Why can't I loose the guilt? [open]

Vier krachtige zwarte poten droegen een grote poes weg van hetgeen wat ze voorlopig een kamp moest noemen. Het was geen prettig gezicht om het eerste kamp te moeten zien nadat de rivier buiten zijn oevers was getreden. Maar ook zij wist dat starClan soms hard kon zijn voor de Clans die onder haar hoede leefde. De zwarte poes zuchtte even en liep met grote passen door, ze wilde nu zelf even herinneringen ophalen aan de goede oude tijd van voor zij een lid was van de RiverClan. Nog altijd mistte ze haar oude Clangenoten maar wist ook dat haar loyaliteit nu niet meer met hen lag.
Aan de rand van het gebied dat ze eens thuis noemde bleef ze staan en keek neer op de ravage die zich nog altijd daaronder bevond. De natuur had zich wel weer hersteld maar omdat het kamp geen clan meer kon houden waren ze gedwongen om te vertrekken. Zelf kon ze nog altijd niet wennen aan het leven van een warrior, ze was niet geboren om haar clan zo te dienen. Natuurlijk deed ze haar best met jagen, maar vermeed de gevechten zoveel als ze kon. Ze had dan wel al het een en ander geleerd maar ze was niet de beste vechtster en wilde dat ook nooit worden.
Terwijl de ondergrond onder haar voeten iets kouder was geworden liep ze verder. Het was al laat en er was een plek die nog herkenbaar was en nog altijd even mooi als vroeger. Starlake was haar eindbestemming voor nu en ze zou niet terugkeren tot de zon begon op te komen. Ze wilde haar tijd thuis spenderen, de plek waar haar hart voor altijd zou blijven. Haar kop zakte iets af en ze bleef aan de rand van het water staan om even naar haar spiegelbeeld te kijken. ''Oh StarClan why did you never warn me for this?'' Fluisterde ze zacht en liet haar kop hangen. ''Why was there so much that you didn't show me? Was I unworthy of taking care of a Clan?'' Ze kon er niks aan doen dat ze zich verantoordelijk voelde voor alles. Ze had het moeten zien, maar geen teken had ze ontvangen.

Een zwarte schim trippelde op een vlug tempo door de struiken en laag hangende takje heen. Riverspring was hier nog nooit geweest, ze had er van gehoord. Over de verschrikkelijk heden die Skyclan had moeten doorstaan, maar ze had het nooit willen zien. Om die reden was ze ook niet naar het verlaten kamp gegaan ofzo iets, dit meer leek haar een beter idee. De zwarte kattin voelde en rook dat ze dichter bij water in de buurt kwam, ook rook ze een andere bekende geur. Snel en behendig wurmde ze zich door alle struiken heen, opeens wilde ze heel graag Starlake zien. Je kon jezelf geen kat noemen als je altijd naar je ogen sloot voor alle problemen in de wereld, ook al was het een andere clan geweest. Ze had er veel respect voor gehad, en ze had de katten en poezen die nadat hun eigen clan kapot was altijd met veel respect behandeld. Riverspring kon de oever van het meer nu al zien, gelukkig was het een heldere nacht anders had ze de schim die bij de oever zat nooit gezien. "Wishperwind?" Fluisterde zacht, maar blijkbaar hoorde de poes haar niet want ze sprak tegen haar spiegelbeeld in het water. "Oh Starclan why did you never warn me for this?' Riverspring ogen vulde zich met medelijden en ging zachtjes zitten. "Why was there so much that you didn't show me, was I unworthy of taking care of a clan?" Stilletjes ging de zwarte poes naast haar clangenoot zitten, maar keek naar het water. "Don't blame yourself for the faults of nature, maybe Starclan did it with a reason." Riverspring wist ook wel dat dat natuurlijk nergens op sloeg, maar je wist maar nooit. Misschien wilde Starclan dit wel.

