Hunting for pain [ Open ]

Vol van concentratie wiebelde ze haar kleine achterwerk heen en weer. Het vliegje - of wat zij een vliegje achtte - zoemde heen en weer over de pluk van gele bloemen voor haar kleine snuitje. Ja, dit vervelende beestje mocht haar wel wakker maken, maar dan zou hij haar kleine voorpootjes beleven! Ze snoof de geuren op, zoals papa haar dat geleerd had. Niet dat het echt nodig was, maar ze voelde zichzelf dan een echte jager, en dat was gewoon stoer. Nu was het tijd. Het zoemende zwart en gele ding ging neerzitten op één van de vele gele bloemen in de struik. En na nog één keer bewegen sprong ze eropaf. Pats! Het belandde onder haar pootkussentje. Met een triomfantelijk gezicht drukte ze het op de grond, maar deze uitdrukking maakte snel plaats voor een pijnlijk gezicht. Auw! Het was een bij, geen vlieg! In paniek rende ze weg van de bloemen en tegen een kat aan. Terwijl er traantjes uit haar oogjes kwamen keek ze op. Het deed echt pijn!

Zijn roodwitte pels werd door een waterige zonnestraal beschenen wat ervoor zorgde dat hij dezelfde vuurrode gloed kreeg als zijn vader altijd had gehad. Het was nog niet zolang geleden gebeurd, en ergens bleef de kater gewoon hopen dat het niet gebeurd was. Maar iedere keer dat hij Silverfang alleen op de grote rots zag staan werd hij er op een gruwelijke manier weer aan herinnerd. Nee, het was echt gebeurd. Zijn vader was weg, dood, morsdood. En niets of niemand zou hem terug kunnen brengen. Hij wist dat hij niet voor eeuwig zo kon blijven treuren, maar voor nu begrepen de anderen hem nog en lieten ze hem vaak doen wanneer hij het lastig had. Echter wist Zealpaw dat deze gebeurtenis geen invloed mocht hebben op zijn leven in de Clan. De Clan moest nog altijd gediend worden, en als iedereen niets meer ging doen wanneer een geliefde stierf, waar zouden ze in de toekomst dan staan?
Plots werd de tweekleurige kater uit zijn dagdromen gesleurd toen iets tegen hem op botste. Lichtelijk geschrokken sprong hij recht, gleden zijn nagels uit hun hulzen en ging zijn vacht rechtop staan. Maar zodra hij zag dat het maar een kleine, onschuldige kitten was ging zijn vacht alweer liggen. Zealpaw fronste lichtjes toen hij zag dat het kleine ding pijn had. "Alles oké?" Vroeg hij nieuwsgierig met een bezorgde ondertoon. Hij zette anderen altijd voor zijn eigen prioriteit, zo was hij altijd geweest en zo zou hij ook altijd blijven.

Tegelijk met het opkijken naar hem bestudeerde ze hem eventjes. Hij had een mooie rode vacht en zijn ogen hadden de kleur van een ijzig soort blauw. Zijn buik had de kleur wit en hij was ongeveer de grootte van een apprentice. Hij leek een klein beetje op Glowpaw, een apprentice die ze eerder had ontmoet. Dezelfde ogen, dezelfde rode kleur op zijn pels. En dezelfde aardige stem toen hij haar vroeg of alles goed was. De grijze tabby snikte een keer en sprak toen: "Hij heeft me gebeten! De vlieg heeft me aangevallen!" Ze was verontwaardigd en angstig. Wat als het beest terugkwam om haar nog eens te bijten. Ze had hem toch niets gedaan. "Ik had hem alleen maar een klein beetje gepakt omdat hij me wakker maakte!" Weer snifte ze even verontwaardigd en hief haar pootje op. Ze vond het stom dat het vliegje dat had gedaan. Zo gemeen! En het deed pijn. Een trantje volgde de ander op en nog een ander kwam hem na. Ze zag hoe er een klein druppeltje rode vloiestof uit haar pootje droop en ze schrok, waarbij ze bijna haar evenwicht verloor. Ging ze nu dood?

