Dit is niets voor mij.

Met ruime dravende stappen kwam Poisonheart de clan Territorium binnen. Ze remde meteen af en keek achter haar. Ze zag de Rogue katten niet meer, dus ze was zelf ook uit hun zicht verwijdert. Ze slaakte een zucht uit en stapte verder met een laag teleurgesteld gezichtje. Ze mocht Bones enorm, en dat besefte ze nu pas écht. Als die 2 andere spelbedervers er niet waren tussen gekomen dan, dan kon ze Bones beter leren kennen. Waar denk je aan Poisonheart? Waar ben je in godsnamen mee bezig? Ga je even je clan verraden voor een Rogue? Zet hem uit je hoofd! Zoek een kater uit de clan, je kan onmogelijk met een Rogue samen leven als je in een clan leeft. Zei er een stem in haar hoofd. En het ergste was: ze wist dat het stemmetje in haar hoofd de waarheid sprak. “Laat me gerust.” Zei ze stilletjes en voor haar gedachten te verzetten begon ze te lopen. De frisse wind ging door haar haren en even vergat ze al haar problemen. Opeens stopte ze en zag een zwarte schim. “Bones?” Zei ze zachtjes. Maar het was Bones niet, ze rook een vertrouwde geur van de Riverclan. Ze spitste haar oortjes naar voren en snoof eens. Ze ging zitten en wachte af wanneer de kater zich zou laten zien. Ze kende zijn geur. Het was Blackfur. En beeldschone kater waar ze al eerder interesse in had . Maar ze wist niet dat het wederzijds was, dus ze hielt haar mond er maar over. Ze ging liggen en legde haar kin op haar voorpoten en bleef kijken naar de schim. Hij rook vast haar onzelfzekerheid. Zou ze hem zeggen wat er scheelde? Neen, dat kon ze niet maken. Dat was te riskant, dan had ze helemaal geen kans meer bij de machtige schoonheid van een kater. Rustig wachte ze af, en ze voelde voetstappen dichterbij komen, maar ze hief haar hoofd niet op. Dit gedrag was niks voor Poisonheart. Ze was meestal een zorgeloze poes en heel zelfzeker. Maar nu was ze anders, iets wat ze bijna nooit was: zwak.

~Blackfur~

Met een rustig drafje rende hij langs een kleine stroom. Zijn gele ogen keken fonkelend voor zich uit. Voor hem rende een haas, Die probeerde te ontsnappen. Hij hoorde het hartje van het beest tekeer gaan. Zijn oren schoten alle kanten op zodat hij geen enkel geluid zou missen. "Bones?" Klonk er opeens naast hem. Even keek hij opzij. Toen hij weer voor zich uit keek was het konijntje weg. nee he. Was het enige wat hij in zijn gedachtes zei. Hij draaide zich richting de stem en liep de struiken in. Even snoof hij zachtjes. Hij rook de geur van Poisonheart. 'Nee, Ik ben niet bones maar Blackfur' Had hij een beetje lachend gezegd. Hij keek in de ogen van de poes. Ze zag er onzeker uit. Was er iets aan de hand ofzo? Had ze zojuist een gevecht met een rogue gehad? Of waar kwam die naam vanaf? Naja, Laat ook maar links liggen. Hij stapte richting de poes en keek haar even aan. 'Goedemiddag' Zei hij vriendelijk. Het klonk wat deftig maar zo was hij zelf niet. Zijn vacht zag er ruig uit. De meeste poezen vonden dat cool uitzien. Daarom heeft hij het ook maar zo gehouden. Voor de onzekere poes ging hij zitten. Hij zweeg erover en probeerde er niet over te praten. Hij moest een ander onderwerp hebben. Even schoten zijn ogen een andere kant op en dan weer naar haar. Ze heeft wel mooie ogen, Moest hij eerlijk bekennen. Even begon hij te spinnen en gaf haar een kopje. 'Gaat het wel?' Zei hij terwijl hij luid spinde. Hij hield er niet van als iemand zich onzeker voelde. Daar wou hij altijd iets aan doen. En hij voelde, zag en rook het gewoon dat Poisonheart zich erg onzeker voelde nu. Hij ging staan en daarna weer zitten. Zojuist rende hij nog achter een haasje aan, Nu trooste hij een poes met prachtige ogen. Wat sprong het leven toch van de hak op de tak. Telkens deed je weer iets anders. Telkens was de dag anders. Je had afwisseling. De ene dag gaat goed, De volgende mis. Dat is gewoon zo. Met een brede grijs keek hij haar aan. Zijn ogen keken recht in die van Poisonheart. Het was een hele tijd stil totdat hij zei 'lekker weertje, hé?' De grijns op zijn gezicht bleef erop zitten. Meestal keek hij nors en brutaal, Nu was hij zou blij als een kit die voor het eerst de den uit mocht komen. Naja, Hij mocht toch ook blij zijn? Trouwens, Hij ontmoette nu een vriendelijke poes, die er best wel mooi uitzag. Even begon hij zijn poot te likken. Onder het likken keek hij Poisonheart enkele secondes aan, Daarna lette hij weer op zijn poot die hij nu aan het likken was.

