Time to go hunting (Heartbroken)

In een snel ritme verplaatsten Serenemind's poten zich, steeds sneller totdat hij rende. De wind door zijn haren gaf een heerlijk gevoel, en de koele lucht die in zijn gezicht blies maakte hem wakker. Hij sprong in een boom en stapte op een tak, zodat hij uitzicht had over het territorium. Zijn intimiderende blauwe ogen keken in het rond, op zoek naar een goede plek om te jagen. Normaal zou hij voor het moerassige gedeelte gaan, omdat hij dat deel even goed kende als zijn pootkussen, maar daar was al een jachtpatrouilles heen gestuurd. Veel andere keuze had hij niet dan naar de stortplaats te gaan. De beige kater sprong moeiteloos de boom uit, en liep stilletjes verder. Misschien waren er nog wat raven om op te jagen

Hij had zijn rode poten weggesleept van het kamp om zijn gewoonlijke taken weer op zich te nemen. Hij had de verdeling van de patrouilles half vermeden omdat hij niet weer richting een van de grenzen wilde. Eigenlijk wilde hij niet eens meer jagen, hij wilde voor eens ergens zitten en zijn gedachtes proberen op een lijn te zetten. Zelfs al wist hij nu al dat zoiets niet ging lukken. Zijn amberen ogen waren nog altijd even dof als het moment dat hij als kitten was teruggebracht in het kamp. Zijn gehele wil om de beste te worden was vertrapt door maar een ding. Alleen moest hij nu naar een plek waarvan hij dacht dan anderen hem niet zouden vinden of waar ten minste niet veel zouden komen. De kraaienplaats was dan wel niet echt de prettigste plek om te zijn maar het was er wel altijd een heel stuk rustiger.
Op een stille plek ging hij zitten en staarde voor zich uit, eindelijk even de rust vindend om na te denken over zijn leven. Maar nog altijd wist hij niet wat hij er mee wilde gaan doen. Zijn staart krulde over zijn voeten en met elke ademhaling kon je zijn ribben zien bewegen onder zijn verwaarloosde vacht.

Serene zette zich af en vloog kort erna door de lucht, zo op het hek wat om de kraaienplaats heen stond. Zijn grote, wijd opengesperde ogen keken de stortplaats rond. Ratten waren er in overvloed, maar als kitten werd het er goed in gehamerd dat je nooit, maar dan ook nooit deze ratten mocht vangen en voeden aan de clan. Het was gewoon vergiftiging. Hij trok walgend zijn neus op, proberend de stank van onder andere rotte eieren en wat nog meer te negeren.
Hij tilde zijn staart een beetje op en verplaatste zijn gewicht naar voren, en begon daarna in een rustig tempo over het ijzer te lopen. Haast had hij toch niet, de dag was net begonnen en hij had de rest ervan nog om zijn vangst voor de clan binnen te halen. Een kraai zat in de verte aan iets wat hoogstwaarschijnlijk bedorven was te pikken, het zag eruit als iets doods. De beige kater sprong behendig het hek af en sloop rustig op de vogel af, zakkend door zijn voorpoten. Voordat de vogel het doorhad, was hij naar voren geschoten en had zijn klauwen in een vleugel geslagen. Zijn tanden boorden in de nek en een kleine 'krak' gaf aan dat het leven van het zwarte dier voorbij was.
Hij kwam weer overeind en begon onhandig de vogel mee te slepen naar de zijkant. Hij wilde hier weg, hij begon al spijt te krijgen. Toch, een silhouet trok zijn aandacht. Een kat, moest wel zijn clan zijn. Voorzichtig benaderde hij zijn soortgenoot en zuchtte opgelucht toen hij zag dat het Heartbroken was. Hij scande de andere kater even snel. Het nam niet veel speurwerk om te zien dat deze kater zichzelf goed verwaarloosd had. Hij liet zijn vangst vallen en liep op de tabby af. "Heartbroken? Gaat het?" vroeg hij een tikkeltje onzeker.

