Feel the spirit

Het weer was onheilspellend toen Innerghost haar kop uit de Warriors Den stak. De lucht was donker en kil. Regen druppels vielen als stenen naar beneden en spatte uit elkaar. Een zucht rolde over haar lippen toen ze zich forceerde de rest van haar lichaam ook bloot te stellen aan het vieze weer. Het dag programma ging gewoon door, ongeacht wat voor weer het ook was. Over de open plek heen lopend ging ze naar de apprentices den waar ze haar kop naar binnen stak. "Petalpaw kom mee," miauwde ze haar apprentice wakker. Nu Slenderpaw warrior was kon ze meer tijd in haar andere apprentice steken, en dat was maar goed ook. Bij het kamp uitgang bleef ze wachten tot Petalpaw kwam.

OOC: Eerste post voor Petalpaw.

Buiten regende het, binnen was het daar in tegen nog lekker warm. Petalpaw sliep dan ook heerlijk in haar zachte nest. Tot de stem van Innerghost haar wekte. "Petalpaw kom mee," zei deze. Een voor een opende de sealpoint haar ogen. Een luide zucht klonk waarna ze met tegenzin op stond. Voorzichtig stak ze haar kop uit het gat, deze werd meteen bedolven met regendruppels. Wat geschrokken, en nu ook helemaal wakker trok Petalpaw haar kop weer naar binnen. Een stuk verderop had ze de zwarte contouren van Innerghost al naar de uitgang zien lopen. Ach het hoorde er bij, ze moest maar. Met een sprintje vertrok de kattin uit de apprentices den en recht door naar haar mentor. Al snel was ze bij haar mentor aangekomen. Haar vacht ondertussen al helemaal doorweekt van de regen. "Ik ben er..." hijgde ze even door het snelle sprintje. Nog wat moe keek ze recht in de ogen van Innerghost, haar ogen vragend over wat nu de bedoeling was.

Innerghost vernauwde haar ogen bij het zien van Petalpaw's vermoeide ogen. "Slaap je wel goed?" Vroeg de zwarte deputy. Ze schudde haar vacht uit en begon te lopen. "Ik wou vandaag gaan werken aan het jagen," deelde ze de sealpoint poes mee. Bij elke stap dat de zwarte poes zette voelde ze het het water gemixt met modder in haar vacht trekken. Het was prima weer om op kikkers te gaan jagen, en die zouden nu vast ook meer op het land zijn. Tevens zouden de waterratten nu ook wel wat actiever zijn. Maar dat was niet de reden waarom Innerghost had besloten om te gaan jagen in de regen. De kans op uitglijden en afgeleid worden was groter, tevens was het moeilijk om de geuren van prooien op te pikken.
Intussen waren ze al wat verder van het kamp af. Normaal gesproken begon Innerghost altijd met een sprint, dit keer niet, en daar was eigenlijk geen specifieke reden voor. "Vertel mij eens wat je allemaal ruikt," eens zien of het haar ging lukken ongeacht de regen.

Dat Innerghost haar ogen vernauwde terwijl deze naar haar keek liet haar even slikken. Ze zou toch niets verkeerds hebben gedaan? "Slaap je wel goed?" vroeg haar mentor vervolgens aan haar. Petalpaw zuchtte kort. "Niet bijzonder goed maar ook niet slecht" antwoordde ze nuchter. "Ik wou vandaag gaan werken aan het jagen," vertelde de zwarte kattin nadat deze haar vacht had uitgeschud. Al snel waren ze een eind van het kamp af. Het feit dat haar mentor niet was begonnen met een sprint zoals normaal maakte haar een beetje nerveus. "Vertel mij eens wat je allemaal ruikt," vroeg Innerghost plotseling. Petalpaw stak naar neus in de lucht en snoof alle geuren diep binnen. Meteen voelde ze haar wangen rood kleuren. Ze rook helemaal niets. "Uuhhh" stamelde de seal point. De vieze geur van de modder en regen overheerste alles. Nog een keer stak ze haar neus in de lucht. Weer niets... Petalpaw richtte haar blik op haar pootjes. Ze schaamde zich kapot, waarom rook ze nu geen prooi?

