Come to check on me? [& Futuresong]

Als een klein bolletje lag het grijze katertje nog half te slapen in de den waar hij nu al een flinke tijd had gespendeerd. De wonden waren verzorgd en begonnen zelfs al iets te genezen. Maar hij was ver van genezen. De laatste dagen had hij moeten strijden om te blijven leven. Zijn keuzes hadden zijn nu volledig negatief beïnvloed. Pas nu besefte hij dat hij eerder had moeten komen dan had hij gewoon verder kunnen gaan in plaats van nu liggen en niks kunnen doen. hij was nog altijd klein en magerder geworden dan ooit. Maar zelfs in de korte tijden dat hij wakker was geweest had hij gemerkt dan zijn moeder niet een keer bij hem was komen kijken. Gaf ze dan echt helemaal niks meer om hem, had zij nu eindelijk in gezien wat voor een waardeloze zoon hij was.
Zodra het katertje zijn amberen ogen open wist te doen staarde hij naar de leegde voor zich. Het was stil en voor zover hij kon horen waren zowel Nightstream als Honeypaw niet aanwezig in de den. Zou het hun eigenlijk veel uitmaken of hij het overleefde of niet, hij was ten slotte een van de zwakste van de Clan. Zijn ogen zakte weer half dicht maar het enige wat hij rook was de geur van kruiden gezien zijn maaltijd van gisteren verdwenen was weer. Hij had er een halve hap van kunnen nemen voor hij geen eetlust meer had. Slikkend zakte de oren van het katertje op zijn kop, waarom was alles wat hij wilde doen zo fout gegaan en waarom had Warpaw hem als enige gezien en meegenomen? De wond op zijn staart deed ook nog pijn maar alle pijn liet hem weten dat hij nog leefde. Met een afwezige blik in zijn ogen bleef hij liggen staren, geen woord sprekend.

Met een forse pas liep ze door de Medicine cat den. Ze had gehoord wat zbattlepaw dit keer weer eens voor elkaar had gekregen, en het klonk niet bepaald smakelijk om het zo maar te zeggen. Toen de geur van Battlepaw sterker werd, wat erg moeilijk was gezien die geur van kruiden echt niet te harden was. Met een glimlachje liep ze naar hem toe toen ze hem eindelijk zag, hij zag er nog kleiner uit dan voorheen. "Hey sukkeltje," Sprak ze zachtjes.

Zijn gedachtes waren weer weggedreven met zijn hart verder in zijn poten zinkend. Als zijn nestgenoten waren warriors en hier lag hij als waardeloze apprentice. Hij vond het oneerlijk Hij had wellicht nog harder gewerkt dan menig van hen. En toch nu Mousefur zich bij de elders had gevoegd zou hij zodra hij beter was een nieuwe mentor krijgen. Eigenlijk was hij veel te nerveus voor wie zijn mentor zou worden. Zijn gedachtes werden onderbroken door een stem. Bijna geschrokken keek hij op voor hij zijn oudere zus herkende, een warrior nu. Ze had hem dan wel een sukkeltje genoemd maar zij was de enige van wie hij zeker wist dat ze het niet slecht bedoelde. ''Futuresong,'' Zijn stem was schor van al het hoesten wat hij nog altijd deed. Zijn ogen zakte iets dicht terwijl hij zelf toch weer hoestte. ''Wat doe je hier, straks word jij ziek.'' Mompelde hij zwakjes.

Ze keek wat bezorgd om zijn gehoest, het klonk niet al te best. Future glimlachte op zijn woorden, zou haar het boeien, ze was nu al zo lang kerngezond, een beetje ziekte zou ze niet dood aan gaan toch? "Dat boeit me niet Battle, ik wou gewoon weten of het wat beter gaat. Maar het klinkt niet echt goed..." Ze fronste naar haar kleine broertje, ze had zo weinig met hem gedaan in haar leven en toch was haar bezorgdheid best hoog. Waarschijnlijk hield je gewoon van je familieleden of had je gewoon geen hart, of, nee, de wereld was verwarrend.

Hij keek haar niet aan, hij wilde niet weten wat voor een blik ze in haar ogen droeg terwijl ze naar hem keek. Die zwakke Battlepaw die als enigste geen warrior was geworden omdat hij te waardeloos was om wat mee te doen. Het antwoord dat hij kreeg deed zijn oor haar kant op draaien voor hij kuchte. ''Wat maakt dat uit, ben toch niet zoveel waard in de ogen van anderen.'' Mompelde hij zacht en staarde voor zich uit terwijl hij langzaam zijn magere schouders ophaalde. ''En al klonk het wel goed, ben toch al de schaamte van de familie.'' Fluisterde hij, bijna zonder emoties. Het waren feiten die hij in zijn hoofd had geaccepteerd en de enige die de laatste tijd iets van interesse had getoond in omgang met hem was Ghostpaw geweest. Hij had zijn woorden nooit zo met haar gedeeld en had de meeste antwoorden zo gegeven dat hij niks verried. En al deed hij het wel had ze zich er niks van aan getrokken.