Waarschijnlijk had Shrewstar gedacht dat Innerghost een goede invloed op hem zou hebben gehad omdat ze wat minder zachtaardig was dan de rest. Maar Zelfs voor haar was hij bang geweest, nog altijd was hij dat. De enige voor wie hij echt niet bang was was Ashdrizzle, maar die had hij ook al een tijd weer niet gesproken. Hij zuchtte langzaam, compleet zijn omgeving vergetend en terugdenkend aan de wat betere tijden die hij had gekend. Niet dat het heel lang was geweest want hij was verdwenen toen hij pas drie manen oud was geweest. Hij was altijd te goedgelovig geweest daarvoor maar daarna had hij geleerd om niemand meer te vertrouwen.
En plotse stem deed hem opschrikken uit zijn gedachtes en bijna verwilderd staarde hij even naar de spreker. Hij was opgesprongen en wat er van zijn vacht kon meewerken stond letterlijk omhoog. Pas zodra hij besefte dat het een van zijn clangenoten was kalmeerde hij iets en liet zijn vacht weer plat zakken op zijn magere lijfje. De jonge rood gestreepte kater wendde zijn kop af. ''Het gaat prima.'' Antwoordde hij bijna kortaf. Waarom werden zijn plannen altijd zo omver geschopt door anderen? ''Door wie ben je gestuurd?'' Vroeg hij, toch proberend het wantrouwen in zijn stem te onderdrukken. Nee eigenlijk vertrouwde hij echt niemand in zijn clan.

Toen Heartbroken verschrikt opsprong door het plotse geluid van zijn stem, deed Serenemimd automatisch een stap achteruit. Deels om te laten zien dat hij geen kwaad in de zin had, maar zelf ook een beetje verschrikt door de onverwachte beweging. Pas toen hij zag dat Heartbroken kalmeerde, snoof hij zijn ingehouden adem uit en plaatste zijn poot weer naar voren. ''Het gaat prima.'' antwoordde de oranje kater snel. "Nou sorry hoor" mompelde Serenemind terug, starend zijn zijn poot. Hij bewoog zijn tenen ongemakkelijk een beetje heen en weer.
''Door wie ben je gestuurd?'' vroeg Heart opeens, wat Serenemind deed opkijken. Hij bracht een haast domme 'uhm' uit zijn bek. Tja, door wie was hij eigenlijk gestuurd? Zo lang was hij nog niet een Warrior, als hij alleen buiten het kamp was werd hij eruit gestuurd door zijn mentor, wiens naam hij bijna had genoemd. Hij was gewoon zelf gekomen... Ja. "Niemand hoeft mij te sturen om mij voor de Clan te laten werken, hoor" antwoordde hij droogjes. "Ik ben hier gekomen om op vogels te jagen, en eerlijk gezegd ook zodat niemand zou tegenkomen. Niet dat ik het erg vind dat je hier bent" voegde hij er vleugjes aan toe. Zijn staart zwiepte in de richting van de kraai om te laten zien dat hij hier inderdaad aan het jagen was. "Maar hetzelfde kan ik aan jou vragen, Heartbroken" De naam rolde langzaam van zijn tong af. Heartbroken. Het was zo'n depressieve naam... Zijn naam stond voor hoe kalm hij kon blijven in chaotische situaties en rust wist te behouden, een naam die hij droeg met eer. Maar Heartbroken leek hem helemaal niet een naam om trots op te zijn. Maar heel eerlijk gezegd paste het wel... De kater zag er onverzorgd uit, en leek zeer schichtig te zijn. Hij hield zijn hoofd schuin, nieuwsgierig.

No, don't
Leave me to die here,
Help me survive here.
Alone, don't remember, remember.

De andere kater stapte zelf achteruit, blijkbaar geschrokken van zijn reactie. Maar wat kon je verwachten van de rode kater, hij wilde daarom ook nooit met anderen mee tenzij het hem opgedragen werd. De reactie van de kater deed hem wegkijken en hij zuchtte. Was het nu zo moeilijk om alleen te kunnen zijn hier? Zijn amberen ogen staarde recht in de blauwe van de jongere kater voor hij zijn kop schudde. Hij was dus niet gestuurd om hem te halen en dat was al een opluchting. ''Je begreep mijn vraag niet maar ik heb mijn antwoord al.'' Zei hij, zijn stem zacht zoals altijd maar die ene laatste zin had de rode kater in lichte onzekerheid gebracht. Waarom zou er iemand blij kunnen zijn met zijn aanwezigheid, dat was nooit iemand geweest. Hij was nooit anders dan uitschot behandeld. Maar de woorden van de kater deden hem zijn kop opnieuw wegdraaien. ''Ik ben door niemand gestuurd en was niet van plan iets te doen.'' Antwoordde de kater afwezig en probeerde de ogen van de kater weg te denken terwijl zijn klitterige staart heen en weer schoot over de grond. ''Vanwaar de interesse?'' Snoof hij bijna. Zijn sociale vaardigheden waren bijna nul maar het interesseerde hem niet. Hij wilde niet met anderen praten, ze hoefde niet meer te weten wat er in hem omging na al die manen. Natuurlijk had hij zijn nachtmerries maar dat leek niemand te interesseren en dat vond de rode kater prima. Het was zijn probleem en hij had al zijn manier om te kunnen omgaan met zijn verleden en toch nuttig te blijven voor de Clan.

