What were you thinking

Innerghost was nadat Tallpaw met Slenderstep mee was gegaan direct achter Acepaw aan gegaan. Zijn geurspoor was nog vers, dus moeilijk was het niet voor de deputy om hem op te speuren. Ze wou weten wat maakte dat de apprentice zo raar deed. Voor haar weten was hij altijd wel een normale apprentice geweest dat uiteindelijk een prima warrior worden zou. Innerghost stopte even met lopen en snoof de lucht op. Als het goed was, was Acepaw niet meer ver weg en zou ze hem zo wel vinden. "Acepaw?"

OOC: Eerste post voor Acepaw.

De kater was weggestormd, hij had zijn vriend totaal genegeerd en al zijn vragen onbeantwoord gelaten. Want ja, Tall was toch het brein van het -voormalige- duo? Als een tank baande hij zich een weg door het gebied. Prooien sprongen weg maar Ace gaf geen kik. Hij bleef gewoon rechtdoor lopen. Waar hij naar toe ging? He didn’t care. Weg van Tall was genoeg voor hem. Dicht in zijn buurt hoorde hij de stem van zijn deputy zijn naam uitspreken. Kort stopte hij, mompelde hij een antwoord dat op een ja moest lijken en liep weer verder. Zij stond niet aan zijn kant, maar aan die van Tall. Dat wiste hij bijna zeker.

Nadat de zwarte poes zijn naam had genoemd hoorde ze een soort gemompel dat op een 'ja' leek. Innerghost vernauwde haar ogen en drong door de bosjes heen naar hem toe. Ze schudde de bladeren uit haar vacht en ging zitten waarna ze haar lange zwarte staart over haar poten heen sloeg. "Vertel, Acepaw. Wat had dit te betekenen? Het is algemeen bekend dat apprentices niet zonder begeleiding van een warrior de grens over mogen steken," kwam Innerghost direct terzake. "Tevens stond jouw houding daarnet mij ook niet aan. Wat is er met jou, Acepaw?"

Acepaw was vanplan gewoon door te lopen en heel de Deputy crisis te negeren. Toch kon zelfs zijn kleine breintje tot het idee komen dat het misschien geen goed idee kon zijn. Half in zijn pas stopte hij dus, ging met een plof zitten en liet zijn staart slap op de grond vallen. Hij luisterde met een stakke blik naar de woorden van de zwarte kattin, zijn linkeroor lag in zijn nek. ‘Ik zal het de volgende keer wel laten.’ zei hij zonder veel gevoel in zijn stem, de vraag ook totaal ontwijkend. Dit hoorde ook niet bij de grote kater, deze was normaal recht door zee. ‘Er is niks met mij’ sprak hij star terug, de spanning in zijn kaken en brutale uitdrukken hielpen hier niet echt bij mee.

Innerghost had zelf geen zin om moeilijk te gaan doen, en bij de apprentice te gaan graven naar zijn reden. Ze zou er wel voor zorgen dat er een oogje op hem gehouden werd. "Prima, ik ga niet door vragen op je reden, want ik weet zeker dat die me toch niet aanstaat, anders had je het wel verteld," miauwde ze lichtelijk nors. "Ik zal Shrewstar hier ook van op de hoogte brengen." Innerghost keek de apprentice strak aan. "Laat ik er niet achterkomen dat jij nog eens de grens oversteekt. En om daar achter te komen heb ik niet alleen mijn eigen ogen nodig," klonk haar stem doordringend. "Verder zal ik je mentor er van op de hoogte brengen, en mag hij jou wel wat bijleren over een betere houding. Want deze brutale, respectloze houding van je tolereer ik niet," bromde ze waarna ze opstond. Zelf was Innerghost ook zo goed als opgebrand. Al haar eigen problemen vroeg al genoeg van haar.