Hedgehogs?

Met rustige pootstappen baande de kater zich een weg door het territorium heen. Zijn heldere blauwe blik vertoonde een neutrale uitdrukking en met zijn staart herhalend heen en weer zwiepende keek hij even om zich heen. Het was al redelijk laat en het zou niet meer lang duren of de zon zou zich schuilen achter de horizon. Maar alsnog had de kater besloten om er even op uit te gaan, voordat hij in zijn nest zou duiken. Veel last zou hij er de dag nadien toch niet van hebben, aangezien hij niet bepaald een geweldige mentor had die elke ochtend op hem stond te wachten, en zo dus betekende het dat hij niet vroeg zou moeten opstaan. Natuurlijk had hij zijn nachtrust nodig, maar bij hem lag het anders dan bij de meeste apprentice's.
Echter werd de roodwitte kater algauw uit zijn gedachten gesleurd toen hij plots een klein, stekelig gestalte zag staan verderop. Zijn oortjes spitsten zich nieuwsgierig naar voren en zijn ogen vernauwden zich zodat hij scherper naar het ding kon kijken. Pas wanneer hij enkele stappen dichter zette, kreeg hij door dat het een egel was. Hij had ooit eens over de dieren gehoord in verhalen van de elders, maar Zealpaw had het nog nooit met zijn eigen ogen kunnen bezien. Tot vandaag dan. Voorzichtig kwam hij nog iets dichterbij, maar hield hij algauw weer halt toen hij zag hoe lang en scherp de stekels op diens lichaam wel niet waren. Nee, daar wou hij dus niet door gestoken worden.

{Eerste post voor Starlingpaw}

Toen ze haar ogen opende voelde ze de stijfheid in haar spieren. Elk deel van haar poten begon te branden toen ze overeind kwam. Dode en opgedroogde bladeren dwarrelden van haar vacht af en wat verward keek ze om zich heen. Huh.. waar was ze? Toen ze een half rondje om haar as draaide zag ze een kleine dood muisje op de plek liggen waar zij zojuist was opgestaan en herinnerde het zich plots. Ze was gaan jagen en waarschijnlijk was ze door haar slaaptekort in slaapgedonderd in het struikgewas. De grijze poes haalde haar schouders op en griste het muisje op.
Haar grijze poten trippelden over het wat bredere pad op weg naar het kamp, maar zo nu en dan raakte ze door de grote vermoeidheid die als een donkere wolk over haar kop hing afgeleiden. Het was sierlijk vervelend en ze kon niet wachten tot ze in haar nest kon duiken. Bijna was ze weer in haar tempo toe getreden toen ze een rossige kater voor zich zag verschijnen. Geschrokken door de verschijning hield ze halt, want deze kater bleef ook lekker midden in de weg stilstand. "Nou zeg!" Brieste ze beledigd en liet hierbij het muisje vallen. Pas toen merkte ze op waarom de kater zo stilstand. Een egel ..? Was hij er bang voor ofzo? "Ik doe een moon al je klusjes als je hem vangt." Daagde ze hem speels uit.

Hij had zijn aandacht zodanig op de egel gericht dat hij niet doorhad dat hij het pad richting het kamp blokkeerde. Zijn blauwe blik hield het stekelige lijfje van het rare dier strak in de gaten, diens bewegingen opvolgende. Plots keek hij op toen een grijs gestalte vlak naast hem halt hield. 'Nou zeg!' Brieste deze kattin beledigd, waardoor Zealpaw even met zijn rode oortjes wiebelde. Echter had de poes geen nood aan uitleg, aangezien ze zelf al snel doorhad wat er gaande was, en waarom hij de weg blokkeerde. 'Ik doe een moon al je klusjes als je hem vangt.' Daagde ze hem uit, waardoor er even een grijns op zijn gelaat kwam te staan. Hoe sappig en aantrekkelijk het idee ook klonk, hij zou nog liever de teken uit de elders hun vachten halen dan dit beest aan te raken. Wat als het dier hem aanviel? Hij was nog niet bereid om er rest van zijn leven vol krassen en littekens rond te lopen.
Algauw schudde Zealpaw dus zijn kopje en richtte hij zijn blauwe blik, welke eveneens speels glom, op de poes die hij herkende als Starlingpaw. "Dat geld dan ook voor jou. Vang je 'm, dan doe ik alles wat je wilt." Zijn stem klonk uitdagend, ergens er zeker van zijnde dat ze hem toch niet zou vangen. Of had hij ongelijk..?

