Vervolg: How to save a life[Tallstar's dood]

Hollyfur zag de kater twijfelend binnen lopen. Stapvoor stap, maar wel steeds iets sneller. Ze wist hoe hij zich voelde op het hol van de Clanleader voor het eerst in te lopen. Zei zelf ook was ook zo toen ze er voor het eerst inging. Maar in de ogen van de kater te zien werd hij wat kalmer toen hij zich hat geplaatst tegenover haar. Haar groene ogen die meestel leken op het gras in de verte was nu dof, nog steeds. Ze zagen er meestal uit als het gras verderweg dat groener leek dan van dichtbij. Maar uiteindelijk was het allemaal hetzelfde. 'Zal ik maar van vooraf aan beginnen?' Hollyfur reageerde erop maar gaf geen antwoord, alleen maar een knikje. Ze wou graag alles weten wat Lionsoul wist. Wat haar ogen opvingen was een lachje op zijn gezicht. Hij zou vast wel iets in zijn gedachte grappig vinden. Dat ging haar niet veel aan, alleen hem. 'Nou... Ik was dus ik het kamp. Een beetje konijnen jagen. Maar steeds had ik een vreselijk rottig gevoel. Alsof er ites heel erg mis was. Maar ik dacht dus dat dat misschien een beetje aan de sfeer hing. Het was ook geen fantastisch weer. Maargoed, ik hoorde zelfs een soort 'iets' in mijn hoofd. Het leek te zeggen waar ik heen moest lopen. Ik dacht dat het onzin was, en maar een stomme verbeelding, maar ik deed wel wat het zei. Zo werd ik het RiverClan territory in gefluisterd. Daar werd ik best wantrouwend, en wilde weer weg gaan. Maar het 'iets' was zó sterk, ik moest gewoon mee. Toen was ik dus zo ver gekomen dat ik bij het ravijn/rivier kwam. Daar keek ik even rond. Tot mijn verbazing lag Tallstar daar. Volledig doorweekt aan de rand van de oever. Ik was er natuurlijk gelijk op af gesprongen. Toen heb ik hem vanaf de RiverClan hierheen gesleept.' Hollyfur kon het niet geloven. Dat Tallstar door water het leven heeft verloren. Het was wel bijan zeker dat hij is verdronken en niet is vermoord. Teminste, dat leek de beste gedachte voor haar. Ze zuchte. 'Waarschijnlijk hat niemand iets kunnen doen om het leven van hem te redden. Als Tallstar inderdaad, na mijn conclussie van het Ravijn is gevallen hat niemand het overleeft.' Miauwde ze. Haar stem klonk weer rustis, dat was ze ook een beetje. Ze hat het geaccepteerd. Ze ging rechtop zitten en bleef Lionsoul aankijken. 'En dat 'Iets' waar je het over hebt is je gevoel. Daar moet je altijd naar luisteren. Zelf al is het is zulke situaties als deze.' Miauwde ze. 'Het is bijna donker, ik ga maar naar buiten, de wacht houden over Tallstar.' Zonder iets te zeggen ging ze de Den uit. Ze wierp nog een blik naar Lionsoul. Die zij zat ze dankbaar was voor de infomatie van hem. Ze zag de rouwende katten om haar heem, dat maakte haar gevoel zwaar. Zij moest nu de katten leiden. Maar daar was ze wel klaar voor. Ze hoefde niet te zeggen dat de katten mee mochten waken over Tallstar. Zij wisten wel wat er ging gebeuren. Hollyfur ging naast Tallstar's levenlose lichaam liggen, het voelde ijskoud. Haar blik ging naar de lucht die zwart was. Ze zag de maan niet, en ook geen sterren. Maar één ster zat aan de lucht boven haar. Ze moest een beetje lachen. Ze herkende het gewoon. Die ster boven haar, ja, dat is Tallstar.