De woorden die uit haar broertje zijn mond kwamen deden haar schrikken, wat? Kwam dit doordat hij gewoon wat zwakker was dan de anderen? "Hou op." Zei ze kortaf, bijna wou ze gaan huilen maar ze besefte dat ze het dan alleen maar erger zou maken. "Je bent niet de schaamte van de familie Battle... En je bent véél waard in mijn ogen. Ik weet niet wat ik zou moeten zonder jou. Kijk jou nou, je vecht voor je leven, altijd." Ze gaf hem een likje over zijn kop, niet boeiend wat voor ziektes het haar kon geven of doen. "Denk alsjeblieft niet zo..." Haar stem brak, niet echt wetend wat ze moest zeggen. "Ik hou van je. Heel veel. En misschien lijkt het niet altijd zo, maar je bent mijn broertje..."

Hij schrok even van de toon waarop zijn zus tegen hem sprak. Natuurlijk was hij wel gewend dat anderen kortaf tegen hem waren maar van haar kwam het wat groffer aan dan van de anderen. Maar haar woorden lieten zijn oren plat op zijn kopje zakken en hij snoof. ''Dan ben je de enige die dat denkt.'' Antwoordde hij om vervolgens weer in een hoestbui te vallen. Maar haar woorden deden alleen maar frustratie bij hem omhoog brengen. hij tilde zijn kop op met een uitdagende blik in zijn dof amberen ogen. ''En waarom dan niet? In alle tijd dat ik als apprentice rondloop heeft het niemand geïnteresseerd wat er met me was of hoe het ging. Zelfs mam heeft mij laten stikken!'' Siste hij bijna kwaad voor hij zijn kop liet vallen om op adem te komen. Waarom luisterde hij eigenlijk nog, elk ander had al gezien dat hij niks waard was. ''Doe geen moeite.'' Mompelde hij schor en staarde maar weer voor zich uit, haar niet meer aankijkend.

Elk klein woord deed pijn, waarom? Waarom móest hij zo denken en waarom heeft de clan hem überhaupt zo laten denken? "Ik ben niet de enige die dat denkt, Battle. En mam heeft je niet laten stikken. Van wat ik gehoord heb ligt ze ook hier ergens! Of is ze met haar eigenwijze hoofd weer weg, maar ze heeft pijn, ze heeft gevochten of weet ik veel!" Ze verhief haar stem, ze wou het niet maar ze kon niet anders. Woede en verdriet mixte zich op in haar lichaam, inhouden was haast onmogelijk op het moment.

Hij bleef strak voor zich uit staren zonder een woord te zeggen Maar zijn oren lagen plat op zijn kop bij het horen van haar woorden. ''Denk je dat het mij iets interesseert?'' Siste hij voor hij in een volgende hoestbui uitbarstte. Zijn kleine lichaam was helemaal op gespannen tot hij weer normaal kon ademen zodat hij naar adem kon happen. ''Want waar was ze dan toen ik haar wel nodig had? Nee toen was ik een zielig geval en zelfs nu kan het haar niks schelen wat er met mij gebeurt. Het enige waar zij ooit aan zal denken is zichzelf.'' Snauwde hij half. Nee hij kon geen sympathie meer opbrengen voor zijn moeder. ''Het verbaasd me dat het zo lang geduurd heeft voor ze besefte wat ik werkelijk waard was.'' Zijn stem was zo onderhand schor maar de woede was er niet in te missen. Maar als je heel goed luisterde kon je horen dat er achter de woede een pijn lag die hij nooit in woorden kon uitspreken.

"Battle..." Ze probeerde hem te onderbreken, maar kon het niet. Hij bleef doorpraten, waardoor elk woord iets meer pijn deed. "BATTLE. MAM IS WEL LANGS GEWEEST!" Wist ze eruit te schreeuwen toen hij eindelijk klaar was met zeuren. "Ze is langs geweest toen je sliep, maar wou je niet wakker maken. Dáárbij ben je altijd haar verdomde lievelingetje geweest! Het was altijd maar Battle, Battle, Battle. Waarom denk je dat ik haar nooit had gemogen? Ja, ik mag haar nu wel. Maar als kit had ik weet ik veel wou ik meer aandacht! En ik was jaloers. Jaloers op jou! Dus hou nou eens een keer op!"

De kleine kater liet zijn zus hem niet onderbreken, zijn woede had even een toontje te ver aangenomen en alles wat hij voor een lange tijd had opgekropt schoot er nu in een klap weer uit. Maar hij kon niks anders, hij had nooit iemand gehad om mee te kunnen praten, nooit iemand gehad om zijn verhaal bij kwijt te kunnen. Haar woorden deden hem inkrimpen maar hij geloofde haar niet. Hij had haar wel geroken als ze hier binnen was geweest, maar zelfs dat werd tegengesproken in zijn hoofd. Hij rook absoluut helemaal niks meer, maar dat ging hij niet toegeven tegenover zijn zus, nog meer zwakte maakte hem alleen maar een gemakkelijker doelwit. ''Dat beantwoord mijn vraag niet.'' Gromde hij, nog altijd ineengedoken. ''Waar was ze toen ik haar wel nodig had? En ik heb er nooit om gevraagd iemands lievelingetje te zijn maar gezien niemand hier een normale behandeling voor mij kan vinden.'' Snauwde hij als antwoord, eigenlijk niet helemaal meer wetend wat hij moest denken nu. Sleeping sprak Future haar woorden telkens tegen, maar hij was wel gewend helemaal als vuil behandeld te worden door zijn andere zussen.

