betekenen dat Silverfang nu de leider zou worden en dat betekende dus ook dat ze al aardig snel naar de Moonstone zouden moeten gaan reizen. Hij betwijfelde alleen of Silverfang er nu klaar voor zou zijn om het te doen, maar veel keuze was er ook niet echt en er waren ook nog katten die gewond terug waren gekomen van het gevecht en hij wist dat ze waarschijnlijk liever hier zouden blijven om de wake te houden voor Firestar, maar als er katten bij waren die ernstig gewond waren was dat geen optie. Hij slikte de brok in zijn keel weg en negeerde voor nu wat hij hier zelf bij voelde. Hij moest de katten namelijk gaan verzorgen die hem nodig hadden en daarvoor kon hij beter goed gefocust blijven. Hij besloot alleen wel eerst te wachten of Silverfang nog wat te zeggen zou hebben, want dat zou nog belangrijk kunnen zijn.

Dapplepelt had de voorhoede genomen na het gevecht op de Sunningrocks. Zijn gedachten waren er niet helemaal bij geweest. De dood van Firestar drong pas tijdens de terugweg tot hem door, waardoor hij heel de tijd niets gezegd had. De katten achter hem leken bijna net hetzelfde voor te hebben, want de stilte was te snijden. Het was geen afwachtende stilte, maar eerder een duistere stilte. Een stilte die geen einde leek te kennen. Pas toen ze het kamp inliepen, richtte Dapple zijn ogen van de grond en liet ze over de open ruimte gaan. Verschillende katten stonden al afwachtend klaar op het goede nieuws wat zij hen zouden geven, maar er was geen sprankje goed nieuws. Ze zijn hun leader verloren, samen met een stuk van hun territorium. Dapplepelt liet zijn blik even vluchtig naar Silverfang gaan die al richting de Highrock liep. Hij was opgelucht geweest met Silverfang als deputy, en kon nu ook niet ontkennen dat hij niet blij was met hem als de nieuwe leader. De warrior zette zichzelf neer aan de zijkant van de open plek en richtte zijn blik op de deputy. Toch kon hij het niet laten om zijn ogen even op het lichaam van Firestar te richten.

Zelfs de jonge grijze queen moest eraan geloven. Silverfangs stem klonk. De patrouille. Ze waren terug. Maar Silverfang klonk hol en zwak, en hij riep niet alleen de mogelijke jagers bijeen, maar de hele Clan. Het moest. Ze voelde het. Het móést belangrijk zijn. Belangrijker dan een enige ceremonie ooit geweest was. De ijskoude hand van pijn klampte zich aan haar hart vast en liet deze niet los. Dus verliet ze haar bruine kitten en stak haar kop buiten de medicine cat den. Wat haar blauwgekleurde ogen waarnamen was moeilijk te geloven. Silverfang stond daar, alleen, als alleen op de wereld, op de highstone, en keek met holle en zware ogen naar het lijk wat voor de rots lag. Het lijk met de rode pels. Dat lijk dat ze zo goed kende dat het pijn deed. Ongelooflijk veel pijn. Meer dan de hand die zich nog altijd om haar hart klemde. Ze kende haar leider niet zoals zijn kinderen, zijn vrouw, zijn deputy of zijn apprentice. Ze kende hem niet zo door en door, maar hij bleef haar leider, en het was dus niet een enkele traan die haar snuit verliet, maar een stroom. Firestar, zo levenloos als hij was, zo goed was hij voor zijn Clan geweest. Zulke juiste beslissingen had hij genomen, zulke goede daden had hij voor hen verricht. Ze wist dat het niet haar schuld was, maar ze voelde zich schuldig. Gewoon, omdat hij zoveel verantwoordelijkheid nam voor iedere kat. Hij was niet haar beste vriend geweest, maar afscheid nemen? Dat zou ze doen, al was het van een afstandje als deze. Firestar had al voor haar gezorgd sinds ze een kitten was. En misschien indirect, maar ze had zijn Clan en leiderschap door en door ervaren. Ze besefte dat Silverfang, die daar op de rots stond, niet langer Silverfang was. Silverstar. Dat was hij. Een zilveren ster, die met gouden heldenmoed zou leiden binnen hun Clan. Firestar vertrouwde hem. Icicle zou dat ook.