De grijze kitten nam hem eerst heel goed op voordat ze begon met praten. 'Hij heeft me gebeten! De vlieg heeft me aangevallen!' Miauwde het kleine poesje verontwaardigd, waardoor de kater even rondkeek. Echter zag hij geen vlieg, behalve dan een bij die weg zoemde. Dat was waarschijnlijk wat de kitten bedoelde met 'vlieg'.. Het was wel zo dat als de kitten gestoken is geweest, dat ze maar beter naar Maskheart toe zouden gaan.. 'Ik had hem alleen maar een klein beetje gepakt omdat hij me wakker maakte!' Zealpaw knikte en richtte zijn bezorgde blik op de bloedende poot van het poesje. "Ik denk dat we het best naar Maskheart kunnen gaan." Miauwde hij terwijl hij haar aankeek, hopende dat het niet al te veel pijn deed.

De rode kater had geknikt als antwoord op haar klagen, en keek toen bezorgd naar haar pootje. Zij keek er ook naar en keek hoe een tweede druppel zich een weg naar beneden zocht. "Ik denk dat we het best naar Maskheart kunnen gaan," zei de rode kater. Met een kleine verbaasdheid zichtbaar in haar groene oogjes keek ze op. Maskheart? Oh ja, de medicine cat. Net als Fluffykit en Mallowkit. Zij was er echter nog nooit geweest voor iets. Moest ze bang zijn? Nee toch? Haar mama had gezegd dat hij had geholpen toen ze werd geboren. Dus dacht ze maar van niet. "Eh... Okay," zei ze ietwat nerveus. Snel keken haar groene kijkertjes rond het kamp. De medicine cat den. Ze wist waar die was, want Fluffy lag daar. Ze likte even aan het 'bijtwondje,' en liep toen voorzichtig in de richting van het hol, maar bleef staan. Ze wist eigenlijk niet eens hoe de kat heette die het haar net had verteld. Ze keek achterom. "Hoe heet jij eigenlijk?"

De poes aarzelde even maar besloot nadien dan toch te gaan. 'Eh... Okay,' Klonk haar antwoord. De kater glimlachte even tevreden en maakte een zwiep van zijn staart in de lucht. Uiteindelijk baande de kleine kitten zich een weg richting de medicine den, en wou de kater zich net omdraaien toen de poes dit ook deed en iets aan hem vroeg. 'Hoe heet jij eigenlijk?' Zealpaw's oortjes wiebelden eventjes en vervolgens nam hij enkele stappen in haar richting. "Mijn naam is Zealpaw." Miauwde hij rustig terwijl hij zijn heldere blauwe blik op haar liet rusten. "En de jouwe?" Vervolgde hij, de kattin nog steeds aankijkende. Het was altijd handig om haar naam te weten. Dan kon hij nadien nog vragen hoe het was gegaan.

Hij had zich eigenlijk willen omdraaien. Dat kon ze zien toen ze omkeek, en ook hij zich toen omdraaide. Maar omdraaien of niet, hij gaf antwoord. "Mijn naam is Zealpaw," sprak hij op rustige toon. Haar groene blik bleef steken bij zijn oortjes, die net wat gewiebeld hadden en nu weer stil stonden. Zealpaw. Die naam had ze nooit eerder gehoord. Flashkit, dat was óók een mooie naam, maar ze had hem vaker gehoord. Zealpaw, of überhaupt het voorvoegsel Zeal had ze nooit eerder bij iemand gehoord. "Zealpaw," herhaalde ze glimlachend. Wauwie! Dat was nog eens een gave naam! Stel dat mama haar Zealkit had genoemd! Hij keek haar nog altijd aan met zijn ijsblauwe kijkers. "En de jouwe?" vroeg hij nog. Bijna had ze Zealkit gezegd, omdat dat nog zo vers in haar kopje zat, maar ze kon zich net weerhouden van die fout. "Flashkit," zei ze met dezelfde glimlach als zojuist. Misschien niet zo'n originele naam, maar ze mocht er trots op zijn. Mama had hem aan haar gegeven, en aan haar alleen. Nu het tweede issue. Ze was toch wel ietwat zenuwachtig. "Ga je niet mee?" vroeg ze. "Moet ik dan alleen?" Dat het misschien ongemakkelijk zou zijn voor de kater, dat was iets wat even niet tot haar doordrong.