Afkeurend keek ze hem aan toen hij de uitdaging niet aan ging en als een soort lafaard stelde hij de uitdaging nu aan haar. Haar groene kijkers glinsterden mysterieus. "Nu bega je een grote fout, kleine Zealkit." Grijnsde ze en stapte moedig naar voren, dichterbij het vreemde wezentje dat maar langzaam voortbewoog en er niet eens zo smakelijk uitzag. "Echt alles, hè?" Grijnsde ze breed en zakte vervolgens door haar grijze poten en sloop naar voren. Ze kon de donkere oogjes van het beestje zien en het zwarte puntige snuitje, maar de stekels, de stekels leidden haar af. Voorzichtig stak ze een voorpootje uit en raakte het beestje aan bij een van de stekels en meteen voelde ze zo'n ding in haar pootkussentje prikken. Instinctief trok ze haar pootje terug en zag de egel wat sneller wegbewegen van de twee katten.
Gelijk dook ze de aanval in en rende achter de egel aan, vlak voor hem stoppende en uithalende met haar klauw. Maar de egel had zich verdedigend opgerold en haar poot raakte de stekelige bol vol. "Au!" Jammerde ze luid en voelde het warme bloed over haar grijze voorpoot druipen. "Hij heeft me gestoken! Is hij giftig?!" Paniekerig kwam haar vacht overeind.

De poes keek hem afkeurend aan, maar daar gunde hij geen aandacht aan. Hij dacht liever na met zijn brein dan dat mensen hem een lafaard vonden, want uiteindelijk was hij wel degene die slim gehandeld had. Toch? Achja, veel maakte het niet uit. Hij wist dat ze het niet gemeen bedoelde, en daarbij vond hij het best wel grappig. 'Nu bega je een grote fout, kleine Zealkit.' De kater haalde zijn neus even op toen de poes hem Zealkit noemde en keek haar beledigd aan. Echter verdween deze blik alweer als sneeuw voor de zon toen ze hem de volgende vraag stelde. 'Echt alles, hè?' Herhaalde ze al grijnzend, waarop Zealpaw reageerde met een knik van zijn kop. "Echt alles." Miauwde hij voor de duidelijkheid, waarna de poes zich omdraaide en richting het beestje sloop. Met een kleine glimlach op zijn gelaat keek hij toe hoe ze uithaalde met haar pootje, om deze vervolgens algauw weer terug te trekken. Maar zodra de egel ervandoor ging en Starlingpaw erachter aan was gegaan, kon hij het toch niet laten om even bezorgd met zijn oren te wiebelen. En algauw werden zijn vermoedens vastgesteld toen hij de poes iets hoorde roepen. 'Au!' Klonk haar stem luid, waardoor de kater overeind sprong en richting Starlingpaw rende. 'Hij heeft me gestoken! Is hij giftig?!' Vroeg ze paniekerig terwijl haar vacht overeind ging staan. Zealpaw schudde zijn kopje. "Ik denk van niet," Miauwde hij terwijl hij haar poot goed bekeek, al begon de hoeveelheid bloed hem toch wel wat zorgen te baren. "Ik hoop van niet." Corrigeerde hij zichzelf algauw, waarna hij haar steun aanbood. Als ze nood had aan iets om tegen de steunen, dan was hij bereid om dat te doen. Niet omdat hij dacht dat ze zwak was, maar om te voorkomen dat de poes nog pijn zou lijden. "Gaat het of wil je even langs Maskheart?" Zijn stem klonk bezorgd en hij priemde even zijn blauwe blik in diens ogen. Het laatste wat hij wou was dat haar poot ging ontsteken omdat de egel toch giftig bleek te zijn, zeker omdat het dan deels zijn fout was.