» Zealpaw
Nog steeds hield de kater betreurd zijn voetjes in de gaten en ving hij maar deels de woorden op die Silverfang uitsprak. Het gedeelte van zijn vader wist hij al, en wou hij zo liefst mogelijk niet meer horen. Hij wou straks zich gewoon oprollen in zijn nest en hopen dat dit alles slechts een rotte nachtmerrie was geweest. Maar zodra de nieuwe Thunderclan leider het over de deputy had, keek hij toch lichtelijk nieuwsgierig omhoog. 'Snowdrop,' Bijna meteen nadat de zilvere kater dit had uitgesproken vielen zijn blauwe ogen op de grijswitte poes die ergens in de menigte stond. 'De tijd is aangebroken om een nieuwe deputy te kiezen en ik zou graag willen dat jij deze belangrijke taak op je neemt. Ik zeg deze woorden voor StarClan, dat ze mijn keuze mogen aanhoren en deze goedkeuren.' Zoals gewoonlijk sprong de leider naar beneden om het ritueel uit te voeren, en ging hij vervolgens weer op de grote steen staan. 'Ik zal morgen vertrekken naar de Moonstone,' kondigde hij aan. 'Voor nu wil ik deze nacht besteden om Firestar te eren. Iedereen die zich hier geroepen toe voelt mag meedoen aan zijn nachtwake, om afscheid van hem te nemen,' Het duurde even voordat de kater zich weer omhoog tilde en met trage pootstappen richting het lichaam van zijn overleden vader slenterde. Zodra hij hier was aangekomen ging hij liggen en stopte hij zijn neusje in de vuurrode vacht van de overleden leider. "Ik ga je missen." Miauwde hij zachtjes, de wereld om zich heen negerende.

» Snowstorm
Zijn sneeuwwitte vacht werd op een spookachtige manier belicht door het maanlicht en met zijn ongewone blauwe blik keek hij toe hoe Silverfang op de grote rots sprong. Wat was hier gaande? Maar zodra hij het lijk van hun leider zag liggen, werd alles hem algauw duidelijk. Het monster! Hij had vast Firestar vermoord zodat hij zelf de Clan kon overnemen. Echter schudde hij algauw zijn kopje en keek hij de zilvere deputy aan. Nee, hoe sterk Silverfang ook mocht zijn, hij wist gewoon dat de kater het niet in zich had om een Clanleider te vermoorden. Hij volgde de hele Ceremonie, en knikte ook even goedkeurend toen hij zei dat Snowdrop de nieuwe deputy zou worden. Ook al had de poes hen verstoord tijdens het gevecht, hij was tevreden dat Silverfang uiteindelijk toch een Thunderclan kat had gekozen, en geen ex-Skyclanner. Hij wou de vraag 'maar hij had toch nog levens over?' bijna uitroepen, tot hij zag hoe iedereen eraan toe was. Het enige wat hij dus maar deed was het lichaam van hun overleden leider een blik gunnen, om zich vervolgens om te draaien en richting de krijgers den te lopen. Wat er ook gebeurde, hij zou Silverfang nooit Silverstar noemen. Dat verdiende die insect gewoon niet.

