Destination unknown [&Jaytail]

Een beetje onhandig strompelde een grote tabby kater weg van de den waar hij sinds niet al te lang verbleef. Nu zijn zicht was afgenomen kon hij werkelijk helemaal niks meer, zelfs het kamp niet alleen uit. Althans dat werd er gezegd maar diep in de massieve kater kwam een rebelse tint op, hij wilde gewoon weg kunnen en rondlopen. Zijn vroeger groene ogen schoten dan wel heen en weer maar zijn gehoor was gericht op de rest van het kamp. Het was nog vroeg en hij hoorde dat er niemand bij de ingang zat dus hij zou een poging kunnen wagen naar buiten te glippen. Niet dat deze poging zo handig ging want door zijn wil struikelde hij meerdere keren over dingen die hij nooit had verwacht. Met moeite paste de grote kater zijn snelheid aan en sleepte zijn poten bijna naar de plek waarvan hij vermoedde dat het de ingang was.
Helaas was hij niet helemaal juist en dook met zijn snuit half tussen de takken van de wand. Een zachte grom rees op uit zijn keel terwijl de kater zich langzaam langs de wand bewoog, op zoek naar de uitgang. Dit hele gedoen kostte hem meer tijd dan dat de bedoeling was geweest. Zodra hij de uitgang had gevonden wurmde hij zich zo onhandig als een kit het kamp uit en bleef even staan. Hij had geen idee waar hij heen kon dus begon maar te lopen, nu wel alerter en langzamer om te voorkomen dat hij weer een hap bladeren naar binnen zou krijgen. Oud was de kater niet, maar wel kwetsbaarder dan een kitten van zijn eigen Clan al zag hij er niet zo uit als je naar hem keek. Zijn krachtige spieren pronkten nog altijd onder zijn dikke vacht en zijn schouders stonden nog even krachtig als ooit. Als je de kater van achteren zou benaderen zou je zo zeggen dat hij een gewone senior warrior was, pas als je hem recht in zijn gezicht keek zag je waarom hij een Elder was.
Zacht mopperend strompelde de kater verder en bleef zo nu en dan maar even zitten om te rusten en de geluiden om zich heen in zich op te nemen. Hij had ook echt geen idee waar hij heen liep maar de geuren begonnen hem bekend voor te komen en een kleine glimlach ontstond rond de snuit van de grote kater. ''Tallpines.'' Mompelde hij in zichzelf en bleef maar ontspannen zitten. Als hij gevonden werd kreeg hij commentaar en als er een vijand kwam maakte hij geen schijn van kans, maar voor dit ene moment maakte het hem niks uit.

Wat? Wat gebeurde er? Jaytail keek naar een soort weerspiegeling van zichzelf, maar dan met bloedrode ogen en een gemene glimlach op zijn gezicht. Zijn klauw pakte zijn nek terwijl zijn bloedrode ogen in zijn groene ogen keken. "Dit is je echte ik. Laat het gaan." Zei de kater op een kille toon met een glimlach. "Nee, zo ben ik niet." Siste hij terug. De kater lachte even waarna hij hem los liet. "Waarom sta je dan in een plas bloed, en is je poot zo bebloed?" Jaytail keek meteen naar zijn poten, doorweekt met bloed. "Nee..." sprak hij beduusd. "En waarom ligt Thunderstrike's lichaam daar dan?" Wát?! Jaytail keek naast zich, zijn ogen vernauwde zich van schrik. "Nee, nee..." mompelde hij. "En wie is degene geweest die zijn eigen zusje heeft vermoord..?" Jaytail zakte in elkaar terwijl tranen over zijn wangen stroomden. "Nee, nee nee nee nee!" Riep hij uit. "Zie je het dan niet? Je bent dit. Je hoort in BloodClan netzoals onze vader." Jaytail snikte en huilde maar de kater hield maar niet op. Meerdere doden door hem verschenen, waarom?

