Mornin'

Wat loom keek Ace op, zijn spieren brandde en hij was kapot. Gisteren had hij lang staan trainen op zijn conditie. Want ja, met zijn eetlust was het soms ook nodig om een eind te gaan rennen. Met van pijn beknepen ogen stond hij op uit het nest en liep hij naar de prooistapel. Zijn grijze pels stond rechtovereind maar hij besloot geen moeite te doen om het fatsoenlijk te krijgen. Eigenlijk was hij liever blijven slapen, of gewoon stilliggen zonder ooit op te staan. Maar hij moest jagen, en daarbij begon honger te klagen. Stijf als hij was probeerde hij zich uit te rekken al werd dit enkel beloont met een krakend geluid en meer spierpijn. ‘Dit doe ik nooit meer’ mompelde hij met een pijnlijk gezicht. Snel pakte hij een beest van de prooistapel en keek wat rond. Waar kon hij zijn konijn-eekhoorn-muis-rat-geval eten? Zijn felgroene blik viel op een kat die alleen zat, Tall. Daar ging hij eten. Met zijn tred liep hij naar de ander toe en legde daar zijn prooi weg waarnaar hij met moeite ging zitten. Dit werd gecompaneerd met een reeks krakende geluiden. Ace hielt zich nog groots en maakte geen krimp. ‘Hey Tall’ begroette hij de ander, Het was een eeuwigheid geleden dat hij zin P.I.C. had gesproken.

{Tall +OPEN

Ace was blij om weer eens bij zijn vriend te zitten. De laatste tijd was hij steeds bezig geweest met trainen, waardoor hij nu ook spierpijn had, en jagen. Beiden dingen waren voor de kater belangrijk, jagen betekende eten en vechten betekende dat hij zijn enorme lijf nog een goed gebruik kon geven. Maar nu hij zo druk was was hij minder bij zijn vrienden geweest en daarbij ook minder in ander gebied. Eigenlijk was het wel weer tijd om naar Windclan te gaan, dat zou wel doen als hij weer eens tijd vrij had. "Yo," Werd hij terugbegroet, en de kater zoals Ace was merkte hij het ochtendhumeur niet op. Hij merkte wel dat Tall wat anders deed maar verder deerde hij zich er niet aan. "Wat is dat?" werd er aan hem gevraagd. Even keek Ace bedachtzaam naar het beest voor hem. Na een tijdje in stilte te hebben gekeken keek hij weer op en gaf een duidelijk antwoord dat enkel tot Ace had kunnen behoren; ‘Ontbijt’ Met zijn typische grijns nam hij een hap. De smaak was even onduidelijk zoals het eruit zag, maar de echte wild smaak stak uit waardoor het zeker te eten was. Daarbij was de kater alles behalve kieskeurig over zijn maal en leek hij alles te eten.

Het had de kater weinig geïnteresseerd wat het beest ook was. Het was nu officieel ontbijt en met die rang moest het diertje maar leven. Maar nee hoor, zodra Ace een hap wou nemen kreeg hij alleen maar lucht. Daar had Tall met een grijns zijn ontbijt te pakken gekregen en claimde het voor zichzelf. ‘Hmmff’ uitte hij inwendig. En hij had nog wel zo’n honger. Wat er toen kwam was te vreselijk om te omschrijven. Niks kan die horror onder woorden brengen. Want Tall begon het dier niet te eten, nee, ow nee, hij gooide al het heerlijk uitziende vlees door elkaar. Hij verpeste die heerlijke creatie… Zo besloot Ace dat hij zijn prooi terug ging claimen, nu had hij er zin in ook. Op een drafje stormde hij naar de kater toe en gaf hem een krachtige stoot tegen de zij. ‘Pardon, ik moest even mijn Ontbijt bevrijden’ Zo boog hij wantrauwig terug naar voren en hoopte nu wat meer in zijn bek te krijgen dan lucht. Tall zou beter moeten weten dat zijn eten af te pakken, dat was een welgedachte zelfmoordpoging.