Er was een gevecht uitgebroken ergens in het Thunderclan gebied en dat was goed te merken in het kamp. Warriors waren gespannen, velen waren vertrokken om het gevecht te versterken en Dustkit kon niks anders doen dan ergens in het kamp te blijven zitten en naar de uitgang te staren. Zijn vader was daar en hij hoopte erop dat hij terug zou keren, want het was al eens voorgekomen dat een kat gestorven was in zo'n gevecht en hij wilde niet dat zijn vader dat overkwam. Waarom kon hij niet meegaan? Waarom niet? Hij was vast en zeker al sterk genoeg om zoiets te doen, onzin vond hij het. Hij wilde zijn vader helpen, zijn clan bijstaan - maar nee, daar was hij blijkbaar nog te jong voor, want leeftijd maakte hier ook echt zoveel uit. Opeens rook hij de geuren van verschillende katten weer, bekende katten, zijn vader en die van Firestar! Al had de geur van Firestar iets raars, iets vaags. Het eerste wat hij zag was het lichaam van de vuurrode kater die naar binnen gedragen werd. Wat was er gebeurd? Schoot er meteen door de kitten zijn hoofd. "Willen alle katten van ThunderClan zich verzamelen beneden de highrock," Zei zijn vader en Dustkit wierp zijn blik op de grijze kater. Wat ging hij vertellen? "Iedereen.. Het spijt me vreselijk om jullie dit te moeten vertellen, maar Firestar heeft tijdens het gevecht om Sunningrocks zijn laatste leven verloren. Ik wil dat jullie weten dat hij gestorven is zoals wij hem gekend hebben, als een echte held. Hij stierf om zijn clan te kunnen beschermen en hij is nu waar hij thuishoort. Bij Starclan... Bij Icestorm.. Waar hij voor altijd over ons zal waken..." Zachtjes slikte de kater. Was hij nu naar Starclan? Zijn ogen gleden naar de vuurrode kater. Dus dit betekende het vertrek naar starclan? Dat je niet meer op ging staan? Nooit meer terug zou komen? Traantjes welden op in zijn ogen. Hij wilde helemaal niet dat dat gebeurde! Wat gemeen! "Firestar had mij en mijn clangenoten een thuis aangeboden toen wij het onze voorgoed verloren waren. Hij was meer geweest dan alleen een leider. Hij was een vriend, een vriend waar ik op kon rekenen. Ik kan alleen maar hopen dat ik in zijn voetsporen kan treden, maar Thunderclan is nu ook mijn thuis en ik beloof jullie hierbij dat ik alles zal doen wat ik in mijn macht heb om deze clan te beschermen." Wacht. Silverfang was de deputy, dus dat betekende dat zijn vader nu clanleider werd! Wow, dat was fantastisch! Even wist Dustkit de gedachten van de dood weg te krijgen en met twinkelende oogjes keek hij trots naar zijn vader. Zijn vader, Silverstar! "Snowdrop," Zijn blik ging naar de kattin die hij maar al te goed kende. Hij had haar al een paar keer gesproken en hij zag haar als een soort van vriendin van hem. "De tijd is aangebroken om een nieuwe deputy te kiezen en ik zou graag willen dat jij deze belangrijke taak op je neemt. Ik zeg deze woorden voor StarClan, dat ze mijn keuze mogen aanhoren en deze goedkeuren." Zijn mond viel op. Snowdrop deputy? Wow, dat was een verassing! Daar moest en zou hij haar voor feliciteren later. Zijn vader zei nog een paar dingen, waarna hij bij Firestar ging liggen en Dustkit op stond om naar hem toe te gaan. Voor Firestar en naast zijn vader bleef hij staan. "Hoi Firestar," Mompelde hij. "Ik heb jou nooit echt persoonlijk gekend, alleen maar gezien bij belangrijke ceremonies.. maar.. iedereen is verdrietig." Zijn helderblauwe ogen gleden over het vuurrode lichaam van de kater. "Duss ik neem maar aan dat je een fantastische leider was. Veel succes in Starclan." De kitten raakte met zijn pootje de vuurrode vacht van zijn voormalige clanleider aan. Niet alleen uit respect, maar ook nieuwsgierig naar hoe het aanvoelde. Geschrokken trok hij die weer terug, toen het ijskoud en hard aanvoelde. Niet zoals een kat aan hoorde te voelen. Meteen draaide hij zich naar zijn vader toe om zich tegen hem op te rollen. Die voelde tenminste wel warm aan.