Trillend en bezweet werd hij wakker, zijn ademhaling onregelmatig. Hij besefte dat dit maar een droom was, thank StarClan. Sinds dat voorval met Thunderstrike en die apprentice waren zijn nachten zeer onrustig en sliep hij maar kort met nachtmerries. Hij hief zichzelf overeind, waarna hij het kamp bijna uitsprintte. Bij de tallpines stopte hij, waarna hij in een plasje water keek. Groene ogen, zoals het hoorde, al maakte zijn hoofd de hallucinatie ervan dat die ene kater verscheen. "Ga toch weg!" Schreeuwde hij waarna hij met zijn poot hard in het water sloeg en hij weg keek. Maar toen een andere geur zijn neus trof wist hij niet zeker of hij ernaar toe moest, maar toch ging hij. Ja hoor, daar zat Thunderstrike. Jaytail wist niet of hij hem wel wou zien na... dat ene voorval. "Ehm, hey Thunderstrike." Kwam er dan ook twijfelachtig uit.

In alle stilte zat de massieve kater voor zich uit te 'staren'. Niet dat hij iets anders zag dan duisternis maar hij had langzaam zijn andere zintuigen leren gebruiken om zijn eigen blik te maken. Hij hoorde meer dan hij vroeger kon oppikken en zijn neus pikte sneller een geur op. Het was een vreemde sensatie geweest zodra hij besefte dat dat beter werd maar de bittere gedachtes stopten nu niet echt. Hij wilde gewoon weer door het bos rennen met de wind in zijn halflange vacht en de grond onder zijn poten. Hij wilde weer achter een muis of eekhoorn aan kunnen rennen of langs een grens lopen. Maar hetgeen wat de kater het meest zou gaan missen was het trainen van de jongere generaties. Hij had altijd plezier gehad in het mentorschap, maar ook dat was hem nu afgenomen.
Ergens in de verte hoorde hij wel een geluid en bewoog zijn oren even in het rond voor hij zuchtte. Zijn kop zakte ver af, waardoor zijn neus bijna de grond raakte. Als hij nu werd gevonden wist hij dat hij teruggebracht zou worden naar het kamp maar dat was het laatste wat de kater wilde. Hij wilde gewoon weer buiten kunnen zijn, en hij had zijn weg prima kunnen vinden. Een stem deed de kater opschrikken en zijn kop schoot met een ruk omhoog voor hij zijn kop richting het geluid draaide. Even trok er een bedenkelijke uitdrukking over zijn snuit voor hij zijn kop weer afwendde. ''Jaytail,'' Sprak hij zacht en bewoog even met zijn staart voor hij zijn neus richting de lucht tilde.''Hebben ze jou gestuurd om mij terug te escorteren naar het kamp?'' Vroeg hij rustig en bewoog een oor naar achteren om het antwoord op te kunnen vangen.

''Jaytail,'' begon de kater voor hem zag. De kater waar hij zijn leven voor wou geven. De vader die hij nooit gehad heeft. ''Hebben ze jou gestuurd om mij terug te escorteren naar het kamp?'' vroeg de kater hem rustig. "Nee, ik was een wandeling aan het maken, kijken of ik prooi tegenkwam, en kwam u uit pure toeval tegen." legde hij uit aan de kater. Hij kon er niets aan doen, hij keek gewoon weg. Hij wou het niet zien, hij wou er niet aan terug denken. "Ik... Ik wil me verontschuldigen voor... je weet wel... Ik had niet zo moeten reageren. Ik heb mijn training geen eer gedaan en bijna de warrior code overtreden als het niet aan jou lag." biechtte hij uiteindelijk op. Als hij verder was gegaan... hij wou er niet aan denken. Dan was hetzelfde gebeurd als met die ShadowClan apprentice waar Thunderstrike nog niets over wist...

Hij verwachtte eigenlijk zelfs een preek van de jongere kater maar die bleef blijkbaar uit. Toch schoot hij zacht in de lach en schudde zijn kop. ''U Jaytail, dat meen je toch niet.'' Sprak hij plagend maar draaide zijn kop niet terug naar de jongere kater. Van kittens verwachtte hij wel dat ze hem met u aanspraken maar Jaytail hoefde dat absoluut niet te doen. Langzaam zuchtte hij zodra hij Jaytail zich hoorde verontschuldigen. ''Dan heb je dat ook eens gedaan. Het is niet jouscchuld ik was zelf ook te stom om niet te stoppen. Maar geloof me Jaytail, elke warrior overtreed de warrior code wel eens in zijn leven.'' Antwoordde hij en grinnikte. ''Je moet het zo zien, alles is uiteindelijk voor het betere afgelopen nietwaar?'' Hij onderdrukte de neiging om zijn kop naar de jongere kater te draaien, maar wist dat hij hem nooit meer zou zien en het ook echt geen nut had.