Degene die willen waken over het lichaam van Tallstar is wekom.^^

Na zijn bijna eindeloze verhaal zuchtte Hollyfur zachtjes. Ze keek hem aan met haar groene ogen. 'Waarschijnlijk hat niemand iets kunnen doen om het leven van hem te redden. Als Tallstar inderdaad, na mijn conclussie van het Ravijn is gevallen hat niemand het overleeft.' Miauwde ze rustig. Ze ging wat rechter op zitten, en bleef de kater aankijken. Ze erg rustig, ondanks de situatie. 'En dat 'Iets' waar je het over hebt is je gevoel. Daar moet je altijd naar luisteren. Zelf al is het is zulke situaties als deze.' De jonge kater knikte. Ze had gelijk. Als hij zoiets nog eens zou horen, zou hij het beveel meteen volgen. 'Het is bijna donker, ik ga maar naar buiten, de wacht houden over Tallstar.' Zonder nog iets verder te zeggen liep ze de Den uit, en wierp nog een blik op hem. Lionsoul kon aflezen dat het dankbaar bedoeld was. Snel maakte hij nog een kleine buiging naar zijn nieuwe leider. Hollyfur van de WindClan. Lionsoul keek even om zich heen. Snel daarna trippelde hij nog eens naar buiten. De sterren en de maan begonnen al zichtbaar te worden. Ook de Zilverpels kwam tevoorschijn. De kater liep rustig naar het midden van het kamp. Waar Tallstar nog lag. De katten rouwden nog steeds om hem, en bleven hem verdrietig aanstaren. Hollyfur liep tussen hen door, en ging naast het levelose lichaam van hun vorige leider liggen. Er waren een paar katten die 'nachts nog over hem bleven waken. Waaronder natuurlijk Hollyfur. Lionsoul vond het niet kunnen om nu zomaar te vertrekken. Om gewoon in zijn warme nestje te gaan liggen. Nee, niet nu nadat hij Tallstar helemaal had meegenomen naar de WindClan, en het hele verhaaluit zijn hoofd wist. Stap voor stap liep hij naar Tallstar toe. Hij ging naast Hollyfur liggen, en bekeek het ijskoude lichaam van zijn vorige leider. Lionsoul sloot zijn ogen, en fluisterde een paar woordjes: 'Rest in Peace...' Een klein traantje liet hij vallen. Eén maar. Hij had zijn leider zoals de meeste hier al zijn leven lang gekend. En nu was hij weg. Hup, zomaar. Om zijn verdriet te verbergen bekeek hij zijn sterrenhemel. Het was nu schitterend. Het was volop helder, en overal schenen sterren. Inclusief de Zilverpels. Eén ster daarvan straalde zó fel uit... Lionsoul keek vanuit zijn ooghoeken even naar de vos-kleurige poes. Ze glimlachte zachtjes naar de hemel. De jonge kater volgde haar blik omhoog. Het rustte nu net als de zijne op de felle ster. Dat, was Tallstar.

[Awhh, zo ontroerend dit topic! xP]

Hollyfur werd langzaam wakker door de ochtendzon die op haar voorhoofd scheen. Ze opende haar ogen, niemand was nog wakker, toch wist ze wel dat ze niet in diepe slaap waren. De meeste dan, dat weet ze uit evaring. Het lichaam van Tallstar was nog kouder geworden en zijn spieren waren niet gespannen maar hard. Er was een beetje bloed uit zijn mond gekomen. Hoe? Dat wist ze niet, vast vanacht gebeurt. De Somali zuchte diep en stond moeilijk op, blijkbaar waren haar spieren stijf van het liggen. Langzaam ging ze naar de Rots en klom erop. Na een paar kleine sprongetjes lande ze bovenop de top waar Tallstar altijd opstond. Dit was de eerste keer dat ze hier stond. De poes ging rustig zitten en keek even naar haar poten. Opeens viel hara iets op. Een witte haar zat onder haar poot. Het uiteinde van de punt was zwart. Ze hield haar poot op waaraan de haar op hara kussentje bleef haken. De wind rukte op en blies de haar weg in de stroming. Met haar ogen volgde ze het totdat het verdween hoog in de lucht. Ze bleef staren naar de lucht totdat ze een kat naar buiten zag komen. Ze stond op, haar staart half in de lucht en opende haar mond vol scherpe tanden. 'Iedereen die oud genoeg is om hen eigen prooi te vangen zich verzamelen bij de Hoge Rots komen voor een Clan-Meeting!' Miauwde ze zo hard zodat alle katten die nog sliepen wakker zouden worden. Het klonk wel een beetje overdreven maar dat moest nou eemaal om de dove katten te bereiken. Ze zou binnenkort de nieuwe Deputy beslissen, maar dat moest wachten. Haar reden waarom ze vroeg in de ochtend iedereen heeft geroepen? Omdat ze zo snel en vroeg mogelijk naar De Hoogstenen moet gaan. Dat is het veiligst denkt ze. Want de Boeren laten de honden in de ochtend en de avond vrij. En dat komt uit met de tijd. In de ochtend is ze nog in de Territorium van Windclan. En in de avond zijn ze er al voorbij. Dat was het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat er veel meer onverwachte gevaren om de hoek loeren. Daarvoor moet ze oppassen. Haar groene ogen zagen dat de slaperige katten tevoorschijn kwamen. Vandaag zou ze de patrouille en de jacht opzetten. Dat moest ook gebeurt worden. Hollyfur zou ook even iemand waarin ze vertrouwen in heeft de leiding geven tijdens haar tocht. Maar dat zou niet gelijk betekenen dat diegene de Deputy is of word. Ook zal ze de Begravenis van Tallstar regelen. Zij zou er zelf niet bijzijn, zij moet de benodigdheden voor de reis bij elkaar schrapen. Nadat de meeste katten voor haar waren gekomen begon ze te spreken. 'vandaag ga ik en degene die ik heb aangewezen naar de Hoogstenen, Ik zal daar mijn negen levens ontvangen van Starclan en terugkeren. Maar eerst gaan we onze geliefde clanleader begraven. Crowfeather, Quietwing. Ik wil dat jullie het lichaam van Tallstar begraven. Tallstar, rest in peace in Starclan.' Ze zuchte even. ' Leopardstripe, Breezepaw, Skyclaw en Lionsoul. Ik wil jullie spreken na deze Meeting. Mintwhisker, ik wil dat jij de Patrouille en de jacht gaat organiseren. Maar ik wil dat je zorgt dat er genoeg Warriors overblijven in het Camp voor bescherming. Je weet maar nooit.' Ze knikte even als teken dat ze klaar was met spreken. De voskleurige poes sprong van de Rots af en gong eronder staan, wachtent op de katten die ze wilde spreken. Ze hoopte wel dat iedereen er mee eens was met haar beslissingen. Ze hoopte ook dat Tallstar rusitg in Starclan zou zijn en hara zou bijstaan in moeilijke tijden die altijd zouden komen en gaan.