Ace had niks tegen een welgemeende vriendschappelijke stoeipartij, het was wel en breed bekent dat hij graag lichamelijk bezig was, al was het maar omdat dat iets was wat hij wél goed kon. Maar dit had ook een serieuze toon, Tall probeerde zijn freakin eten af te pakken. Zijn éten. Ontbijt nog wel. Dat was samen met middageten en avondeten de belangrijkste maaltijd van de dag. Maar hij had een korte overwinning, al kreeg hij precies wat hij verwachtte, een Tall tegen zich aan. En ookal probeerde hij zich zo zwaar mogelijk te maken, met de klap werd hij uit balans gebracht en wankelde hij weg van zijn doel. Zo vonkte een uitdagende vonk in zijn groene ogen toen hij zich op Tall wond. Met al zijn vet en pluizigheid probeerde hij zijn vriend op de grond te krijgen en op hem te gaan zitten. Want zover hij van zijn maat had gezien was dat de enige mogelijkheid om hem onschadelijk te maken en Ontbijt veilig te stellen.

Tja, Ace was nou eenmaal niet de slimste, toch wist hij zich in dit gevecht nog goed te redden, zelfs zonder vechttraining gehad te hebben. Want wat Tall had in talent en techniek kon hij mooi evenaren in vet en fluff. Hij was zoiezo meer een typ van brute kracht, iets wat met zijn lichaam goed uitkwam. Maar nu, zo serieus dat dit was, ging hij domweg op zijn vriend zitten. Dit was dus een hele martelpoging, want zijn maat mocht dan bijna even zwaar zijn, je had liever niet je eigen massa op je zitten. Dus terwijl hij een comfortabele positie zocht nu hij toch op Tall zat hoorde hij een gedemt geluid onder zijn pelsje vandaan komen; "Hey Andrélonpop! Ga ergens anders kleding showen," Ondanks dat Tall het niet zag keek hij afwachtend naar de delen Tall die onder hem uit staken. ‘Hmm? Ik hoor je niet, mijn pels is geluidsdicht’ grijnsde hij breed. Ineens voelde hij een vreemde beweging omhoog waarnaar hij Tall onder zich uit voelde rupsen. Nu hij toch vrij was stond Ace op en liet hem maar even zijn klaagrede maken. "J-ij.. Jij moet je laten nakijken, die haargroei, Is niet normaal," Breed grijnzend deed hij een hairflip waardoor al zijn bruin/grijze haren rond hem heen dansten om uiteindelijk weer in model terug te vallen. ‘Je bent gewoon jaloers, jouw zielig korte pelsje komt niet eens in de buurt van mijn wilde manen’ zei hij even dramatisch terwijl hij naar Tall liep. Eenmaal bij hem rolde hij zijn staart rond Tall zijn nek, zodat hij een sjaal had. Kritisch bekeek hij de nieuwe look. ‘Sorry, je kan sexy en pluizig dus niet dragen’ Hij verwijderde de sjaal en grijnsde nogmaals, een jongensachtige blik stond in zijn helder groene ogen. Daarna zette hij het op het lopen, wat hem eruit zag als een welgemeende waggel. Maar ondanks hoe het eruit zag was hij enorm snel bij Ontbijt. Snel griste hij het borststuk mee, Talls revage gewoon latend. Zo zette hij zich op in de verdediging en zette zijn pels op waardoor zijn staart en kraag een enorme grootte bereken. Dit zorgde ervoor dat hij groter leek dat hij al was, en niet alleen in lengte, ook de breedte ging vrolijk mee.