"Ja.." antwoorde hij ietwat zacht. "Maar je weet nog zoveel niet van me Thunderstrike.." miauwde hij met een trillende stem. "Ik... ik heb een ShadowClan apprentice vermoord." Kwam er twijfelachtig eruit. "Hij was op ons territorium, ik wou hem wegsturen en.." zijn ademhaling werd meteen onregelmatig bij het beeld wat hij in zijn hoofd kreeg. "Hij begon Firestar te beledigen en voordat ik t wist.. lag hij met een opengereten keel op de grond. Mijn poot bebloed." Biechtte hij op. "Ik weet niet wat er met me is Thunderstrike, echt niet. Ik probeer het goed te doen maar.." bracht hij uit, wetend dat hij zichzelf hier niet uit kon praten. Jaytail sloot zijn ogen. "Ik ben niet meer dan een BloodClanner. Ik heb in starclansnaam mijn vader zien sterven en mijn zusje moeten vermoorden om mijn eigen leven te sparen. Waarom was ik niet gewoon door mijn vader meegenomen naar BloodClan, dan was Bluestar niet overleden, mijn vader niet overleden, mijn zusje niet overleden en die apprentice niet." Alles rolde er oppeens uit, alles wat hij had opgekropt door die manen heen. Alles was er nu ongeveer uit. Jaytail sloot zijn ogen om de tranen tegen te houden. Hij was niets meer dan een mislukking. Hij was de naam Warrior niet waardig.

Hij fronste even bij het antwoord wat hij kreeg maar zuchtte toch even zacht. ''Je moet ook niet denken dat je alles weet van mij Jaytail, iedereen heeft zijn verhaal.'' Mompelde hij maar luisterde in stilte naar het gehele verhaal. Ergens was hij boos bij wat hij hoorde, maar ook bezorgd. De jonge kater was als een zoon voor hem en hij had altijd voor hem klaargestaan, zelfs toen het zijn apprentice niet meer was. Maar ook teleurstelling kwam over de grote kater heen voor hij zacht zuchtte. ''Jaytail.'' Sprak hij langzaam, zijn toon dood serieus voor hij opstond. ''Ik kan me niet herinneren dat je ik daarvoor heb getraind.'' Mompelde hij, toch de teleurstelling en pijn niet kunnen verbergen voor hij zich omdraaide en met zijn poot uithaalde naar de kop van de jongere kater. Eigenlijk had hij zijn voormalige apprentice het aanblik van zijn gezicht willen sparen maar hij had nu geen keus. ''En ik wil dat soort onzin ook niet meer van je horen. Wat gebeurd is in het verleden en Bluestar had haar keus gemaakt daar kan jij niks aan veranderen. En wat er met jouw zus of vader is gebeurd kan je niks aan veranderen.'' Sprak hij, bijna boos. ''Ik heb mijn best gedaan om een sterke, respectabele warrior van jou te maken. Ik heb je altijd behandeld alsof je mijn eigen zoon was, maar dit is niet wat ik van jou wilde zien worden.'' Vervolgde hij en staarde met zijn twee blinde ogen naar de kater, voor hij weer ging zitten. ''En zo zie ik je nog altijd Jaytail, maar je bent stom genoeg om het verleden een invloed te laten hebben op je heden. Wat gebeurd is, is gebeurd en je zal toch ook moeten onderzien dat welke keus je toen heb gemaakt je er niks aan kan doen. En die apprentice? Ik moet zeggen dat ik teleurgesteld ben in je dat je nooit eerder naar mij bent toegekomen.'' Zijn toon werd langzaam milder maar zijn kop wendde hij niet meer af.

Jaytail luisterde naar de woorden van de kater, hij was teleurgesteld. "Ik kon het niet..." mompelde hij zachtjes. "Ik kon het niet opbrengen, ik wou het niet opbrengen. Het spijt me. Het spijt me voor alles Thunderstrike." Hij was zelf ook zeer teleurgesteld in zichzelf, maar wat kon hij eraan doen? "Ik heb je ook altijd als een vader gezien Thunderstrike, ik wou je niet overladen met al mijn problemen." vervolgde hij tegen de kater. Zijn oren zakten wat af, hij schaamde zich. Hij schaamde zich zo diep voor alles wat hij had veroorzaakt. Jaytail, die naam was hij niet waardig. Jay slikte even, hij had eigenlijk niets meer te zeggen. Zolang Wave niet terug kwam, kon hij zich misschien erdoor heen slaan. Anders? Geen idee.

