Finally I'm a Appentrice!

Nog voor zonhoog werd Shadepaw wakker. Loom rekte hij zich uit maar voelde zich snel al wakker. Naast zich lag Snakepaw tegen hem opgekruld met zijn staart nog over zijn neus. Hij grinnikte zachtjes en keek om zich heen. De Appentrice Den zat bomvol met nieuwe leerlingen die hij nog kende van de Nursery. Al waren het niet zijn vrienden. Zijn poten jeukte om te beginnen met trainen en leren om een goede Warrior te worden. Hij wist het al helemaal. Nu hij zo'n goede mentor had als Raindrop en het bloed van Scytheshade dat door zijn aderen stroomde zou hij zeker de beste Warrior worden die de Shadowclan ooit gekend heeft. Natuurlijk niet zomaar een Warrior, hij samen met Snakepaw. De beste Warrior broers van de hele wereld! Ja, dat sprak hem wel aan. Wat was er nou leuk aan de beste Warrior te zijn als er niemand was waarmee je het kon delen en tegen op moest boksen. Zachtjes kroop hij bij Snakepaw vandaan en stond soepeltjes op. Zacht gaapte hij zijn witte tanden bloot en rekte zich lang uit op het zachte mos. Zijn tong likte zijn lippen nat. Liep langs de andere Appentrices en zocht de koele ochtend lucht op.
Raindrop was vast nog niet wakker hij kon beter maar wat door het kamp dolen. De meeste Warriors waren nog niet op dus kon hij rustig een poeltje zoeken om zijn dorst te lessen. Iets eten wou hij nog niet doen, hij wou zijn eigen prooi kunnen vangen. Hij had ook niet zo'n honger dus hij at wel na de training. Zijn kop boog zich over een klein plasje water. Zijn groene ogen keken naar het spiegelbeeld, het gegroeide spiegelbeeld. Blij dat hij niet meer zo'n klein scharminkel was begon hij het water naar binnen te lepelen. Rustig zocht hij een mooie denneboom uit waar hij onder kon liggen. Hij plofte rustig op de grond en ging op zijn zij liggen. Het was zo raar, gisteren was hij nog Shadekit en nu was hij Shadepaw. Het kon nu niet lang meer duren, nog even en hij had zijn Warrior naam. Hij, Shadepaw. Hij kon zichzelf al zien staan, naast Snakepaw die met hem zijn naam kreeg. Iedereen zou hun namen roepen en Brokenstar zou maar wat blij zijn dat hij twee goeie Warriors hadden. Geheel in zijn dagdroom zag hij niet dat iemand hem naderde. Totdat de schaduw van diegene over hem heen gleed en hij geschrokken recht ging zitten. Zijn blik ging naar de zon, het kamp begon nu al wakker te worden en er liepen al meer katten dan eerst. Snel sprong hij op en ging stevig staan. Een brede grijns lieten zijn tanden zien. 'Wat gaan we doen?' Vroeg hij gretig. Zijn ogen glommen verwachtingsvol naar Raindrop. Nu zou hij zien hoe het was om een Appentrice te zijn.

[Eerst Raindrop :3]

Raindrop had moeite gehad met in slaap komen. Hoewel Shadepaw haar tweede Apprentice was, voelde ze zich weer even trots als eerst. Haar eerste Apprentice was Ashpaw geweest, de voorzichtige en lieve Ashpaw die niet langer die naam droeg. Ashcloud, zo was hij sinds de ceremonie bekend. Het deed haar pijn dat ze hem al een tijd niet meer gesproken had, maar ze wist zeker dat alles wel goed zou komen. Ze gaf om hem als om één van haar eigen kits. Nee, Shadepaw zou Ashpaw's plaats nooit in kunnen nemen, maar dat kon niemand. Shadepaw was al bezig een nieuw plaatsje in haar hart te veroveren, mede door zijn leergierigheid en onstuitbare enthousiasme. Ze wist vrij zeker dat hij zijn best zou gaan doen om een goede Apprentice en daarna een goede Warrior te worden; dat stond te lezen in zijn groene ogen. De duisternis omsloot haar met alle rust die het donker kon brengen. De zachte ademhaling van de andere Warriors suste de cyperse poes uiteindelijk in slaap. Een slaap vol dromen, ideeën en taken, waar ze zich op voor moest bereiden en wat veel van haar zou vragen, maar uiteindelijk evenveel of meer op zou leveren.