Nog snorrend van de slaap opende Lionsoul zijn vermoeide ogen. Hij rekte zich uit en gaf een luide geeuw. Zachtjes sloot hij zijn ogen weer en dacht na over de gebeurtenis van gisteren. Het was nauwelijks te geloven wat voor een klap dat voor de Clan was. Tallstar was een groot leider met veel moed en kracht. Muisstil sloop hij uit zijn nest en ging buiten zitten. De vroege ochtendgloed vloeide een rood-achtige kleur op zijn al oranje vacht. Lionsoul stond op, en liep naar de plek waar zijn vorige leider nog lag. Dood. Dood als... Nee, hij moest hier niet aan denken. Niet nu tenminste. Uit de mondhoek van zijn voormalige leider was een straaltje bloed gelopen. Lionsoul keek op. De vos-kleurige poes stond op de hogesteen. Op de plek waar Tallstar vroeger altijd stond. Hun nieuwe leider, Hollystar. Nu nog Hollyfur. 'Iedereen die oud genoeg is om hen eigen prooi te vangen zich verzamelen bij de Hoge Rots komen voor een Clan-Meeting!' Galmde het erg luid over het kamp. De jonge kater stond op, en liep naar voren. Hij was nu waarschijnlijk de eerste. De meeste katten lagen nog te pitten, maar er verschenen al wat hoofdjes bij de Dens. Langzaam stroomde het vol. Zou ze nu de nieuwe Deputy kiezen? Of nog niet... De kater wachtte af. Het was nog erg vroeg in de morgen. Hollyfur zou straks wel naar de Hogestenen gaan om haar negen leven de ontvangen. Lionsoul gaapte kort. 'Vandaag ga ik en degene die ik heb aangewezen naar de Hoogstenen, Ik zal daar mijn negen levens ontvangen van StarClan en terugkeren. Maar eerst gaan we onze geliefde clanleader begraven. Crowfeather, Quietwing. Ik wil dat jullie het lichaam van Tallstar begraven. Tallstar, rest in peace in Starclan.' Haar stem klonk machtig. 'Leopardstripe, Breezepaw, Skyclaw en Lionsoul. Ik wil jullie spreken na deze Meeting. Mintwhisker, ik wil dat jij de Patrouille en de jacht gaat organiseren. Maar ik wil dat je zorgt dat er genoeg Warriors overblijven in het Camp voor bescherming. Je weet maar nooit.' Lionsoul knikte naar haar. Hollyfur sprong behendig van de rots af, en wachtte rustig op de katten die ze wou spreken. De jonge kater stond op, en liep naar haar toe. Ze ging voor haar zitten en boog eerbiedig. Wat zou ze te melden hebben tegen ons...? Dwaalde het door zijn hoofd.

