It's a nice evening to take a walk

Misschien was het slim van de poes om eens een ander gedeelte van het Shadowclan territorium te gaan bekijken. De andere delen begonnen te bekend te raken en het was eigenlijk nooit goed als iets te bekend bij je ging worden. Dan was er geen spanning meer, geen plezier, daarbij wisten die clankatjes zometeen ook waar ze haar gingen vinden, dat was niet de bedoeling. Dus had ze besloten een ander deel te gaan bekijken van het gebied. En tot haar ware geluk kwam er vrijwel meteen een geur haar neus binnen. Rustig stapte de lichtgekleurde poes in de richting van de geur en keek naar de poes die er liep. Ze rook naar Queens. Wat hadden al die shadow Queens met op haar pad komen, dat was zo niet slim. Maar deze rook nog niet naar kits, en aan die buik te zien. Kuchend kwam ze de bosjes uit, stapte bij elke stap die ze zette de planten onder haar dood terwijl ze naar de poes keek. Ooh, ze had echt helemaal geen problemen om een moeder af te maken, om kits van hun leven te beroven. Nee hoor. Kort grijnsde ze. Ze had geen eens zin om een opmerking naar de poes te maken. Als een angstaanjagende schaduw tegenover de donkere avondlucht en de vallende gekleurde bladeren om hun heen schoot ze op de poes af. Snel als een schaduw, krachtig als een vos. De poes verdedigde zich, die had zelf duidelijk ook door dat niet alleen haar leven maar ook dat van haar kits op het spel stond. Maar toen Sushi haar uiteindelijk op de grond gedwongen had kraste ze de t en de C in haar flank, net als ze bij al haar slachtoffers had gedaan. De poes onder haar begon het uit de schreeuwen, roepend naar hun. Kort wachtte Sushi maar ze kon nog niemand horen, what a shame. Een duistere grijns verscheen op haar kop terwijl ze haar nagels langzaam in de keel van de poes zette en die openreet. Een wanhopige kreet ging over in een gorgelend, stikkend geluid van haar luchtpijp die zich vulde met haar bloed. Heerlijk. Dat geluid. Beide poezen hadden krassen op hun lichaam, beide bloedde. Sushi natuurlijk een heel stuk minder dan de shadow. Echt een heel stuk minder, het meeste bloed op haar vacht was van de queen maar goed. Vermaakt ging ze naast het stervende lichaam van de poes zitten, neerkijkend hoe de lichten uit zouden gaan in haar ogen.

{ BLACKWING, OTTERFLIGHT & RUDEKIT }

De jonge zwartwitte kitten was de laatste tijd al flink wat groter geworden. Beetje bij beetje. Stilaan kon je al een kopje, twee oortjes, een mondje, twee dichtgeplakte oogjes en niet te vergeten een staartje onderscheiden. Het was er allemaal én op de juiste plaats. Binnenkort zou hij het allemaal nodig hebben. Binnenin was het lekker warm, maar krap. Dat was alles wat hij wist over deze plaats waar hij in rond dobberde. En tegenover andere kittens, was hij alleen. Geen siblings, dus ook geen duwen die langs alle kanten werden gegeven. Nee, het was rustig hier. Dat was wat hij het meest apprecieerde en hij had het nodig ook. En hij had mama. Het was zo vredig en rustig bij haar. Enkel het zachte krabbelen van het water en het bonzen van mama's hart vulde zijn oren. Maar zelfs dàt hoorde hij amper. Het was perfect. Ooit zou hij eruit moeten, maar hij wist niet wanneer. Hij wachtte gewoon rustig af wanneer hij zou mogen en wanneer hij er klaar voor was. En dat moment, die tijd, dat was nu. Opeens werd de ruimte kleiner en kleiner, nog kleiner dan hij was geweest. De wanden gaven hem af en toe eens een stootje. Geen tedere stootjes zoals hij vaak voelde, maar harder. En plots werd hij meegetrokken door iets. Daar was het eerste gevoel dat hij ooit voelde... Angst. Het kwam zo snel en beroofde hem van de vrede en rust die in zijn hoofdje had geheerst voor zo'n lange tijd. Maar het ging mis, het leek alsof de zuigende kracht plots ophield. Het geluid van een bonzende moederhart op de achtergrond was zo zachtjes dat hij het amper hoorde. En weer werd hij meegetrokken door iets, ditmaal slechts voor enkele seconden. Het stopte weer. De kracht was weg. Zijn angst sloeg over in paniek. Het vertrouwde geluid was zomaar verdwenen. Hij leek er niet uit te kunnen. Zijn longen vernauwde zich en hij voelde zich langzaam wegzakken. Zijn oortjes leken dichtgeplakt. Alles werd vaag en duisternis omringde hem. Maar zijn piepkleine hartje klopte nog. Hij had nog niet opgegeven.