Even dacht ze weer in de Nursery te zijn toen ze haar ogen opende; het zachte licht dat door de ingang van de Den naar binnen viel creëerde even de illusie dat ze nog steeds naast haar kits sliep, iets wat ze tot een paar dagen geleden inderdaad nog deed. Maar haar kits groeiden op; ze waren Apprentice, ze werden groot en sterk en begonnen tussen haar poten door te glippen. Raindrop hoopte dat ze haar niet zouden vergeten.. Ze hield teveel van ze om vergeten te worden. De cyperse poes gaapte even en rekte zich uit. Tijd om naar buiten te gaan, Shadepaw te zoeken en hem mee te slepen op een training. Hij was er meer dan klaar voor, dat was duidelijk. Toch nam Raindrop nog even de tijd om een muisje te eten voor ze het kamp rondkeek. Nadat ze het muisje op had gleed haar blik langs alle katten die al wakker werden. Veel Apprentices waren al wakker, wat haar niet verbaasde. De meesten verheugden zich al op hun training. Waar zou hij zijn? Aarzelend zette ze een paar stappen. Was die gestalte daar, onder de boom, Shadepaw? Hoe dichterbij ze kwam, hoe duidelijker het werd; dit was haar Apprentice. Opnieuw voelde ze zich trots en dat moest in haar ogen te zien zijn. Haar schaduw gleed over de dagdromende kater, die even later opkeek en opsprong. Raindrop knikte met een grote lach op haar gezicht. 'Jij gaat leren sluipen vandaag,' meldde ze alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. 'Kom je?'

Vanuit zijn ooghoeken keek hij hoe de Apprentices den leeg druppelde. Snakepaw kon hij niet vinden maar misschien had hij nog een dag vrij of begon hij later aan een patrouille of zoiets. Hij maakte zich niet heel veel zorgen om zijn broer, hij redde het wel. Tot zijn genoegen had hij gehoord dat Frostkit geen Apprentice was, noch Shadowclan kit. Ze was officieel uit de Clan gestapt. Beter ook, nu kon hij haar vermoorden zonder problemen te krijgen met Brokenstar of iemand anders. Een Rogue aanvallen en vermoorden, niemand zou daar toch iets op tegen hebben. Hij zou iedereen helpen van dat stuk vuil af te komen. Die kit was gevaarlijk, en misschien koesterde ze een haat of wraak jegens zijn broer. Broers voor alles. Beter voorkomen dan oplossen, als hij Frostkit vermoorde voordat zij dat deed met zijn broer zou er een hoop ellende bespaard blijven. Voor nu zouden ze veilig zijn. Snakepaw zou het grootste gedeelte met zijn mentor delen of met hem. Alleen voor de missies die je alleen moest doen zou hij vrezen, maar met een beetje geluk kreeg hij Raindrop zo ver om een patrouille te doen dan, of ook alleen op pad te gaan om zichzelf te bewijzen. Raindrop haalde hem uit zijn gedachten. In gedachten vervloekte hij zichzelf dat hij zich zo snel liet afleiden. Wat was er nou belangrijker dan trainen, Frostkit was niemand. Een stomme vlieg die hij zou verpletteren. Of een waardig tegenstandster die iedereen in gevaar kon brengen. Dacht hij er achter aan. Kort ging een flits van haat door zijn ogen. Nog een rede om een goede Warrior te worden samen met zijn broer. Iedereen kon een Warrior verslaan, omdat er altijd wel iemand was in je omgeving die beter was in iets dan jij zelf. Maar niemand zou twee Warriors, groot, sterk en gevreesd aankunnen. Zeker niet in z'n eentje. Zijn gedachten keerde terug naar het heden. Hij ging leren sluipen. De blik in Raindrops ogen maakte hem trots en vol goede moed. Het dreef de haat en woede weg uit zijn borst. Hij voelde zich iets onzeker, misschien wou de Deputy liever een van haar eigen kittens trainen dan hem. Maar hij zou laten zien dat hij net zo goed was en net zo trouw aan haar als aan de Clan. Hij knikte gretig en liep achter haar aan. Sluipen was lang niet zo leuk als vechten of jagen. Maar het was wel een belangrijke basis. Met sluipen kon je stilletjes je prooi besluipen en doden. Bij een slagveld kon hij het sluipen gebruiken om als een stille