[Lol, korte post vergeleken met de jouwe xD]

Mintwhisker opende haar ogen langzaam, het was een hectische dag geweest gisteren en ze kon het nog steeds niet geloven dat Tallstar dood was, maar ze wist dat het leven in de clan gewoon door moest gaan, want Tallstar zou niet willen dat de clan zwak zou zijn. Ze stond langzaam op en rekte haar lichaam even uit, vandaag zou Tallstar begraven worden en zou Hollyfur naar de hoogstenen gaan. Ze liep nog even richting het lichaam van Tallstar, het was nog steeds moeilijk te geloven dat de eens zo grote leider daar nu dood lag, het was gewoon onbegrijpelijk, maar iets in haar wist dat het waar was en dat er niks aan veranderd kon worden. Het leven was nou eenmaal niet altijd leuk en dat moest uitgerekend zij wel weten, maar dat was iets waar ze nu niet aan wilde denken. Ze keek naar de rots waar Tallstar altijd opstond, maar deze keer stond er geen Tallstar, het was Hollyfur die er deze keer stond, waarschijnlijk zou ze de clan zo bij elkaar roepen. "Iedereen die oud genoeg is om hen eigen prooi te vangen zich verzamelen bij de Hoge Rots komen voor een Clan-Meeting!" Hoorde ze Hollyfur roepen. Ze zocht een plek op tussen een aantal katten en richtte haar blik op Hollyfur, ze zou nu waarschijnlijk gaan vertellen wat er allemaal zou gebeuren en dat ze zou vertrekken naar de hoogstenen. "'vandaag ga ik en degene die ik heb aangewezen naar de Hoogstenen, Ik zal daar mijn negen levens ontvangen van Starclan en terugkeren. Maar eerst gaan we onze geliefde clanleader begraven. Crowfeather, Quietwing. Ik wil dat jullie het lichaam van Tallstar begraven. Tallstar, rest in peace in Starclan." Hoorde ze Hollyfur zeggen. Ze boog even haar hoofd voor Tallstar, maar richtte die toen weer op Hollyfur. "Leopardstripe, Breezepaw, Skyclaw en Lionsoul. Ik wil jullie spreken na deze Meeting. Mintwhisker, ik wil dat jij de Patrouille en de jacht gaat organiseren. Maar ik wil dat je zorgt dat er genoeg Warriors overblijven in het Camp voor bescherming. Je weet maar nooit." Ze boog haar hoofd naar Hollyfur, ze zou haar best doen om de patrouilles zo goed mogelijk in te delen en ook een aantal katten achterlaten om het kamp te beschermen. "Iedereen die in is voor een patrouille moet naar mij toekomen." Riep ze na de clanmeeting door het kamp, ze hoopte dat er een aantal katten waren die wel een patrouille wilden doen, maar er zouden er waarschijnlijk ook een aantal zijn die er helemaal geen zin in hadden.

[;P, ow, wat voel ik me nu zeurderig, maar Hollyfur, het is LeopardstriKe, niet Leopardstripe]

Het waken over Tallstar's lichaam was iets wat hij nu even niet aankon. Anderen zouden daar wel voor zorgen. Momenteel voelde hij zich gebroken en niet in staat iets nuttigs te doen. Leopardstrike had nauwelijks geslapen en zijn oogleden waren zwaar van de vermoeidheid die in hem pulseerde als iets levends en iets gevaarlijks. Hij mocht nu alleen niet opgeven, het was zwak als hij dat nu deed. Misschien geloofde hij dan niet meer in Starclan specifiek, daarboven moest iets groters zijn, iets wat op dit moment een geweldige leider weg had laten vallen. Hij moest Hollyfur accepteren als nieuwe leidster en dat zou hij doen ook, al zou het hem zeker wat moeite kosten. Zijn oren pikten nog net Hollyfur's stem op, die een Clan-meeting bijeen riep. Hij gehoorzaamde en liep naar de plaats toe waar de toekomstige leidster zich bevond. Ze vertelde dat ze naar de Hoogstenen zou gaan. Hij zou meegaan, als Medicine Cat was dat ook wel zo logisch. Hij zette zijn twijfels opzij; Tallstar had haar gekozen, ze zou het vast geweldig doen. Hij hoorde haar een gedag zeggen tegen Tallstar, waardoor zijn blik automatisch naar de kater toe gleed. Het was nog zo onwerkelijk.. Leopardstrike slikte even en keek weer op. Ze wilde hem en nog wat anderen spreken, waarschijnlijk over de reis naar Hoogstenen. Goed. Mintwhisker werd weggestuurd voor het organiseren van een patrouille en de witte poes vertrok. Leopardstrike bleef even zitten, voelde zich verslagen. Toen bracht hij zichzelf ertoe om naar Hollyfur te stappen en respectvol zijn kop naar haar te buigen. Ook knikte hij even naar Lionsoul, waarna de witte kater stil zat en zweeg.

