Why is everything so dark in here? [&TIGERKIT]

Terwijl de zon langzaam begon te schijnen, zat een witte kitten met hemelsblauwe ogen ineengedoken in de Nursery. Ze was net twee maanden oud geworden en vierde dat in haar eentje. Of nou ja... vieren? Frostkit deed niet aan vieren. Zoiets simpels als een maan ouder worden vierde je gewoon niet. Of zij toch niet in elk geval. En met wie zou ze het dan moeten vieren? Haar broertje was er niet voor haar - die was momenteel zeker met iemand anders aan het spelen - en de andere kittens keken haar altijd vreemd aan, alsof ze afgezonderd was van de rest. In werkelijkheid was dat ook zo. Ze geloofde niet in vriendschap, geloofde niet dat er ook maar één kitten in deze Nursery was die haar kon helpen, haar kon begrijpen en haar op kon vrolijken. Het zou een onmogelijke opgave worden en veel geduld erven en dat hadden haar ouders zelfs al niet. Nee, haar ouders waren meer buiten kamp dan bij haar in het kamp. Boos keek het poesje neer op haar voorpoten en schrok op van geluid. 'Wat zit jij zo naar me te staren?' piepte ze boos naar een kitten die haar aankeek.

Zijn verleden was niet het fijnst gewest. Familie had hij niet, en vrienden wou hij wel, maar lukte gewoon niet. Zijn korte verleden had hem gevormd tot wie hij nu was. Leeg, eentonig, soms een beetje gevoelloos, en verder gewoon humeurig. Hij kon wel vriendelijk zijn, en een lachje was niet onmogelijk bij hem, maar dan moest iemand wel echt zijn of haar best doen.
De drukte buiten de nursery begon hem te irriteren, dus besloot het katetje de nursery weer op te zoeken. Tigerkit keek even om zich heen, en zijn ogen vielen al snel op een andere kit. Nu maar hopen dat zij wel rustig zou blijven. Daar leek het wel op, want echt blij leek ze niet. Hij krulde zijn lipjes lichtjes op tot een lege glimlach. Mooi, hij had tenminste rust. 'Wat zit jij zo naar me te staren?' Vroeg de kitten, wie hij herkende al Frostkit. Tigerkit bromde enkel en liep door. Verder gunde hij haar enkel een vuile blik toe en krulde hij zich op in zijn eigen kleine nest. De meeste kittens, ook weeskittens, sliepen bij een queen. Hij vertikte dat en sliep alleen.

Ongeduldig boorde Frostkit haar nageltjes in het zachte mos toen de kater haar alleen even bromde, haar een vuile blik toewierp en verder geen aandacht aan haar besteedde. Ze keek boos neer op haar pootjes. Hoe moest ze dit aanpakken? Icekit was hier zoveel beter in dan zij. Hij kon gewoon vrienden maken, soms gewoon moeiteloos. Zij leek bij elk sociaal contact steeds meer en meer problemen te krijgen. Tel daar dan ook nog het feit bij op dat haar vader er nauwelijks voor haar was en de ramp was compleet. Ze draaide haar kopje naar de kitten toe en haalde diep adem, waarna ze opstond en hem opstandig achternaging. 'Hé, ik vroeg je wat,' piepte ze verontwaardigd, waarna ze hem naderde en haar pootje uitstak. Ze gaf hem een por en keek hem daarna aan, waarna ze ging zitten en met haar oortjes bewoog toen ze merkte dat hij ouder was dan haar. Ach, als hij haar pijn zou doen, zou ze makkelijk terug kunnen vechten, toch?

Hij keerde zijn rug naar zijn den genootte en drukte zijn kop op zijn poten. Hij as eigenlijk altijd wel chagrijnig of geïrriteerd, blijheid was iets dat niet bij hem gezogd kon worden. Voelde iemand zich rot? Was bij hem aankloppen niet de juiste zet, want de kans dat het erger zou worden was groot. Het grappige hier aan was, was dat het niet eens zijn intentie was. Hij wou wel vrienden maken, vriendelijk zijn, blij en gelukkig zijn. Helaas was dit niet mogelijk volr hem. Iets weerhield hem, en voor zijn gevoel kon het zijn geschiedenis niet zijn. Nee, want daar zat hij niet meer mee, volgens hem dan. 'Hé, ik vroeg je wat,' blijkbaar was die Frostkit achter hem aan gelopen. "Ja? Dat is jouw probleem," bromde hij, terwijl hij zijn kop op hief, en haar met een vuile blik aanstaarde.

