Maybe we're all insane. || Dogdance

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Maybe we're all insane.
The way that we live,
Reminiscing for the head game.
What if we're all insane?
I'm feeling so damn hollow,
Staring into the eyes of tomorrow.

Silverfang opende zijn ogen om te ontdekken dat hij gehuld was in duisternis. Geen sterren. Geen maan. Verward hees hij zich overeind en keek hij om zich heen in de hoop iets te zien dat hij zou herkennen. Zijn blik viel al snel op een dreigende schim in de verte. De schim keek hem niet direct aan, maar Silverfang kon een rij scherpe tanden zien fonkelen. Hij had geen idee wie het was. Het wantrouwige gevoel in zijn onderbuik vertelde hem dat het een vijand was. Een rogue, die het gebied was ingeslopen. Silverfang trok zijn oren naar achter. "Wat doe je hier?" vroeg hij kort. Zijn lage stem echode door de ruimte maar leek geen reactie bij de schim te ontlokken. Silverfang twijfelde even, maar deed toen een aantal passen naar voren om de schim beter te kunnen zien. Nog steeds geen beweging, tot hij nog maar een vossenlengte van hem verwijderd was en de gedaante ineens met een ruk omkeek. Vol ontzet staarde Silverfang in de lege, bleekgroene ogen. Er schoot een schok door hem heem toen hij besefte wie dit was. Geen rogue. Dit was hijzelf. De kopie opende zijn bek en sprong toen met een kwaadaardige grauw op hem af.

Opnieuw opende Silverfang zijn ogen en merkte hij tot zijn opluchting dat hij dit keer op zijn oude vertrouwde tak lag. Wat een vreemde droom. Het was alsof hij naar zijn eigen spiegelbeeld had gekeken, naar de meer beangstigende versie van zichzelf. Het deel dat scheen te zijn ontwaakt sinds het gevecht met Vigor. Met een woeste beweging schudde Silverfang het beeld uit zijn kop en hees hij zich overeind. Hij had opeens de behoefte gekregen om Dogdance op te zoeken. Slaap zou nu toch niet meer komen.
De kater sprong soepeltjes uit de boom en na even een ongeruste blik op de nursery te hebben geworpen - de plek waar zijn kleine zoontjes nog steeds lag -, zette hij zich richting de nursery. Hij liep naar binnen en zocht met zijn warme ogen naar Dogdance. Hij vroeg zich af of zij iets beter had kunnen slapen.

Deputy - 42 Moons - Nursery

So why do you take this,
Conquer and dismay this,
Peaceful sanity of mine?
Your attempting bore me,
Shatter and destroy me.
It's worthless,
It fuels my gain.
Maybe we're all insane?

Haar pootstappen maakten geen geluid op de zachte bosvloer. Ondertussen was Dogdance lang genoeg in Thunderclan territorium geweest om te weten hoe ze zich er een beetje geruisloos kon voortbewegen. Ze had de nursery al een paar uur terug achter zich gelaten, toen ze erachter kwam dat de slaap niet tot haar wilde komen. Haar dromen werden opnieuw geteisterd door nachtmerries en als ze simpelweg niet moe genoeg was, lag ze zo lang te malen over dezelfde dingen dat ze zichzelf gek maakte. Dus was ze zonder het tegen iemand te zeggen het kamp uitgeglipt. Ook dat had ze redelijk snel opgepikt, hoe dat moest. Prioriteiten moest een kat toch hebben. Waarschijnlijk zou toch niemand het merken tot zonsopgang.. Dan zou ze al lang en breed terug zijn. Dacht ze. En anders mochten ze maar gaan zoeken.

De regen begon neer te tikken op de bladeren en Dogdance keek wat vermoeid omhoog. Slaapgebrek begon zijn tol te eisen en zwijgend krulde ze zich zo klein als maar kon op tussen een hoop vallende bladeren, tussen de wortels van een eik. Haar staartpunt legde ze over haar neus heen en lichtjes rillend bleef ze liggen, nog net ietwat droog blijvend door de beschermende takken van de eik.

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Hij was verbaasd toen hij haar niet in haar nest zag liggen. Vervolgens was hij verbaasd dat hij daar verbaasd over had kunnen zijn. Dogdance had waarschijnlijk nog ergere nachtmerrie's dan hij. En hij kende haar lang genoeg om te weten dat ze dan het kamp zou willen ontvluchten. Na nog een blik te hebben geworpen op zijn twee andere kinderen, die veilig bij een andere Queen lagen, draaide Silverfang zich om en liep hij de nursery weer uit.

