I won't drown this time

De jonge apprentice merkte echt wel wat voor druk het gaf, haar nieuwe rang, haar nieuwe taken. Ze merkte ook aan zichzelf dat het voor haar niet mogelijk was om stil te zitten en niks te doen. Als ze dat deed ging ze al snel klieren, tikken, wiebelen, en zo voort. Daarom greep ze dus alle mogelijkheden om iets te doen met beide klauwen vast, en dan stak ze haar nagels er ook nog eens standvastig in. Nu had ze de opdracht gekregen om te gaan jagen bij Little Creek. Haar maag vulde zich met zenuwen, maar tegelijkertijd kreeg ze er ook een kick van. De weg daar naar toe wist ze uit haar duimpje, of dat goed was? dat was vraag twee. Bij Little Creek bleef ze stil staan en staarde ze eerst naar het water, en voor een kort moment kreeg ze een flash back van het water dat alsmaar over haar kopje heen sloeg. Onbewust gingen haar rugharen dus okk rechtop staan.

OOC; Ashdrizzle eerste post.

De pluizige staart van de eekhoorn greep hij stevig met zijn kaken beet en met zijn voorpoten trok hij zijn prooi naar zich toe om deze vervolgens gelijk een fatale beet toe te brengen op zijn nekje. De grijze warrior pakte het levenloze bundeltje vacht op, dat redelijk zwaar aanvoelde door een grote hoeveelheid lees. Hier zouden twee warriors wel een redelijk gevulde maag aan kunnen beleven misschien?
Redelijk afgeleid trippelde Ashdrizzle verder door het territorium, een goed en universeel plekje zoekende om zijn prooi te begraven, maar plots kwam hij bij een redelijk bekende geur. Het voelde even vreemd, om een van zijn kittens hier te ruiken, maar ze waren nu natuurlijk geen kittens meer. "Wattisser?" Vroeg hij met een mondvol vacht toen hij Roughpaw met een licht opgezette vacht zag staan en spitste zijn gestreepte oortjes alert.

Zo bleek dat Roughpaw dus ook niet de stoerste was. Little Creek joeg haar angsten aan, al was het overduidelijk dat ze er nu niet snel meer in zou verdrinken, tenzij ze met haar kop vast kwam te zitten onderwater. "Wattisser," klonk haar vaders stem ineens. Ze schrok op, en kreeg een soort betrapt gevoel. Maar dat was nergens voor nodig. Ze had de ópdracht gekregen om hier te gaan jagen, puur omdat het nog dicht bij het kamp was, en omdat ze apprentice was. "Eh, ja.. herinneringen," besloot ze gewoon te zeggen. Het was niet eens het gene wat ze hier tussen haar ouders had gehoord wat haar de angst aan joeg. Puur omdat ze hier bijna dood was gegaan. Helemaal niet gek dus. "Ik was hier naar toe gestuurd om proberen te jagen... omdat ik blijkbaar nogal irritant was omdat ik alsmaar aan hun kop zat te zeuren en niet stil zitten kon... En al meer dan genoeg in het kamp had gedaan," ratelde het drukke poesje, weer teug in haar goede bui.

Een kleine frons verscheen op zijn gelaat toen de poes redelijk geschrokken reageerde op zijn stem en dus ook aanwezigheid. Zijn staartpuntje ging wat argwanend heen en weer. Zou hij nu dan opeens de vreselijke ouder zijn? Of had Roughpaw gewoon iets stiekems gedaan. Bij het eerste antwoord kreeg hij een neiging naar het eerste, maar gelukkig viel ze terug in haar normale bui. Toch was de kater niet helemaal tevreden. Waarom zou haar mentor haar al zo vroeg op jagen uit sturen? "Heb je al iets gevonden dan? Een geur? Een spoor?" Hij had de eekhoorn zachtjes op de grond gelegd en keek Roughpaw serieus aan.

Ze voelde zich een beetje onbehaaglijk, en ze wist niet hoe het kwam, want Ashdrizzle was de enige ouder waarbij ze zich echt goed voelde. Bij Fawnstep was het anders, maar dat kwam door wat Ashdrizzle die dag allemaal gezed had. Misschien kwam het omdat Ashdrizzle zelf ook anders reageerde dan normaal? "Heb je al iets gevonden dan? Een geur? Een spoor?" Vroeg hij. Oh! Ging hij haar helpen? Ze stak haar neusje hoog in de lucht, terwijl het staartje van Roughpaw enthousiast heen en weer zwaaide. Haar oortjes zaten in haar nek gevouwen, en voor extra concentratie sloot ze haar ogen ook, gezien haar ogen teveel concentratie van haar vergde. "Nee, niks," constateerde ze. Of het klopte, wist ze niet. De bruin-cyperse apprentice wist echt niet waar ze zich op focussen moest.

De sfeer was niet om prettig te noemen, maar misschien kwamen ze daar wel overheen. Het jonge apprentice begon te lucht te testen en snel gebruikte Ashdrizzle deze zet ook. Een lichte frons verscheen op zijn gelaat toen hij wel een lichte prooigeur van de rest kon onderscheiden, maar deze was redelijk oud, dus hij zou het Roughpaw vergeven als ze niets zou merken. Dat deed hij dus ook toen hij een negatief antwoord kreeg. "Dan gaan we verder, oké? Eens zien of we iets voor je kunnen vinden." Glimlachte hij toen, zichzelf wat meer op zijn gemak voelende.
"Verder alles goed met je? En je siblings?"

