I think I'm lost. [&OWLCALL]

Een mooie ros-witte poes liep sierlijk door het hoge gras heen. Het enige dat haar verraadde was haar staart. Deze hing sierlijk in de lucht, streek zachtjes langs de graspunten. Haar staartpunt tintelde telkens als er een graspunt er langs streek en Calmnight snorde geamuseerd toen ze voor zich een paar muizen zag wegschieten. Ze zou ze nooit allemaal kunnen krijgen. Plotseling schoot er een konijn voor haar door. Met een verbaasde 'mraaaauw' volgde ze het beestje. Het gras sloeg in haar gezicht terwijl ze zo snel mogelijk achter het konijn rende. Maandenlange training hadden haar hierop voorzien. Haar uithoudingsvermogen was prima in orde. Ze was nog jong en vol leven. Ze kreunde zachtjes toen een losse tak die opeens in haar pad lag kort langs haar voorpoot botste, waardoor ze een beetje pijn voelde en kleine bloeddruppeltjes zag opwellen. Dit weerhield haar er echter niet van om het konijn te vangen. Met een grote sprong belandde ze recht op het konijn en doodde hem met een snelle beet. Triomfantelijk kwam ze weer overeind met het konijn in haar bek. Ze liet het konijn echter beduusd op de grond vallen toen ze om zich heen keek en het pad niet meer herkende. Al wat er was, was hoog gras. En dan bevond zich ook nog een hoop geluid aan de rechterkant. 'Is daar iemand?' miauwde de poes nerveus.

De bleekgrijze kater liep met een kalme tred door de velden waaruit het WindClan territory voornamelijk bestond. Owlcall was, zoals de meeste warriors vaak waren, op zoek naar verse prooi om de Clan te voeden. Het gevecht met WindClan had vele katten uitgeput, en de ernstig verwonde warriors konden natuurlijk niet jagen. Bij het denken hieraan uitte de kater een korte zucht. Het maakte ook niet uit, als hij het zo druk had met Clantaken kon hij tenminste ook geen rare "obsessies" laten terugkomen zoals de sadistische gewoonten van vroeger. Snel schudde hij zijn kop. Nee, als hij die niet terug wilde met gratis hallicunaties in het pakketje moest hij er ook niet aan gaan denken. Nu moest hij zich concentreren op het jagen. Jagen. Oké. Hij knipperde kort en de langharige kater snoof de lucht op. De lichte geur van konijnen en gevogelte, gemixt met de vervagende geursporen van een clangenoot hing rond de plek waar hij zich bevond. De kater verdeelde de aroma's in hokjes in zijn gedachten, en besloot de kant van het gevogelte op te gaan. Voorzichtig stapte hij door het lange gras, proberend geen geluid te maken. Het duurde niet lang totdat hij een kleine witte vlek zag, enkele staartlengtes van hem af. Hij grijnsde zijn witte tanden bloot en ging in de jachtshouding staan. 'Sorry, maar we moeten eten' fluisterde hij bijna onhoorbaar. De duif keek op, maar toen het diertje Owlcall opmerkte lag hij al onder de klauw van de gelittekende kater. Hij vermoorde het diertje snel zodat hij of zij geen pijn zou voelen en pakte de duif op in zijn bek. De smaak van het verse bloed maakte dat hij het diertje nu meteen wilde vermalen tussen zijn kaken, maar hij wist dat hij zou moeten wachten totdat hij iets anders voor de Clan had gevangen. Plotseling merkte hij beweging op in het lange gras. De kater streek de vacht voor zijn littekens recht zodat ze niet al te zichtbaar waren en stapte met de duif in zijn bek op de andere kat af. Hij stapte uit de struiken en herkende een van zijn clangenoten. Maar wat was nu haar naam? Hij wist het niet meer. Wat een idioot! Waarom wist hij zo veel dingen, maar niet zoiets simpels als een naam? Nouja, het maakte niets uit. Ze leek nogal nerveus. 'Oh, hallo' zei hij, expres de naam van de poes niet gebruikend. 'Mooie vangst!' mauwde Owlcall met een knikje naar het konijn.

Calmnight draaide haar kopje om toen ze een stem hoorde. Het was gelukkig de stem van die van een Clangenoot en ergens voelde ze zich stom omdat ze zo nerveus werd. Alleen maar omdat ze een beetje verdwaald was geraakt begon ze weer van die rampscenario's te bedenken in haar hoofd. En trouwens, als het een vijandige kat was geweest, dan had ze die toch makkelijk kunnen tegenhouden? Ze was toch helemaal nergens bang voor? Ze probeerde haar nervositeit te verbergen door zichzelf een lik over de schouder te geven. Uit haar voorpoot druppelde nog steeds een beetje bloed en Calmnight voelde ook een lichte pijn daar, maar het belemmerde haar niet genoeg om niet te jagen. Ze bestudeerde haar Clangenoot. Ze kon zijn naam niet herinneren. Hij had een glanzende grijze pels en mooie groene ogen. Ze wilde dat ze zelf zo'n mooie ogen had, maar haar ogen waren amberkleurig. Niet dat groene ogen goed te combineren zouden zijn met haar pels, maar goed, dromen kon toch altijd? Ze snorde lichtelijk op zijn begroeting en zijn compliment. 'Bedankt,' sprak ze met heldere stem. 'Zo te zien heb jij ook wel een goede vangst gedaan.' Zo te zien was het een duif. Eentje waar één kat al genoeg van kon eten. Ze keek gauw naar haar konijn om te zien of zij dat ook kon zeggen, maar zo te zien was het een tamelijk jong, klein konijn. Misschien net genoeg om een leerling tevreden mee te maken. Nee, ze zou nog wat meer prooi moeten vangen om haar Clan te bevredigen. Hier in het hoge gras krioelde het van de beestjes, maar je moest ze uiteraard wel zien te vinden. Ze draaide haar kop naar de kater toe. 'Mijn naam is Calmnight,' sprak ze, in de hoop dat hij op deze manier ook zijn naam zou vertellen. Zo zou het in elk geval niet opvallen dat ze het niet meer wist. De poes ging zitten en likte een beetje over haar voorpoot. De roeste smaak van bloed drong zich in haar mond en haar smaakpapillen lieten haar sidderen van de vieze smaak. Ze vond alleen de smaak van bloed van dieren lekker, maar haar eigen bloed was niet zo lekker. Ze zou ook maar een afkeer van zichzelf hebben als ze het lekker vond om kattenbloed in haar mond te hebben. Ze richtte haar amberkleurige ogen weer naar de kater en wachtte op antwoord, haar gedachten proberend te verwerpen.