Woede. Dat was het enige wat nu in haar opkroop, wist hij nou niet van ophouden?! "BATTLE. IK WEET DAT JE NIET DE STERKSTE BENT. IK WEET DAT JIJ OOK IEMAND NODIG HEBT. MAAR BEGRIJP JE HET NOU NIET? ANDERE. KATTEN. HEBBEN. SOMS. HETZELFDE. NODIG. ALS. JIJ!" Ze sprak in pauzes om het duidelijk te krijgen in de kleine zijn hoofd, maar deels ook om de reden om niet echt los te barsten. Als apprentice was ze daar de bom in, maar na manen training wist ze wel beter.

Zijn oren lagen nu echt plat op zijn kopje voor hij grauwde bij de woorden van zijn zus. Met alle kracht die hij had hees hij zich omhoog en staarde haar kwaad aan. ''Begrijp jij mij eigenlijk dan wel?'' Schreeuwde hij bijna. ''Het interesseert me niet, van mijn part krijgen jullie alles wat ik kreeg. Ik heb het niet gewid!'' Ging hij verder, trillend op zijn pootjes en zijn borst spreidde zich sneller uit gezien hij half naar adem moest happen. Maar hij weigerde zich nu te laten vallen, hij moest nu tonen dat hij niet betutteld hoefde te worden door iemand. ''Iedereen loopt altijd maar voor mijn poten als ik het niet nodig heb! Het enige wat ik wil is normaal kunnen trainen maar zelfs dat gaat niet eens!'' Siste hij en bleef zijn zus aanstaren. Hij wilde met zijn staart zwiepen maar wist dat als hij dat deed, hij zijn balans zou verliezen.

Zijn woorden deden haar oren plat zakken op haar hoofd, waarna ze hem met een frons aankeek. "Battle, ga liggen." Was alles wat ze antwoordde. Ze wou zich er niet uitpraten, maar zijn gezondheid ging op het moment even voor.

BC IM LAZY!

Er kwam geen antwoord van zijn zus maar hij bleef haar aanstaren. Waarom begreep niemand wat hij nu wel wilde? Alles wat hij wilde was zichzelf te kunnen bewijzen en een warrior worden. Maar zelfs dat werd gesloopt door alles en iedereen. Ergens twijfelde het jonge katertje of hij eigenlijk wel dromen kon hebben. Zodra hij iets van een antwoord keek trok hij zijn lip op. ''Waarom zou ik, dit is toch wat iedereen maar wil zien elke keer? Dat ik doorga tot ik er dood bij neerval.'' Siste hij zonder zijn blik af te wenden. Hij was nu gewoon woedend en dat was wat het jonge katertje op zijn poten hield. Zonder dat vuur was hij geheid allang ingestort, maar het was het enige waar hij zich aan kon vasthouden gezien de rest hem alleen maar kapot maakte.

"DAN GA JE TOCH LEKKER NIET LIGGEN BATTLE. DOE WAT JE ZELF WILT, MAAR WARRIOR WORDEN WORD JE OP DEZE MANIER NIET. DAARBIJ BEN IK ER KLAAR MEE, DOEI!!" In een ruk draaide ze zich om, haar staart zwiepte boos heen en weer. Wat dacht hij wel niet? Met grote, harde passen verliet ze de plek waar hij lag waarna ze haar stap weer normaal zette, ze wou immers niemand wakker maken...

Zijn oren vlogen plat op zijn kop en hij blies naar zijn zus. ''Wat zou jij daar ooit van weten! En wacht maar jij!'' Siste hij haar achterna voor hij zijn klauwen uitsloeg. ''Ik zal je laten zien wat ik wel en niet kan worden!'' Zijn stem had iets van kracht gekregen maar hij staarde zijn zus na voor hij opnieuw in een hoestbui viel en door zijn poten stortte. Hij vond het nog best goed van zichzelf dat hij zo stevig had kunnen staan. Niemand zag genoeg om te weten dat hij alleen maar verder wilde kunnen met zijn leven zonder het gezeur van anderen. Nooit had iemand hem als een normale apprentice kunnen behandelen. Vermoeid liet hij zijn kop weer plat op de grond vallen en staarde maar weer voor zich uit gezien hij toch niks anders te doen had en niemand hem naar buiten liet gaan. Hij had naar zijn gevoel veel te lang binnen gelegen en hij wilde weten wat er gebeurde in de Clan.

Onderwerp: Re: Come to check on me? [& Futuresong]