Niet goed maar ook niet slecht, lekker vaag antwoord. Daar had de zwarte kattin dus niets aan. Innerghost veranderde het onderwerp door vrijwel direct te beginnen met de training. Jagen in de regen. Bij de vraag naar wat Petalpaw allemaal rook, wist ze al dat ze geen antwoord zou krijgen. Het was heel erg lastig om in dit soort weer prooien te vinden door middel van geur. Ze legde haar staart op de rug van de apprentice en knikte. "Klopt, je ruikt niets, ja de overheersende geuren van modder en regen, en heel soms kan je er misschien nog wel eens iets tussen uitpikken. Maar dat kost veel te veel inspanning." Innerghost spitste haar oren en liet haar blik heel geconcentreerd en langzaam over haar omgeving heen glijden. "Wanneer je jaagt in de regen is het belangrijk om zo stil, en geconcentreerd mogelijk te zijn en blijven, en zo te werk te gaan, wat normaal gesproken ook al heel belangrijk is." Haar stem was gedempt en zacht, natuurlijk zorgde de regen er voor dat andere geluiden ook al moeilijker te vinden waren, maar niet geheel onmogelijk. "Tevens valt je gehoor zintuigen ook al grotendeels weg, het regen zorgt er voor dat geritsel moeilijker is om op te pikken. Dus de twee zintuigen zicht en gevoel blijven over. Dat betekend natuurlijk niet dat jij je andere zintuigen niet meer hoeft te gebruiken," sprak Innerghost. "Stel, er waait een windvlaag jou kant op en neemt prooi lucht mee, dan weet je dat er een prooi in de buurt is. En stel je hoort toch iets als het gepiep van een muis, dan is er een muis in de buurt" ze keek haar apprentice aan. "Verder is het belangrijkst om je ogen goed open te houden," sprak ze. "Voor ons is het niet alleen moeilijk om prooien op te pikken, voor de prooien is het ook moeilijker om ons op te pikken," miauwde ze terwijl ze al door haar poten zakte. "Wanneer je toeslaat op je prooi, zorg er dan voor dat je niet uitglijd," sprak ze. "En nu mag jij voor gaan, en proberen iets te vangen." Ze gaf haar apprentice een knikje en liet haar voor gaan.

