With every step we take

Onderwerp: With every step we take za 21 jun 2014 - 0:09

Snelheid, hij, was, snelheid. De beelden schoten door zijn hoofd, het geruis van de wind klonk in zijn oren, zijn poten leken al te bewegen. Toen was het zover, de kater opende zijn ogen, en schoot weg. Vandaag moest Never op hem passen, en meteen was de jonge apprentice met het idee gekomen om een triatlon te doen, alleen had hij zijn warrior baby sitter er nog niet zoveel over verteld. Dus stoof hij nu eigenlijk weg, met no reason whatsoever. Lekker lastig voor Never, en hij had het al zo moeilijk met zijn hoofd en geheugenverlies.

- Nevermind

Verward keek hij op toen hij Tall zag wegstuiven. Hij had zich de laatste dagen een beetje aan de kater vastgeklampt omdat hij nog steeds een beetje verward was door de klap. Maar langzaam keerde dingen terug. Zoals de zwarte kattin, die was een stomme kat! Ja, dat wist hij al. Hij grijnsde even lichtjes en zette de achtervolging in en volgde de kater met grote sprongen. Maar Tall was snel en veel beter gebouwd om dit te doen dan de brede Never, die dan weer in een gevecht de bovenhand zou hebben. En dat had hij al meerdere keren bewezen. Maar nog nooit tegenover zijn buddy, die zou hij nooit pijn doen. Althans niet met opzet.

Hoe erg in de war Never ook was, hij rende vrolijk achter Tall aan. Dat deed de apprentice lachen, straf was zo erg nog niet eigenlijk! Snel rende hij door, knalde tegen nog wat warriors op, verontschuldigde zich lachend, en rende weer door. Toen kwam hij aan bij de rivier, daar slipte Tall tot stilstand, en keek hij achter zich waar zijn buddy was. Zwemmen zou ook Never goed doen.

De kater ontweek soepel en met een hoog opgezette vacht de warrior die op hun weg stonden, maar stopte daarna om even een knikje te geven en zich stil te verontschuldigingen, om daarna snel achter zijn vriend aan te rennen. Zijn ogen ijzig kalm en nogal wantrouwig voor de meeste katten hier. Zijn wonden prikten nog steeds van dat gevecht, die nog vers in zijn geheugen stond gegriefd. Hij zuchtte even en versnelde zijn pas toen hij zag hoe het de gestalte stil stond. Maar hij had nooit verwacht wat er achter de tabby zou staan. Te laat zag hij het water en met grote ogen stopte hij, maar kwam hij op pas op de rand van de rivier tot stilstand, waar hij zijn evenwicht verloor en voorover viel in het ondiep gedeelte van de rivier. Met een plons kwam hij in het ondiep terecht. Zijn kop in het water, samen met de rest van zijn lichaam. Met een achterdochtige blik keek hij op naar de apprentice waarna hij zijn kop uit het water haalde en even zuchtte.

Rustig wachtte de apprentice op zijn vriend, maar sprong geschrokken opzij toen die door stoof en zomaar doorschoot de rivier in. Verward maar compleet in de lach schietende keek Tall naar de natte kater. Tranen van het ingehouden lachen verschenen in zijn vrolijke ogen. "G-gaat het?" Hierna hield hij het niet meer, hij lachte, hij lachte zich slap, viel om, en ging lachend op de grond liggen, hij had lang niet gelachen, nu lachte hij weer.

Toen hij de ogen van Tall ontmoette zag hij hoe de kater zich moest inhouden om niet te lachen. Nevermind trok even zijn mond schuin en keek even met ongeïnteresseerde ogen naar de apprentice. Zijn oogleden lichtjes over zijn ogen getrokken. "G-gaat het?" Nevermind rolde even met zijn ogen toen hij in de lach schoot en vervolgens neerviel. De blauwzwarte kater spande zijn spieren op en sprong op om recht op de kater te landen, hij was nog steeds sterk en kon nog steeds goed omgaan met zijn lichaam, op alle vlakken. "Hahahaha, heel grappig," zei hij op een grinnikende toon waarna hij zichzelf uitschudde zodat de kater onder hem lekker nat zou worden. Zo, die had hij mooi terug.

Tall lachte nog steeds, maar hapte naar adem toen Never ineens bovenop hem sprong. De apprentice grinnikte ademloos, letterlijk nu, en hief zijn poten voor zijn gezicht ter bescherming tegen de druppels die alle kanten op vlogen. "G-genade!" Lachte hij, en duwde met beide poten toen tegen de ander aan. Waarna hij zich draaide, en rolde. Zo zo! Had hij daar even de ander mooi gepa- Hij stond op, een gezicht vol van verbazing, zijn mond opengevallen van ontzetting. Nooit! Hij was zojuist, uit zichzelf, het water in gerold.