moordenaar de vijand uit te schakelen. nee het was zeker niks onbenulligs of onbelangrijks dat hij zou leren. Vol goede moed, klaar om alle informatie in zich op te zuigen als een spons ging hij naast haar lopen. Hij beende haar gemakkelijk bij, zijn tripjes naar buiten hadden hem goed gedaan. En nu hij niet meer stiekem naar buiten hoefde kon hij volop genieten van de nieuwe vrijheid. Zijn concentratie lag bij Raindrop tot ze zou stoppen. Waarschijnlijk zou ze eerst voordoen hoe het moest en hoe je het voor elkaar kreeg geruisloos te sluipen in het bos. En daarna zou hij het zelf moeten doen. Hopelijk ging het goed, misschien wel zo goed dat hij het meteen mocht uittesten op een prooi. Wie weet..

De tripjes die hij in zijn kittentijd had gemaakt, hadden duidelijk hun vruchten afgeworpen. Shadepaw hield Raindrop prima bij. Ze zorgde ervoor dat ze stevig doorliep; hoewel ze vaak vriendelijk was, maakte ze wel dat de Apprentices moesten werken aan hun training. Anders zouden ze nooit fatsoenlijke Warriors worden. Sommigen vonden dat ze hierin overdreef en gewoon naast de Apprentice moest lopen, gewoon voordoen en hem laten doen. Raindrop vond echter dat ze het ze eerst zelf moesten proberen. Zo kon ze gelijk kijken wat de Apprentice al kon. Daarna was het tijd voor verbeteringen, die er hoogstwaarschijnlijk wel zouden zijn. De cyperse poes mocht dan stevig doorstappen, ze had nog steeds een glimlach op haar snuit. Streng mocht ze dan wel zijn, maar ze probeerde de vriendelijkheid erin te houden. Het deed haar goed te zien dat Shadepaw klaar was om de informatie in zich op te nemen en het niet lichtzinnig op te vatten. Ze wist dat hij zou verwachten dat zij het eerst ging doen, maar dat was nu juist het punt. Ze wilde weten wat er al aan natuurlijk evenwicht aanwezig was in dat kleine lichaampje. Uiteindelijk kwamen ze bij de rand van het bos, waar een groot plat vlak was. Daar kon gemakkelijk geoefend worden. Later zouden er moeilijkere terreinen volgen. Dit was zijn eerste les nog maar; Shadepaw kon laten zien wat hij al kon en zij zou proberen hem meer te leren met een glimlach op haar gezicht. Na nog enkele meters stopte ze. 'We gaan hier oefenen,' meldde ze rustig, al was dat waarschijnlijk al duidelijk. Raindrop ging zitten en krulde haar staart om zich heen. 'Nu, Shadepaw, wil je me laten zien wat je al weet van het sluipen?' Misschien had hij dit niet verwacht, maar door het onverwachte deden katten vaak wat ze al wisten in plaats van allerlei dingen te gaan improviseren. Verwachtingsvol keek Raindrop toe. Ach, de uitleg kwam over een paar minuten toch. Hij had ongetwijfeld wat Warriors zijn sluipen tijdens zijn uitstapjes en Raindrop gokte erop dat zijn wil om te leren en zijn zelfvertrouwen groot genoeg waren om eventuele deuken door mislukking op te vangen. Nee, dit zou geen probleem moeten zijn. Of ze had hem totaal verkeerd ingeschat. Dat was natuurlijk ook mogelijk, al gebeurde haar dat vrij weinig. Om eerlijk te zijn zat ze meestal wel goed over de persoonlijkheid van anderen. Ze zat helemaal stil nu, om Shadepaw niet af te leiden. Slechts het geruis van de wind tussen de bladeren van de bomen een eindje verderop was te horen, al moest dat geen stoorzender vormen. Hij leek erg vastbesloten om een grote Warrior te worden. Als hij zo doorging was ze er vrij zeker van dat het hem ging lukken. Misschien moest ze haar manier van trainen naar verloop van tijd een beetje op hem aanpassen. Personal Coaching werkte volgens haar beter dan het volgen van een strak schema. Bij Ashpaw, nu Ashcloud, had ze dat ook gemerkt. Voor sommige dingen had hij gewoon wat meer tijd nodig dan in het standaardschema ingebouwd was. Misschien had Shadepaw dat bij sommige dingen ook wel.. of leerde hij juist sneller. In ieder geval, ze was van plan hem wat te laten mee beslissen over zijn training.