(Als er iets uit de tekst moet verandert worden zeg je het maar. Dan verander ik het wel.)
Uiteindelijk kwam de zwarte kater naar Poisonheart. Ze keek hem aan met haar gif groene ogen, maar het was niet vijandelijk bedoelt. Zelfs verwelkomend. Ze begon te spinnen, ookal was ze teleurgesteld. Blackfur maakte haar dag altijd goed. En stiekem genoot ze altijd van zijn gezelschap. Al van kleins af aan waren de 2 hele goede vrienden, maar Poisonheart was altijd stiekem jaloers als andere poezen met hem speelde. Maar nu was dat verleden tijd, hij mocht doen en laten wat hij wou. Ze ging niet meer als een schoot hondje achter de stoere kater aan. Ze zou afwachten als hij zelf ook iets voelde voor haar, of ze zal opzoek gaan naar een andere kater. Maar echt echt op zoek gaan naar een andere kater, was ze nu ook weer niet van plan. Ze liet liever de katers naar haar komen. Ze spitste haar oren en luisterde naar de kater. 'Goedemiddag' bracht hij uit toen hij bij haar neer ging zitten. Zelf stond Poisonheart ook op en ging naast hem zitten. Ze voelde zijn kopje en hoorde zijn gespin. Vanzelf begon ze ook te spinnen en raakte zachtjes met haar neus zijn neusje aan. “Hey, Blackfur.” Hij vroeg of het wel ging. Ze knikte.”Nu wel.” Miauwde ze spottende,en grijnsde. Het leek dat ze Bones nu totaal was vergeten, maar toch was ze hem nog niet vergeten. Maar het leek maar gewoon een vriendschap te zijn, die van andere katten niet mocht voort bestaan. Ze moest er een punt achter zetten. Een clan kat kon niet met een Rogue bevriend geraken, toch? Misschien kon ze toch raad vragen aan Blackfur. Hij zou het heus niet verder vertellen. “Eum, Blackfur? Wat zou jij doen als je een zwarte kattin tegen kwam. Het is een Rogue kat . Je begint er een gesprek mee, en uiteindelijk word het gezellig. En er komt stilletjes aan een vriendschapband tussen jullie. Maar er komen 2 katers en die zeggen dat je moet oprotten, en die kattin zegt dat na even ook omdat die andere katten dat wouden. Wat zal jij doen?” Vroeg zij toen stilletjes. Ze hoopte maar niet dat hij kwaad zou worden of jaloers werd, want dat was niet de bedoeling. Ze keek in zijn prachtige ogen, wachtend op een antwoord. Opeens herinnerde ze dat zijn vraag niet had beantwoord. Ach ja dat was er nu te laat voor.

[nee, is goed zo ]