Weggezonken in haar gedachtes ging ze terug naar de vredige dagen hier. Ze herinnerde zich nog wel goed hoe graag ze Tinderpaw meenam naar deze plek zodra het kon. Ze kon altijd genieten van het zicht dat het meer had, alsof StarClan hier ook naast haar kon lopen. Ze had haar trots genomen in de taak die StarClan op haar schouders had gelegd maar nu voelde ze gewoon leeg van binnen. Het voelde alsof er iets uit haar was gerukt door het vernietigen van de Clan. Ze had het niet kunnen vullen en zou nooit het hart van een warrior kunnen krijgen. Hoe kon het dat ze haar voormalige apprentice nog zo mistte, die had gekozen om naar de WindClan te gaan. Ze had niet eens door dat er iemand naast haar was komen, haar zicht was gevuld met oud clangenoten die hier eens waren geweest. Elk van hun geuren kon ze nog herkennen en hun gezichten waren nooit veranderd voor haar. En toch moest ze elk van hen in gewone tijden als een rivaal aankijken, iets wat ze gewoon niet zou kunnen doen. De stem van de poes naast haar deed haar opschrikken uit haar gedachtes voor ze met haar kop schudde. ''I should have forseen this. Fluisterde ze en slikte. ''Heb je enig idee hoe het is, wetend dat de meeste van je vrienden niet je vrienden meer zijn?'' Vroeg ze zacht en staarde weer naar zichzelf in het water. I'm not cut out to be a warrior. My paws weren't made to fight and my tongue not for threats and my fangs not to tear.'' Mompelde ze en keek de poes naast zich aan, die ze nu pas herkende als Riverspring. Ze slikte en liet haar kop rond gaan. ''Ik kwam hier graag met mijn apprentice die ik nooit meer als echte apprentice zal kunnen zien.'' Fluisterde ze, een brok in haar keel voelen komen. Tinderpaw had ze echt alles voor willen doen en haar, voor haar nog altijd onbekende, zus had de waarheid moeten weten. Maar Whisper had geen recht meer om haar dromen te delen met Starclan nu ze een gewone warrior was. Haar vragen zouden niet meer beantwoord worden.

"I should have dorsen this." Riverspring schudde haar kop, deze poes zou nergens komen met schuld. "Heb je enig idee hoe het is, wetens dat de meeste van je vrienden niet meer je vrienden zijn?" Nog een keer schudde ze haar kopje, nee ze had geen idee. "Maar, waren het dan wel echte vrienden?" Miauwde ze zacht. "Im not cut out to be a warrior." De rest hoorde ze niet. Riverspring was diep verzonken in haar gedachte, die haar hersens braken bij elke seconde. Het moest verschrikkelijk zijn geweest! Een hele clan, kapot! De gevoelige poes ging met een zicht liggen begroef haar pootjes op haar kop. Wacht wat was ze aan het doen? Zij was niet de gene met probleem, Wishperwind was! "S-sorry, ik was even ehm ergens anders.." Miauwde de kattin zachtjes. Zonder nog iets te zeggen gaf ze haat clangenoot een kopje. "Maar je hebt vast wel nieuwe vrienden gemaakt toch? En misschien ben je geen goede warrior, je kan vast wel jagen! Dat is al zat! Ik kan bijvoorbeeld helemaal niet met andere omgaan." Riverspring klonk opeens opgetogen, ze wilde deze poes opvrolijken!

Ze wist dat ze het nooit echt normaal tot woorden kon brengen hoe ze zich werkelijk voelde over het verlies van haar Clan, al was het manen geleden gebeurd. Ze heek op bij de vraag van Riverspring en even schoten haar oren plat op haar kop voor ze zuchtte. ''Het waren mijn Clangenoten, vrienden en alles wat ik had. Ik hield van elk van hun.'' Antwoordde ze en slikte. ''Nu zijn de meeste warriors van andere Clans en ik kan hen niet meer bereiken.'' Mompelde ze er achteraan voor ze haar kop draaide. Een hint van een glimlach verscheen op haar snuit en ze schudde haar kop. ''Als je al zo reageert bij het idee van het verliezen van je Clan, kun je wel bedenken hoe elk van ons zich heeft gevoeld,'' Sprak ze zacht, zich niet voor de gek laten houdend door haar woorden. Toch schoten haar ogen iets verbaasd open bij de vriendelijkheid van de poes. Niet veel waren er zo vriendelijk dat ze zich toch iets op haar gemak kon voelen. Ze luisterde naar wat de poes naast haar zei maar schudde haar kop. ''Je moet wel bedenken dat ik niet geboren ben in de RiverClan. Er zal altijd wantrouwen blijven over waar mijn loyaliteit nu echt ligt. Ik zou dan wellicht kunnen jagen maar ook ik moet opnieuw blijven leren. Bovendien zal ook ik de strijd in moeten gaan als dat nodig is al gaat dat in tegen alles wat ik heb geleerd.'' Murmelde ze zacht en keek Riverspring aan. Nee ze wilde niet vechten, ze had dan misschien wel de bouw van een sterke warrior maar ze had niet de spirit van een vechter. Natuurlijk vocht ze ook wel maar niet met haar klauwen.

