I don't know why myself, but please?

~

I don't know why myself, but please? BX2HQyN

Ze liep gewoon op een normaal tempo, ook al had ze een half dooie kat achter zich aan. Ze moest blij zijn dat ze haar leven had gespaard, daarom mocht ze doorlopen ook. "Niet zo sloom graag." Die graag was eigenlijk sarcastisch, het was gewoon een bevel. Met haar neus de lucht in onderscheidde ze de geuren perfect om op een te focussen, die van Lítill. Toen de geur steeds dichterbij kwam vertrouwde ze ook op haar zicht en keek grondig heen en weer, tot ze eindelijk de vacht van de kat zag die ze zocht. Ze wou bijna haar pas versnellen maar deed het niet, ze moest nu echt even serieus zijn. "Hey," Sprak ze vriendelijk tegen haar 'leider.'

Haar kleine pootjes hielde de poes nauwelijks bij. Hoewel ze dit normaal kon volhouden was de pijn nu gewoon teveel aan het worden en de wonden die ze had bleven maar bloeden waardoor ze bijna een geheel spoor achter liet. De woorden van de poes deden haar half ineen krimpen waardoor ze half struikelde. Waar was ze zelf eigenlijk mee bezig, BloodClan was bloeddorstig en gevaarlijk en zij liep gewoon mee. De geur van bloed drong verder haar neus binnen terwijl haar ogen bijna angstig heen en weer schoten in de omgeving. Ze bevond zich nu letterlijk in het hol van de leeuw met geen weg uit als ze moest vluchten. Haar lot lag in de handen van zowel de poes als de kater tegen wie ze nu sprak. Half hijgend bleef ze staan en zakte bijna door haar poten. Wetend dat ze dat niet kon laten gebeuren zette ze haar kaken op elkaar en dwong zichzelf te blijven staan, haar groene ogen gericht hield op haar poten zonder een woord te spreken, vrezend dat elk woord dat ze sprak wellicht haar laatste kon zijn.

Lítill keek bijna non-stop naar de poes in de hoek. Wanneer werd ze nou eens beter? Lítill keek geërgerd op toen er twee poezen zíjn schuur betraden. Wat deden ze hier, zijn rang verstoten? "Hey," zei de donkerbruine poes. Lítill kwam uit de schaduw van de schuur en keek met vernauwde ogen naar de poes die als RiverClan rook. "Wat moet dat scharminkel hier." galmde zijn kille stem door de schuur. Nee, Lítill stond niet bekend als een lieverdje. Vooral zijn stem, die nooit vrolijk klonk. Altijd kil. Het maakte niet uit in welke omstandigheden hij hier zat. "Word de elite nu al overgenomen door alle ex-riverclankatten?" gromde hij tegen de poes. "We hebben er al 2, waarom zou ik dat scharminkel nog erbij moeten nemen." Miauwde de kleine kater. Lítill was dan klein, maar hij was snel, lenig en erg listig.

Ze glimlachte toen ze de kilheid van de kater hoorde, wat gezellig. Ze knikte op alles wat hij zij, hij had gelijk, maar iets vertelde haar dat ze dit moest toen. "Luister, Lítill, ik snap dat het allemaal niet meezit, en dat ik hier niet echt op het juiste moment mee kom, maar ik wil haar trainen. Trainen tot een Elite kat. En ik weet dat ik dat kan, en ik denk dat jij dat ook wel weet. Ik zweer het, zodra ik met haar klaar ben, zou je nooit kunnen weten dat ze ooit Riverclanner is geweest. Het word een monster dat beloof ik. En Oh! Wat onbeleefd. Dit is trouwens Lucretia, een slap scharminkel waarvan ik, Raza, een sterke Elite Warrior wil maken. Ze sprak met een glimlach, ze was er van overtuigd dat dit kon. Ze leunde wat naar voren tot haar mond voor zijn oor kwam, waarna ze begon te fluisteren. "Echt, als ik klaar met haar ben weet je niet hoe vol die prooistapel van jou gaat liggen."