OOC: Jij hebt ook een sheet van Cricket van Kickstart

De poes draaide haar kop in zijn richting, ze had hem verstaan. Dit was natuurlijk geen verassing aangezien hij nu ook niet vreselijk zacht had gepraat. Hij merkte dat de poes haar poot een klein beetje had opengehaald. Niet veel, maar het bloedde wel flink. Hij merkte opgelucht op dat de ijzerachtige geur hem geen goed gevoel meer gaf. Mooi zo, het ging steeds beter. Hij keek kort naar de she-cat. Ze had sterke poten, zoals de meeste WindClanners, en een rood-witte lange vacht met heldere amberkleurige ogen. 'Bedankt,' sprak de poes. 'Zo te zien heb jij ook wel een goede vangst gedaan.' Owlcall grinnikte en keek naar de duif voor zijn poten. 'Ik had het geluk om iets lekkers te vinden' grijnsde hij. 'Mijn naam is Calmnight,' Ah, Calmnight dus. Nee, hij had haar inderdaad nog niet eerder gezien. 'Mooie naam. We hebben elkaar volgens mij nog niet eerder ontmoet, als ik het goed heb?' mauwde hij. 'Ik sta bekend als Owlcall onder de meeste katten' De poes likte het bloed van haar poot, en hij zag dat ze walgde van de smaak. De grijze kater werd een beetje bleekjes onder zijn vacht toen hij zich herinnerde dat het normaal was om kattenbloed niet echt lekker te vinden. Nouja, hield hij zichzelf voor, Het is niet zoals vroeger, dat ik het echt lékker vind... Hij haalde zijn schouders kort op en keek Calmnight glimlachend aan om zijn gepijnigde blik van zojuist te corrigeren. 'Was jij eigenlijk aanwezig bij de aanval op het kamp?' vroeg hij haar.

OOC::Nu je het zegt, je hebt gelijk! xD

De poes schudde haar kop. Nee, ze hadden elkaar zeer zeker nog niet ontmoet, anders zou ze zich dat vast wel herinnerd hebben. Ze hield haar kopje scheef toen ze zijn naam hoorde. Owlcall. 'Ook geen slechte naam,' vond ze, waarna ze zachtjes snorde. De roeste smaak van het bloed zat nog steeds in haar mond en Calmnight keek bedrukt naar haar poot toen deze nog steeds bloedde. Er begonnen nu ook steken door haar pootje te gaan. Ze vroeg zich af of er misschien toch nog iets anders in dat gras had gelegen waar ze zich aan verwond had. Het zou niet de eerste keer zijn dat de Twolegs de buurt onveilig maakten. Ze had verhalen genoeg gehoord van de Elders waarin Twolegs de buurt onveilig maakten en gevaarlijke voorwerpen in het territorium van de WindClan gooiden waar katten zich aan konden verwonden. Terwijl ze haar poot bestudeerde, luisterde ze aandachtig naar de vraag van Owlcall. 'Nee,' miauwde ze zachtjes. 'Maar ik heb gehoord dat het een vreselijk gevecht geweest is en dat er verliezen geleden zijn.' Ze keek een beetje bedroefd weg van haar bloedende voorpoot. 'Ben jij er wel geweest dan?' Haar amberkleurige ogen richtten zich op hem en ze voelde een rilling door zich heen gaan bij het idee dat Owlcall er wel bij was geweest. Dadelijk zou ze alle gruwelen van het gevecht horen. Ze wist niet of ze dat wel aankon, het idee dat de Clan doden had bij het gevecht was al erg genoeg. Voorzichtig zette Calmnight haar pootje neer en steunde erop, maar de scherpe steken bleven door haar pootje gaan. Ze tilde haar pootje op en keek ernaar. Toen pas zag ze het. Er stak iets doorzichtig in. Ze trok een raar gezicht. Ze zou toch zweren dat het alleen een losse tak was die daar gelegen had. Anderzijds, in haar snelheid kon ze dat niet nog eens goed benadrukken en wie weet had er wel iets ààn die tak gehangen. Ze besloot om het later te laten onderzoeken, nu wilde ze zich eerst concentreren op het gesprek met Owlcall. Ze wilde hem zeker geen zorgen baren, in elk geval niet voor zoiets onschuldigs!

OOC: Het viel me opeens op, haha xD