Nog een paar sterren fonkelden aan de hemel, het was een prachtig gezicht! Misschien zou Tallstar daar al bij staan, langzaam aan verdwenen de fonkelende sterren en kwam er een vage oranje streep aan de horizon. Ieder moment zou Hollyfur wakker kunnen worden en vertrekken naar de Hoogstenen. Het was vast een grote eer om daar naar toe te mogen, maar helaas was Crowfeather niet uitgekozen. Met een hangende staart pakte hij een klein dun muisje op van de prooistapel en hapte naar het vlees. Het was koud en taai, maar hij moest wat energie binnen krijgen. Een paar geluiden boven hem trokken zijn aandacht, een paar stenen vielen neer van de rots en Hollyfurs rode vacht straalde in het dunne straaltje zonlicht. Weer sprak ze de Clan moedig toe en deelde de taken uit. Het leek nu wel alsof ze Debuty en Leader was, opeens hoorde hij zijn naam vallen en stond op. Hij had de eer gekregen om Tallstar te begraven! Trots straalde van hem af toen hij de Warriors den inliep en de naam riep van de kat die hem moest helpen. "Quietwind! Bwn je al wakker? We moeten nu gaan!" Riep hij, de donkere den gaf hem helaas geen antwoord en hij ging zitten. Ondertussen was de zon al op en scheen neer op het kamp, verschillende katten spraken zacht met elkaar. Nog steeds was de dood van Tallstar een grote schrik, zelfs Crowfeather kon het nog niet geloven! Hij schudde zijn kop en richtte zijn aandacht weer op zujn taak. Hij liep naar het beqegingsloze lichaam en liet zijn vacht er tegenaan gaan. Het was vreselijk koud, zo koud als de grond eronder, en een beetje bloed droop uit zijn mond. Het was een vreselijk aanzicht, maar Crowfeather wendde zijn blik er niet vanaf. Hij moest sterk zijn en hij moest het lichaam nu begraven. Een koude wind waaide door zijn vacht, zijn haren richtte naar de ingang van het kamp, alsof ze wilden dat hij het nu deed. Ik wacht eerst nog wel op Quietwind, ik kan dit toch niet alleen! Gromde hij weer in zichzelf, de wind stopte aprubt en alles was weer stil. "Quietwind!" Gromde hij nog een keer, weer geen antwoord. Met een slakende zucht ging hij zitten en sleepte de half opgegeten muis naar zich toe, het zou een lange dag worden. Dus hij had het erg hard nodig, het vlees was nu even koud als het lichaam naast hem. Crowfeather liet zijn kop rusten op het lichaam en dacht diep na. Wie zou er Debuty worden? Zou Hollyfur de Clan anders leiden? Gaat dit wel goed komen? Kunnen we het zonder Tallstar nog qel redden? Hierdoor voelde Crowfeather zich weer wat ongemakkelijker, het gevoel knaagde aan zijn maag. Straks worden we aangevallen omdat de andere Clans misschien denken dat we zwak zijn? Angstig begon hij zijn vacht schoon te likken van de restjes prooi, meteen kwam een golf van rustigheid over hem heen. Kon hij zijn probleem maar met iemand bespreken! Maar hij had niemand die speciaal voor hem was, niemand doe hem begreep. Misschien ooit, maar misschien zou hij eenzaam sterven. Verdrietig ging hij liggen en legde zijn kop op zijn poten, door slaap overmand sloot hij zijn ogen en alles werd zwart. Misschien vergat hij alles als hij wakker werd, maar misschien ook niet..

[Doe maar alsof ik er al eeuwen stond:P]

Skyleafs ogen werden wazig toen ze Tallstars lichaam, rusteloos en onbeweeglijk, daar zag liggen. Een zacht briesje ging langs haar snorharen. 'Starclan,' murmelde ze zachtjes, nog steeds naar Tallstar kijken. Maar lang kon ze niet kijken, het deed haar teveel verdriet haar trouwe en rechtvaardige leider daar zo te zien liggen.'Waarom toch,' jammerde Skyleaf en liet een traan vallen. Snel stapte ze met haar poot op de traan, zodat niemand het gezien had. Skyleaf was altijd al een opgewekte en vrolijke poes geweest, hier mocht ze niet onderdoen. Intussen stond heel het kamp rond Tallstar en gingen ze een voor een bij hem om een laatste keer vaarwel te zeggen. Weer voelde Skyleaf zich moe en zag ze wazig, ook haar poten wankelden, alsof ze haar kattenlijf niet konden dragen. Ze probeerde overeind te blijven staan maar het lukte gewoon niet. Op dat moment zakte ze ineen op de grond. Ze voelde de energie uit haar lichaam vloeien, en voor haar ogen werd alles zwart.