Ashdrizzle zei niet dat ze het verkeerd geroken had, en dat er dus wél prooi in de buurt was. Roughpaw grijnsde daarom ook breed toen hij zei dat ze verder konden gaan, want dan kon ze misschien wel iets vinden. Haar aanpak was compleet verkeerd, niet dat Roughpaw zich daar bewust van was. "Oké, leuk!" Reageerde ze enthousiast, helemaal vergetend dat ze zich stil en behoedzaam houden moet tijdens het jagen. "Verder alles goed met je? En je siblings?" Vrieg Ashdrizzle toen. "Ja! Met mij gaat het goed, kan ook net anders, ik word de beste apprentice! En ik denk dat ik die zelfs al bijna ben!" reageerde ze als eerste, waarna ze antwoord gaf op de rest van zijn vraag. "Met Slatepaw gaat het ook goed... Al vind ik haar minder blij zins de ceremonie... Vast een beetje zenuwachtig," vulde ze in. "Oh, en Hailpaw keek raar naar Slatepaw, verder weet ik het niet," sprak ze naar de waarheid. Met Aurorapaw had ze nu nauwelijks contact gehad, gold ook voor Hailpaw, maar ze had die ene blik naar Slatepaw opgemerkt.

Het was nog een kitten in haar hele houding. Luid en enthousiast over wat er nog komen zou. De grijze kater negeerde dan ook een zacht getrippel verderop van een muisje dat wegvluchtte voor de luide kreet van de apprentice. Met een trotse glimlach keek hij echter neer op zijn dochter, die ontzettend blij leek te zijn. Maar toch.. toen het over haar siblings ging, draaide zijn oor wat naar achteren. "Oh dan zal ik Slatepaw wel eens vragen wat er is bij onze volgende training." Merkte hij bedachtzaam op. "En heb je daar met Hailpaw over gesproken? Hmm, ik wil geen ruzie tussen jullie vieren."

Roughpaw glimlachte bij het antwoord van Ashdrizzle. Ja, hij kon er vast wel iets in veranderen. "En heb je daar met Hailpaw over gesproken? Hmm, ik wil geen ruzie tussen jullie vieren." Roughpaw schudde met haar kop. "Nee, nog met niemand," reageerde ze. "Oh, wacht. Ja, nu met jou," lachte ze terwijl ze opsprong. Ze bleef evn stil staan, en rook toen de bekende geur die ze van de prooistapel afkwam. Een muis. "Papa! Ik heb een muis gevonden!" Klonk haar stem dol enthousiast terwijl ze er op af rende. Ze zag het nauwelijks, maar goed genoeg om te weten dat het muisje op de vlucht was geslaan. Als een dolle rende ze er achteraan, tot ze niet meer kon. Haar vader, als het goed is, was nu ver achter haar.

Plots riep ze iets uit over een muis en voordat hij haar in bedwang kon houden ging ze er al achteraan. Ashdrizzle kwam overeind en trippelde op een gehaaste tred achte Roughpaw aan en kwam een redelijk uitgeputte vorm van haar tegen. "Hier is al meteen een les voor je, als je een prooi ruikt, blijf je muisstil en sluip je er op af. Niet heel hard roepen en er als een gek achteraan gaan, ja?" Legde hij uit.

Met hangende oortjes, en staart op de grond bleef ze staan waar de muis verdwenen was. Uiteindelijk kwam Ashdrizzle, geheel buitenadem bij haar tot stilstand. "Hier is al meteen een les voor je, als je een prooi ruikt, blijf je muisstil en sluip je er op af. Niet heel hard roepen en er als een gek achteraan gaan, ja?" Roughpaw keek haar vader aan met een onschuldige glimlach. "Ja, papa," antwoordde ze. "Maar ik had 'm wel bijna!"

Een wat dwaze glimlach was op haar gelaat te zien en glimlachend schudde hij zijn kop. "Bijna is niet helemaal, je staat nu nog steeds met lege pootjes, niet?" Grinnikte hij en gaf de tabby een lik over haar kop. "Dat komt nog wel als Ravenheart je het jagen leert. Heeft hij je al iets geleerd?"

Roughpaw grinnikte bij de woorden van haar vadr, maar voelde ergens wel een steek van teleurstelling in haar maag. Hoe trots zal Ashdrizzle wel niet geweest zijn als ze 'm wel gevangen had. Ze schudde de gedachte weg en knikte enkel. "De volgende kee pak ik 'm!" verzekerde ze hem. Bij zijn volgende vraag knikte ze hevig. Nu ziu ze hem wel trots kunnen maken. "Hij heeft me geleerd m'n zintuigen goed te gebruiken!" vertelde ze. "Dat ik goed op de geluidjes en geuren moet letten van de prooi. Maar het is wel lastig, hoor. Er zijn zo veel geluiden! Als ik me er op focus krijg ik er bijna koppijn van. Maar Littlestream heeft me gezegd dat doordat mijn ogen niet optimaal zijn, mijn oren en neus juist weer beter zijn," ratelde ze. Ja, haar ogen waren niet optimaal. Maar haar oren en neus waren daardoor juist weer beter!