Hij had er geen moeite mee om haar geurspoor te volgen. Wanneer het op Dogdance aankwam, was hij ervan overtuigd dat hij haar zelfs met zijn ogen dicht zou kunnen vinden. Regendruppels begonnen uit de lucht te vallen en belandde op zijn zilvere vacht. Silverfang schudde de nattigheid even uit zijn snorharen en vervolgde toen zijn weg tussen de schaduwen van de bomen. Ze was een behoorlijk eind het territorium ingegaan. Waarschijnlijk was ze al veel eerder het kamp uitgegaan dan hij dacht en hij vroeg zich af wat ze al die tijd gedaan had. Silverfang vond haar uiteindelijk tussen de wortels van een eik, opgerold als een kitten. Hij glimlachte toen hij haar zo zag liggen. Samen met de regen bracht het een herinnering van Skyclan naar boven. Toen hij en Dogdance voor het eerst echt met elkaar spraken. Soms wenste hij dat hij terug kon naar die tijd, voordat al het lijden en de pijn was begonnen. Maar, hij zou zijn kinderen daar nooit voor willen opgeven. "Misschien moeten we toch eens wat aan dat slaapwandelen van jou gaan doen," grapte hij zachtjes, ervan uitgaande dat ze hem had horen aankomen. Ondanks alles wat Silverfang had meegemaakt, zou hij zijn gevoel voor humor waarschijnlijk niet kwijtraken. Tot ergernis van anderen soms, maar het was zijn manier om met situaties om te gaan.

Deputy - 42 Moons - Thunderclan territorium

De wind woei zachtjes door haar grotendeels melk gekleurde pels heen en gooide deze iets door de war. De ijzige klauwen die de ferme bries uitsloeg in haar pels voelden aan als messen en lieten haar ineen krimpen. Ook de sporadische spray van regen die over haar slanke lichaam heen viel deed haar weinig goed. Maar op de één of andere manier was het niet erg wat haar betrof, het voelde alsof het verdiend was. Het kalmeerde haar dat er nog tastbare dingen waren. Het hield haar op de één of andere manier hier en niet te ver in haar gedachten.. Het was haar schuld dat de kittens aangevallen waren door die vreselijke rogues. Het was haar schuld dat Runekit op dit moment in de medicine cat den lag. Ze kwamen immers voor haar en niet voor haar familie. Als zij nooit de fouten gemaakt had gemaakt die ze gemaakt had, dan zou er nooit iets gebeurd zijn... Haar nagels boorden zich in de grond en de lynxpoint haar nekharen kwamen overeind in een angstige en gefrustreerde wijze.

Ze schrok veel harder dan zou moeten van Silverfang's stem. Haar hele lichaam verstarde en ze schoot overeind, haar oren plat in haar nek. Met wijd opengesperde ogen staarde ze naar de zilvergekleurde kater, maar na een paar hartslagen verscheen er een vonk van herkenning in haar vermoeide ogen en kalmeerde ze toch weer iets. Toch bleef haar staart, nu iets dikker dan normaal, nerveus heen en weer zwiepen. "Oh.. Silverfang.. Je liet me schrikken.." Mompelde de poes, wegkijkend. Tijdens haar dwaling had ze de wonden aan de zijkant van haar kop weer iets opengehaald. Het bloed vermengde zich met de regen en drupte neer op de grond naast haar.

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Ze schrok meer van zijn stem dan hij verwacht had. Ze keek naar hem, alsof hij een wildvreemde was, en ook al kwam er al snel weer herkenning in haar ogen, was het voor Silverfang een teken dat het lang niet zo goed met haar ging. Hij trok even ongerust zijn oren naar achter. 'Oh.. Silverfang.. Je liet me schrikken..' mompelde ze zacht, terwijl ze haar blik naar de grond bracht. Silverfang wilde reageren, maar zag toen het bloed dat de zijkant van haar kop rood kleurde. "Hey, je bloedt," merkte hij geschrokken op. Hij deed een paar passen naar voren en snuffelde voorzichtig aan de wond, waarna zijn bleekgroene ogen weer richting de hare gleden. "Alles oké?" vroeg hij toen. Als er iemand was waartegen ze kon praten, dan was hij het wel. Dat wist ze, ondanks zijn gebrek om dingen serieus te nemen af en toe. Hij betwijfelde echter of Dogdance het er wel over wilde hebben. Ze was heel gesloten sinds het voorval. Ze hadden er allemaal hun littekens aan over gehouden.

Deputy - 42 Moons - Thunderclan territorium

SOMEONE CALL THE AMBULANCE

THERE'S GONNA BE AN ACCIDENT

Zwijgend staarde Dogdance langs Silverfang heen, alsof de duistere bomen achter hem, glanzend door de koele regen die zich op de schors. De Lynx Point haar blauwe blik was nadat de initiële schok vervaagd was redelijk leeg, vermoeid. Ze had zelf ook wel door gehad dat Silverfang vraagtekens zette bij haar huidige gedrag, maar ze kon zichzelf niet zover krijgen dat ze zich er daadwerkelijk zelf ook zorgen om ging maken. Om die reden liet ze ook zwijgzaam toe hoe het bloed naar beneden druppelde en vlekken op de natte aarde maakten. "Blijkbaar kwam ik iets te ruw overeind," miauwde ze, nog redelijk laconiek in haar woordkeuze, maar haar toon miste humor. Het werd vast weer een prachtig litteken. Ze had er al genoeg van.. Dus wat maakte een extra gescheurd oor nog uit? Zij was degene die het verdiend had. Ze had dan ook veel liever dat ze haar oog stuk hadden gemaakt.. In plaats van die van haar zoontje. Haar blik verharde weer iets bij de gedachte aan Runekit, bebloed op de grond van de grot... De poes schuwde weg van Silverfang's aanraking toen deze aan de wond snuffelde, met een ruk haar kop van hem wegdraaiende. Ze zei er niks over, gebiede hem niet om haar niet meer aan te raken, maar bood ook haar excuses niet aan. "Ja.. het gaat wel," miauwde ze na een korte stilte, al was ze het liefste stil gebleven. Ze bleef naar het gras staren, wat licht glinsterde van de regen en haar bloed. Bij andere katten kon ze de facade nog wel redelijk ophouden dat alles goed ging. Maar bij Silverfang was het moeilijker.. En ze was bang dat hij het door had, dat ze veel stiller was bij hem dan bij de rest... Om eerlijk te zijn, altijd als ze naar hem keek.. Of het nou feit of fictie was, meende ze de teleurstelling in zijn ogen te kunnen zien dat ze hun kittens niet heeft kunnen beschermen.. En aangezien hij het druk had met zijn deputy taken, was hij toch nog wel best makkelijk te vermijden..