Na een paar meter extra gelopen te hebben stopte ze. Wat verbaasd over zijn eigen uithoudingsvermogen keek hij naar Raindrop. Tegenwoordig was hij langere afstanden gewend maar het was wel fijn om een keer een kleine afstand af te leggen. Hij moest immers nog hard aan het werk! Half half verwachtte hij dat Raindrop nu zou gaan vertellen wat ze ging doen en hoe ze het deed. Maar in plaats daarvan ging ze gewoon zitten met haar staart opgekruld. Vragend en iets verbluft keek hij naar Raindrop terwijl ze de opdracht vertelde. 'Ik.. Ikzelf nu?' Stamelden hij met een bek vol tanden. Dat had hij dus niet zien aankomen. Hij had eventjes nodig om zijn verbazing weg te schudden en zijn rustige zelve weer te krijgen. Nou, hij wist dat hij laag bij de grond moest zijn. En hij had soms Apprentices horen mompelen als ze langskwamen. Hij kon al een beetje sluipen, van zijn ervaringen om weg te glippen uit de Nursery zonder dat zijn moeder hem betrapte en hem bij zijn kladden greep. Wat zelfverzekerder nu begon hij te sluipen. Nu hij zo bezig was snapte hij waarom het zo moeilijker ging dan normaal. Dit sluipen ging niet om snel de Nursery uit te glippen en weg te rennen voordat iemand hem betrapte. Als hij zo terugdacht wist hij zeker dat hij tientallen muizen en vogels had weggejaagd met zijn gedender. Zijn evenwicht bewaren ging wel lekker. Hij had alleen het gevoel dat hij telkens te veel gewicht op zijn achterpoot zetten. Toen hij stopte liet hij zijn kopje wat teleurgesteld hangen. Dat ging een stuk slechter dan hij verwacht had. Als hij zo een prooi ging besluipen ving hij nooit zijn eigen prooi. Snakepaw zou het vast beter doen.. Zijn kop ging meteen weer rechtop. Hij kon nu niet bij de pakken neer zitten! Hij moest juist nog harder zijn best doen en de adviezen van Raindrop zo goed mogelijk proberen op te volgen. Hij wist zeker dat Raindrop hem kon helpen met het sluipgedeelte. Waarschijnlijk had hij zo zijn eigen talenten. Dit was gewoon een zwak punt, eentje die hij goed zou trainen tot hij het automatisch kon zonder een foutje. Zijn ogen straalde van vastberadenheid toen hij naar Raindrop keek. Hij hield zich stil wachtend op advies en tips. Daarna zou hij het opnieuw proberen, en opnieuw als het moest. Hij was goed gegroeid en hij was niet meer zo slank en dun als eerst. Hij was gewoon een brede kater dat zou hem goed van pas komen tijdens een gevecht. Als hij nog wat extra spieren kreeg kon hij zo iemand neer leggen. Maar dat kwam later. Als hij nu al aan het vechten ging denken en zijn einddoel zou hij de rest alleen maar afraffelen. En zo werd hij natuurlijk nooit een goede Warrior. Hij haalde diep adem en glimlachte onzeker. Hopelijk was ze nu niet teleurgesteld in hem en wenste ze dat ze een van haar eigen kittens had. In dat geval moest hij nog harder werken!