Maskheart had de hele tijd zijn blik gericht gehad op Silverfang. Hij luisterde dan ook aandachtig toen de kater begon te spreken. Niemand kon er nu meer onderuit dat Firestar echt dood was. Even liet hij zijn blik dan ook naar het lichaam van de leider gaan en luisterde ondertussen naar de woorden die er gezegd werden. Hij zou zo nog wel even langsgaan bij Firestar, maar daarna zou hij toch echt moeten gaan kijken of er katten gewond waren en wie er zijn hulp nodig hadden. Silverfang was ondertussen aangekomen bij het benoemen van de deputy en Maskheart keek even naar Snowdrop toen haar naam werd genoemd. Het was een goede keuze, zolang de poes in het vervolg maar naar hem zou luisteren als ze ergens last van had, want dan zou het wel goed komen. Als laatste zei Silverfang dat hij morgen naar de Moonstone wilde gaan en Maskheart knikte even kort toen hij om bevestiging werd gevraagd. Hij zou namelijk niet nu al Silverfang meenemen naar de Moonstone. Het was beter als ze eerst beide afscheid konden nemen van Firestar. Hij liep dan ook naar Firestar toe toen Silverfang uitgesproken was en boog zijn hoofd naar beneden om de vacht van zijn leider aan te raken. "Firestar, je was een geweldige leider en het is jammer dat je al zo vroeg moest gaan. Je mag trots zijn op wat je hebt gedaan en ik ben vereerd dat ik je Medicine Cat mocht zijn." Hij sprak de woorden zacht uit, omdat hij het gevoel had alsof er een brok in zijn keel zat, maar hij slikte deze zo goed mogelijk weg. Hij moest nu namelijk voor de gewonde katten gaan zorgen en dat zou niet werken als hij er een raar gevoel bij had. Hij moest zich zo veel mogelijk focussen en dat zou het beste kunnen door zich gewoon te richten op de katten die hem nodig hadden. Hij haalde zijn neus dan ook uit de vacht van Firestar en ging wat naar achter staan om ruimte te maken voor andere katten.

Mokkend had ze buiten gezeten, haar groene ogen op de grond gericht, terwijl haar vacht tegen haar lijf was aangeplakt. Ze was te moe geweest om mee te gaan met de patrouille, een vermoeidheid die haar al dagen teisterde en haar poten leken elk moment wel onder haar te kunnen instorten. Uit bezorgdheid had ze zich maar bij de andere clankatten gevoegd en keek ze telkens weer naar de ingang van het kamp, wachtende op een teken van leven.
De druppels knalden met harde knallen op haar kop en Starlingpaw trok zich wat dichter terug bij de ingang van het kamp, tot ze plots een flits van zilver zag. Haar groene ogen werden groot. Silverfang ..! Haar adem bleef even in haar keel steken en ze krabbelde overeind, waarbij ze op haar tenen ging staan om te kijken hoe het met al die katten was afgelopen. Maar ze stopte toen.. toen ze het levenloze lichaam van Firestar plots in het midden van het kamp zag liggen. Haar ogen werden groter en ze kreeg vervelende flashbacks naar de dag dat haar moeder zo het kamp in werd gebracht na de aanval van de honden. Rillend kroop ze dichterbij, zich onder de menigte van warme, maar toch doorweekte, vachten voegend en keek zwijgend neer op het lichaam van de clanleader. Hoe..? Wat was er gebeurd? Voor uitleg keek ze op naar Silverfang, waarvan ze nog geen duidelijke mening had, en wachtte geduldig op zijn woorden.
"Iedereen.. Het spijt me vreselijk om jullie dit te moeten vertellen, maar Firestar heeft tijdens het gevecht om Sunningrocks zijn laatste leven verloren. Ik wil dat jullie weten dat hij gestorven is zoals wij hem gekend hebben, als een echte held. Hij stierf om zijn clan te kunnen beschermen en hij is nu waar hij thuishoort. Bij Starclan... Bij Icestorm.. Waar hij voor altijd over ons zal waken..." Er ontstond een brok in haar keel bij het aanhoren van de trieste woorden van de deputy en ze liet haar blik afglijden naar de grond. Ja.. Dat was waar. Zachtjes ging ze zitten en luisterde half naar de verdere woorden van Silverfang en half naar het geluid van de eindeloos vallende regen. Helemaal van de kaart gebracht, leek ze. Hoe kon ThunderClan in zo'n korte tijd twee leaders verliezen? Waren ze dan zo.. ?