De kater grijnsde naar de kat onder hem, naar hoe hij zijn poten voor zich hield. "G-genade!" Hij grijnsde breed en begon nog harder met zijn lichaam te schudden waardoor waterdruppels de kat onder hem nat maakte. Hij werd opeens weggeduwd door zijn buddy en sprong daarom direct van hem af, om naast hem te staan. Hij keek met een tevreden grijns toe hoe Tallpaw ervandoor rolde en zo het water in duikelde. De blauwzwarte kater grinnikte even zachtjes waarna hij een luide schaterlach uitbracht. Oh Starclan, dit was te goed… Kijk naar zijn face! Hahahaha! Dit was te goed! Hij kon het niet laten om even te gaan zitten en nog luider te gaan lachen, maar uiteindelijk stopte hij en keek hij met tranen in de ogen naar de kater in het water. "G-gaat… Het?" Zei hij en je kon duidelijk horen hoe hard de kat zijn best deed om niet terug in de lach te schieten.

Oke, koekje van eigen deeg op hoog niveau hier! De ander begon namelijk, net als Tall even daarvoor, keihard te lachen. Daarna viel hij stil, en vroeg aan hem of het goed ging. Tall rolde ook even met zijn ogen, zoals Never eerder had gedaan, daarna schoot hij in de lach en vervolgens viel de kater neer, net als Never eerder. De Tabby kater spande zijn spieren op en sprong op om recht op de andere kater te landen, hij was nog steeds sterk en kon nog steeds goed omgaan met zijn lichaam, op alle vlakken, net als Never. "Hahahaha, heel grappig," zei hij op een grinnikende toon waarna hij zichzelf uitschudde zodat de kater onder hem lekker, opnieuw, nat zou worden. Zo, die had hij mooi, opnieuw, terug.

- Ik kon het niet laten xD

De tabby rolde met zijn ogen en Never grinnikte zachtjes toen hij ook nog eens omviel en in het water viel. Hij beet al lachend op zijn onderlip, proberend de schatterlach in te houden en dat lukte ook een beetje. Toch schokten zijn schouders lichtjes door wat hij probeerde, maar goed, hij lachte niet zo gemeen als Tall eerder, toch? Opeens stootte iets tegen hem en viel hij om. De tabby zat nu op hem. Never knipperde een paar keer mert zijn ogen, zijn lach lichtjes verdwenen. Daarna verscheen een grijns om zijn lippen en keek hij met geniepige ogen naar zijn vriend. "Hahahaha, heel grappig," Toen begon hij zich uit te schudden. Bescehremend bracht Nevermind zijn poten voor zijn kop ebn begon hij zachtjes te lachen. Uiteindelijk greep hij de apprentice vast en rolde hij naar de oever toe. Ookal wist hij eigenlijk niet waar hij heen ging... Plons. Jep, hij was de goede kant uit gegaan. Hij loste Tall en sprong recht waarna hij wat water omhoog schopte in de richting van de jonge kater. Al lachend deinsde hij achteruit om een eventuele tegenaanval te ontwijken.

Compleet verbaasd door de actie van de ander liet Tall zich meerollen, maar opende van ontzetting zijn mond toen hij plots in het water geduwd werd. Ja hoor, hij was weer eens teruggepakt, en ook nog eens dubbel want de ander gooide een plens water over hem heen waarna hij terugliep in verwachting van een tegenaanval. "Lafaard," Lachte Tall, en sprong met grote sprongen over het water naar de zwarte kater, hij was hierop getraind, hij zwom elke avond.

"Lafaard," zei Tall op een lachende toon. Never deinsde achteruit toen hij zag dat de kater met grote sprongen op hem af kwam. Even gleed hij uit op de gladde kiezels waardoor hij even stopte. Hij probeerde zijn evenwicht terug te vinden en voelde hoe zijn nagels over de stenen krasten en hoe zijn poten echt bijna werden meegesleurd door de stroming. Man, hoe deed Tall dat? Hij sprong gewoon zo heen en weer en hij werd niet eens mee gesleurd of zoiets? Verbaasd keek hij de apprentice aan en hij besefte niet dat hij eigenlijk stil stond en zo een gemakkelijke prooi was voor hem. Hij was gewoon, zo verbaasd...

Plots stopte Never met achteruit lopen en wegrennen. Tall werd verbaasd aangestaard, maar de Tabby, die ook in het water gewoon helemaal in zijn element was, sprong lekker verder. Op het laatste zette hij zich sterk af, sprong op de zwarte kater af, en landde met een regen van druppels net voor hem. Hierdoor kwam er een enorme plons recht in Never's gezicht, wat de jonge kater deed grinniken. Zo zo, eén-nul.