Raindrop glimlachte even toen Shadepaw verbaasd naar haar keek. Zoals ze al had gezegd; een zeer ongebruikelijke techniek, maar tot nu toe had het geholpen. Ze rekende er dan ook niet op dat het in één keer goed ging. Wat had zij er dan nog aan om mentor te zijn? Bemoedigend knikte ze Shadepaw toe, die gelukkig zijn verbazing al snel opzij zette en het probeerde. Moed en doorzettingsvermogen; wat ze het liefst in een Apprentice zag. Hij begon met sluipen. Ze wist dat hij al wat kon, omdat ze hem wel eens de Nursery uit had zien glippen. Ze had hem nooit tegengehouden, dat leek haar geen goed idee. En nu was te zien dat het een goede keuze was geweest. Zijn evenwicht was goed, al legde hij zijn gewicht soms wat verkeerd neer. Zijn achterpoten vingen veel van de druk op, waardoor hij meer geluid maakte dan nodig was. Verder ging hij goed door zijn poten, vooral voor iemand die het de eerste keer doet. Haar moedergevoelens wilden het even overnemen toen hij zijn kopje liet hangen zodra hij klaar was. Maar ze zweeg, wachtend tot hij haar aankeek.. met een nieuwe vastberadenheid. Eerst zei ze niets, ze nam alles nog eens voor zichzelf door. Daarna knikte ze goedkeurend. 'Goed, Shadepaw. Je hebt laten zien dat je weet wat sluipen is. Je hebt het meer dan redelijk gedaan voor een eerste keer,' begon ze. 'Het gewicht leg je nog teveel op je achterpoten, dat moet nog iets gelijker verdeeld worden. Je zakt diep genoeg door je poten en je evenwicht is goed. Als je met regelmaat oefent komt het helemaal goed, maar dat geldt natuurlijk voor alle onderdelen van onze training,' mauwde ze met een glimlach. 'Ik zal laten zien wat ik bedoel,' kondigde ze aan. Raindrop wachtte even of hij oplette en wist wat hij moest zien. 'Je zakt zo door je poten, wat jij ook deed. Je gewicht moet iets meer naar voren en dan ga je lopen,' vertelde ze ondertussen. Dit had ze al zo vaak gedaan, maar het leren ervan ging nooit vervelen. Soepel en vloeiend liep ze een meter. Toen ging ze terug naar Shadepaw. 'Wil je het nog eens proberen?' vroeg ze, al had ze het idee dat dat niet nodig was. Ze was blij dat hij zo zijn best wilde doen.. maar zou hij niet liever iemand anders als mentor gehad hebben? Ze probeerde het te vergeten. Ze moest gewoon doen wat ze moest doen met deze leergierige Apprentice; hem leren waarvoor hij gekomen was.

