I'll be doing things differently [&Wanderpaw]

Hij antwoordde dat het prima ging, maar het klonk afwezig en niet naar waarheid. Toch antwoordde hij wel acceptabel over wat ze zouden gaan doen. Gevechtsoefeningen! Zó cool! Ze wist zeker dat Little en Heather niet zoiets cools gingen doen vandaag! "Wat is een reden dat wij een gevecht aangaan?" vroeg hij toen. Ze liepen naar de burnt sycamore. Nou ja, hij liep, zij huppelde of danste. Hoe je het ook wilde noemen. "Uh," bracht de witte tabby uit, nadenkende over de vraag. "Jij kan prooi stelen terwijl jij een rogue bent of van een andere Clan?" opperde ze bedenkelijk. "Of, jij wil territorium hebben?" Hij had nooit gezegd dat híj de indringer zou spelen. "Of ik natuurlijk," voegde ze er haastig aan toe. "En wat weet je al door te hebben gekeken naar de andere apprentices aan bewegingen." vroeg hij daarna. "Nou, je moet altijd bij de buik komen, toch? Want dat... doet het meeste pijn ofzo?" Ze wist niet echt bewegingen, maar buik was een belangrijk doelwit, dat had ze gezien.

Indringers. Dat bedoelde ze, ze was het woord gewoon even kwijt. De kater leek plots gespannen te raken. Waarom? Geen idee. Dat kon Wander niet echt verklaren. Toen ze iets zei over het aanvallen bij de buik zuchtte hij. Zeg, ze probeerde maar wat! Nou ja, hij gaf tenminste een kalm antwoord. "Ik had het niet over plaatsen om aan te vallen. Ik bedoelde de tactieken, bewegingen. Ik neem aan dat je toch wel eens naar de apprentices hebt zitten kijken." Oh, dát bedoelde hij! Had 'ie dat moeten zeggen! Zijn amberen ogen priemden in haar blauwe kijkertjes. Ze dacht weer na. Hoe zou ze dat moeten voordoen? Ze besloot zich in te beelden - waar ze heel goed in was - dat hij op haar afsprong. "Uhm... Stel dat u op me af springt..." Verder sprak ze niet, ze liet het verder zien. Ze beeldde uit hoe je jezelf dan moest laten vallen opdat die kat over je heen zou vliegen. Toen stak ze haar nagels uit en naar boven. "Want dan raak je de buik." verklaarde ze. En toen rolde ze om en stond weer recht. Ze had deze onthouden omdat ze vaak apprentices had zien oefenen, en eigenlijk omdat er een keer was dat er een apprentice tegen een elder aan vloog. Die kreeg aardig wat straf, maar de witte tabby had het stiekem best grappig gevonden. Ze keek nu naar haar mentor, wachtend op enig commentaar.

Ze luisterde nu aandachtig naar zijn uitleg. Oké, niet alleen de buik dus. Ze voelde zijn poot tegen haar wang n daarna tegen haar oor. Het was niet hard, hij liet het alleen maar zien. "Als je een warrior in zijn snuit kan raken is hij net zo gevoelig en neem je minder risico's dan dat je neemt zodra je onder zijn buik duikt." Oh... Oké. Dat kon ze wel onthouden. Hij vroeg naar andere technieken. Er was er nog één die ze wist. Ze had hem eens op een andere kit gebruikt nadat ze hem gezien had. Dat was niet heel goed afgelopen, maar in een gevecht... "Als er iemand op je afspringt kun je ook tegen zijn poten aan proberen te rammen. Dan raakt hij of zij uit evenwicht..?" Het klonk meer als een suggestie dan als een stelling.

Oké, op de kat afrennen om 'm te tackelen dus? In de lucht was toch ook best handig? Desnoods liep je zijdelings tegen hem aan en zorgde je er zo voor dat hij sowieso viel? Maar goed, het zou wel niet zo zijn. Toch hield de kleine tabby het in haar achterhoofd als noodtechniek. Hij leerde haar voor nu een nieuwe techniek, ééntje voor van haar leeftijd. Die waren nog niet zo lang, veronderstelde hij. Maar ze wist dat hij daarmee gewoon haar bedoelde, want er waren zat apprentices die even oud waren als zij en toch veel groter. Maar goed, ze geloofde hem maar. En ach, hij legde nu toch de basis. Ze moest alles nog leren. "En vergeet niet, ik wil mijn vacht erop houden dus geen klauwen." gaf hij nog mee als een waarschuwing. Toen liet hij de voorgestelde aanvalsbeweging zien. Hij rende simpelweg langs Wanderpaw heen en schraapte zijn poot langs haar pels. Het deed geen pijn, natuurlijk niet, maar als het met klauwen was gedaan wel. Ze snapte de bedoeling absoluut, en knikte dan ook hard toen hij de vraag stelde of ze het begreep. "Zeker! Mag ik het proberen?" vroeg ze vrolijk, met haast lichtgevende ogen van opwinding.

Oké, cool. Ze mocht het proberen, blijkbaar was dat de bedoeling geweest? Hell yeah. De kater verwijdde de afstand tussen zijn voor- en achterpoten en zijn rood-en-witte pels werd ook uitgezet. Ze zette haar pootjes op schouderbreedte, en begon toen te rennen. Ze tilde haar poot op, maar dat was nog best lastig tijdens het rennen. Ze verloor haar evenwicht en schoof even buikwegs over de mossige grond. "Uff..." zuchtte ze. Ze liep snel, bang om verbeterd te worden, maar vastbesloten om het nogmaals te proberen, terug naar haar plek. Ze fronste haar wenkbrauwen in concentratie en tilde één poot vast op om tijdens het rennen alvast te kunnen 'wennen,' aan het gebruik van enkel drie poten.