Poor you, poor me {Open}

Met kleine hapjes at Ternkit van haar prooi, een klein, bruin muisje. Nog geen halve dag geleden had het beestje nog geleefd, geademd. Het had door het bos gescharreld, misschien op zoek naar eten voor zijn familie. Maar nu staarden zijn oogjes blind voor zich uit en Ternkit voelde een steek van medelijden voor het kleine beestje. "Poor you.", mompelde ze stilletjes. Het deed haar een beetje aan zichzelf denken, een kleine, bange kit, helemaal alleen. Een rilling trok door haar kleine lijfje. Natuurlijk wou ze graag leerling worden, het zou fantastisch zijn om eindelijk haar eigen prooi te vangen, maar buiten het kamp was alles zo.. eng? Vol gemene katten, twolegs, honden, zo veel om bang voor te zijn..

Haar eerste dag als apprentice zat er op. Ze had het zo spannend, en zelfs een beetje eng gevonden om het kamp weer uit te gaan. Niet zo gek ook, na wat de bruine apprentice geflikt had. Roughpaw voelde haar poten nauwelijks nog. Blijkbaar stelde haar tour als kitten naar de Little Creek niks voor. Ongelooflijk gewoon! Nu zocht ze een spitsmuis uit van de prooistapel en zocht ze een plekje op met anderen op om die op te eten. Maar één iemand tro haar aandacht in het speciaal. Ternkit, een leeftijd genootje, net iets jonger. De kitten zat daar alleen, en ergens leek ze niet blij. Roughpaw haalde haar schouders op en trippelde naar haar toe. "Hé, hoe gaat 'i Ternkit?"

"Hé, hoe gaat 'i Ternkit?" Tern keek op en zag Roughkit aanlopen met een muis in haar bek. Wacht, dacht ze, Roughpaw. Tern's oogjes sperde zich wijd open. "Heb je vandaag je eerste training gehad?" vroeg ze verwonderd. "Oh! Ben je andere katten tegengekomen? Heb je al iets gevangen?" Tern's staart begon opgewonden te trillen. "Ik kan niet wachten tot ik ook apprentice wordt!" Toen vertrok haar gezichtje. Misschien was het toch beter dat ze nog wat in het kamp bleef. Zo klein dat ze was, zo zwak, haar schouders zakten nog een paar centimeter lager. Ze zou waarschijnlijk nooit goed kunnen vechten, of jagen.

De vraag van Ternkit deed haar lippen breder opkrullen, en ze knikte hevig. "Ja! Ravenheart is echt een geweldige mentor! Hij heeft me mee genomen naar Little Creek, dat water waar ik in gevallen was een moon of twee geleden, en daar hebben we geoevend met geuren herkennen en geluiden," gaf ze direct enthousiast antwoord. "Ik ben geen andere katten. Tegen gekomen, maar heb wel een patrouille van ons geroken. En ja, ik heb een muisje gevangen," lachte ze. "Ik kan niet wachten tot ik ook apprentice wordt!" Roughpaw knikte instemmend. "Het zal niet lang meer duren!" Goh, wat had zij dat voor de ceremonie vaak gehoord, en voor haar gevoel had het juist te lang geduurd. Maar nu was ze eindelijk wél een apprentice.

Ternkit luisterde vol bewondering naar Roughpaw. "Het zal niet lang meer duren!" Ternkit hoopte het zo, misschien nog een moon... Roughpaw was toch niet zo veel ouder dan haar? Ternkit keek verlangend naar de uitgang van het kamp. Eén moon... waarom duurde het nog zo lang? Waarom mocht ze nu nog niet uit het kamp? Ternkit keek smekend naar Roughpaw. "Wil je me een paar jachttechnieken laten zien?" vroeg ze, "Alsjeblieft?"