Haar gifgroene ogen fonkelden in de zon die hoog in de lucht scheen. De strepen op haar vacht zagen er prachtig uit. Ze was perfect, Hij had nog nooit zo'n poes gezien. Hij voelde al een hele tijd iets voor haar. Zijn gelen ogen fonkelden een moment. Totdat Poisonheart begon te spreken. “Eum, Blackfur? Wat zou jij doen als je een zwarte kattin tegen kwam. Het is een Rogue kat . Je begint er een gesprek mee, en uiteindelijk word het gezellig. En er komt stilletjes aan een vriendschapband tussen jullie. Maar er komen 2 katers en die zeggen dat je moet oprotten, en die kattin zegt dat na even ook omdat die andere katten dat wouden. Wat zal jij doen?” Even schoten zijn ogen weg, Hij stond op en draaide zich naar haar toe. Zijn ogen stonden rustig en relaxt. 'Ehm..De riverclan mag je niet verbannen als je bevriend bent met een rogue, Katten zijn katten en trouwens..Sommige rogues zijn best wel aardig' Even hield hij zijn schouders omhoog. Poisonheart was een fantastische poes met een groot hart. Ze was zoals hij eerder al gedacht had: Perfect. Hij wist alles van haar. Poisonheart en hij waren beste vrienden, Ze waren het liefst bijelkaar en jaagden vaker samen. Ze hadden een grote band. Hij was verliefd op haar, Maar liet het niet merken aangezien hij anders deze vriendschap kon verbreken. Even slaakte hij een zucht, Een tevreden zucht. Zou hij het haar dan toch vertellen? Over zijn gevoelens voor haar en hoe hij zijn bij haar voelde? Nee? Ja? Nee? Ja! Hij wou het doen, maar een deel van zijn lichaam riep nee en het andere ja. Hij opende zijn mond, Er kwam geen geluid uit. Hij sloot zijn mond weer en keek haar enkele secondes aan. Poisonheart was de ware, Dat wist hij zeker. Maar dan toch...Hij wist niet of Poisonheart gevoelens voor hem had. Iedereen had hem altijd gezegd dat hij zijn gevoelens moest uiten. Dat deed hij dan ook altijd, maar bij haar niet, bang om de vriendschap te breken. 'Poisonheart..' Zei hij een beetje twijfelend. Daarna keek hij weg en sprak verder. 'Ik heb bepaalde gevoelens voor je..' Meer kwam er niet uit. Daarna keek hij haar aan, Alsof hij niks gezegd had. Toch had hij het wel gedaan, Hij had het gezegd. Hij had niet gezegd dat hij verliefd was..Maar dat was wel aan de zin te merken. Dat wist hij zeker. Nu maar hopen dat Poisonheart hem nog als vriend wou houden. Misschien wel als vriendje? Hij wist het niet meer, Hij stond radeloos een zweeg. Wachtend op een antwoord. Wat voelde zij voor hem? Wat was dit moeilijk zeg! Deze stilte kwelde hem. I love u, Had hij moeten zeggen. Dan was het misschien helemaal duidelijk geweest. Naja, Wachten op een antwoord is altijd moeilijk. Hij wou verder praten, maar dat deed hij niet. Hij moest wachten, wachten op een antwoord van Poisonheart.

Een hele opluchting was te horen toen de prachtige, fiere maar toch stoere kater zei wat hij ervan vond. Hij dacht zoals zij dacht, hij was niet kwaad. Dat deed haar zo goed. Maar toch…Ze zat met nog iets. Ze kon haar gedachten niet van hem afhouden. Zijn prachtige bruine ogen branden in haar gif groene ogen. Ze stond op en verstopte haar hoofdje in zijn schitterende haren. Opeens zei de zwart/bruine kater iets wat haar leven zou veranderen. Iets wat haar gelukkig zou maken. Iets waar haar leven zou voor bestaan en ermee zou ondergaan. 'Poisonheart.. Ik heb bepaalde gevoelens voor je..'' Zei de kater. Het liefst zou ze het uitschreeuwen en wenen van geluk. Maar het enigste wat ze kon doen was deze zin uitbrengen: “Weet je nog toen we nog kittens waren? Dat ik vaak boos weg liep omdat je met andere poezen speelde? Het was van toen al dat ik gevoelens had voor je. En die gevoelens waren nooit weg gegaan. Ik durfde je het niet te vertellen, omdat ik schrik had dat je me zou uitlachen. Maar nu…Nu zijn mijn dromen uitgekomen.” Zei ze zachtjes, bijna onhoorbaar. Ze begroef haar hoofd dieper in zijn vacht. En tranen drupte van geluk uit haar ogen. Dit was misschien het begin van een fantastisch leven, en dat deelde ze graag met hem.

