So..

Hij at de laatste hapjes van zijn muis langzaam op, en kauwde lang. Het zou misschien voor vandaag zijn laatste en eerste prooi zijn. Ja, dat klonk heel dramatisch, dat was het ergens ook wel. De clan had nog niet genoeg, wel meer dan eerst, maar nog niet genoeg. De katten moesten leren minder snel te eten, veel te veel katten slokten alles op, dat kon niet in tijden als deze.

- Fadingpaw 1ste post

Tall keek nog eens rond en merkte een kater op die in zijn eentje niets te doen zat, geïrriteerd om alle zelfmedelijdende katten in deze clan liep hij naar de prooistapel en gooide een muis naar de desbetreffende kat toe. "Eet," Mauwde hij tegen de jongere apprentice, "Anders heeft de clan niets aan je,"

"De clan heeft sowieso niets aan me." Tall rolde met zijn ogen, weer zo een. "Wel waar," Mauwde hij bemoedigend, het zijn plicht vindende de clan te motiveren, hij moest toch iets goed doen? "Alleen moet je dan wel eten zodat je daarna kan gaan jagen enzo," Bemoedigend gaf de kater een duwtje tegen de ander zijn schouder, kom op wees eens wat vrolijker zeg.

Tevreden keek de kater toe hoe de ander de muis inderdaad uiteindelijk opat, en knikte toen goedkeurend. "Oke," Mauwde hij toen hij plaatsnam naast de ander. Redelijk ongewoon aangezien Tall duidelijk van een eerdere lichting apprentices was, en geloof het of niet, maar meestal werden de jongeren gekoeioneerd door de ouderen. "Wat is er mis?"

Het bleef stil, het was duidelijk dus dat er iets was. Met wie er iets was kon je aan de reactie al meteen zien dat er iets mee was, deze antwoordde bijvoorbeeld niet, en ontkende toen. Duidelijk dat er iets was. Waarom deden ze dan altijd lastig? "Luister," Mauwde Tallpaw, duidelijk een geboren leider op dit soort momenten, "Ik ben hier om te helpen, maak er gebruik van of niet, maar geef op z'n minst toe dat er iets is, dat doet een warrior," Hij gebruikte dat woord expres, het had een magische uitwerking op apprentices, niet meer op Tall, hij geloofde niet dat hij het ooit nog zou worden.

Het antwoord stelde de oudere apprentice niet tevreden, de clan moest vrolijk zijn en sluimerende problemen werden grote problemen. Dus schudde hij zijn hoofd, stellig. "Waarom?" In zijn toon zat een hint van afkeur, echte warriors zagen problemen onder ogen, dat moest deze ook doen.

De kater keek de ander sceptisch aan, die probeerde duidelijk gewoon eronder uit te komen. Maar prima, wie was hij om hem te veroordelen. Dus knikte de kater uiteindelijk, en plofte naast hem neer. "Oke," Mauwde hij, "Jouw keuze,"

De ander praatte niet, op zich geen slecht iets, maar ook niet bepaald het meest goede als je vrienden wilde. Anderen wilden vaak een gesprek kunnen voeren, en dat kon nu eenmaal niet met een kat die altijd stil was. Toch zei de kater er niets van, en nam rustig een hap van zijn vlees. Daarna kauwde hij erop, en slikte het toen rustig door. Kikkers waren vies.

Een redelijk logische vraag aangezien ze het nog niet echt over hem hadden gehad, het antwoord however was wat lastiger want zou hij erbij noemen dat hij ook getraind werd door Innerghost? Nee, geen ding om trots op te zijn eigenlijk. "Door Frostlake," Mauwde hij simpelweg, en strekte zich nog eens uit, een heerlijk simpel gesprek dit.

Het was even stil, en ook al leek het gesprek nergens heen te gaan, het was heerlijk rustgevend voor de kater. Geweldig om zo alles een beetje te kunnen bespreken zonder al te veel lastige dingen aan zijn hoofd. Vandaar dat hij knikte met een glimlach toen de naam van de mentor van de ander hem wel bekend voorkwam. "Die ken ik wel," Mauwde hij dan ook in antwoord, "Bevallen de trainingen?"