What to feel?[Cherrypelt]

Maskheart had net het kamp verlaten. Hij wilde er gewoon weer een keer tussenuit. Vooral na wat er allemaal was gebeurd tijdens het gevecht met Riverclan. Er waren weer veel katten die gewond waren, maar dat was deze keer niet het enige. Firestar had het gevecht niet overleefd en hij wist niet goed hoe hij zich daarbij moest voelen. Hij had er eigenlijk nog geen tijd voor gehad om dat uit te zoeken en dat was nog wel het ergste. Plots rook hij een maar al te bekende geur en begon hij in die richting te lopen.

[Cherrypelt]

Het was nog niet zo lang geleden sinds het gevecht met Riverclan had plaatsgevonden. Er waren veel katten gewond teruggekeerd, maar het ergste nieuws van al was dat hun leider Firestar het niet eens had overleefd. Ze vond het enorm spijtig, maar langs de andere kant begreep ze het ook niet zo goed. Hoe kon een kat in staat zijn om een Clanleider, welke nog levens overhad, in één keer te doden? Het was vreemd, meer kon ze er niet over zeggen.
Algauw hield de poes halt toen ze een bekend gestalte op haar zag aflopen. In een fractie van een seconde verscheen er een glimlach op haar gelaat. Ze wist dat wat ze deden verboden was, maar voor het eerst in haar leven kon het haar geen moer schelen. Ze hield van hem, en dat was het enige wat nu nog telde. "Hallo Maskheart." Snorde ze zachtjes, om te voorkomen dat enige katten in de omgeving haar zouden horen.

Het bekende gestalte van Cherrypelt kwam al snel in beeld en hij kon zich er niet van weerhouden om even een kleine glimlach op te zetten. Hij probeerde het zoveel mogelijk te verbergen voor de andere katten om hun heen, maar als ze alleen waren werd het toch wel moeilijk om het niet te laten zien. "Hallo Maskheart." Hij wist dat ze voorzichtig moesten zijn, want er zou zomaar iemand in de buurt kunnen zijn, maar dat weerhield hem er niet van om de poes een kopje te geven als begroeting. "Hallo Cherrypelt." Zei hij en spinde even. Hij was ergens best wel blij dat hij Cherrypelt was tegengekomen en niet een andere kat, want nu kon hij even alles van zich afzetten en gewoon even rustig aan doen.

De poes snorde wat luider toen de kater haar een kopje gunde en keek hem vervolgens met een liefdevolle blik aan. 'Hallo Cherrypelt.' Miauwde hij al snorrend, waardoor de poes eventjes haar oortjes blij naar voren spitste. Als hij zijn rang nu niet had gehad.. Als hij nu gewoon maar warrior was geworden.. Cherrypelt schudde algauw onopvallend haar kopje, aangezien ze wist dat Maskheart belangrijk was voor de Clan. Want hoe konden ze nou overleven zonder Medicine cat? De tortoiseshell keek eventjes met haar amberkleurige ogen naar haar witte voetjes, maar richtte nadien alweer haar blik op de kater. ”Alles goed?” Vroeg ze zachtjes, waarna ze een stapje naar voren nam en haar neus in diens vacht duwde. ”Ik heb je gemist.” Klonk haar stem nogmaals zacht.

Waarom hij bij Cherrypelt op de een of andere manier tot rust kwam wist hij zelf eerlijk gezegd niet. Het kwam misschien meer omdat hij geen verplichtingen had en hem zou komen storen. "Alles goed?" Voor hij kon antwoorden deed Cherrypelt een stap naar voren en duwde haar neusje in zijn vacht. "Ik heb je gemist." Een glimlach verscheen voor een moment op zijn gezicht. "Ik heb je ook gemist." Antwoordde hij terug. Hij wist dat hij nu alleen die andere vraag moest beantwoorden. "Het gaat wel, ben alleen moe." Dat was de waarheid, hij was de laatste tijd weer veel te druk geweest en door de spanningen tussen de clans kwam er wel de ene gewonde na de andere, dus even rust wilde hij best wel hebben.

'Ik heb je ook gemist.' Antwoordde hij terug, waardoor de poes even zachtjes glimlachte. Ze voelde zich altijd op haar gemak wanneer ze in zijn buurt was, en gaf ook toe dat ze spijt had van hun ruzie een tijdje terug. 'Het gaat wel, ben alleen moe.' Vervolgde hij, waardoor de poes even met haar warme amberkleurige blik over hem heen gleed. Ze merkte inderdaad op dat de kater er nogal vermoeid uitzag, maar maakte hier echter geen opmerking van. Ze wou niet grof overkomen.
De poes schrok even op toen er plots een regendruppel uit elkaar spatte op haar neusje. Geschrokken keek ze naar de eens zo heldere hemel die nu gevuld werd met donkere wolken. Ze vloekte binnensmonds, wetende dan haar gezellige moment met Maskheart waarschijn aan zijn einde was gelopen. "Kom," Miauwde ze snel, waarna ze recht stond en richting de dichts bijzijnde struik toeliep. Haar gevlekte vacht was al lichtelijk nat geworden voordat ze bij de struik was aangekomen, om uiteindelijk zich te bukken en te gaan schuilen.