Ze durfde haar poot geen likken te geven, want wat als dat stomme beest nou giftig was geweest ..? Dan zou ze mooi allemaal gif naar binnen krijgen. Nee, zo dom was ze niet! Zealpaw kwam plots uit het niets tevoorschijn en gaf haar wat steun en de bezorgdheid in zijn stem deed haar toch wat paniekerig om zich heen kijken. Beeldde ze het zich nou in of werd alles wazig? "Hoop je?" Had hij niets beters?! Angstig versnelde haar ademhaling en door een plotselinge woedeuitbarsting schopte ze een kiezelsteen in de richting van de boosdoener. "Rotbeest." Siste ze en keek toen weer naar haar pootje.
"Hoe komen we helemaal bij Maskheart? Als hij giftig is kan ik mijn pootje toch niet schoonmaken?" Murmelde ze, lichtelijk chagrijnig beginnende te worden.

'Hoop je?' Klonk haar stem angstig. Zealpaw probeerde die opmerking te negeren, wetende dat als hem hetzelfde was overkomen dat hij waarschijnlijk ook lichtelijk in paniek was geschoten. Vervolgens schopte de poes met een steen naar de egel, wat ervoor zorgde dat het dier algauw weer de benen nam. 'Rotbeest.' Klonk haar stem vervolgens waarna ze weer naar haar pootje keek. 'Hoe komen we helemaal bij Maskheart? Als hij giftig is kan ik mijn pootje toch niet schoonmaken?' Zealpaw keek haar opnieuw aan en zuchtte even zachtjes. "Ik zou je naar het kamp kunnen helpen. Ik ben er zeker van dat hij er iets aan kan doen. Het zo laten bloeden lijkt me namelijk niet het slimste idee." Miauwde hij kalm, hopende dat zijn gedrag een beetje invloed had op haar. Als ze merkte dat hij er rustig bij bleef, misschien dat zij dat dan ook zou worden.

Als ze ooit nog een egel tegen zou komen zou ze zon beest met een steen pletten, met zoveel kracht als ze kon. Met vuur in haar ogen keek ze het beestje nog na, hopelijk zou hij terugkeren naar het duistere hol waar hij vandaan was gekomen! "Ik zou je naar het kamp kunnen helpen. Ik ben er zeker van dat hij er iets aan kan doen. Het zo laten bloeden lijkt me namelijk niet het slimste idee." Ze richtte haar blik, nog wat fel door de vloek die ze had willen uitspreken over de egel, op Zealpaw en legde haar grijze oortjes wat in haar nek. "Als je.. dat zou willen." Murmelde ze, met tegenzin omdat ze nooit zo'n fan was geweest van hulp krijgen.

Zijn blik bleef op de poes gericht, welke er nog steeds enorm geagiteerd bijstond. De blik die vervolgens ook nog eens op hem geworpen werd deed hem toch heel even nerveus met zijn oren wiebelen, echter liet hij zijn gedrag niet beïnvloeden. 'Als je.. dat zou willen.' Ergens had hij de neiging om opgelucht te zuchten, maar aangezien de poes zich nu in alle staten bevond, had hij besloten dit toch maar niet te doen. Niet wetende hoe ze erop zou reageren. Hij knikte als antwoord op haar vraag en ging vervolgens wat dichter staan, zodat de poes de kans had om op hem te leunen. Ze zou eventueel ook terug naar het kamp kunnen hinken, maar dat was nog een heel eind. Ze kon beter haar adem sparen en zijn hulp accepteren, maar uiteindelijk lag de keuze bij haar. Als ze liever wou hinken, dan had hij daar vrede mee.