Mistflare begon steeds verder weg te zakken. Op dat moment zag ze dat de poes weeën kreeg. Ze werdt Queen. Zachtjes vloekte ze en keek snel over haar schouder naar Blackwing en de Rogue. Nee, zij moest zich focussen op deze taak en de kitten redden. Ze begon mee te duwen met de weeën van Mistflare maar opeens viel de poes stil in haar weeën. Fronsend keek ze naar Mistflare maar ze zag dat het licht uit aan het gaan was, en sneller dan daarnet. "Name my kit Rudekit" miauwde Mistflare nog zacht maar goed hoorbaar. Daarna viel de poes weg en stopte haar hart.
Het was nu aan haar, de kattin die geen Medicine Cat was. Ze sloot haar ogen en begon in een tempo te duwen op de buik van Mistflare om de kitten eruit te krijgen. Harder en harder totdat ze een kopje zag. Aangemoedigd door dit verschijnsel begon ze harder te duwen met korte stoten. Het duurde nog een paar minuten voordat de kitten eruit kwam maar daar lag de kit dan. Rudekit. Ze pakte het kleine hoopje snel op en begon het hard en stevig te likken om de ademhaling op gang te brengen en om de kitten warmte te verschaffen. Ze ging half over de kitten heenzitten en beet de navelstreng door. Rudekit, de kitten met enkel de vader nog en geen moeder. "I'll take care of you little one" miauwde ze zacht terwijl ze de kit nog een stevige lik gaf. Daarna keek ze naar Blackwing en de Rogue. Die waren nog altijd in gevecht verwikkeld, en deze kleine kit was geboren op een slagveld... Ze voelde medelijden voor de kit dat deze niet in de warme Nursery was geboren. Maar voor nu was warmte het belangrijkste voor de Kit. Haar lichaamswarmte omhulde de kit terwijl ze de geur van vruchtwater opsnoof. Zou Blackwing het ruiken? En de rogue? Ze schudde haar kop, dat was loutere hoop.

Het hartje van het katertje klopte nog langzaam. Ademhalen ging niet meer, alsof hij verstikte in iets. Zijn longen klapte pijnlijk toe. Maar de kitten voelde het niet, geen pijn. Niks. Zijn bewustzijn was hij verloren. Het was onduidelijk hoe het kon gebeuren, maar plots werd hij naar en stukje licht getrokken dat alsmaar groter werd. Hij leek 'wakker' te worden. Krabbelend naar zuurstof, liet hij het begaan. Hij kon niet anders, hij was niet sterk genoeg om er iets tegen in te brengen. Zijn wil werd genegeerd. Opeens sloeg een koude vlaag in zijn gezicht. Het was zo koud dat er rillingen liepen over zijn rugje. Wel meteen voelde hij de pijn die altijd gepaard ging met de eerste ademteug die een kat nam. Wel meteen zette hij zijn mondje open en piepte hij zachtjes van de pijn die hij had gevoeld. Hij werd een vreemd ruikende vloeistof gewaar die in zijn pluizige kittenpelsje plakte. Weerloos lag de kitten op de vochtige grond, zonder te weten dat zijn moeder dood naast hem lag. Hij had er geen idee van, hoe kon hij ook? Plots werd de kitten bij zijn nekvel genomen en bij een bron van warmte geschoven. De kitten piepte helemaal niet en kreeg een likje over zijn natte pelsje. Hij kreeg de tong opnieuw op zijn huid en voelde hoe de warmte zijn lichaam indrong. De jonge kit tilde zijn kopje wat op en haalde even diep adem. Zijn oortjes en oogjes mochten dan nog niet werken, maar er was niets mis met zijn neus. Geuren gleden zijn neusje binnen, allemaal zo onbekend. Ze waren niet allemaal even aangenaam, de meeste waren dat niet. Ze hadden wat weg van de geur van koud ijzer, maar de kitten wist natuurlijk niet wat dat was en betekende. Terwijl hij verbaasd alle geuren opsnoof, duwde hij zijn snuitje in de zachte pels die warmte uitstraalde.