Hij ademde even de geur van Cherrypelt in en sloot voor een moment zijn ogen. Hij was gelukkig nog net niet zo moe dat hij nu in slaap zou kunnen vallen, want dat zou ook een beetje ongemakkelijk zijn. Hij opende zijn ogen al snel weer toen er een regendruppel op zijn kop landde en hij richtte zijn blik voor een moment naar de lucht. Waarom moest het nou weer gaan regenen? Konden ze hem dan nooit even een moment rust gunnen zonder het te verpesten door een regenbui. "Kom," Hij richtte zijn blik op Cherrypelt toen deze wat zei en merkte dat ze al onderweg was naar de dichts bijzijnde struik. Hij volgde haar snel en dook ook onder de struik. "Nu is mijn vacht nat." Mopperde hij half met een glimlach. Waarschijnlijk had Cherrypelt toch hetzelfde probleem.

'Nu is mijn vacht nat.' De poes greens even toen ze haar amberkleurige blik op Maskheart wierp en inderdaad opmerkte dat zijn tweekleurige vacht vochtig was geworden. "Mopperkont." Miauwde ze enkel met een geamuseerde toon in haar stem. Vervolgens gaapte ze even en legde ze zich neer naast Maskheart. "Ik vraag me af waar we nu zouden staan als je geen medicine cat was." Miauwde ze zachtjes terwijl ze haar kopje in diens vacht liet rusten, zijn warme geur opsnuivende.

"Mopperkont." Hij glimlachte even bij haar geamuseerde toon. Nu wist hij zeker dat hij niet serieus meer over zou komen als hij nog een keer zou proberen te mopperen. Cherrypelt was ondertussen naast hem komen liggen en even nam hij haar geur in zich op. Het scheelde nu misschien wel dat het was gaan regenen, want dan zouden ze minder snel betrapt kunnen worden. "Ik vraag me af waar we nu zouden staan als je geen medicine cat was." Dat was een vraag die hij zichzelf al vaak genoeg had gesteld en af en toe vroeg hij zich af of het ook niet beter was geweest. "Waarschijnlijk zouden we dan nu niet onder een struik liggen." Zei hij en liet even een warme glimlach op zijn gezicht verschijnen. Dan was al dit stiekeme gedoe sowieso niet nodig geweest en wie weet wat er dan was gebeurd.

'Waarschijnlijk zouden we dan nu niet onder een struik liggen.' Reageerde de medicine cat erop. Cherrypelt glimlachte even om die opmerking en liet vervolgens haar kopje nog altijd in diens pels rusten. Zijn warme geur, welke natuurlijk rook naar kruiden, voelde zo vertrouwd aan.. De poes sloot haar oogjes en legde zich wat dichter tegen hem, om vervolgens haar ogen weer te openen en haar amberkleurige blik strak voor zich uit te priemen.

Skip in time

Het duurde even voor het gedaan was met regenen, maar eens dit het geval bleek te zijn sprong ze vrolijk overeind en rende ze de struik uit. "Het is gestopt met regenen." Miauwde ze toen, hem nog altijd met haar opgewonden blik aankijkende. Het had een tijdje geduurd, ongeveer een uur. Maar ze gaf toe dat ze het niet heel erg had gevonden. Zo had ze tijd met hem kunnen spenderen zonder dat iemand hen betrapte.

Hij merkte dat Cherrypelt wat dichter tegen hem aankwam en even leunde hij met zijn kop tegen haar aan. Ergens was hij wel blij met de regen, want de regen zou sporen wissen en dan zouden ze ook niet meer verdacht zijn, maar als hij eerlijk was wilde hij er op dit moment niet echt aan denken. Voor even liet hij dan ook alle spanning van hem afgaan en duwde hij zijn snuit in haar vacht.

Skip in time

Na een tijdje was het eindelijk gestopt met regenen, waardoor hij even teleurstelling voelde. Hij had hier graag wel wat langer willen blijven, maar nu het was gestopt met regenen konden ze beter weer gaan. Cherrypelt was ondertussen al onder de struik vandaan gerend en hij volgde achter haar aan. "Het is gestopt met regenen." Hij glimlachte nog even naar haar. Alleen hij wist wel dat nu het niet meer regende er meer kans was voor katten om hier naartoe te komen. "Misschien is het verstandiger als we terug naar het kamp gaan." Hij wist dat hij het zelf niet echt wilde, maar veel andere keus was er ook weer niet. Er was namelijk geen regen meer die hun zou kunnen verschuilen.