STATUS

Gezond

COMPANY

+Silverfang

NOTES

348 Woorden

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Ze draaide met een snelle beweging haar kop af, terwijl Silverfang haar nog met geen snorhaar had aangeraakt. Hij trok zich weer terug en keek haar aan, terwijl hij zich afvroeg of hij misschien iets verkeerds had gezegd. Of gedaan. Het was hem niet ontgaan dat ze hem had proberen te ontwijken de afgelopen dagen. En als hij haar opzocht was ze ineens heel stil. De keren dat ze hem direct aankeek waren zeldzaam. Het leek wel alsof ze weer terug bij af waren en het herinnerde hem sterk aan de tijd in Skyclan.
Zijn bleekgroene ogen konden zich niet van de wond op haar kop wegtrekken. Het bleef bloeden, wat deels kwam door de stromende regen, en hij besefte zich dat dat niet goed kon zijn. "Wacht," mompelde hij vastberaden, waarna hij zich omdraaide en snel richting een andere eik trippelde. Hij had op de heenweg het mos zien glinsteren op de grond, en nu trok hij het er voorzichtig uit met zijn tanden. "Hiewr," mompelde hij, zijn stem gedempt door de hoeveelheid mos tussen zijn kaken. "Diwt kwan een bweetje pwikken." Hij plaatste zijn voorpoot zacht op de bovenkant van haar kop, zodat ze die niet meer weg kon trekken, en drukte toen voorzichtig het mos tegen haar oor. Hij wist dat Dogdance zou weigeren naar de medicine cat te gaan, dus moesten ze het hier maar mee doen. Waarschijnlijk ging ze ook tegenstribbelen bij zijn aanraking, maar dat hield Silverfang niet tegen om die wond te verzorgen. Hij ging haar niet zo in de regen laten liggen.

Deputy - 42 Moons - Thunderclan territorium

SOMEONE CALL THE AMBULANCE

THERE'S GONNA BE AN ACCIDENT

Dogdance voelde zich alleen maar ongemakkelijker worden. Haar oren gingen naar achter en haar blik wendde zich opnieuw af. Ze wilde zich openstellen naar de kater, maar ze kon zichzelf niet zo ver krijgen. Het was alsof een muur van honderden meters zich had opgetrokken, eentje waar ze maar niet omheen kon trekken. En misschien was het maar beter. Als ze haar nog een keer kwamen halen.. Dan zou niemand anders lijden. Alleen degene die het verdiende, zijzelf.
Ze kneep haar ogen eventjes dicht en keek afgemat op toen de kater aangaf dat ze moest wachten. Dogdance reageerde niet en trok haar schouders iets hoger op, maar ze bleef wel zitten. Het duurde ook niet lang voordat Silverfang weer terug kwam met wat mos. Wantrouwig staarde ze ernaar en ergens begon zich al in haar kop een flauw vermoeden te vormen wat de kater van plan was. Maar toen de kater zijn voorpoot op haar kop legde en hier toch wel iets druk op zette, begon zich een paniekerige knoop in haar maag te leggen. En deze bleef maar groeien. Haar hart begon steeds sneller te slaan, vooral toen haar oor ook weer pijn begon te doen toen Silverfang hem begon te behandelen. Haar poten trilden steeds erger. Ze probeerde rationeel te denken, de paniek te boven te blijven. Het was Silverfang maar.. Maar toen een nieuwe pijnscheut door haar kop heen trok, reageerde haar lichaam volautomatisch. Haar poot schoot uit, nagels uitgeklapt en Dogdance trok zich weg van Silverfang. "Raak me niet aan!" Hijgerig en angstig keek ze de kater aan, haar oren platgelegd, waarna ze zich pas leek te beseffen wat ze gedaan had. Meteen wendde ze haar kop met een ruk af, haar ogen dichtgeknepen. Wat had ze gedaan... Haar hart begon weer feller te slaan. Weg.. Ze moest weg.. Maar haar poten weigerden dienst...

STATUS

Gezond

COMPANY

+Silverfang

NOTES

308 Woorden

Onderwerp: Re: Maybe we're all insane. || Dogdance