De kater lande voor zijn neus. water overal! Het kwam in zijn gezicht en zorgde ervoor dat hij voor paar tellen blind was. Snel begon hij zijn lichaam te schudden om het overtollige water uit zijn blauwzwarte vacht te krijgen. Maar het lukte niet echt. Hij bleef nat en de stenen... Ugh... Te lastig om grip op te houden. Hij zuchtte al lachend en keek naar de kater die hem zojuist had nat gemaakt. De grijns op diens lippen kon hij amper uitstaan... Maar goed hij moest het verdragen... Voor nu. "Hoe komt het dat je zo snel bent in het water?" zei Never met samengeknepen ogen. Toevallig een vis? Of een... Riverclanner... dat zou nog iets zijn als dat klopte.

Tall hief trots zijn hoofd de lucht in en grijnsde zelfingenomen naar de kater tegenover hem, die zich duidelijk niet op zijn gemak voelde in het water. "Jaaa," Mauwde hij, op een flauwe toon, "Dat zou je wel willen weten, niet?" Na deze woorden zwom hij, om nog eens indruk te maken, razendsnel om de ander heen, en spetterde hem van de andere kant nat. Het was dat het Never was, en dat die dat vaak minder erg vond dan anderen, anders zou de jonge tom zich nooit zo gedragen, dat zou ronduit onbeschoft zijn namelijk. "Maar een kunstenaar verklapt nooit zijn geheimen,"

"Jaaa," Daar was al de trots die in zijn lichaampje zat en Never rolde even met zijn ogen toen hij dat zag. Zoveel trots, zo'n dikke nek had hij soms. Gelukkig kon de kater tegen al dat gedoe en maakte hij er niet zo'n grote heisa van. De meeste zouden het wel gedaan hebben, sommige katten die hij kende toch. Dark waarschijnlijk wel en nog een paar katten, maar goed, zoveel kende hij er ook nu weer niet. "Dat zou je wel willen weten, niet?" De kater leunde naar voren en knikte overdreven. Nu zwom de vi-Tallpaw rond hem heen en tja, daar kwamen de spetters in zijn gezicht. Hij begon onhandig in het rond te slaan om de gestreepte kater nat te maken of te raken, maar kneep ook zijn ogen dicht in het proces, dus meer dan water raakte hij niet. "Maar een kunstenaar verklapt nooit zijn geheimen," De zwarte kater opende zijn ogen en keek recht in de goudgele ogen van de kater tegenover hem. "Toe," zei hij op hoge toon. "Meester Tall," oké, dat ging zijn tol eisen.

Alles in hem was drama, en alles werkte er aan mee. Grinnikend stond hij hoog op zijn poten, en keek zo neer op de zwarte kater. Die mocht groot zijn, maar Tall was nu haast volgroeid, en tipte aan de lengte. De stem van zijn vriend klonk vragend, haast smekend, maar niet smekend genoeg. Weer schudde Tall zijn hoofd, waarna hij wegdook voor het water dat random heen en weer gegooid werd. Hij lachte, en stak zijn tong uit, maar vertelde niets. "Sorry," Mauwde hij uiteindelijk, serieuzer dan voorheen. "Wil je alsjeblieft niets zeggen tegen mijn moeder over mijn zwemmen?" Het was nu zijn beurt om smekend te klinken, en zijn ogen vroegen mee. De kater was serieus nu, het mocht niet aan het licht komen.

De kater schude zijn kop en ontweek zijn aanval, daarom snoof hij even lachend, maar zij hij verder niks. "Sorry," Hij keek hem even aan en keek even vals sipjes naar zijn vriend. Ugh... Hij wilde het weten. Hij krulde zijn lippen nog meer naar beneden en keek hem aan meet grote kittenoogjes. "Meester... Tall?" Zei hij terwijl hij op de grond hing liggen en naar voren glibberde om even over de voorpootjes van de tabby kater te strijken. "Wil je alsjeblieft niets zeggen tegen mijn moeder over mijn zwemmen?" Hij kwam overeind en keek hem aan met een nadenkend gezicht. "Nee," Zei hij met schuddend hoofd. "Ik zeg lekker alles," Hij stak zijn tong uit en lachte evn zachtjes, Tall wist het echte antwoord natuurlijk wel.

Hij moest lachen om zijn vriend, en schrok niet eens toen hij dreigde toch alles te zeggen, in plaats daarvan stak hij ook zijn tong uit en lachte. "Dan vertel ik lekker alles over hoe je kittens meeneemt naar het Thunderpath," Het was niet alsof hij was vergeten dat deze kater de eerste was die hem meegenomen had naar het Thunderpath.

Toen de kater zijn uitstak wist Never al dat hij een stek terug zou geven. Dit zou nog intressant kunnen worden. "Dan vertel ik lekker alles over hoe je kittens meeneemt naar het Thunderpath," Hij haalde even diep adem alsof hij helemaal verbaasd was en opende zijn ogen tot grote blauwe ogen. Hij smeet zich voor de kater. "Oh nee, toch niet dat!" Zei hij al lachend terwijl hij even grinnikte.

Onderwerp: Re: With every step we take