De kater knikte en Starlingpaw beet aarzelend op haar lip, maar het onbehaaglijke gevoel van bloed dat steeds over haar pootjes droop was ook niet fijn, dus hopte ze wat onhandig dichterbij de kater en leunde met haar flank tegen hem aan. "Geen woord wil ik hier nog van horen als we er zijn hoor!" Snoof ze en keek bezorgd door haar rood gekleurde pootje. "Maar.. eh.. wel aardig van je." Ze keek snel naar de grond.

Uiteindelijk had de poes toch besloten om zijn hulp te accepteren en leunde ze tegen hem aan met haar flank. 'Geen woord wil ik hier nog van horen als we er zijn hoor!' Zealpaw wierp even zijn blauwe blik op haar en greens. "Ik zal zwijgen als een graf." Miauwde hij plechtig, waarna hij weer zijn rode oortjes spitste zodra haar stem weer hoorbaar werd. 'Maar.. eh.. wel aardig van je.' Hij zag in zijn ooghoeken dat ze algauw naar de grond keek. Zealpaw glimlachte even naar haar en knikte. "Graag gedaan." Miauwde hij rustig, waarna hij voorzichtig begon te stappen. Hij zou wachten tot Starlingpaw zelf het ritme zou aangeven, hij wou namelijk niet dat hij te snel stapte en alsnog de poes pijn liet lijden, dat was namelijk hetgeen wat hij juist probeerde te vermijden.
Ergens begreep hij haar eerdere reactie wel. Hij zou zelf in een situatie als deze ook tegenwerken, deels omdat hij dan niet zwak wou overkomen. De poes wou waarschijnlijk ook voorkomen dat ze wanhopig zou overkomen, omdat ze verwond was geraakt door een klein simpel beestje. Maar de stekels van een egel waren juist gevaarlijk, gevaarlijker dan de klauwen of tanden van een volgroeide warrior.

Oké het was dus geen verklikker, beter, anders kreeg ze straks nog een vervelende en boze Snowdrop over zich heen. Toen hij de eerste stap verzette siste ze even boos, want ze was nog niet klaar om gelijk zichzelf te verplaatsen en keek hem boos aan met haar groene kijkers, maar klemde haar kaken op elkaar voordat een comment haar mond verliet. Voorzichtig hief ze haar gewonde voorpootje op en hield deze zo dicht mogelijk bij haar borst. "Oké, nu ben ik klaar." Ze wees hem er nog even op dat hij op haar zou moeten wachten en voorzichtig verzette ze een stapje.

Zodra de poes siste hield de kater halt, nu pas beseffende dat hij beter had kunnen wachten op haar sein. Maar hij had geluk, en kreeg slechts een boze blik toegeworpen van de poes. De kater keek even verontschuldigend terug, en wachtte deze keer af voordat hij door zou lopen. 'Oké, nu ben ik klaar.' Miauwde ze uiteindelijk, waardoor hij knikte en wachtte tot ze zelf een stapje zette. Voorzichtig bleef hij naast haar lopen, hopende dat hij het deze keer fatsoenlijk zou doen. Om uiteindelijk te voorkomen dat er een stilte zou heersen, opende hij rustig zijn mond. "Je hebt toch meer lef dan mij, aangezien jij de egel wél hebt durven aan te vallen." Grinnikte hij even, hopende dat het de poes wat zou opbeuren. Ergens was het ook waar. Als hij ooit een manier had gevonden om de egel aan te vallen zonder zichzelf te pijnigen, dan zou hij dat ook doen. Maar zolang die waarschuwende stekels op diens rug paradeerde, zou hij het niet wagen om ook maar één poot naar het dier uit te steken.

Het was wel een watje hoor, maar goed, misschien was hij gewoon te aardig voor haar doen. Gelukkig kwamen ze in beweging en hoefde Starlingpaw niet te lang op die vervloekte plek te blijven. "Je hebt toch meer lef dan mij, aangezien jij de egel wél hebt durven aan te vallen." Haar oortjes kwamen overeind en ze keek de kater wat verbaasd aan. Was dat nou.. een compliment? Haar mondhoeken kwamen wat omhoog. "Maar dat had je al moeten weten, als je van mijn grootse reputatie had gehoord." Het kwam er wat sarcastisch uit.