Frostkit vouwde haar oortjes geïrriteerd in haar nek toen ze zijn weerwoord hoorde. Haar kleine nageltjes, welke nooit grote schade aan zouden kunnen richten, boorden zich in de zachte ondergrond onder hun. Haar mooie helderblauwe ogen werden nog bozer op de kater gericht toen ze begreep dat hij haar geen blik waardig wilde keuren en even keek ze verward opzij. Ze wist niet wat ze kon doen of zeggen om zijn aandacht te trekken, want hij leek zich gewoon helemaal niks van haar aan te willen trekken. Toen ze opkeek zag ze dat zijn blik haar echter vuil aankeek en ze voelde opstandigheid in haar binnenste opborrelen. 'Denk je nu echt dat je me bang maakt met die vuile blik?' vroeg ze haast spottend. 'Er is meer nodig dan de vuile blik van één kitten om mij af te schrikken.' Ze kneep haar oogjes samen. 'En nu ga je antwoorden op mijn vraag en snel een beetje!' piepte ze vervolgens verontwaardigd, waarna ze haar oren strak naar voren richtte en koppig wachtte op antwoord.

Tigerkit sloeg zijn nageltjes in en uit. Zijn nagels waren redelijk groot, en konden sowieso wel iets aan schade toe brengen. Niet bij een warrior natuurlijk, maar wel bij een leeftijdgenoot of jonger. Enkel zou hij dat niet snel doen, een ander verwonden, een clan genoot verwonden. Net toen Tigerkit zijn kop weer van Frostkit af wou wenden begon ze weer te spreken. 'Denk je nu echt dat je me bang maakt met die vuile blik?' Vroeg Frostkit bijna spottend. Tigerkit liet niets horen, wie zegt dat het zijn intentie was haar bang te maken? "Er is meer nodig dan de vuile blik van één kitten om mij af te schrikken," klonk haar stem. Ze leek er duidelijk klaar te mee te zijn. Tigerkit liet echter zijn kop gewoon weer op zijn poten rusten. "Je bent wel goed in invullen, hé?" Reageerde hij droogjes. 'En nu ga je antwoorden op mijn vraag en snel een beetje!' Nu kwam Tigerkit echter wel weer overeind en keek hij haar mer vernauwde ogen aan. "Zeg, uk. Ik laat me niet commanderen door één of andere kitten die nog lang geen apprentice worden gaat," grauwde hij. "En nu mag je wel weg gaan, ik hou niet zo van drama's," grauwde hij. Toen Tigerkit een jongere kitten was, liet hij zijn stem nauwelijks horen. Nu de kitten achtige piep uit zijn stem was, trok hij zijn bekje wel vaker open. Veel positiefs kwam er dan niet uit.

Ongeduldig boorde Frostkit haar nageltjes in het mos onder haar. Ze vond het vrij irritant dat de kater zich niet liet intimideren door haar. Ze had dan ook niet veel anders verwacht, gezien de kater ouder was dan haar. Het zou echter een beetje hebben geholpen als ze groter was dan hem, maar dat was ze niet. Ze was eigenlijk niets vergeleken hem en ze wist dat hij vast wel genoeg capaciteiten had om haar pijn te doen. Haar moeder zou het vast niet eens erg vinden en haar vader was er niet om er iets van te zeggen. Nee, die was er sinds een paar dagen nooit meer. Haar blik richtte zich haast kil op de kater toen deze haar vertelde dat ze weg mocht gaan. 'Net zoals jij je niet laat commanderen door mij, laat ik me niet commanderen door jou,' sprak de kitten arrogant, waarna ze haar kopje opstandig in de lucht hief. Nee, ze zou zich echt niet laten commanderen door een andere kitten. Aan de ene kant voelde ze zich geërgerd door hem, maar aan de andere kant integreerde hij haar ook wel. Het was heel anders om met een leeftijdsgenoot te praten dan alleen te zitten mokken en te zitten hopen dat haar dag om zou zijn. Dit voelde... minder eenzaam aan. Ze schudde de gedachte van zich af. Wat dacht ze nu? Dat ze werkelijk vrienden kon maken en dat ze haar tijd kon invullen met het converseren met een leeftijdsgenoot? Ze was te stom om vrienden te hebben. 'Maar hoe oud ben jij dan?' floepte er per ongeluk nieuwsgierig zijnd bij haar uit. Het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling dat ze iets aan hem zou vragen, maar ja. Gebeurd was gebeurd.