''Je moet wel bedenken dat ik niet geboren ben in de RiverClan. Er zal altijd wantrouwen blijven over waar mijn loyaliteit nu echt ligt. Ik zou dan wellicht kunnen jagen maar ook ik moet opnieuw blijven leren. Bovendien zal ook ik de strijd in moeten gaan als dat nodig is al gaat dat in tegen alles wat ik heb geleerd.'' Riverspring keek de poes aan en knikte. Dat was waar, sommige katten vertrouwde Wishperwind nog niet helemaal. Riverspring hoorde ze wel eens fluisteren, maar ze had nooit het inatatief genomen om het te stoppen. "Maar dat is hun probleem. Er zijn altijd wel katten die wel vertrouwen, die wel bevriend met je willen zijn." Miauwde ze met een grote grijns oo haar gezicht. "Zoals ik." de poes glimlachte en legde haar staart om haar pootjes heen. "Ik kijk tegen je op Wishperwind, als het mij was overkomen dwaalde ik ergens tussen de bossen als een verloren kitten." Dit maal liet Riverpring een zucht ontsnappen. De wind blies koeltjes door haar vacht en de krekels zorgde voor een vertrouwde sfeer. "Don't worry, be happy." miauwde de kattin zachtjes tijden het meedijnen op de wind.

Ze wiebelde even onzeker met haar oren en schraapte met haar poot over de grond, er was zoveel dat ze wel kon maar zo weinig dat nut had voor een warrior. Ze hoefde het niet te horen dat ze haar niet vertrouwden, ze merkte het al aan hun ogen en lichaamstaal. Ze was toch echt niet gek geworden al was ze alles verloren wat ze had. ''Zo kan ik niet denken, ik heb altijd iedereen willen helpen maar nu ben ik degene die hulpeloos ben. Ik hoef ook niet dat iedereen me vertrouwd, maar de blikken kan ik moeilijk ontwijken.'' Zuchtte ze zacht en slikte even voor ze de zwarte poes naast zich aankeek. Ze liet haar kop iets zakken en staarde naar het water. ''Dankje Riverspring, ik waardeer het echt.'' Zei ze zacht en meende het ook. Ze kon zich nog herinneren dat Breakingdawn haar had beloofd te helpen maar haar toch had laten vallen. Ze keek verrast op naar de zwarte poes en schudde haar kop. ''Vaak genoeg voel ik me zo, alleen ik heb geleerd in mijn leven dat niet door te laten komen. ik heb het niet in me om het leven van een rogue in te stappen anders had ik dat nog wel gedaan. Maar het Clanleven is mij te dierbaar, welke Clan ik dan in leef.'' Zei ze langzaam en sloot haar ogen bij het horen van Riversprings laatste woorden. ''I'm not worried, I merely feel like I failed my Clan.'' Antwoordde ze zonder haar ogen te openen.

''I'm not worried, I merely feel like I failed my Clan.'' Riverpsring liet een zucht ontsnappen en klopte de poes op haar kop. Ze snapte wel hoe ze zich voelde, als een buitenstaander. Riverspring was daar maar al te bekend mee. Als twee zwarte hoopjes zaten de poezen aan het meer. Dit meer, waar het leek alsof je tussen de sterren zwom. "Weetje. Ik ga zwemmen." Zonder nog een woord toe te voegen nam de kattin een aanloop en plonsde het koele water in. De lichtvonkjes van de sterren danste vrolijk om haar heen. Met een grijns keek ze naar de poes. "We mogen dan al bijna 2 jaar zijn, lol maken moet kunnen!" Ze liet het water over haar vacht gonzen en slaakte een tevreden zucht. "We hoeven ons niet altijd als oude zeurzakken te gedragen." Miauwde de poes kalm. Wishperwind zeurde niet, helemaal niet. Riverspring wilde gewoon duidelijk maken dat een beetje lol in je leven ook wel mocht. Van welke clan je ook was.