The one who got away

Terwijl de roguepoes naar de pels van de poes keek die steeds langzamer op en neer ging hoorde ze ook wat achter zich. Waarom stopte de poes niet gewoon met ademen, waarom stopte ze niet met vechten, dit ging ze toch niet overleven, geen enkele kat kon nu nog een verschil bij maken. Sushi zette haar poot op de poes, op de buik deze keer en lietb haar nagels weer uit hun hulzen op de pels van de poes glijden. Maar ze had het geluid niet moeten negern dat ze achter zich gehoord had. Het was dichterbij, veel dichterbij en het was slecht een fractie van een seconde voor ze weg geduwd werd van de bijna dode poes. Sushi klapte tegen de grond en keek meteen op naar een kater die boven haar stond. Kwaad siste ze naar hem en duwde haar achterpoten in zijn buik, die ze opentrok  met haar nagels terwijl ze zich onder hem vandaan worstelde. Ze hield er niet van om onderaan te liggen. Ze sprong op en sloeg haar poot naar zijn kop, en nog eens voor ze zich naar zijn schouder werkte. Maar voor ze ook maar een poging deed om hem opde grond te duwen rook ze een nieuwe geur, een die haar deed denken aan de Nursery in Thunderclan, daar was de enige plek dat ze dit geroken had. Haar kop schoot meteen naar de dode poes. Van nature wist ze meteen wat het was, vruchtwater. De kitten was geboren. De moeder lag er slap, bewegingloos bij. Ze was dood. Maar de kitten. Hij lag daar. Grommend tok ze zich los van de kater, de nodige krassen en wonden daarvoor oplopend en sprong naar de kitten. Wel een voslengte ervandaan. Ook zij  wist wel dat ze niet bij de kitten zou komen, ze was sterk maar niet dom. Twee warriors, ookal was een van hun jonger dan haar, met pure woede en haat stromend door hun aderen, die een kitten probeerde te beschermen. Zelfs zij kwam daar niet langs. 'I'll get you one day' gromde ze tegen de pasgeboren kitten. Hij hoorde haar nog neit, hij zag haar nog niet, maar ooit zou hij dat wel doen. En dan zou hij niet bij zijn. Ze keek naar de twee warriors, ook voor hun was dit een waarschuwing. Ooit zou ze de kitten tegenkomen en doden, he couldn't be the one that got away, not a kit. Voor ze nog meer klappen kon vangen sprong ze weg, de bosjes in, terug naar haar eigen territorium. Ze had de kitten zijn moeder afgenomen, iemand zijn partner en een queen van shadowclan. Weer een stap verder naar wat ze wou. Haar eigen bloedgeur rook ze. Ze had genoeg halen in haar vacht, genoeg sneeën in haar lichaam, maar er waren er geen die niet zouden helen, daar had ze wel voor uitgekeken. Ook shadowclan was nog niet van haar af.

The one who got away

{Topic uit}

Rudekit lag eerst wat slapjes op de grond totdat ze hem een stevige wasbeurt had gegeven. Er glom iets in haar ogen wat geen kat thuis had kunnen brengen. Het zien van nieuw leven gaf haar ook weer hoop. Glimlachend keek ze op de kit neer totdat de Rogue haar een blik toewierp waar ze de koude rillingen van kreeg. De Rogue sprak ook dat ze de kit op een dag nog wel zou krijgen waarna ze kwaad naar de Rogue blies. Jong leven zo al in het negatieve kleuren hoe kon die poes? Ze gromde nog zacht toen de Rogue weg was en Blackwing aan kwam lopen. Ze deed al een stapje naar achteren zodat hij de kit kon zien maar vervolgens duwde hij haar helemaal aan de kant. Ze had begrip voor zijn verdriet om Mistflare maar een reden om onbeschoft te worden had de kater helemaal niet. Ze had het leven van zijn zoon gered. Toch besloot ze er niet op in te gaan en liet hem rustig kijken naar zijn kit. De kit was zwart met wit en piepte luidkeels toen de kou in diens snoetje sloeg. Snel daarna kroop de kit in haar vacht weg terwijl ze vertederd naar het zwart-witte hoopje keek. Het was werkelijk een prachtige kit, de kit van Mistflare. Blackwing leek weer tot rede gekomen te zijn en keek haar aan. Haar blik stak wat en leek boos te zijn maar dat was meer omdat hij zo bruut had gehandeld. Wat deze kit nu nodig had was warmte en moedermelk. Het eerste kon ze geven maar het tweede kon ze niet geven. "Mistflare's last words Blackwing.. She asked me to name your kit Rudekit. That were her las word. Now we need to get back to the camp. Rudekit needs to be in the Nursery were it is warm and where he can get milk. I can give him warmth for now untill he has dried up but then we need to go to the camp as quick as possible. Maybe Mistflare has some milk for now.." het laatste was slechts een fluistering. Ze keek naar de dode kattin en weer naar het kleine hoopje dat tegen haar aan zat. Beschermend sloeg ze haar staart om de kit heen en keek heel goed naar Mistflare. Nee, het was onmogelijk dat Mistflare nu nog melk zou kunnen geven en ze wilde het Blackwing niet aandoen dat hij zijn Kit zou zien drinken van een dode kat. "Blackwing... If you want I can go to the camp with Rudekit. I can leave you alone with Mistflare. Can you take her back to the camp?" miauwde ze op een rustige ietswat zakelijke toon. Wat nu gedaan moest worden was prioriteiten stellen, de kater naast haar was totaal uit het veld geslagen. Van de leider van daarstraks was niets meer over. Enkel een hoop miserie. Haar blik ging weer terug naar Rudekit terwijl ineen zakte om de kit onder haar borst te nemen en haar staart voor de kit te slaan zodat deze wat sneller op zou drogen wat hen in staat zou moeten stellen snel naar het ShadowClan kamp te vertrekken.