Ace speelde liefelijk mee, hij was blij met zijn dikke pluis vacht. En hoewel hij in de zomer de dupe was kon hij het tijdens de koud goed vinden. Daarbij was het gewoon enorm sexy om aan te zien. "Jij wel dan?" Ace was nooit zo nonchalant geweest, hij grijnsde dus ook breed. Toch was zijn uiteindelijke doel altijd eten geweest, eten was fijn, hij hielt van eten. Daarbij moest hij nog groeien. Hij keek recht naar Tall, die ondertussen al voor hem zat. "Ik zweer toch echt dat hier net nog iemand zag, alles wat ik nu zie is gay fluff," Ace zijn helder groene blik lichtte op en zijn grijns veranderde in iets onheilspellends. Zijn bewegelijke linkeroor stond schuin naar achter, alles duidde erop dat hij iets ging doen ten koste van zijn maat. Maar hij hielt zich nog in en nam rustig een hap van zijn vlees. Daarna, in een verassende snelheid voor zijn grootte en breedte gaf hij Tall een kopstoot, hij zat nu in de logica dat zijn brede schedel dikker was dan dat fijne kopje van zijn vriend. ‘Weet je niet dat Gay fluffs heel gevaarlijk zijn?’ Een kleine bevestiging van zijn kant, hij was gewoon niet zo doortrapt als zijn vriend om uit Gay een belediging uit te halen. Hij had zich gewoon op het fluff gedeelte gericht.

Het was gewoon oneerlijk. Tall voorzag zijn reacties altijd en was nog eens snel ook. Natuurlijk hoefde je ook niet enorm doordacht te zijn om zijn aanvallen te voorzien. Die bestonden altijd uit brute kracht met weinig techniek, het was gewoon de manier hoe hij alles deed. Toch was dit een van de redenen waarom hij nu met zijn kop op de grond lag. "Gevaarlijk? Als in voor hun omgeving?" Ace keek recht vooruit, waar nu ook Tall’s kop hing. ‘Wacht maar tot ik een scheet laat, dan licht heel Shadowclan knock.’ reageerde hij, nogsteeds grijnzend. Opzich lag dit alles nog niet zo slecht, Tall woog minder dan verwacht en al was het niet enorm prettig, het was best vol te houden. Niet dat hij hem zo graag liet winnen. Hij had dan wel een stuk minder trots dan zijn vriend en verliezen deed hem weinig, hij kon toch moeilijk ook dit verliezen? Zijn prooi werd al afgepakt en ook op zijn kop gelegd. "Dit is een vreemd ding," Ace wiebelde wat heen en weer, dit was voor Tall waarschijnlijk niks meer dan ongemakkelijk. Maar hij deed dit niet om hem eraf te krijgen, hij duwde nu zijn pootjes onder zijn lijf waardoor hij niet alleen stabieler zat, nee, nu kon hij ook kracht zetten. En dat deed hij ook, hij hees zichzelf omhoog, daarbij zijn vriend ook. Nog voordat hij in een normale positie stond wist hij van zichzelf dat Tall toch iets te zwaar was. Dus maakte hij een schijnbeweging. Zo bevrijdde hij zich van zijn berijder en keek naar zijn maat. ‘Het maakt me niet uit wat het konijn-eekhoorn-muis-rat-geval is, het is ontbijt en ik moet nog groeien.’

Ace kreunde om de trap in zijn buik waarnaar die een hard brommend geluid maakte. Zijn maag liet ook eens weten dat hij honger had, want hij had het nog niet door… "Als jij nog verder groeit zak je zometeen door de aarde heen," Ace hief wat diva-achtig zijn kop omhoog waarbij hij een ferme zwiep gaf met zijn staart. ‘Pff, ik heb mijn groeispurt nog niet eens gehad.’ zei hij met een zielig stemmetje. Eigenlijk had hij dat niet nodig, hij was al even groot als een normale warrior. Toch had hij werkelijk waar nog niet de periode gehad waarbij je een stuk groeide. Het zou dus nog kunnen dat Ace er nog een stuk bij groeide. En een gezond ontbijt zou hem zeker geen kwaad doen. Hij vond het wel een goed moment om weer eens te proberen om zijn eten terug te krijgen. Natuurlijk kon hij ook een nieuwe prooi pakken, maar op het moment leek niks zo lekker als het konijn-eekhoorn-muis-rat-geval. Het leek gewoon perfect. Zo maakte hij er gebruik van dat niet alleen Tall, maar ook het beest van hem af was gekomen. Dus op zijn hobbel tredje pakte hij Ontbijt van de grond en probeerde er nu van te eten. Met een van zijn poten drukte hij het eten tegen de grond en zijn groene blik stond wantrouwig op Tall gericht.