Sorry voor de korte post

Ja, Ze waren voor elkaar bestemd. Hun hele leven lang kenden ze elkaar al. Hun band werd steeds groter en groter. En hij moest eerlijk toegeven, Hij had altijd al een oogje op haar. Ze was een speciale poes, Waarmee hij zijn hele leven mee wou delen. Hij wou naast haar slapen, Kittens krijgen met haar en als laatste..samen met haar sterven. Hij en Poisonheart zouden altijd gelukkig zijn. Ze zouden een prachtig stel vormen. “Weet je nog toen we nog kittens waren? Dat ik vaak boos weg liep omdat je met andere poezen speelde? Het was van toen al dat ik gevoelens had voor je. En die gevoelens waren nooit weg gegaan. Ik durfde je het niet te vertellen, omdat ik schrik had dat je me zou uitlachen. Maar nu…Nu zijn mijn dromen uitgekomen.” "Poisonheart, mijn dromen zijn de jouwe. Wij horen bijelkaar en we zijn voor elkaar bestemd" Zei hij terwijl zijn hoofd heel dicht bij de hare komt. "Poisonheart," Zei hij terwijl zijn ogen fonkelden van de verliefdheid. "Word de mijne" Zijn ogen keken in de hare. Het was een hele tijd stil, Die ene doodsestilte weer. "Deel je leven met de mijne" Zijn ogen fonkelden nogmaals. Ze was het echt, Zij was het. Zij was dé poes waar hij altijd van had gedroomd. Vroeger was hij al verliefd op haar. Wat was dat een moeilijke tijd geweest. Poisonheart en hij waren enkel vrienden. Terwijl ze allebei iets anders voor elkaar voelden. Ze hadden moeten lijden, maar nu..nu was dat anders. Nu wist hij dat Poisonheart ook van hem hield. Hij wou haar likken en strelen. Hij hield van haar. Die gevoelens voor haar zouden nooit verdwijnen. Dit was dé dag van zijn leven. Op deze dag had hij altijd gehoopt. Zijn dromen zijn werkelijkheid geworden.

https://www.youtube.com/watch?v=pN60DR5GQpg


Zou Blackfur…Zou hij altijd al van haar hebben gehouden? Zouden ze altijd al hetzelfde hebben gevoelt? Ze slaakte een zucht uit. Geen zucht van teleurstelling of van verveling, want dat was ze alles behalve, het was een zucht van opluchting, van liefde en vooral van verlangens om aan Blackfurs’ zijde te lopen als ZIJN partner. Rustig zwaaide ze met haar staart, wachtend op de woorden waar ze al manen op had zat te wachtten. En eindelijk, kreeg ze het te horen. Ze wou hem rond zijn hals vliegen, hem likken, ze wou van alles. Maar het enige wat ze deed was luisteren, luisteren tot hij de woorden had gezegd. "Poisonheart, mijn dromen zijn de jouwe. Wij horen bij elkaar en we zijn voor elkaar bestemd."Haar haren begonnen te tintelen van opwinding. Ze richte haar oren naar de kater van haar dromen,Blackfur, zodat ze alles, maar ook elke letter goed hoorde. "Poisonheart, Word de mijne. Deel je leven met de mijne" Poisonheart dacht na, ze wou de juiste woorden uitkiezen. Woorden die hij niet snel zou vergeten. “Blackfur,” Ze dacht even na. “Ik heb mijn leven altijd gedeeld met jou, al van toen we kittens waren. En ik ben van plan dit te doen tot de dood ons zou proberen te scheiden. Maar ik beloof je...Dan zullen onze zielen nog steeds de verliefdheid voelen, dan zullen ze na de dood nog weten dat we voor elkaar bestemt zijn. Wij zullen verder leven in onze kittens, en ik zal nooit van je zijde afwijken..” Ze keek naar de hemel en haar ogen begonnen te blinken.” Als wij sterren worden, zijn de onze het grootst en zullen ze naast elkaar leven, zoals we in het leven nu ook hebben gedaan. Ik geef mijn ziel aan de jouwe als het moet, zoals ik mijn leven voor de jouwe zal geven.” Zei ze rustig. Alles kwam recht vanuit haar hart. Ze voelde haar een virus die zijn bestemming had gevonden, zij was zijn virus.

Poisonheart en hij waren perfect voor elkaar. Hij hield van haar en zij van hem. Eigenlijk hielden ze al een hele tijd van elkaar. Al sinds dat ze kits waren hadden ze een bijzonder gevoel voor elkaar. "Poisonheart" Begon hij. "Jij bent de poes waarmee ik later mijn kits wil krijgen, Jij bent de poes waarnaast ik iedere morgen wakker wil worden. Mijn verlangen naar jou zijn zo groot dat ik ze niet meer kan stoppen" Met een lik over haar wang liet hij merken dat hij echt van haar hield. Zijn hart klopte in een bepaald ritme. Een prachtig ritme. Hij gaf haar een kopje en ging naast haar liggen. "When i love you, i'm afraid. When i'm holding you, i'm afraid. When i'm looking at you, i'm afraid. Do you know why? i'm afraid to miss you" Sprak hij uit alsof hij het zong. Poisonheart, Wiens ogen zo prachtig waren, Wiens hart zo vol was met liefde, Ja, Zij was het, Zij was die ene poes die zijn hart kon ontdooien.