I'm so sorry {Tall + open}

Ze had het helemaal verpest. Waarom moesten haar siblings haar nou kwaad gemaakt hebben. Waarom moest Forest nu zo'n verrader zijn geworden? De poes gromde en sloeg haar klauwen in de aarde aan de gedachte aan hem. Maar het ergste was dat ze ook nog eens zo irritant deed tegen Tall. De kater had er niets mee te maken, en dan gedroeg ze zich als een b'tch tegen hem. De poes sloeg haar ogen naar beneden en sloeg geërgerd met haar staart. Stomme Forest. Stomme Neff en Mary. Waarom moesten ze elkaar nou ook weer ontmoet hebben. De poes liet zich zakken tegen een boomstam en verborg haar kop in haar poten. Ze had dit helemaal verpest met Tall. Nou had ze niemand meer waar ze op kon rekenen.

De kater wist niet helemaal waarom de poes zo gespannen geweest in het territorium, en oke, het was niet erg aardig geweest dat ze meteen de deputy wilde halen. Maar heel erg was het nou ook weer niet, de kater had het eerlijk gezegd wel gesnapt, de poes moest toch iets. Vandaar dat hij rustig haar geur volgde, en uiteindelijk met een sprong naast haar terecht kwam. "Hey," Mauwde hij, een beetje opgelaten maar verder wel vrolijk. Ze leek niet erg blij. "Gaat 'ie?"

Ze herkende zijn geur al vanaf een afstandje, maar bleef nog even stoïcijns voor haar uit kijken. 'Hey,' Langzaam draaide ze haar kop om en keek de apprentice toen pas aan. Hey." Het was duidelijk dat er iets met haar mis was. Zo bleek aan de manier waarop hij iets vroeg. Ze schudde even haar kop. "Ik heb wat problemen..." Ze staarde even voor zich uit. Zou ze het zeggen? Van Mary en Jeff? Zou ze het zeggen van Forest? Ze haalde haar schouders op. Wat kon het voor kwaad. Maar ze besloot om Forest's geheim nog even te bewaren. Waarom dan ook. "Mijn broer en zus, blijken rogues te zijn." Ze haalde even diep adem. "Forest en ik hebben ruzie gehad. Met hen." Dat was het. Nu wist hij het dat ze vrienden waren met rogues. Ze liet haar kop hangen alsof ze er spijt van had.

De poes begon rustig te vertellen, geen lang verhaal, en ook geen lastig verhaal. Voor haar misschien lastiger dan voor hem, hij had vooral problemen met het hele probleem te zien. Vandaar dat de kater stil bleef, en pas praatte toen het heel duidelijk werd dat ze niets meer ging zeggen. Zijn ogen stonden vragend. "Dus?" Klonk het, een beetje verward. "Ik bedoel, balen dat je ruzie hebt gehad met je broer, maar dat komt wel weer goed toch?" Vervolgde hij toen, soms konden katten zo lastig denken over dingen.

Het stak haar hard tegen wat hij net zei. Slender wiebelde even met haar oren. Enerzijds had hij wel gelijk, en wilde ze dat wel toegeven, maar dan was er haar andere kant die nogal kwaad was op hem vanwege dat. Het spijt me Tall dat ik toen zo reageerde. Maar daarom doet het niet minder pijn als jij ook zo tegen mij doet. Het is spijtig dat die twee familie van me zijn. Maar nu is m'n zoektocht naar m'n ouders tenminste ten einde. Dus ik heb weer meer tijd voor m'n echte vrienden." Ze gaf hem een duw tegen zijn schouder. Hopelijk begreep hij het en vergaf het haar.

"Het spijt me Tall dat ik toen zo reageerde. Maar daarom doet het niet minder pijn als jij ook zo tegen mij doet. Het is spijtig dat die twee familie van me zijn. Maar nu is m'n zoektocht naar m'n ouders tenminste ten einde. Dus ik heb weer meer tijd voor m'n echte vrienden." Hij snapte er helemaal niets van, maar knikte maar gewoon. Houd het simpel, en dan kwam het het snelste goed. Of je kon het probleem negeren, maar dat was meer Ace's aanpak. "Sure," Mauwde hij dus vrolijk. "Waar heb je zin in?"