De kater was niet zo groot maar de woorden kwamen hard aan. Ergens had hij gelijk, zoveel stelde zij niet voor maar ze zou iets moeten doen. Mocht hij haar echt niet willen dan zou ze hier ter plekke echt sterven. Haar oren zakte langzaam plat op haar kop zodra hij verder ging met spreken. Onbewust zette ze een halve stap achteruit. Ze wist dat een poes genaamd Lostvoice zich bij de elite had gevoegd, het was een van de dingen die ze had gehoord in het kamp. haar wonden brandde nog altijd vol van de pijn maar ze durfde zich niet te laten vallen, bang voor wat er dan zou gebeuren. Ze keek even kort naar de poes naast zich en slikte. Lítill, zo heette deze kater dus en naar wat ze vermoedde was hij de leider van iedereen. Zijn stem joeg haar de stuipen op het lijf maar de woorden van de bruine poes naast zich deden haar kop omhoog schieten in een mengeling van verbbazing en schrik. Nu wist ze ook de naam van de poes, Raza maar de naam die Raza haar eerder had gegeven was nu de naam waarmee Dovesong werd voorgesteld. Zou ze echt zo gemakkelijk haar naam op kunnen geven en leven onder de naam die de bruine poes haar had gegeven. Ze moest toegeven het klonk mooi en ook niet zo gevaarlijk als de meeste. Toen ze het eerder uitgesproken had, was de naam als honing over haar tong gerold. Wellicht zou ze in het volle zicht van iedereen het monster kunnen zijn waar de poes haar voor wilde trainen maar zodra niemand keek wilde ze een gewone kat zijn zonder angsten. Dat was genoeg voor haar. Langzaam hief de zwartwitte poes haar kop op en keek de kater aan, ze moest tonen dat ze dit kon.

Ooc: Dove is silent xD

"Luister, Lítill, ik snap dat het allemaal niet meezit, en dat ik hier niet echt op het juiste moment mee kom, maar ik wil haar trainen. Trainen tot een Elite kat. En ik weet dat ik dat kan, en ik denk dat jij dat ook wel weet. Ik zweer het, zodra ik met haar klaar ben, zou je nooit kunnen weten dat ze ooit Riverclanner is geweest. Het word een monster dat beloof ik. En Oh! Wat onbeleefd. Dit is trouwens Lucretia, een slap scharminkel waarvan ik, Raza, een sterke Elite Warrior wil maken." glimlachte de bruine poes. Wat was er zo grappig? Dit was serieus en zij stond daar stom te glimlachen. "Echt, als ik klaar met haar ben weet je niet hoe vol die prooistapel van jou gaat liggen." Lítill keek even naar de zwart-witte poes. Lítill sloot even en deed zijn olijfgroene ogen even dicht, waarna hij geërgerd zuchtte. "Voor nu mag het, maar besef wel, dat als ze ook maar één ding verkeerd doet, ze eruit ligt. Net zoals Dot, ik hoef geen StarClan aanbidders in mijn elite. En vechters, geen zwakke dingen die mijn woorden negeren." sprak hij streng. "We zullen wel zien wanneer ze een kittypet aan haar klauw rijgt." miauwde hij vervolgens kil, zijn ogen gericht op de poes. Deze zou hij goed in de gaten houden.

Een opgelucht gevoel vulde zich in haar lichaam toen hij het goed vond, het zou niet makkelijk worden en dat wist ze maar ze moest dit doen, niet van Lítill, niet van Chikita, van zichzelf. Misschien wou ze zichzelf iets bewijzen? Ze wist het echt niet, maar ze moest en zal dit doen. "Je zal hier geen spijt van krijgen, dat beloof ik."

Het zwartwitte poesje staarde naar de kleine kater zonder nog een seconde te twijfelen. Dit was haar enige kans om misschien wel een normaal leven te leiden zonder constant over haar schouder heen te kijken. Ze wilde van haar angsten af en kunnen leven als een normale kat, en als dat betekende dat ze training moest accepteren van de Elite dan accepteerde ze dat nu zonder nog een seconde langer na te denken. Langzaam hief ze haar kop zo goed mogelijk voor haar oren kort plat op haar kop vielen. Ze weigerde haar geloof in StarClan op te geven voor wie dan ook, dan zou ze maar in stilte haar voorouders blijven toevertrouwen. Niemand zou weten dat zij haar geloof in StarClan niet had opgegeven. Ze wilde bijna grauwen tegen de kater bij zijn woorden maar hield zich in. Ze wist niet waar het lef nu vandaan kwam maar het suisde kort door haar lichaam voor ze een stap terugnam. Verwachtte hij nu echt van haar dat ze zomaar een moord zou plegen? Ze sloot haar ogen en ademde diep in, de pijn in haar lijfje negerend. Zodra ze haar groene ogen weer opende staarde ze de kater recht aan voor haar blik naar Raza schoot en ze nog een pas terugnam. ''Wacht maar.'' Haar stem was zwak maar er zat geen twijfel meer in. Waar haar plotse houding vandaan kwam wist ze niet maar het zou nog een hoop werk zijn voor haar om te worden wat ze wilde worden.

Onderwerp: Re: I don't know why myself, but please?