Ze keek de poes naast zich niet meer aan terwijl de teleurstelling even als een deken over haar heen viel. Starlake was altijd haar plek geweest om in rust te denken. Het maakte niet uit waar ze zelf ook heen zou gaan. Haar hart zou altijd bij het nu dan verwoeste territorium liggen dat eens een deel van haar was. Verrast keek ze op bij de woorden van Riverspring en schudde haar kop. Hoe konden zij allemaal zo ongestoord in het water springen en rondspartelen? Toch trok er een geamuseerde blik in de ogen van de grote zwarte poes, het voelde goed om iemand in de buurt te hebben die haar niet nakeek. De woorden van Riverspring deden haar zacht lachen. ''Het is lang geleden dat ik echt lol heb gehad maar ik ga absoluut niet het water in.'' Zei ze en liet haar op wat kantelen terug naar de sterren in de lucht. De laatste keer dat ze echt lol had gehad en zich had gedragen als een gestoorde apprentice was vele manen terug toen haar zusje nog leefde. De laatste woorden van de poes deden Whisperwinds oren even wegzakken maar ze ging liggen. Ze wist wel dat Riverspring het goed bedoelde. ''Ik ben niet gemaakt om nat te worden, en toch heb ik ervoor gekozen om RiverClan in te gaan. Ironisch is het niet?'' Merkte ze in een bijna droge toon op. Ze had water gevreesd sinds ze een kit was. Sinds ze haar broertje had zien verdrinken door hun eigenwijze acties. Ze schudde haar kop om de herinneringen weg te werken en zodra ze opkeek lag er een vriendelijke blik in haar ogen.

'Ik ben niet gemaakt om nat te worden, en toch heb ik ervoor gekozen om RiverClan in te gaan. Ironisch is het niet?'' Riverspring reageerde niet maar bleef rustig drijven op het water, ze was vergeten dat de poes natuurlijk helemaal niet uit Riverclan kwam, de meesten poezen en katten waren hier opgegroeid. En als je hier opgegroeid was hield je van water, dat was gewoon zo. Met een zucht peddelde ze zichzelf naar de oever om daar drijf nat uit te kruipen. "Dan breng ik het water wel naar jou." Ze schudde zichzelf uit zodat het water in duizenden spetters overal neer kwamen, zo ook op Wishperwind. de zwarte poes lachte in ging naast de andere poes liggen. Sorry, ik gedraag me als een kleuter ik hoop niet dat je het nu koud hebt.' Miauwde ze zachtjes. Zelf was ze gaan bibberen, het was ook geen slim idee om ergens diep in de nacht een duik te maken. Maar ze kon zichzelf niet weerstaan, water was gewoon haar favoriete ding. Zwemmen en duiken waren haar hobby's. Ze was ontzettend gelukkig in Riverclan, mede door al het water dat er omheen lag. Vroeger toen ze klein was geweest had ze wel honderden keren aan Starclan gevraagd waarom ze geen vis was. Zo vrij zwemmen in de grote zee was toch alles wat iemand wilde? Bij de gedachte ervan moest de poes weer lachen, die goede tijden toen ze nog klein was. Nu was ze blij met het leven dat Starclan haar gegeven had, een gelukkige poes.