Hij gromde zacht bij het zwakke gemompel wat hij als antwoord kreeg maar hij sprak nog even niet. Hij wilde meer weten dan alleen dit, en zeker geen excuses. Zijn oren zakte iets naar achteren terwijl hij luisterde, weer een vlaag van woede voelen opkomen. ''Wat is dat voor een onzin!'' Antwoordde hij ten slotte op een scherpe toon en 'staarde' in de richting van Jaytail. ''Waar denk je dat ik anders voor ben. Ik ben achter je aan gegaan in die storm lang geleden denk je dat ik dat zonder een reden deed?'' Vervolgde hij en stond op, zich iets groter makend dan dat hij al was. ''Als je problemen ergens mee hebt behoor je met anderen erover te praten, zeker als het je taken zo volledig in de weg zit. Heb je dan zo weinig vertrouwen in iedereen om je heen? Je hebt altijd kunnen praten met mij, alsof het mij uitmaakt wat het probleem is!'' Zijn woorden toon was hard maar hij kon er niks aan doen. Hij maakte zich immens veel zorgen om de jongere kater, meer dan hij in woorden zou kunnen uitspreken. ''Wat heb jij je in Starclans naam in je hoofd gehaald om jezelf zo weg te sluiten van iedereen. Dacht je dat je mij niet kon vertrouwen?'' Zijn staart zwiepte lichtjes heen en weer maar zijn toon was nu bijna alsof hij een antwoord eiste van de jongere kater.

De woorden van de kater voor hem, deden hem ook echt pijn. Hij was en is gewoon stom. Maar ergens borrelde ook weer woede op, dat mocht niet gebeuren. Woede mocht niet de overhand nemen. "Ik vertelde het niet omdat iedereen die ik vertrouwde uit mijn leven verdwenen." sprak hij ietwat kortaf. "Eerst mijn beste vriendin, toen mijn pleegzusje, toen mijn andere vriendin, nu Swiftheart." vervolgde hij. "Zelfs mijn eigen apprentice is verdwenen." vervolgde hij zachtjes. "Ja, ik heb spijt van wat ik in het verleden heb gedaan of niet gedaan heb. Ja, je kan het me nu wel gaan verwijten dat ik niks vertelde. Maar dat veranderd niks in het verleden, netzoals dat schuldgevoel aan me blijft knagen voor de rest van mijn leven." sloot hij uiteindelijk mee af.

De tabby kater bleef zijn kop in de richting van Jaytail houden maar het irriteerde hem nu wel dat hij blind was. Hij wilde de reacties zien op het gezicht van de jongere kater en niet de duisternis. ''Dus dan denk je dat ik verdwijn? Waar zie je mij voor aan Jaytail. Het verlies van anderen is ook een deel van het leven waarmee je moet omgaan.'' Antwoordde hij scherp en zwiepte met zijn staart. Hij kon niet anders dan snuiven bij de woorden die zijn voormalige apprentice sprak. ''Je kan er hier en nu wat aan veranderen door mij alles te vertellen. Ik kan nu toch nergens meer heen en mag niet weg zonder begeleiding van anderen. Verdwijnen is dus onmogelijk.'' Zijn stem was nog altijd iets boos maar hij wist dat hij naar waarheid sprak. Als een patrouille hem hier vond zou hij een enorme preek krijgen zodra hij was teruggebracht naar het kamp. ''Come clean. Voor je alles voor goed moet verzwijgen zoals sommige onder ons.'' Vervolgde hij toch, proberend zijn toon wat milder te krijgen.