Hij merkte op dat haar mondhoeken wat omhoog rezen en kon er niets aan doen om een overwinnend gevoel te krijgen. Hij had haar dus toch doen lachen, gelukkig. Dan was de sfeer toch niet helemaal verpest door het ongeluk van daarnet. 'Maar dat had je al moeten weten, als je van mijn grootse reputatie had gehoord.' Zealpaw keek heer even wat vragend aan, maar pas nadien drong het hem door dat zij de Starlingpaw was waar hij al eens over had gehoord. Zealpaw haalde even zijn schouders op en wierp haar een blik toe. "Ik luister niet naar roddels of geruchten." Miauwde hij slechts. Er werd vroeger ook geroddeld over zijn vader omdat hij een kittypet afkomst had, en ook hij was uiteindelijk een grootse leider geworden. Roddels of geruchten konden altijd leugens zijn, en tot nu toe had hij niet het gedacht dat ze een kreng was. Ja, ze was wat opvliegender dan de meeste die hij kende, so what? Hij was ook wat rustiger dan zijn broer, maar maakte hem dat ook gelijk een saaie oen? "Je lijkt me een aardige kat, het is stom dat de meeste je al beoordelen voordat ze echt met je gesproken hebben." Vervolgde hij simpel, terwijl hij strak voor zich uitkeek.

Wat aarzelend keek ze de kater aan. Hm, misschien, misschien. Maar waren het roddels? Of gewoon algemene wetenschap? "Je lijkt me een aardige kat, het is stom dat de meeste je al beoordelen voordat ze echt met je gesproken hebben." Ze werd echter niet recht aangekeken en dit gaf haar een wat argwanend idee. "Hm, men verwacht dat je als dochter van een oud clanleader je je gelijk perfect gedraagt. Ik kreeg de kans niet om mezelf te zijn, dus ging ik me maar misdragen." Zuchtte ze. Veel spijt had ze er eerlijk gezegd toch niet van. Ze stond er nog steeds en vrienden had ze er ook niet voor nodig.

Ondertussen waren ze al halverwege, en ergens deed hem dit toch wel opgelucht zijn. Stel dat de egel echt giftig was, en het eeuwen duurden voordat de poot behandeld werd? Dan wou hij liever niet weten wat de gevolgen waren. 'Hm, men verwacht dat je als dochter van een oud clanleader je je gelijk perfect gedraagt. Ik kreeg de kans niet om mezelf te zijn, dus ging ik me maar misdragen.' Zuchtte de poes, waardoor de kater zijn blauwe blik op haar richtte en knikte. "Ik snap wat je bedoelt. Ze behandelen je ook anders, gewoon omdat je vader of moeder een hoge rang had of heeft." Miauwde hij. Ergens had het ook zijn voordelen, maar er waren eerder meer nadelen. Je moest jezelf steeds meer bewijzen dan de rest, omdat iedereen van je verwacht dat je alles al perfect kunt omdat je vader of moeder de Clanleider is of was. "Nu Firestar dood is kijkt iedereen me aan alsof ik niets meer heb. Ik haat het echt dat ze me behandelen als een hulpeloze kitten." Zijn stem klonk lichtelijk boos, echter was dit niet door de poes gekomen maar door iedereen die hem een betreurde blik toe had geworpen. Natuurlijk vond hij een beetje medeleven goed, maar teveel was teveel. En de laatste tijd begon het hem toch stilaan te irriteren. Hij probeerde zijn rouwproces af te sluiten, en als iedereen hem er steeds opnieuw aan liet denken dan zou het nog eeuwen duren.