'Zealpaw,' Herhaalde de kitten glimlachend. Zealpaw glimlachte eventjes zachtjes terug, blij zijnde dat hij de poes toch aan het lachen kreeg zelfs nu ze pijn had. 'Flashkit,' Antwoordde ze terug, waardoor hij heel even knikte. "Dat is een mooie naam, je mag er trots op zijn." Complimenteerde hij de poes, waarna hij zijn blik even langs haar heen liet glijden.
Hij hoopte echt dat Maskheart er nu was, zodat de poes niet langer moest lijden dan nodig was. 'Ga je niet mee?' Vroeg ze plots. 'Moet ik dan alleen?' Heel even leek de rode kater te twijfelen. Ergens wou hij dolgraag met haar meegaan zodat hij de zekerheid had dat alles met haar oke was, maar langs de andere kant had hij nog zoveel te doen.. Ach, hij kon zijn verplichtingen straks nog wel doen.. De prooi zou vast niet weglopen. "Oké dan, als je wilt dan kom ik mee." Miauwde hij rustig, waarna hij haar met een vriendelijke blik aankeek.

Hij gaf haar nog een compliment over haar naam en Flashkit glunderde van trots. Na haar twee vragen twijfelde hij eventjes, maar uiteindelijk gaf hij daaraan toe. "Oké dan, als je wilt dan kom ik mee." antwoordde hij op rustige maar vriendelijke toon, zoals hij al de hele tijd sprak. Ze vond dat hij een fijne stem had. Dat mocht hij best weten. "Je stem is lief," verklaarde ze, natuurlijk out of the blue, zoals ze ook bij Zealpaws broer had gedaan over zijn vacht. Maar zij wist ook niet dat dat zijn broer was. Ondertussen liep ze vooruit naar de den, al uitkijkend naar enig teken van Fluffykit. Misschien was ze wel buiten ofzo! Maar dat bleek ze niet te zijn. Ook Maskheart zag ze niet. Stuntelig tilde ze het pootje op en zoog er eventjes aan. Pf, dat was smerig! Was dat het kwijl van de vlieg ofzo? Walgend van de bittere vloeistof spuugde ze het op de grond uit. "Bleh," mompelde ze. Toch, toen ze haar pootje weer voorzichtig neerzette, deed het al een stuk minder pijn dan eerst. Misschien deed het speeksel van de vlieg gewoon pijn? Dat kon vast wel, toch? Ze had niet zoveel kennis over vliegen of andere insecten, dus zij had eigenlijk geen idee. Maar toch... vliegen waren niet zo gemeen, wel dan? Ze draaide zich maar weer naar de kater. "Dat was geen vlieg, hè?" vroeg ze, nieuwsgierig naar wat het wel kon zijn.