Iets verbaasd dat Raindrop het goed vond, voor zijn eerste keer keek hij haar aan. Ja misschien was het wel goed, voor de eerste keer. Maar hij kon beter! Dat wist hij en dat wou hij laten zien. Redelijk is niet goed genoeg wanneer je Warrior wilt worden. Goed of misschien wel beter, dat klinkt goed in zijn oren. Hij luisterde aandachtig naar wat hij beter kon en knikte. In zijn hoofd herhaalde hij wat Raindrop gezegd had. Minder gewicht op de achterpoten, minder geluid maken, regelmatig oefenen. Hij knikte nogmaals en keek toen weer naar Raindrop die voor ging doen hoe het wel moest. Bewonderend keek hij naar Raindrop en haar sluipwerk. Bij haar leek het allemaal zo.. Gemakkelijk. Ze sloop soepeltjes een meter zonder onnodig geluid te maken. Zo wou hij dat ook kunnen, als wist hij niet zeker of dat wel zo soepeltjes zou gaan. In ieder geval net zo goed. Hij zette zich schrap voor een nieuwe poging. Deze keer moet het goed gaan, of in ieder geval beter. Sprak hij zichzelf streng toe. 'Natuurlijk wil ik nog een keer.' Sprak hij enthousiast en ging klaarstaan. Hij zakte weer diep door zijn poten net zoals de volgende keer. Goed, lichtjes stappen en evenwicht bewaren door je staart te gebruiken. Gewicht iets meer naar de voorpoten maar ook niet te veel. Als sluipend nam hij alle adviezen mee en voor zijn gevoel ging het al een stuk beter dan eerst. Nu maar hopen of het echt zo was. Al sluipend kwam hij terug terwijl hij af en toe naar zijn eigen poten staarde om te zien of ze wel goed in evenwicht waren en op niks trapten. Dit keer met een grijnsje liep hij naar haar toe. Vragend en afwachtend ging hij zitten. Zou dit beter zijn? Hij hoopte van wel want dan hoefde alleen nog maar goed zijn oefeningen te herhalen en misschien het sluipen op een hoger niveau te brengen. Ondertussen zou hij verder kunnen trainen aan andere dingen die hij moeilijker vond. Of extra gevechtstraining nemen zodat hij wraak kon nemen op Frostkit. Die stomme poes zou in het stof bijten en moeten toegeven wat ze zijn broer had aangedaan. Nog beter dat ze nooit meer terug kwam of ze was dood, al kon hij haar net zo goed vermoorden als hij haar in zijn kladden had. Zulke katten gaven later alleen maar problemen en ellende met zich mee, en dan zou hij spijt gehad hebben dat ze haar niet vermoord had. 'Moet ik nog een keer?' Mauwde hij half vragend. Hoe vaker je oefende hoe beter het ging, maar hij wist niet wat Raindrop allemaal van plan was voor vandaag.

Shadepaw nam de adviezen in zich op alsof ze zijn leven konden redden. Misschien, ooit, zou dat zo blijken te zijn.. Raindrop concentreerde zich weer op Shadepaw. Zij had al zolang geoefend, met sluipen, met vechten. Haar mentor had haar geen seconde rust gegeven tot ze alles net zo goed kon als enkele goede Warriors, of in ieder geval het beste wat zij ervan kon maken. Ze hoopte dat ze haar kennis goed door kon geven aan Shadepaw. Dat was alleen maar een goed teken. Shadepaw wilde het overduidelijk nog een keer proberen. Glimlachend knikte ze. Ze zou kijken en zien. Inderdaad; hij had de adviezen goed in zich opgenomen. Het was duidelijk te zien dat hij het gewicht wat verlegde en daarvoor zijn staart gebruikte. Goed. In haar ogen glom trots tegen de tijd dat hij terugkwam. Het enige wat hij nu nog moest afleren was het kijken naar zijn poten, maar dat zou wel ophouden. Het grijnsje op zijn gezicht vertelde haar genoeg. Raindrop knikte, opnieuw. 'Veel beter. Het is goed dat je je staart gebruikt om evenwicht te behouden. Wat ik je nu nog kan adviseren is verder oefenen, totdat het natuurlijk wordt om het zo te doen en na een tijdje niet meer naar je poten kijken. Je doet het goed.' Raindrop zweeg even, terwijl ze nadacht. Het was beter als ze nu verder ging met sluipen, nu hij het doorhad moesten ze verder bouwen. 'Dit was de basis voor het sluipen. Dit kan je in principe overal gebruiken; bij het jagen, bij het wegglippen of gewoon stil lopen. Je kunt een variant leren, voor het vechten, om snel langs je tegenstander te glippen, zodat je een aanval kunt ontwijken. Dan kun je opnieuw een gevechtshouding aannemen, die je ook nog gaat leren,' legde Raindrop uit. 'Er is snelheid en precisie voor nodig, maar daar ben je wel klaar voor. Vergeet de basis niet,' adviseerde ze hem. Daarna ging ze voor hem staan. 'Jij bent mijn tegenstander. Haal naar me uit, ik ontwijk,' droeg ze hem op. Deze techniek was watervlug, maar hij zou het vast wel willen weten, leergierig als hij was. Ze zorgde dat ze eerst uitweek maar tegelijkertijd naar voren stapte en aan zijn zijkant terecht kwam. 'Probeer dat ook eens?'