Tevreden grijnsde ze waarbij ze haar schouders ophaalde. "Dunno. Wedstrijdje jagen dan maar." Met die extra apprenticetijd die hij had gekregen én het feit dat Innerghost hem nu trainde zou hij vast wel meer prooi als zij moeten kunnen vangen nu. Maar dat was nu haar minste zorg. "Binnen tien minuten hier weer terug. Klaar?" Ze wachtte nog even op zijn teken voordat ze er vandoor ging. Misschien ging ze hem deze keer wel weer laten winnen. Zoals ze vroeger zo vaak deed.

Hij luisterde naar haar voorstel, en een brede grijns verscheen op zijn gezicht. Dat deden ze vroeger ook altijd. "Binnen tien minuten hier weer terug. Klaar?" Hij grinnikte, "I was born ready," Pochte hij, en draaide zich met de rug naar de poes toe om zich schrap te zetten voor als ze het startsein gaf. Hij moest het inmiddels toch wel op eigen kracht kunnen? Zijn twinkelende ogen zochten nog even die van Slender, "Waag het niet me te laten winnen," Mauwde hij, bloedserieus, maar met een grote grijns.

'I was born ready,' Slender greens nog even en verdween toen uit zijn zicht. Haar oren spitsten zich om de geluiden op te vangen toen ze Tall nog net iets hoorde zeggen. 'Waag het niet me te laten winnen,' Ze draaide haar kop zijn kant uit en greens. "Ofcourse not!" Of een beetje kon geen kwaad, toch? Haar blik ging het gebied rond op zoek naar wat prooi toen één of andere pad over haar pad liep. Haar mondhoeken trokken zich op waarbij ze voorzichtig en geruisloos op het dier afsloop. Ze had zichzelf voorgehouden om niet zelf achter prooien te gaan zoeken. Daarmee zou Tall alsnog kunnen winnen. In een enkele klap had ze de pad neergehaald en gedood. Zo had ze tenminste al één prooi kunnen vangen. Genoeg om een Apprentice of Elder mee te voeden.

Het duurde niet lang of een beest kwam in zijn reukveld, ha! Die fout zou het beestje fataal worden, en ook nog eens op een fashion manier. De kater deed alsof het zijn final assesment was, en sloop dus zo stil als hij kon naar het beest toe en bleef net lang genoeg stil staan zodat het weer rustig verderging. Daarna sprong hij simpel en doodde het met een mooie beet in de nek. Tevreden was hij, maar nog niet blij genoeg.

Het leek wel alsof alle prooien zich schuil hielden voor haar. Na een tijdje had ze het maar opgegeven toen ze geen enkel dier meer tegen kwam. Ze had nog net genoeg tijd om een korte wandeling door het woud te maken voordat ze weer moest terug zijn. Met haar buitgemaakte prooi in haar bek klom ze simpelweg een boom in waarbij ze zich van tak tot tak verplaatste. Het gaf een gevoel van veiligheid als ze zich zo hoog bevond. Het zag er niet naar uit dat ze nog prooien zou vinden dus keerde ze maar weer terug naar de afgesproken plaats. Ze merkte dat ze er als eerste was. Goed genoeg dus voor Tall om haar te kunnen uitlachen met haar schamele vangst.

De kater was dan wel niet tevreden, maar wel moe en echt heel erg gemotiveerd eerlijk gezegd ook weer niet. Daarbij was het een stuk lastiger om iets te vangen in de winter dan in de zomer, maar dat was ook zo nu en dan gewoon een mooie smoes voor iemand die geen zin had om te jagen. Yep, hij dus. Vandaar dat het niet lang duurde of hij trippelde vermoeid de open plek op, en was verrast om de poes daar al te zien staan. "Hey," Mauwde hij, de verbazing ietwat doorklinkende in zijn stem. "Wat gevangen?"