I can't sleep!! (Whitelion)

Hij stond op een hoge rots, hoger dan de outlook rock, en staarde naar het uitzicht. De wind waaide hard in zijn gezicht en liet zijn verschillend gekleurde ogen tranen. Om hem heen was water, veel water, wild water. Het spatte hoog op, maar de rots was hoger. Het ruisen van het water in de wind klonk als miljoenen mauwende katten, roepend om hulp. Alle stemmen kwamen samen tot één grote smeekbede, die keer op keer weer op de rots sloeg en stukje per beetje verbrokkelde hij. Steeds werd de rots smaller, en hij moest zich stevig vasthouden om niet te vallen. Maar de rots was glibberig van die enkele golf die tot boven raakte, en hij kreeg geen houvast. De grote witte kater verloor zijn evenwicht en viel achterover, de dichte watermassa in. Het gegil klonk harder in zijn ogen, en hij deed mee met de smeekbedes. Een jong stemmetje klonk dicht bij zijn oor. "Whitelion", riep de stem van een onschuldige kitten. Hij voelde hoe een zacht neusje in zijn zij porde en keek om zich heen voor de kitten. "Word wakker.."

Met een schok werd de grote kater wakker. Hij baadde in het zweet en hijgde verschrikkelijk. Nog steeds voelde hij een zacht neusje in zijn zij porren, en ietwat verdwaasd keek hij naar opzij. Daar zag hij het kleine, fragiele lijfje van zijn halfzusje. Proberend zich over zijn eigen droom te zetten likte hij zachtjes over haar kopje. Hij was helemaal van de wijs gebracht; de droom leek gewoon zo echt. "Wat is er, Ocean?", fluisterde hij zachtjes, niet willend om andere warriors wakker te maken. Ze hadden hun nachtrust nodig, en hij had al geluk dat hij niet gillend wakker geschoten was.

Hij luisterde half verdwaasd naar de monoloog van het kleintje, en ergens voelde hij zich schuldig dat ze door hem een nachtmerrie had. "Whitelion jij bent mijn oudere grote beschermende broer...familie..", piepte ze zacht. De grote kater keek neer op het kleintje, geraakt door haar woorden. Ze was nog jong, wist nog niet wat hij gedaan had, maar het verbaasde hem dat er nog katten waren die in staat waren om van hem te houden. Hij was een verschrikkelijke kat, dat wist hij zelf, maar hij kon het simpelweg niet helpen. Als hij kwaad was, dan viel dat allemaal weg. Alles wat hij voor zichzelf opgebouwd had, van medeleven, was gone with the wind. Dan was hij weer het monster dat hij was toen hij de katten vermoordde die Dinfur vermoord hadden, en elke keer als hij een lijk zag dacht hij daaraan terug. Elke. Keer. Weer. "Zeg alsjeblieft dat je niet boos bent.." Hij glimlachte zwakjes en gaf een likje over haar kopje. "Natuurlijk ben ik niet boos, zusje, wie kan er nou boos op jou zijn?"