Zijn aandacht werd getrokken. Ze somde op waar je sluipen voor kon gebruiken en voor het grootste gedeelte wist hij al dat hij dat kon gebruiken. Alleen moest je wel weten hoe, want als het mis ging was je je prooi kwijt of je was ontdekt. Maar dat lieten ze achterwegen, ze gingen verder borduren op het sluipen door een vechtechniek ervan te maken. Meteen was hij enthousiast. Hij grijnsde en luisterde aandachtig, hij wou echt niks missen. Dit was belangrijk en hij wou het goed doen. Hij moest aanvallen en Raindrop zou ontwijken. Eventjes twijfelde hij wel, strak raakte hij haar per ongeluk. Dat was het laatste wat hij wou. Maar Raindrop was een Warrior en Deputy, ze zou echt niet geraakt worden door een Apprentice. Hij haalde uit met zijn klauw. Het ging allemaal heel snel. Hij haalde uit maar Raindrop had hem al ontweken. Ze ontweek zijn klauw maar ze stapte naar voren. Zijn ogen werden groot van verbazing en keken toen respectvol naar Raindrop. Wow, dat had hij niet verwacht. Ze stond nu naast hem, ze zou hem zo aankunnen vallen in zijn flank, nek of rug. Je moest inderdaad snel zijn want anders werd je alsnog geraakt of sloeg je vijand alsnog toe. Zoiets zou zeker van pas komen. Dat wou hij leren. Gretig knikte hij. 'Is goed, dus jij haalt uit en ik ontwijk?' Hij ging voor haar staan en zette zijn poten goed en stevig neer op de grond. Klaar voor een aanval.

Raindrop glimlachte terwijl ze naar Shadepaw keek. Hij was overduidelijk wel onder de indruk, wat hem er schattig uit deed zien.. Nu moest ze zich niet als een Queen gaan gedragen! Raindrop schudde haar kop onmerkbaar even om de Warrior weer naar boven te halen. Niet zachtmoedig gaan doen, hij wilde leren, dan moest hij ervoor werken. Raindrop was nooit zo van de uitleg. Goed, de eerste keer legde ze alles uit en tijdens de eerste keer dat ze het voordeed ook. Verder vertrouwde ze erop dat haar leerlingen leerden door te doen, niet door eindeloos informatie in hun kopjes geramd te krijgen. Volgens haar was dat saai en hielp het vrij weinig tot niets. Ze deed weer een paar stappen achteruit en knikte. 'Ja, ik haal uit, jij ontwijkt. Het is hetzelfde als sluipen; je blijft laag bij de grond en beweegt je snel en geruisloos voort. Het enige verschil is dat je niet recht op je vijand afstapt, maar iets naast diegene die je aan wil vallen. Je hoeft niet precies te doen wat ik deed, zolang je maar aan de goede kant uitkomt,' lichtte Raindrop nog even toe. Daarna zocht ze een goede positie, tegenover Shadepaw, die zijn poten wat uit elkaar had gezet om stevig te staan. Er waren vele manieren waarop ze kon toeslaan, die hij nog niet kende. Die had ze pas later in haar training geleerd en sommige waren erg gemeen. Ook wilde ze hem niet afleiden van de basis van dit onderdeel, dus deed ze een gewone, basic uithaal. Makkelijk te doen en te ontwijken, dus dat moest niet zo'n groot probleem zijn. Raindrop zorgde ervoor dat ze op tijd terug kon trekken, mocht hij niet ontwijken, maar ze vertrouwde er half om half op dat Shadepaw in ieder geval weg zou duiken.