Hij zat ergens afgelegen van anderen katten, staarde met glazige ogen naar de rest. Hij kon Tallstar zijn levenloze gestalte niet meer zien omdat het werd verborgen achter vele rouwende katten. Maar vreemd genoeg kon hij er niet om rouwen, waarschijnlijk nog niet. Het leek allemaal zo onrealistisch. De voormalige clanleider had een paar dagen terug zelfs nog een ceremonie gegeven, een ceremonie die hem zo blij had gemaakt. Want hij had Risingvoice Warrior gemaakt wat betekende dat hij niet meer zo alleen was. En nu… Nu was hij weg. Of ja, van deze wereld. Hij was nu bij Starclan, die niet op deze wereld huisde, maar ergens anders. Het was allemaal zo onecht… Hij had er nooit aan gedacht hoe het zou zijn zonder Tallstar, totdat het ook daadwerkelijk was gebeurd. Hun leider was weg. Was hardhandig van zijn laatste leven ontdaan toen hij iemand anders probeerde te redden. Had hij zijn levens onderschat? Had hij gedacht dat hij nog een leven extra had, maar dat eigenlijk niet had? Nee. Tallstar was wijs genoeg om dat te weten. Was hij dan verblind door zijn loyaliteit aan de clan? Of was het simpelweg omdat hij de consequenties van zijn daad al had geaccepteerd? Had hij naar Starclan toe gewild, was hij moe van alles wat er gebeurde?... Quietwind schudde zijn hoofd. Dat kon toch niet?
Hij hapte één keer naar adem en vermande zich. Tallstar zou niet willen dat het laatste wat zijn clan deed rouwen zou zijn, om hem. Hij zou natuurlijk willen dat Hollyfur leidster zou worden, onder de naam Hollystar. Hij twijfelde er niet aan dat ze een slechte leidster zou zijn; Tallstar wist wat hij deed. Hij had de taak op zich gekregen om het lijk van Tallstar te begraven. Hij slikte. Ja, hij had een hol gevoel. Maar hij wist niet voor hoelang dat nog zou blijven, en hoelang het zou duren voordat hij daadwerkelijk in tranen zou uitbarsten. Want een echte kater die om niets huilde was hij niet echt, hij had wel emoties en toonde die ook.

Hij hoorde zijn naam, keek op. Zijn blik richtte zich op de Warriors den, Crowfeather stond daar. Hij fronste. Dacht de kater nou werkelijk dat hij lag te slapen in een situatie als deze? Hij had zelfs alles meegekregen. Wist ook dat hij samen met de zwarte kat Tallstar moest begraven. Zijn mondhoeken gingen naar achter, was overduidelijk niet blij dat hij het samen met hem moest doen. Hij stond op. Kom op Quietwind, doe het voor Tallstar. Dacht hij motiverend in zijn kop. Met lichte geruisloze passen liep hij naar Crowfeather toe om achter hem te blijven staan. ‘Je moet je niet zo laten verblinden door je tranen,’ miauwde hij zachtjes, niet beledigd bedoeld, gewoon een normale opmerking. Tot tegenoverstelling van zijn mede Warrior at hij niet. Hij zou niet eten totdat hij klaar was met Tallstar; deed dit puur uit respect. Als zijn vroegere leider het kon halen om naar de Moonstone te gaan zonder eten, zou hij het toch kunnen uithouden om niet te eten totdat zijn leider begraven was? Ja. Dus hij weigerde een hap door zijn keel te slikken, om nog maar te zwijgen over de verleiding krijgen om te eten. Hij liep richting het lichaam van Tallstar en zwaaide met zijn staart. Hij scheurde met zijn tong over de vacht van Tallstar, maar zei niets. Hij hoefde niets te zeggen. Want als Tallstar nu op hun neerkeek zou hij wel weten wat hij eigenlijk zou willen zeggen. Schreeuwen zelfs. Hij keek om zich heen, zoekend naar Crowfeather. ‘Moet ik hem op mijn rug dragen?’ bood hij aan, lichte sympathie in zijn stem. Maar alsnog was zijn uitdrukking emotieloos. Simpelweg door het feit dat hij niet wist hoe hij zich moest voelen op het moment.