Hij luisterde naar zijn mentor, hij had gelijk. "Als je het echt wilt..." miauwde hij zachtjes, "Dan krijg je alles te horen." Vervolgde hij waarna hij even slikte. "Bij de geboorte van mij en mijn zusje overleed mijn moeder door bloed verlies. Mijn vader was woedend op StarClan en pakte mijn zusje. Hij had haar meegenomen naar BloodClan, waar ze haar aan een pleegmoeder heeft gegeven." Begon hij. "Ik werd bij een pleeggezin gezet, ik had een ouder zusje, Marvelpaw. Na 2 manen verdwenen ze en had ik alleen Marvel nog. Toen ik 3 manen was, was ze ook verdwenen. Ik kwam Colorkit tegen omdat ik het kamp uit was gegaan, ik raakte bevriend met haar. Ze was mijn beste vriendin, we werden zelfs samen apprentice. Maar ook zij verdween toen ik 7 manen was." Nou, dat was zijn kittentijd. Nu kwam het grootste gedeelte. "Toen ik 8 manen was kwam ik een witte BloodClan kater tegen, die mijn geur blijkbaar herkende. Hij zei dat ik naar mijn moeder was vernoemd. Hij wist mijn naam, hij wist alles van me. Het was mijn vader. Veel tijd had ik echter niet met hem, hij werd gebeten door een adder. Een andere jonge poes kwam erbij. Mijn vader nam afscheid van haar. Dat was mijn zusje. Ik probeerde met haar te praten, maar ze was over de rooie omdat ze dacht dat het mijn schuld was. Ze viel me aan, schreeuwde dat ze me ging vermoorden. Dus..." hij sloot zijn ogen even en stopte even terwijl hij de beelden voor zijn ogen zag afspelen. "Ik heb haar vermoord voordat ze mij kon vermoorden." Sprak hij. "Kort daarna kwam ik Sunpaw tegen, zij werd letterlijk het zonnetje in mijn leven. Ik kreeg gevoelens voor haar. Maar ook zij verdween.." het laatste was niet meer dan een fluistering "En toen, mijn 11e maan, de hond. Ik was koppig. Ik wou jagen voor de clan, negeerde de bevelen. Toen... die hond.." mompelde hij terwijl hij zijn ogen dichtkneep. "Toen ik hoorde dat Bluestar zich had opgeofferd voor Littlewish en Fireheart, gaf ik mezelf de schuld. Ik was immers degene die de bevelen had genegeerd en de hond naar het kamp had geleid. En mijn litteken liet me daar iedere dag aan denken. Littlewish en Swiftheart hebben mij geholpen, maar het was echter een hond die me eraf had geholpen. Door mijn schuldgevoel had ik een soort kat ontwikkeld die ik alleen kon zien, Wave, die me uitschold en me van alles de schuld gaf. Toen ik op een dag ging wandelen met Swiftheart ging ik achter een muis aan en werd zijn aangevallen door een hond. Ik heb de hond afgeleid zodat zij kon vluchtten. Wave wou me tegenhouden, maar dat deed ik niet, want ik hield van Swiftheart. Slim hm, verliefd worden op een poes die al een mate heeft." Zei hij met een zacht lachje. "Maar ik werd bijna weer vermoord door een hond, tot mijn opluchting heeft een tweebeen hem vermoord en kon ik vluchtten." Miauwde hij. "En toen, die apprentice.. Hij was op ons territorium, hij schold Firestar uit voor kittypet. En nog veel meer dingen. Ik flipte hem, woede nam me over, ik dacht niet meer na en voor ik het wist was hij dood. Bij die BloodClan kater had ik hetzelfde gedaan als jij me niet had gestopt Thunderstrike..." nou, dat was het. "En dat is alles, alles in 28 moons*"

* = not sure, zit op mob xd
Ooc: mob post yas.