Rudekit's snuitje verdween helemaal in de zachte pels die warmte uitstraalde. Het sloot de koude buitenlucht helemaal uit zodat het de kitten geen kwaad kon doen. Een fijn, warm gevoel vulde zijn kwetsbare lichaampje en zijn lichaamstemperatuur begon al flink wat te stijgen. Zijn natte pelsje begon langzamerhand te drogen. De warmtebron waar hij ineengedoken tegenaan lag, zou Rudekit later bij de naam Otterflight aanspreken. Zijn verleden zou hij beetje bij beetje kunnen laten rusten door de liefde die ze aan hem schonk. Maar het zou nooit helemaal verdwijnen, enkel de pijn zou verminderen. Net als zijn vader, als zijn verlies een plaats kon geven. De kitten was eveneens een stukje verloren vandaag. En de kitten wist maar al te goed dat er iets mis was, dat zijn moeders slappe lichaam enkele pootstappen verder lag. Levenloos. Zijn hart liet hem toe deze pijn te voelen en dat brak hem. In duizenden stukjes. Ze zouden nooit geplakt kunnen worden. Hoewel het katertje niet veel kracht in zich had, piepte hij zowaar de longen uit zijn kleine lijfje toen de warmtebron even verdween en plaats maakte voor een tong die over zijn vacht wreef. Een nieuw geur vulde zijn neusgaten. Hij kreeg de tong opnieuw over zijn huid en dan was het weer weg. Zomaar. Enkele seconden viel er een enge leegte rondom het jong maar deze werd al gauw opgevangen. Er gebeurde heel wat om hem heen maar hij ving het niet allemaal even snel op. Een vreemd gevoel kwam op ter hoogte van zijn buikje en instinctief begon hij weer te piepen.

Otterflight zuchtte haast onhoorbaar bij het zien van hoe Blackwing te werk ging. Eigenlijk was het gewoon een arrogante zak, niets meer en niets minder. De kater stemde er mee in dat hij Mistflare mee naar het Camp zou nemen en dat zijzelf Rudekit mee zou nemen. Ze zuchtte nog een keer en stond op terwijl ze in een vloeiende beweging Rudekit bij diens nekvel oppakte. Het katertje zag nog niets en was nu droog genoeg om mee te nemen naar het Camp. Haar staart bewoog een paar maal en toen wenkte ze Blackwing. Hij kon haar nu volgen terwijl ze voor hem uit liep. Haar poten droegen haar snel en effectief naar het Camp toe terwijl ze Blackwing met een rap tempo achter haar liet. Wat ze als eerste deed toen ze het Camp binnen kwam was de Nursery in. "Is here any Queen who has some spare milk for Rudekit, Blackwing's son?" miauwde ze terwijl ze haar blik rond liet gaan. Een van de Queens stond op en liep naar haar toe waar ze Rudekit van haar over nam. Ze keek naar hoe de Queen rustig terug liep waarna zijzelf volgde. Er zou dadelijk een Rouwceremonie komen voor Mistflare wist ze. Haar hart brak bij de gedachte van dit kleine Katertje zonder echte moeder en die bruut als vader. Ze beloofde zichzelf plechtig dat ze voor Rudekit zou zorgen zoveel ze kon.

OOC; Topic uit ?