Roarr

Zich herinneren dat hij ooit een moeder had gehad? Dat kon hij niet. Zij was gestorven bij zijn geboren. Hij was té groot geweest, en had er dus voor gezorgd dat zijn moeder was dood gebloed. Een pleegmoeder had hij daarentegen dus wel gehad, verschillende queens. De queen die hem had warm gehouden en gevoed was een oudere queen geweest, met een jong nestje. Helaas was zij nu overleden en waren die kitens dus oo overleden. Zijn enige zusje was twee dagen na zijn geboorte gestorven. Maar ondanks dat alles was hi niet ongelukkig. Hij was ook niet van plan dat te worden.
Tigerkit zat naast de nursery, verstopt. Echt vrienden had hi niet, hij wou ze wel, maar tot nu toe was dat voortdurend mis gegaan. Daar moest verandering in komen.

OOC; Open.

En opnieuw was zij wakker geworden in haar creepy nachtmerrie. Zuchtend stond Descentpaw op. Het was niet eens een nachtmerrie meer, ze schrok niet meer van de kat die haar eindeloos door haar dromen achtervolgde. Het was gewoon een gewoonte geworden, maar het was gruwelijk irritant. Nadat ze zichzelf gewassen had en er weer netjes uitzag, wandelde Descent weer gewoon als zichzelf naar buiten. Haar ogen gleden over de katten in het kamp, ze herkenden de gezichten en sommige namen, maar een poging om echt sociaal te zijn was er nog niet gekomen. Misschien moest ze maar een keer beginnen met de andere Apprentices, of in de Nursery. De Queens waren meestal wat zachtaardiger voor de nieuwe leerlingen, of de leerlingen zonder enige vrienden. Rustig aan liep ze naar de Nursery, maar bleef staan bij de ingang. Zou ze wel gaan?

Helaas was Tigerkit voor de afgelopen ceremonie net nog iets tejong geweest, of beter, hij was nog steeds te jong, helaas. Het zou nog wel een halve moon duren voor hij eindelijk een 'paw zou zijn. Echt geduld had hij niet meer. Hij wou gewoon zijn vrijheid, doen wat er van hem verwacht werd, en uiteindelijk warrior worden. Zo zat hij daar, om zich heen kijkend. Hij was er van overtuigd dat als hij een 'paw was, dat hij dan eindelijk vrienden zou kunnen maken. De spelletjes die de anderen speelden kon hij gewoon niet mee spelen. Ze waren te soft, en hij was te ruig. Als apprentice hoefde je dat soort spelletjes nit meer te spelen, dan werd het trainen, en mocht je ruig zijn. Zijn aandacht viel op een apprentice, ongeveer drie moons ouder dan hij was. Ze leek te twijfelen voor de nursery. Tigerkit kroop zijn verstop plek uit, geruisloos en onopvallend. Ja, sluipen zou geen uitdaging voor hem zijn omdat te gaan leren. "Hai," klonk zijn stem, toonloos. Zijn gezicht stond ook leeg, al probeerde hij iets van een lachje op zijn gelaat te plakken, wat er zeker maf uit moest zien.

Ze schudde haar hoofd en draaide zich weer om, ze moest zich focussen op haar training en niet op vrienden, uiteindelijk zouden ze toch allemaal alleen de wereld ingestuurd worden. Een beetje verrast keek Descentpaw op, er stond een kitten voor haar. "Hai," klonk zijn droge stemmetje. Het leek wel alsof hij moeite deed om er een glimlach vanaf te halen. 'Hallo,' begroette Descent hem. Het was niet echt een van de jongere kittens, maar ze had hem nog nooit in de Apprentices den gezien. 'Hoe gaat 'ie ermee?' vroeg ze aan hem. Hij was niet vreselijk speels, dat merkte ze meteen. Niet zoals de meeste kittens van zijn leeftijd, die speelde nog met elkaar, of stoeien. Descent keek hem aan. Hij kwam haar vaag bekend voor, maar zoveel bemoeide ze zich niet met de Nursery, dus wist ze zijn naam ook niet.

Hij bekeek de apprentice even kort. Ze leek verrast. Tigerkit was geen doorsnee kitten en bleef er nuchter over. "Goed hoor, met jou?" Vroeg hij proberend te glimlachen. Hij zwaaide met zijn staartje en liep langs haar heen. Verder wist hij niet goed wat te zeggen. Hij was niet zo sociaal.