Hij bleef stil, maar zijn staart kon hij niet tegenhouden om toch wat heen en weer te zwiepen. ''Ja Jaytail dat wil ik echt anders vraag ik er niet om.'' Antwoordde hij nog even maar zweeg weer, luisterend naar de woorden van de jongere kater. Hij herkende de katten die hij noemde alleen nog maar bij naam maar hij onderbrak hem nu niet. Hij zou pas spreken zodra Jaytail helemaal klaar was met spreken. Hij wist zelf ook dat Bloodclan veel van anderen hadden afgenomen, waaronder ook van hem maar zijn leed deed er nu niet toe. Maar zodra de jongere kater een witte Bloodclan kater noemde schoten zijn oren plat op zijn kop voor hij zijn lip optrok. Zich herinnerend hoe een witte Bloodclankater zijn moeder eens van hem had afgenomen. Maar zodra de jongere kater vertelde over gebeurtenissen in de tijd dat hij apprentice was nam de massieve kater een pas terug. Als zijn ogen een blik konden dragen zou het er een van pijn zijn, pijn dat dit hem nooit eerder was verteld terwijl hij nog onder zijn hoede verbleef. Hij wilde zijn bek openen om te spreken maar sloot hem weer zodra Jaytail verder ging met praten. Zijn staart begon toch langzaam wat feller te zwiepen terwijl elk woord langzaam tot de grote kater doordrong. Pas toen hij over alle ellende rondom de dood van Bluestar sprak snoof hij zacht. ''Negeerde bevelen is nog wel een understatement.'' Mopperde de kater zacht in zichzelf maar kon zich de dag nog herinneren waarin hij zelf in de storm naar buiten was gehaald om zijn apprentice terug te halen. Hij was aan de zijde van de toen nog veel kleinere kater gebleven, zelfs zodra de hond kwam. Als het had gemoeten had hij de Medicine Cat en de den verdedigd maar hij had op zijn plek kunnen blijven naast de kater die voor hem meer betekende dan woorden konden zeggen. Zodra Jaytail was uitgesproken bleef de grote kater in stilte zitten, niet willen antwoorden nu. Nadat hij was opgestaan liep hij even een paar passen weg voor hij zuchtte. ''En in al die tijd is het niet een keer in je opgekomen naar mij toe te komen om te praten?'' Zijn stem was nog altijd sterk maar het kon de pijn niet verbergen. ''Je was mijn apprentice, mijn zorg en verantwoordelijkheid. En dan vertel je niet wat er hier gebeurd?'' Hij schudde zijn kop, wetend dat hij eigenlijk boos wilde worden maar dat had geen zin. Hij was boos, teleurgesteld en vol verdriet tegelijk. Toch ging de kater weer zitten en krulde zijn staart over zijn voetjes voor hij zijn kop naar de lucht richtte. ''Heb je enig idee hoeveel pijn het me doet om te weten dat je jezelf daar doorheen hebt gesleept en ik alleen maar kon zitten zonder ook maar iets te weten? In feite toekijken zonder ook maar iets te kunnen doen om je te helpen?'' Vroeg hij zacht maar bewoog verder niet meer. Hij had geen woorden om hem tegen te spreken, alleen maar vragen.

De kater vroeg aan hem waarom hij niet naar hem toe was gekomen, Jaytail wist niet wat hij moest zeggen. "Omdat ik vanaf kittens af aan alles zelf moest regelen, dat zat er blijkbaar zo in, dat ik alles voor me hield." sprak hij met nog enige kalmte in zijn stem. Jaytail bleef zitten, gaf bijna geen kik zou je kunnen zeggen. Alles was even stil voor een moment en dat vond hij eigenlijk wel fijn. Jaytail wist ook niet veel om nog te zeggen, hij was nooit echt een hele grote prater geweest. Naja, hij kon best veel praten, maar niet echt over zijn gevoelens. Maar goed dat Thunder hem nu niet zag, hij zag er namelijk niet helemaal 100% uit. Onverzorgde vacht, ogen die niet helemaal helder eruit zagen..

Langzaam sloot de kater zijn oogleden over zijn wit verkleurde ogen en snoof zacht. Zijn staartpunt tikte krachtig tegen de grond voor hij opstond en zich uitrekte. ''Dan had je dat dus al eerder moeten aangeven. Ik kan mijn mond houden over die apprentices, maar als er meer bij komt kun je zelfs van mij niet verwachten dat ik blijf zwijgen.'' Antwoordde hij bijna kortaf maar zette een paar passen vooruit tussen de bomen terwijl hij zijn bek opende en de geuren tot zich op nam. De geur en het geluid van een muisje dat over de grond krabbelde deden hem in een focus vallen. Het deed vast geen kwaad als hij ten minste nog iets van probeerde te vangen of doen. Langzaam zakte de kater door zijn poten en sloop langzaam verder, vergetend dat zijn voormalige apprentice daar nog zat en hij niks meer was dan een blind kitten net uit het kamp. Hij bereidde zijn achterhand voor om een sprong te maken en sloot al het andere geluid behalve dat van de muis uit hem. Zodra hij zich afzette voelde hij zich even alsof hij weer een warrior was. Maar zodra zijn voorpoten begonnen af te dalen, bleven zijn achterpoten achter iets hangen waardoor de enorme kater met een luide plof neer kwam op de grond en over zijn kop rolde. ''Foxdung!'' Siste hij terwijl hij zijn lichaam langzaam, maar onhandiger dan ooit overeind hees.

Onderwerp: Re: Destination unknown [&Jaytail]