Sacred

De kater liep hier om te jagen. Tijden waren zwaar, de vorige winter had veel prooi vermoord en sommige katten het leven gekost. De zomer en lente waren te kort en te zacht geweest om alles weer goed te doen bloeien, en nu dan de herfst zich alweer aandiende was het van hoge noodzaak om alle prooi die iemand kon vinden mee te nemen. Hij joeg dus hier. Er was minder kans om anderen op de teentjes te trappen omdat hij prooi stal, en om eerlijk te zijn vroeg hij zich af of het territorium wel genoeg prooi zou hebben voor de winter. Het lastige was alleen dat hier ook niet heel veel prooi liep, ja, hij had al een muisje gevangen dus dat was al iets. Maar een iets grotere opbrengst kon geen kwaad. Ook vond de kater het lastig zich te concentreren, er was namelijk een klein meer in de buurt, en aangezien het al zo vroeg donker werd, leken alle sterren zich erin te weerspiegelen. Het was een magisch gezicht, vandaar dat Tall zichzelf even toestond te ontspannen, en het natuurwonder te bewonderen.

- Dogdance 1ste post

De kater ging er helemaal in op, alles werd in dit water weerkaatst, en het leek haast alsof het een soort blauwe gloed afgaf. Misschien waren de Skyclan katten hier vroeger heengegaan om dicht bij Starclan te zijn, dat zou hij gedaan hebben als hij een van hen was geweest. Even bedacht de kater zich dat de Skyclanners maar geluk hadden gehad, maar schudde toen snel die gedachte uit zijn kop. Ze hadden geen geluk gehad, waarschijnlijk waren ze nu allemaal scattered over de clans, en verlangde elk van hen naar huis. Nog steeds kan de jonge kat er niet met zijn hoofd bij dat Starclan dit heeft kunnen toelaten, maar het was dan ook niet alsof de dode katten altijd zo duidelijk waren naar de levenden toe.
Een stem deed hem opschrikken uit zijn gedachten, en even was de kat de kluts kwijt met waar hij nou precies was. Het drong al snel weer tot hem door, en ietwat schuldbewust over hoe hij iemand zo naar zich toe had kunnen laten sluipen keek hij op. "Is het interessant?" De stem klonk koel, in zijn oren niet perse heel onaardig, maar duidelijk niet erg uitnodigend. Het maakte ook dat Tall zich meteen wat ongemakkelijk voelde. Uiteindelijk knikte hij toch even, "Het is prachtig," Mauwde hij, met awe in zijn stem. Het was de waarheid, aangezien dit in zijn ogen niet iets was waarover hij zou moeten liegen. Hij vond het, en het was zo.

De poes leek er niet echt om te geven dat hij zich een beetje ongemakkelijk voelde, en leek het ook niet echt met hem eens te zijn over het feit dat het hier prachtig was. Het maakte eigenlijk dat de kater alleen maar wat ongemakkelijker werd. Dat maakte weer dat de stilte die even viel na zijn woorden ongemakkelijk was, voor hem dan. De poes leek echter nergens last van te hebben, vandaar dat hij zich even vermande, en al met heel wat meer zelfvertrouwen luisterde naar haar woorden. "Wat doe je hier op dit gebied dan, Shadowclanner? Lijkt me niet dat Shadowclan hun warriors traint om alleen maar naar meertjes te staren." Zijn oren trokken even in amusement, maar uiteindelijk antwoordde hij toch. "Ik kwam om het te zien, en voor training," Legde hij rustig uit, maar even achterwege latende dat hij hier ook was voor prooi. Ze hoefde niet te weten dat Shadowclan meer prooi nodig had. "En u?"

Tevreden over het feit dat hij het even had weten te onderdrukken bleef de kater rustig zitten voor nu. Ook al was de poes een aanzienlijk stuk kleiner dan hij, het was voor de kater wel duidelijk dat dat niet hoefde te betekenen dat ze hem niet aankon. Integendeel. "Bijzonder dat je kunt trainen in een vernietigd gebied. Heeft de Shadowclan niet genoeg aan zijn eigen territorium?" Even wilde hij een wenkbrauw optrekken, maar besloot halverwege de handeling dat dit onbeleefd was en haalde hem snel naar beneden, dit resulteerde echter in een vreselijk onbedoelde zogehete 'wenkbrauwwiebel' en het bracht even zelfs de kater zelf van zijn stuk. "U, als warrior, weet vast wel dat elk gebied zijn voordelen heeft," Mauwde hij, nog steeds beleefd, en voor nu even de hele actie van daarvoor vergetende. In antwoord op zijn volgende vraag kwam er een korte zin, die toch wel heel wat dingen duidelijk maakte. "Verder kwam ik kijken hoe het mijn oude thuis verging," Tall viel even stil, en knikte toen eenmaal. "Logisch," Mauwde hij, meer tegen zichzelf dan tegen de poes. "Het spijt me voor u van.." Hij keek even rond, zoekend naar woorden, "Dit," Besloot hij uiteindelijk, en keek nu eindelijk eens recht in de blauwe ogen.