Haar aandacht werd echter weer gegrepen door de zilveren kater. Een nieuwe deputy? Maar bij de naam, de naam die over de lippen van de kater gleed, leek alle vermoeidheid in haar lichaam van haar af te glijden. Haar groene ogen lichtten fel op en haar vacht kwam overeind. Wat? Wie had hij zojuist benoemd tot.. tot deputy?! NEE! Haar hart pompte twee keer zo hard het bloed door haar lichaam en ze keek ongelovig naar de twee katten, die nu het middelpunt van haar aandacht waren. Nee, iedereen, iedereen behalve die.. die onwaardige kat. Starlingpaw moest op haar tong bijten om niets uit te hoeven roepen en bleef op haar plek zitten. Hoe kon hij.. hoe kon hij.
Zwijgend voegde ze zich bij de rouwende katten en moest zich door een hele hoop vachten wurmen om haar snuitje even tegen die van de vurige vacht van Firestar te drukken. Rust zacht. Murmelde ze in haar hoofd en stapte toen naar achteren.

De stilte in het kamp voelde beangstigend aan en zorgde voor een rilling over haar ruggengraat. Het was een erg benauwd gevoel. Het zachte getik van de regen herinnerde haar eraan dat ze nog steeds wakker was. Ze duwde haar kin ietwat tegen haar borst aan en staarde naar de grond. Haar poot, die al enkele weken een last voor haar was geweest, begon lichtjes te genezen en voelde zelfs al goed genoeg aan om op te lopen. Ze zou weldra eens naar Maskheart vragen om te vragen of ze terug haar normale Warrior taken op zich kon nemen. Dan kon ze weer rustig haar normale leventje opnemen, gewoon, geen last zijn voor iemand. Het zat haar erg dwars dat ze niet mee kon gaan vechten, ookal was vechten eigenlijk helemaal niet haar stijl. Ze kon zichzelf verdedigen en was redelijk sterk, maar als ze iets vredevol kon oplossen, dan zou ze dat ook doen. Opeens drong de geur van katten in haar neus binnen. Ze was er even niet met haar gedachten bij geweest en snel richtte ze zich op om de patrouille te gaan begroeten. Toen ze haar goudgele ogen op de verzamelde groep katten richtte voelde ze de neerslachtige stemming. Haar hart stopte even terwijl de druppels haar grijswitte pels vochtig maakte. Met grote stappen liep ze voorzichtig naar voren. "Willen alle katten van ThunderClan zich verzamelen beneden de highrock," Voor ze zich omdraaide naar Silverfang probeerde ze een glimp op te vangen van de patrouille. Wel meteen trok een rilling over haar ruggengraat heen en plooide ze haar oren in haar nek waarna ze haar ogen sloot. Dit kon niet waar zijn... Firestar was... Hij was. Snel schudde ze haar kop en draaide ze zich om, ze voelde hoe paniek en verdriet haar bij de keel namen maar ze probeerde ze snel terug te dringen. Ze moest sterk zijn. Even slikte ze zachtjes, maar haar keel was te droog. Ze kon geen woord uitbrengen, de shock was te groot geweest. Haar hart begon wat sneller te pompen en met een meelevende blik keek ze naar de zilveren kater.