{ Sorry dat ik de boel ophiel, had het een beetje druk.. }

De schaduwe die het kamp half bedenkte waren frisjes. Hollyfur zat onder de Rots in de schaduw die vele katten groot was. Haar maag knorde een beetje van de honger. maar ze besloot niks te pakken van de Prooienstapel. Er lag alleen nog maar een oude duif en twee bruingekleurde muizen waarvan je de bijtsporen nog zag. Gelukkig gingen er een paar katten jagen voor de clan. andere gingen net het kamp uit om de Grenslijnen te controleren. Andere katten zaten samen te tongen na het eten. Enkele katten keken nog naar het lijk van de ex-leider die spoedig begraven zou worden en zich volledig bij de Starclan zou toevoegen. Ookal dacht Hollyfur dat hij er al was en oude vrienden weer zou zien die voor hem al heen zijn gegaan. In gedachte verzonken keek ze naar niks. Haar oren draaide zich als schotols bij het horen van Leopardstrike. De ovskleurige poes draaide haar kop om naar de kater die zijn hoofd book als respect. Hollyfur knikte en wachte op de andere katten die ze hat operoepen. Ze zag dat Lionsoul haar wel hat gehoord, hij liep op haar af en boog eerbiedig zijn hoofd voor haar. Hollyfur deed hetzelfde als bij de Medisine Cat en knikte. Ze was blij dat Mintwisker naar haar luisterde. Ze had vertrouwe in haar. Ze moest niet te lang azele en richte haar blik op de twee katten die bij haar stonden. De Apprentice van leopardstrike was er nog niet, evemin als Skyclaw. Waas waren die twee. Ze doorzocht het camp af maar zag ze niet. Dat komt later dan wel. Ze keek naar de twee katten en begin. 'Ik wil graag dat jullie mee gaan met de tocht naar de Hoogstenen. Zoals jullie weten ga ik daar bij Moonstone slapen om mijn negen levens te ontvangen. Ik wil dat we snel op pad gaan zodat het camp niet te lang kwetsbaar is.' beaamde ze snel. 'Leopardstrike, wil je voor mij en de andere de nodige kruiden bij elkaar rapen? En Lionsoul, ik wil dat je mij vrijgezeld tijdens de tocht.' Ze wachte even op de reactie van de kater. 'Ik wil ook dat je voor me Skyclaw opzoekt en haar vertelt dat zei tijdelijk de baas is over het kamp terwijl ik er niet ben. Er is nog geen Deputy gekozen en als ik wegben moet er iemand zijn die het roer tijdelijk van me overneem.' Miauwde ze. Daarna zwaaide ze met haar staart als teken dat Lionsoul weg kon gaan. 'Ow en lionsoul.' Miauwde ze nog snel. 'Doe het snel, als de zon boven de bomen schijnt wil ik dat je terug bent met de kruiden voor jezelf. Ik wil zo snel mogelijk gaan.' Siste ze. Daarna draaide ze zich om naar de midicine Den om de kruiden voor de tocht te pakken. Ze hoopte ook dat Breezepaw er ook bij was.

Geduldig wachtte de katten totdat iedereen er was. Misten er nog een paar. Skyclaw en de apprentice van Leopardstrike. Lionsoul zette even zijn nagels in de grond. Waar bleven ze toch?? Hollyfur moest echt zo weg naar de hogestenen. De zon was nu hoog aan de hemel, maar daar Zou straks nog wel verandering in komen. De bleek oranje kater keek even om zich heen. Skyclaw was nog nergens te zien. Evenmin als de Medicine cat Apprentice. De schaduw overvloeide het groepje katten. Het voelde lekker koel op deze dag. Het was dan ook een hete zomerdag. Was Tallstar daarom misschien in het RiverClan territory? Omdat het daar zo lekker koel was, en het vol zat met rivieren? Loonslip wist het niet. En hoogstwaarschijnlijk zou hij daar ook nooit achterkomen... 'Ik wil graag dat jullie meegaan met de tocht van de Hoogstenen. Zoals jullie weten ga ik daar bij de Moonstone slapen om mijn negen levens te ontvangen. Ik wil dat we snel op pad gaan zodat het kamp niet lang kwetsbaar is. Beaamde Hollyfur snel. De opwinding stroomde door Lionsoul's aderen heen. Hij boog zijn kop naar haar. De jonge kater voelde zich vereerd dat hij mee mocht. 'Leopardstrike, wil je voor mij en de anderen de nodige kruiden bij elkaar rapen? En Lionsoul, ik wil dat jij mij vergezeld tijdens de tocht.' Sprak de poes. Lionsoul gaf een knikje. 'dat doe ik graag,' antwoorde hij. 'Ik wil ook dat je voor mij Skyclaw opzoekt, en haar verteld dat ze tijdelijk de baas over het kamp is als ik er niet ben. De rossige kater gaf een sprankeltje in zijn ogen als een soort bevestiging. 'Ook dat zal ik doen,' antwoorde hij tegen haar. 'Ow, en Lionsoul, als de zon boven de bomen schijnt wil ik dat je terug bent met de kruiden voor jezelf.' Hij gaf nog een laatste knikje, en spurtte weg. Lionsoul rende over het kamp. Zijn gifgroene ogen zochten naar een teken van Skyclaw. Ze was hier net nog, dus ze kon niet ver weg zijn. De jonge kater hield zijn ogen strak gericht. Ergens tussen de katten door zag hij haar zilveren vacht. Lionsoul sprong op haar af. 'Skyclaw, ik moest van Hollyfur zeggen dat wij nu gingen. Jij werd aangewezen om voor eneventjes op het kamp te passen,' Sprak hij haastig. Snel gaf hij een knikje naar haar, en spurtte weer weg. Nu moest hij zijn kruiden ophalen... Een aantal minuten later liep Lionsoul naar hun toekomstige leider. 'Hollyfur,' Begroette hij. De kater ging naast haar zitten, en wachtte op de rest. Hij liet het kleine bundeltje voor zijn poten vallen, en at het langzaam kauwend op. Met een vies gezicht slikte hij de laatste kruid op. Bah, wat was dat vies...