"Klopt, je ruikt niets, ja de overheersende geuren van modder en regen, en heel soms kan je er misschien nog wel eens iets tussen uitpikken. Maar dat kost veel te veel inspanning." vertelde Innerghost nadat ze haar staart over Petalpaw's rug had gelegd. Dit stelde de sealpoint weer een beetje gerust. "Wanneer je jaagt in de regen is het belangrijk om zo stil, en geconcentreerd mogelijk te zijn en blijven, en zo te werk te gaan, wat normaal gesproken ook al heel belangrijk is." De stem van Innerghost klonk een heel stuk zachter, zodat ze geen prooi zou wegjagen. "Tevens valt je gehoor zintuigen ook al grotendeels weg, het regen zorgt er voor dat geritsel moeilijker is om op te pikken. Dus de twee zintuigen zicht en gevoel blijven over. Dat betekend natuurlijk niet dat jij je andere zintuigen niet meer hoeft te gebruiken," Petalpaw knikte bevestigend bij wat Innerghost zei. "Stel, er waait een windvlaag jou kant op en neemt prooi lucht mee, dan weet je dat er een prooi in de buurt is. En stel je hoort toch iets als het gepiep van een muis, dan is er een muis in de buurt" ging haar mentor weer verder. De sealpoint keek recht in de blauwe ogen van haar mentor terwijl ze langzaam knikte."Verder is het belangrijkst om je ogen goed open te houden, Voor ons is het niet alleen moeilijk om prooien op te pikken, voor de prooien is het ook moeilijker om ons op te pikken," zei haar mentor waarna deze door haar poten zakte. Meteen volgde Petalpaw haar voorbeeld en zakte ook door haar poten. "Wanneer je toeslaat op je prooi, zorg er dan voor dat je niet uitglijd," Meteen zag Petalpaw het al voor zich. Langzaam sloop ze naar een kikker toe, en viel vol op haar gezicht in de modder. Meteen schudde ze deze gedachte uit haar kop en concentreerde zich weer op Innerghost's woorden. "En nu mag jij voor gaan, en proberen iets te vangen." Wat? Moest zíj nu iets gaan vangen in de regen? Op alle hoop van zegen dan maar. Langzaam en zo voorzichtig mogelijk sloop Petalpaw vooruit. Haar blauwe ogen gleden over het gebied op zoek naar een prooi. Het leek uren te duren voordat de eerste prooi zich op hun pad voordeed. Het was een klein groen kikkertje, prima om mee te beginnen dus. Pootje voor pootje sloop de sealpoint apprentice richting de kikker. Tot ze op een gegeven moment met een van haar voorpoten in een plas ging staan, die dieper was dan verwacht. Haar poot werd tot aan haar buik de modderige plas in gezogen. Hier door verloor de apprentice haar evenwicht, binnen no-time lag ze op haar zij in de plas. Het had een grote plons veroorzaakt die de kikker deed wegjagen. Petalpaw wilde opstaan, dit lukte niet door de poot die nog vast zat in de modder. Zo hard als ze kon trok ze er aan, veel resultaat had het echter niet. Een diepe zucht gevolgd door een beet in haar lip en nog harder trekken. Weer geen resultaat...

De verbazing was duidelijk van haar gezicht af te lezen toen haar bevolen werd om te gaan jagen. De zwarte deputy begreep het wel, het was spannend wanneer je nieuwe dingen moest doen. Jagen in de regen was overduidelijk nieuw voor de sealpoint apprentice. Het ging haar apprentice goed af, tot ze in een plas stapte. Innerghost wachtte af, kijkend of ze zich zelf weer los zou kunnen krijgen, maar daar leek het niet op. Rustig stapte ze uit de struiken, en liep ze op haar apprentice af. "Hou je lichaam helemaal slap, dat trek ik je er uit," sprak de deputy. "Dit moet je dus ook doen wanneer je vast komt te zitten in het moeras, rustig blijven en je lichaam ontspannen houden, door wild te bewegen kom je alleen maar strakker vast te zitten. In dit geval is het enkel je poot die vast gezogen is," miauwde Innerghost. Zo erg was het namelijk ook niet. Ze greep Petalpaw bij haar nekvel, en langzaam trok ze haar apprentice los. Dat was het nare aan Shadowclan territorium, het was van zich zelf al een vochtig gebied, en wanneer het dan ook nog eens regende, leek het hele gebied in een 'moeras' te veranderen. "Laat je niet van je stuk brengen door dit, en ga maar weer verder met jagen," beval Innerghost waarna ze zich weer terug trok in de struiken.

Gelukkig kwam Innerghost al snel uit de struiken om te helpen. "Hij je lichaam helemaal slap, dat trek ik je er uit," zei haar mentor. Braaf deed Petalpaw wat haar mentor zei, en liet zich helemaal slap worden. "Dit moet je dus ook doen wanneer je vast komt te zitten in het moeras, rustig blijven en je lichaam ontspannen houden, door wild te bewegen kom je alleen maar strakker vast te zitten. In dit geval is het enkel je poot die vast gezogen is," vertelde de zwarte kattin. Vervolgens voelde ze de bek van Innerghost bij haar nekvel. Al snel stond ze weer met beide poten uit de plas. "Laat je niet van je stuk brengen door dit, en ga maar weer verder met jagen," werd haar vervolgens verteld. Nog een keer haalde Petalpaw diep adem, ze liet zich in de sluiphouding zakken en jaagde verder. Een lange tijd ging weer voorbij zonder dat er ook maar een muis voorbij kwam, of een kraai voorbij vloog. Plotseling schoot er iets zwarts voorbij. Als bevroren bleef de sealpoint appentice staan, en keek waar de zwarte vlek heen ging. De vlek bleek een kleine merel te zijn, deze was geland onder een boom vlak bij. Voorzichtig sloop Petalpaw dichterbij, tot ze twee vossenlengtes van de vogel was verwijderd. Nog een klein stukje, dan kon ze springen. Tot haar verbazing haalde ze het om dicht bij genoeg te komen. Zodra ze probeerde af te zetten om op de vogel te kunnen springen gleden haar achterpoten weg. Vol op haar buik viel ze in de modder. Geweldig weer mis. Zuchtend stond Petalpaw op, zou dit haar ooit moeten lukken?