Wonder boven wonder wist de kater het te begrijpen en dit deed haar ook wat verbaasd opkijken. Maar goed.. ze zaten ook wel grotendeels in hetzelfde schuitje. "Nu Firestar dood is kijkt iedereen me aan alsof ik niets meer heb. Ik haat het echt dat ze me behandelen als een hulpeloze kitten." Ze gaf een instemmend knikje. "Mijn hele kittentijd dus." Gromde ze geïrriteerd. "Maar goed, dat is al lang geleden, ik ben mezelf en geen kopie van.. haar."
Ze keek even voor zich uit, terwijl ze het ritme van de passen goed aanhield, maar haar voorpootje begon nu wel irritant te prikken. Was het kamp al dichterbij gekomen? "Ik weet dat het vervelend is, maar het spijt me toch voor je, dat 'ie.. jeweetwel."

De poes knikte instemmend. De kater wist dan ook dat zij ongeveer in dezelfde situatie zaten, al was het bij haar al een tijdje geleden. Plus ze had haar vader nog, hij had gewoonweg géén ouders meer. Maar hij kon er mee leven. Hij had liever anders gehad, maar hij zou zijn leven en daden er niet laten door beïnvloeden. 'Mijn hele kittentijd dus.' Gromde ze geïrriteerd. Zealpaw keek haar even aan, wetende dat Bluestar inderdaad was gestorven wanneer Starlingpaw nog een kitten was. 'Maar goed, dat is al lang geleden, ik ben mezelf en geen kopie van.. haar.' Zealpaw knikte. "Inderdaad, de prestaties van mijn vader staan geheel los van de mijne. Ik zal mezelf ooit wel bewijzen, op mijn eigen manier." Hij legde de nadruk op eigen, waarmee hij bedoelde dat hij zichzelf ook zou bewijzen, maar niet zoals zijn vader dat had gedaan.
Hij merkte op dat haar poot meer pijn begon te doen en kon dan ook niet laten om heel even bezorgd te fronsen. 'Ik weet dat het vervelend is, maar het spijt me toch voor je, dat 'ie.. jeweetwel.' Miauwde ze plots. Hij haalde zijn schouders op en zuchtte eventjes zachtjes. De beelden dat hij al huilend aan zijn stevende vaders' flank lag flitste even door zijn kop heen. Hetgeen wat er toen was gezegd en was gebeurd zou alleen geweten worden door zijn siblings en Silverfang, en het liefst hield hij dat ook zo. "Ik kan ermee leven, blijven treuren helpt niet. Hij is nu dood, en niets of niemand kan hem terugbrengen." Miauwde hij, zijn stem toch lichtelijk verdrietig. Algauw schudde hij zijn kopje om zijn gedachten ergens anders op te focussen en keek hij de poes even aan. "Gaat het nog?" Hij had heus wel door dat de wonde meer pijn was beginnen te doen, en wou dus niet dat ze zichzelf ging overwerken. Als het echt niet meer ging, kon hij haar alsnog dragen tot voor de kamp ingang, zodat ze vanaf dan gewoon verder kon wandelen. Niemand zou er achter komen, en hij was ook niet van plan om het tegen iemand te zeggen.

Hij leek haar als een van de weinigen te kunnen begrijpen en dit kalmeerde haar iets. Ze deed wat rustiger aan met haar gehink en voelde het plakkerige bloed nu tegen de vacht van haar borst kleven. Hè jakkes, dat werd weer een uur van wassen. "Inderdaad, de prestaties van mijn vader staan geheel los van de mijne. Ik zal mezelf ooit wel bewijzen, op mijn eigen manier." Ze knikte intstemmend met deze woorden, al hoefde ze zichzelf niet te bewijzen voor de katten in de clan.
"Ik kan ermee leven, blijven treuren helpt niet. Hij is nu dood, en niets of niemand kan hem terugbrengen." Ze liet haar oortjes wat schuldig hangen toen ze toch wel een verdrietige toon in zijn stem kon horen en keek ergens weer opgelucht op toen Zealpaw met een ander onderwerp in zee ging. "Ja, ik ben zelf gewoon een beetje moe." Murmelde ze en keek hoopvol voor zich uit.