Windflame had alles van een zeer grote afstand bekeken en toen het tijd was om voor de laatste maal samen te tongen met haar overleden leider stapte ze naar voren en likte over zijn oor. '' je bent een geweldige leider geweest,het was een eer om je te kennen'' murmelde ze zacht en liep toen langzaam weer weg om in de schaduw te gaan zitten en haar vacht te wassen. Vanuit de schaduw had ze toegekeken hoe alles al geregeld werd voor de tocht naar de Moonstone zodat Hollyfur de leider kon worden van de clan. Met lange sreken waste ze de vacht op haar schouder en kijk naar de lucht op zoek naar wat rust. Zodra ze klaar was liep ze weg om maar te gaan jagen voor de clan, want dat hadden ze waarschijnlijk wel nodig. Met zware stappen liep ze het kamp uit en liep de heide op. Verdriet lag nog steeds in haar hart en ze kon haar gedachten er maar moeilijk bijhouden, zelfs wanneer ze op een konijntje afsloop was het moeilijk.

Leopardstrike bleef staan terwijl Hollyfur wat opdrachten uitdeelde en het kamp goed organiseerde, zoals een toekomstige leidster betaamde. Toch miste hij de zwaardere stem van Tallstar, de aanwezigheid die hij zich kon herinneren.. Leopardstrike keek even op. Waar bleef Breezepaw? En Skyclaw? Hollyfur kon wel zonder hen vertrekken, maar dat deed ze vast liever niet. De schaduwen vielen over de katten en omarmden hen, zodat het ondanks de hitte toch nog koel was. Hij hoopte dat het snel minder warm zou worden, omdat een reis naar de Moonstone toch niet zo.. lekker was, in de moordende hitte. Vooral omdat ze niet echt mochten eten terwijl ze naar de Moonstone gingen. Hollyfur zou die regels ongetwijfeld in stand willen houden en daar kon hij ook begrip voor opbrengen. Hopelijk kwamen de anderen snel.. Hollyfur noemde zijn naam en vroeg hem kruiden te halen voor haar en de rest van de katten. 'Natuurlijk,' antwoordde Leopardstrike, waarna hij zich omdraaide en richting de Medicine Cat's Den liep. Ze hadden niet zoveel nodig, maar hij zou ook wat meenemen voor het geval dat. Je wist nooit wat er gebeurde op de lange reis naar Moonstone. Hij liep met Hollyfur mee naar zijn Den en verzamelde daar wat kruiden. Hij raadde haar er ook nog een paar aan, maar wist niet of ze die mee wilde nemen. Kijk, dat moest ze zelf weten. Zodra hij alles had liep hij weer naar buiten, waar Lionsoul ook was. Leopardstrike kauwde zijn kruiden weg en lette niet op de smaak, die had hij weten te negeren. Daarna keek hij weer op naar Lionsoul en Hollyfur. Spoedig zouden ze waarschijnlijk vertrekken, naar een belangrijk punt in de geschiedenis, een vreugdevolle gebeurtenis temidden van verdriet.

Appletree zat onderaan bij het Rots. Ze keek met verwondering naar Hollyfur. Ze moest de clan rustig houden dat lukte niet maar je zag aan Haar dat ze het makkelijk kon redden. Appletree ging na iedereen pas naar haar oude leider. zuchtte diep."Ik weet zeker Tallstar iedereen gaat je missen."ze geeft een likje over zijn pels en een kopje en loopt met 1 traan weg naar haar den.