'Je stem is lief,' Miauwde de grijze kitten plots. Zealpaw keek wat geschrokken, maar ook dankbaar, voor zich uit en gunde haar een dankbare blik. Hij wist niet goed wat hij erop moest zeggen. Dankje? Maar was dat wel het gepaste antwoord? Zealpaw besloot maar om zich niet meer te focussen op het compliment maar op de acties van de poes. Ze waren al bijna gearriveerd bij de medicine den, of ze hield ineens halt en begon aan haar poot te zuigen. Zijn kopje ging iets schuiner staan toen ze het spul vervolgens ook uitspoog. 'Bleh,' Klonk ze, duidelijk geen fan van de smaak die de bij had achtergelaten in haar poot. Opnieuw draaide Flashkit zich om en keek ze hem aan. Een zachte zucht verliet zijn bekje.. Zo geraakte ze er nooit.. 'Dat was geen vlieg, hè?' Vroeg ze, duidelijk nieuwsgierig naar wat het wel kon zijn. Met een kleine glimlach op zijn gelaat schudde hij van nee, wetende dat het inderdaad geen vlieg was. "Nee, vliegen zien gewoon helemaal zwart. Hetgeen waar jij mee aan het spelen was geweest was een bij. En die steken heel gauw, dus de volgende keer moet je echt wel oppassen." Miauwde hij. Hij maakte duidelijk dat het einde van de zin niet gemeen bedoeld was of een les die ze moest leren, maar eerder dat hij zich zorgen om haar maakte en dat hij niet wou dat het nog eens gebeurde.

Hij glimlachte - gelukkig. En reageerde vriendelijk, weer. "Nee, vliegen zien gewoon helemaal zwart. Hetgeen waar jij mee aan het spelen was geweest was een bij. En die steken heel gauw, dus de volgende keer moet je echt wel oppassen." Ze knikte, dat wist ze nou wel. Inmiddels wel. Ze zou het niet meer doen. Nu liep ze eindelijk door naar de medicine den. Het ging wel erg langzaam zo. De medicine den. Ohja. Daarheen. De den was groot toen ze erin keek. Niet groter dan de nursery. Of misschien ook wel. Ze had eigenlijk geen idee. Ze keek rond. Fluffykit zag ze nergens. Maskheart ook niet, overigens. Ze besloot te roepen. "Maskheart!" Zoals elk jong twoleg kit ook bang zou zijn voor de dokter, zo was zij ook best zenuwachtig om naar Maskheart te gaan. Maar ze ging heus niet minder dapper zijn dan haar zusje. Niet dat die een andere keus had dan hier te blijven. Maar het gaf haar een beetje moed, en daar ging het om.

Maskheart was net het kamp uit geweest om wat kruiden te gaan halen en kwam door de ingang van het kamp gelopen toen hij twee katten voor zijn den opmerkte. Hij versnelde zijn pas iets, waardoor het niet veel tijd kostte om bij de twee katten aan te komen. Hij legde de kruiden even op de grond neer en keek naar de twee katten. "Moesten jullie mij hebben?" Vroeg hij. Misschien stonden ze hier maar gewoon, maar het kon natuurlijk ook zijn dat ze hem nodig hadden en dan zou het misschien een beetje raar zijn als hij gewoon langs hun heen liep de den in.

Achter haar stapte de rode kater een klein stukje vooruit. "Ik denk dat je de den in moet gaan, anders zal 'ie je niet horen," zei hij. Ze keek om, naar zijn glimlachende gezicht. Ze knikte even. "Ehm, oké," antwoordde ze zenuwachtig, en deed een paar wankele stappen de den in. Meteen kwam de machtige geur van kruiden haar tegemoet. Ze trok haar neus op en hoopte dat hij niet alles op haar pootje zou doen. Toen zag ze opeens een kat naar voren komen. Maskheart. De snowshoe kater had ze al eens gezien. "Moesten jullie mij hebben?" vroeg hij. Flashkit, niet de dapperste, maar niet de schuwste, stapte gewoon naar voren. Ze keek op naar hem, in zijn mooie blauwe ogen. Zo blauw als die van haar moeder. En die van Fluffykit. "Uh, ja," begon ze. "Er was een vli- eh, bij, en die heeft me ge... steekt," Ze had bijna weer gebeten gezegd, maar de rode apprentice had het over steken gehad. Dat het niet gesteekt was, dat kon zij toch ook niet weten?