Heartbroken keek weg na zijn opmerking, waardoor het oogcontact tussen hen werd verbroken. Niet dat dat Serenemind iets uitmaakte. Na een reactie die vrij kortaf was mocht hij best iets terug zeggen. Ergens voelde hij nog steeds medelijden, maar ook was hij licht gepikeerd door de vage reacties van de oranje met witte kater. ''Je begreep mijn vraag niet maar ik heb mijn antwoord al.'' Zijn stem was vrij zacht, maar het was duidelijk wat hij bedoelde. De beige kater rees een wenkbrauw naar hem op. Deze kat een probleem, zelfs een blinde kitten kon dat zien. Serenemind besloot zijn tijd te nemen en plaatste zijn achterwerk op de grond die langzaam warmer werd door de zon. Hij sloeg zijn staart keurig over zijn pootjes heen. Op een grote afstand kon je zeggen dat deze twee spiegelbeelden was. Serenemind was verzorgd en gemanierd. Heartbroken... Het omgekeerde. "Ik ben door niemand gestuurd en was niet van plan iets te doen" was het antwoord. "Dus in de tijd dat we de prooistapel moeten aanvullen besluit jij niks te doen? Ik houd je niet tegen, maar het is niet mijn probleem als Shrewstar erover begint" miauwde hij droogjes terug. ''Vanwaar de interesse?''. Pssht. Rude. Maar opnieuw kon hij met een zogenaamd slim antwoord terugkomen. "Opnieuw: hetzelfde kan ik aan jou vragen" miauwde hij kalmpjes, en hij begon zijn bebloede poot schoon te likken. Stomme kraaien.

No, don't
Leave me to die here,
Help me survive here.
Alone, don't remember, remember.

Hij wist niet wat de kater van hem wilde maar zoals alle manen eerder hield hij niet van gezelschap. Waar hij als kitten van hield maakte hem nu alleen maar ongemakkelijk en zenuwachtig. Het puntje van zijn staart tikte tegen de grond terwijl hij toch in zijn gedachtes wegdroomde weer. Zolang het stil was kon hij het wel accepteren dat er een ander bij was maar iedereen die nooit met hem had omgegaan of hem vaker had gezien stelde vragen terwijl hij wist dat het hen niks boeide. De opmerking van de kater deed hem weer opkijken voor hij de kater aanstaarde. ''Denk wat je wil denken, ik heb al genoeg gedaan.'' Was zijn zachte maar toch bijtende antwoord. Alsof hij nooit wat deed, hij was degene die gehele dagen spendeerde met jagen zodat hij niks anders hoefde te doen. Maar was zelfs een dag rust hem niet gegund in zijn leven? Als iemand nog wat aan hem wilde hebben had hij toch echt meer rust nodig dan wat hij nu kreeg. ''Shrewstar heeft geen commentaar op mij omdat ik genoeg doe, maar als denkt groots te willen zijn ga je gang. Ga maar naar haar toe en zeg dat ik niks doe, het interesseert me toch niet zoveel.'' Zijn stem ging langzaam door maar het waren al meer woorden dan dat hij meestal tegen anderen sprak. Toch was de toon uit zijn stem verdwenen en er was geen emotie meer in te horen, als hij langer zo doorging zou hij niks anders zijn dan aan angstig hoopje vel dat alle andere emotiess behalve angst en alles wat daarom heen lag verdrukt had. Zodra hij hetzelfde antwoord kreeg haalde hij zijn schouders op. ''Motief.'' Was zijn simpele antwoord. Eigenlijk wilde hij nu gewoon vertrekken en ergens anders weer gaan zitten. hij begreep al niet eens waarom de kater naar hem toe was gekomen, elk ander vermeed hem ten alle tijden.

Onderwerp: Re: Time to go hunting (Heartbroken)