Tot Ace zijn verbazing kreeg hij toestemming om te eten. Ondanks een lichte wantrouwen kwam zijn normale naïve karakter al snel terug naar boven. Dus toen hij naar zijn vriend liep was er geen vleugje wantrouwen meer te bekennen. Hij kon gewoon niet geloven dat iemand zou liegen. Tall al helemaal niet. Maar nog voor hij bij zijn maaltje was had Tall die afgepakt en klom ermee de boom in. "Alleen niet hiervan," Het moest nog even bij de kater inzakken dat hij voor de gek was gehouden. Na enkele seconde was er plots op heel zijn gelaat een beledigde uitdrukking te zien. ‘Héy-’ bracht bij verontwaardigt uit. Pff, daar ging zijn ontbijt weer. "Ik als vriend voel mij genoodzaakt uit te vogelen wat het is, voor je het eet," onder de boom zwiepte hij wat nadenkend met zijn enorme fluff staart. ‘Ik kan alles eten, ik veroordeel mijn ontbijt niet op z’n uiterlijk.’ vulde hij nog aan. Hij zette zijn poten tegen de boom aan en het leek voor een seconde dat hij op het punt stond de boom in te klimmen. Maar al snel zuchtte hij, die klimtraining van Nimble was lang niet goed genoeg. ‘Tall, wees een kater en kom naar beneden, je weet dat mijn kont daar niet in komt. Mijn zwaartekracht doet het beter als de jouwe.’

{Ik vind het leuk dat dit topic is begonnen dat ze wat konden bijpraten en ze nu aan het rond durpen zijn xD In mijn gedachte staat de halve clan mee te kijken en te bieden wie er gaat winnen X)

En kijk nou, de kater kwam voor de verandering eens naar beneden. Dat was wat. Daarbij was hij ook niet verast dat Tall op hém sprong. Jammer genoeg kon hij niet snel genoeg reageren en belande zijn vriend nog steeds op zijn rug. "Oh sorry! Moest die mee?" Ace maakte een diep keelgeluid, iets wat leek op het grommen van een hond. Dat kon hij verassend goed, want ondanks dat Ace de baard nog niet enorm in de keel had kon hij bij neuriën en andere keelklanken zeker diep klinken. Later zou ze stem nog wel dieper worden, nu bleef hij nog was jongensachtig, al was hij nooit heel hoog geweest. Nu keek de kater omhoog naar de tak waar ontbijt lag. Aangezien de prooi lang was en helemaal uitgepluisd lag hij zeker niet stabiel. Hij grijnsde ‘Nee hoor, ik kom er zelf wel uit’ Zijn groene ogen stonden brutaal en hij gooide zijn vriend van zijn rug af. Met een aanloopje beukte hij met zijn volle gewicht tegen de boom aan, zijn schouder gebruikend om de klap op te vangen. Mos en boombarst brak af, en zeker wat meer naar boven schommelde de prooi even en gleed wat opzij. Ace herhaalde het kunstje nogmaals tot de prooi tussen de takken naar beneden viel. De kater ving de prooi nek op voor het de grond raakte. Om de show nog af te maken vuurde hij een uitdagende en geamuseerde blik richting Tall. Hij kon dan wel stoer doen met klimmen, op de Ace-manier kwam je er ook.