Ze bleef naar de zwarte poes kijken terwijl een warm gevoel langzaam in haar omhoog kroop. De manier waarop Riverspring haar behandelde deed haar geloven dat de zwarte poes haar wel mocht en haar niet vreesde om wat ze eigenlijk kon doen terwijl iedereen sliep. Ze keek even op bij de woorden van de zwarte poes en schoot in de lach zodra de spetters door haar vacht kropen. ''Hé!'' Riep ze en sprong half overeind om haar vacht snel uit te schudden. Hoewel haar lange pels langzaam op dat van een echte RiverClan warrior begonnen te lijken kropen sommige druppels toch nog door tot op haar huid. Ze liet haar blik op de poes vallen die nu naast haar was komen liggen voor ze haar kop schudde. ''Je moet genieten van het leven dat StarClan je geschonken heeft.'' Antwoordde ze en schudde opnieuw haar kop. Ze moest echt eens leren om anders te gaan praten, ze was niet meer hetzelfde ookal was haar wijsheid er niet op veranderd. ''Ik moet daar toch echt eens mee ophouden voor ik aangezien ga worden voor Elder.'' Mompelde ze meer tegen zichzelf maar ging toch rechtop zitten, starend naar het water. ''Er is een ding wat ik nog altijd niet begrijp.'' Zei ze langzaam, voor ze haar ogen naar de lucht richtte en weer liet vallen op het water waarin de sterren duidelijk te zien waren. ''Waarom is dit de enige plek die nog echt intact is. Na alles wat er is gebeurd en als je kijkt hoe de rest is geëindigd is dit nog gewoon net zoals ik me altijd kon herinneren.'' Zei ze zacht en zuchtte even. Het maakte voor haar niet uit waar ze kwam, het gemis zou altijd een deel van haar blijven.

"Je moet genieten van het leven dat Starclan je geschonken heeft." De poes schudde haar kop. "Ik moet daar toch echt eens mee ophouden, voor ik aangezien ga worden voor elder." Riverspring schoot in de lach en knikte als bevestiging. "Er is een ding wat ik nog altijd niet begrijp." De zwarte poes keek vriendelijk naar Wishperwind, waaraan duidelijk te zien was dat ze aardig wat littekens had over gehouden aan deze plek. Littekens van binnen. "Waarom is dit de enige plek die nog echt intact is. Na alles wat er is gebeurd en als je kijkt hoe de rest is geëindigd is dit nog gewoon net zoals ik me altijd kon herinneren.'' Haar gele ogen keken naar Wishperwind en ze zuchtte. "Het is een teken van Starclan." Er ontstond nu een kleine glimlach op haar lippen en ze keek naar het water. "Je ziet alle overleden katten in het meer, net alsof Starclan sorry wilt zeggen. Hier lijk je nog dichter bij de grootste warriors te zijn, ook die van Skyclan. Ik weet zeker dat Starclan niet alles uitgemoord zou willen hebben, ze maakte een foutje. Zoals iedereen dat doet. Natuurlijk is het een domme fout, een hele grote fout. En ik had gewild dat het nooit gebeurt was, maar.." Ze keek naar Wishperwind en weer naar de sterren in het meer. "Hier zijn we nog altijd in Starclan."

Zodra de poes in de lach schoot wist ze dat Riverspring haar begreep. Ze behoorde een warrior te zijn en niet klinken als een elder die al vele manen voor zijn clan had gezorgd. De vrede van het meer waar ze nu aan zaten deed haar alleen maar meer herinneren van de geweldige tijden die ze zelf had gehad met haar jonge apprentice. Ze luisterde naar het antwoord van de poes en zuchtte even zacht. ''Al kon je je voorouders voorheen al zien op het oppervlak, maar wellicht heb je een punt.'' Sprak ze zacht en sloot haar ogen. ''Er zijn oude clanleden die mij de schuld geven van de dood van Duststar omdat ik dit nooit had voorzien. Net zoals de vernietiging van ons thuis. Ik denk niet dat die het me ooit zullen vergeven en ik kan het mezelf niet vergeven. Teveel zijn gestorven omdat ik dit niet voorzag.'' Zei ze langzaam en keek Riverspring aan,. ''Ik weet dat ik er nu niet veel meer aan doen maar ik heb nog zoveel aan me hangen, zeker nu ook een van mijn oud clangenoten is verdwenen.'' Zuchtte ze en schudde haar kop. Ze maakte zich diep van binnen ook nog best wel zorgen om de jonge poes die gewoon opeens was verdwenen. ''Ik heb het gevoel dat ik teveel fouten heb gemaakt.'' Mompelde ze eerlijk maar hief haar kop toch. Ooit zou ze de jonge poes weer zien maar ze wist niet wat ze zou aantreffen mocht dat gebeuren.

Onderwerp: Re: Why can't I loose the guilt? [open]