"Iedereen.. Het spijt me vreselijk om jullie dit te moeten vertellen, maar Firestar heeft tijdens het gevecht om Sunningrocks zijn laatste leven verloren. Ik wil dat jullie weten dat hij gestorven is zoals wij hem gekend hebben, als een echte held. Hij stierf om zijn clan te kunnen beschermen en hij is nu waar hij thuishoort. Bij Starclan... Bij Icestorm.. Waar hij voor altijd over ons zal waken..." Ze haalde diep adem. Haar ademhaling trilde, ze trilde helemaal. Het leek nog maar enkele moons geleden dat Bluestar hen had verlaten en nu Firestar... Stil staarde ze naar de vochtige grond onder haar poten. "Firestar had mij en mijn clangenoten een thuis aangeboden toen wij het onze voorgoed verloren waren. Hij was meer geweest dan alleen een leider. Hij was een vriend, een vriend waar ik op kon rekenen. Ik kan alleen maar hopen dat ik in zijn voetsporen kan treden, maar Thunderclan is nu ook mijn thuis en ik beloof jullie hierbij dat ik alles zal doen wat ik in mijn macht heb om deze clan te beschermen." Met een ietwat gerustere blik keek ze naar haar voormalige Deputy. Het was al enige tijd dat ze hem zag als leader en hem alles melde wat er fout zat. Hij zou de clan goed leiden. Ze haalde even diep adem, het zachte getril dat ze zonet nog had gedaan leek langzaam weg te ebben. Alles leek een beetje uit elkaar te vallen in Thunderclan... Eerst Milkypaw die haar rang opgaf en nu Firestar die dood was... Maar ergens was er en sprankje hoop die de clan terug leven in zou blazen. Het zou iedereen terug hoop weten en dat wist ze maar al te goed. Ze hadden gewoon tijd nodig, ze hadden hoop nodig. En die zou er komen. Ja. Ze sloot even haar ogen. Ze mocht niet denken aan die slechte dingen, maar ze moest kijken naar de toekomst. "Snowdrop," Langzaam opende de grijswitte kattin haar ogen en keken deze naar haar leader. "De tijd is aangebroken om een nieuwe deputy te kiezen en ik zou graag willen dat jij deze belangrijke taak op je neemt. Ik zeg deze woorden voor StarClan, dat ze mijn keuze mogen aanhoren en deze goedkeuren." Een nieuwe shock trok door haar lichaam heen en maakte haar even warm waarna een kilte haar tot het bot even liet rillen. Silverfang sprong van de rots en legde zijn kop op die van haar. Zij neeg de hare en fluisterde zachtjes: "Bedankt Silverfang, ik zal mij best doen," haar stem leek veel te fragiel en veel te zacht. Haar mond was dan ook erg droog. Ze kon dit amper geloven, alsof ze aan het dromen was... Eerlijk gezegd was het meer als een nachtmerrie voor haar. Toen ze haar kop terug in de lucht deed, had ze daar al snel spijt van. Al die blikken... Oh... Uhm... Ze bleef enkel staan en keek de clan gewoon eens rond. Ze was te geshockt om iets te zeggen en eerlijk gezegd misschien toch wel wat te bang. De ervaringen waren zo nieuw... "Ik zal morgen vertrekken naar de Moonstone," Ze keek even naar de zilveren kat. "Voor nu wil ik deze nacht besteden om Firestar te eren. Iedereen die zich hier geroepen toe voelt mag meedoen aan zijn nachtwake, om afscheid van hem te nemen," De kattin had zelf besloten om bij Firestar te blijven. Ze had hem immers af en toe eens gesproken en hij had het zo zwaar gehad. Ze sloot haar ogen en zuchtte even zachtjes waarna ze op de vuurrode kater stapte. Langzaam hing ze zitten en duwde ze even haar neusje in haar vacht. "Je was een sterke leader," murmelde ze zachtjes ze schor. 'Neem je rust maar,' echode er door haar kop. 'Je was een geweldige leader, je verdient het...' Even kapte haar gedachten af. 'Het spijt me voor die ene keer en voor de keren dat ik aan je twijfelde...' vervolgden haar gedachten, waarbij ze haar ogen even toekneep. 'Ik zal mijn best doen... Voor jou, voor Silverfang, voor de clan...' vervolgden haar gedachten. "Dat beloof ik..." fluisterde ze zachtjes. Ze bleef nog even zo zitten voordat ze overeind kwam en stil wat verder hing zitten met hangende kop. Met gesloten ogen en genegen kop dacht ze terug aan de grootste momenten van Firestar. Ze zou niet denken aan de slechte momenten, want die waren Firestar niet waardig... Helemaal niet...