Het hoefde niet lang te duren of Petalpaw zonk alweer door haar poten heen. Wat Innerghost opviel was dat Petalpaw niet stevig genoeg liep, maar dat mocht ze zelf ondervinden. Innerghost sloop in een boog om haar apprentice heen om haar zo beter te kunnen bekijken. Ze zag hoe Petalpaw als bevroren bleef staan, duidelijk iets opgepikt. De zwarte Deputy viel het ook op, het was een merel. Stilletjes sloop ze naar voren, tevens om te voorkomen dat de merel verloren zou gaan. Petalpaw sloop steeds dichter bij, terwijl de zwarte kattin zich schuil hield in de struiken. Met een sprong schoot ze dichter naar de merel toe, een prima landing ook. Enkel ging haar volgende sprong om de merel te grazen te nemen fout. Haar apprentice gleed uit met haar achterpoten en viel neer op haar buik in de modder. De merel vloog op, en vrijwel meteen sloeg Innerghost toe met ontblootte nagels. Ze sprong in de lucht en greep de merel met haar voorpoten vast. Ze lande op de grond met de merel tussen haar voorpoten vast geklemd en maakte het diertje af door middel van een beet. "Petalpaw, hou je nagels ontbloot, ook tijdens het sluipen, hierdoor heb je meer grip," sprak Innerghost terwijl ze de merel begon te begraven. "Ga maar weer verder," miauwde ze na dat ze de merel begraven had.

De hele tijd leek er niets van te komen. Nee, dit lag niet aan haar apprentice, prooi was gewoon schaars naast dat het honden weer was. Haar ijsblauwe ogen gleden naar de lucht, zo donker als wat. Het is dat je aan de dag ritme kon voelen wat de tijd ongeveer was, sowieso al zon hoog, maar zien kon je het niet. Op een gegeven moment stopte Petalpaw, en wende de Sealpoint zich tot haar. "Ik vind niets meer, doe ik iets verkeerd?" Innerghost schudde haar kop terwijl haar blik verduisterde. "Ondanks dit vieze weer is prooi gewoon nog steeds schaars, terwijl Leafbare al een langere tijd voorbij is," miauwde de zwarte kattin. "Hier nog een belangrijke les, geef nóóit op," sprak ze vervolgens, haar blik recht in die van haar apprentice. "Kom op en ga door, het zal niet lang meer duren voor je warrior word, dus mag je nu ook wel laten zien wat je kan," sprak de zwarte deputy, hopend daar apprentice hier wat meer doorzettingsvermogen te geven.

OOC: Geeft niet hoor, kleine posts vind ik júíst fijn.

Langzaam zakte haar oren een beetje naar achter. Hopelijk was het niet haar schuld dat ze niets tegen kwam. Het gaf haar nou niet bepaalt een geweldig gevoel, een lange tijd rondlopen zonder ook maar een spoor tegen te komen. "Ondanks dit vieze weer is prooi gewoon nog steeds schaars, terwijl Leafbare al een langere tijd voorbij is," vertelde haar mentor. Daar had Petalpaw natuurlijk weer niet aan gedacht. "Hier nog een belangrijke les, geef nóóit op," ging Innerghost verder. Plotseling stonden hun blauwe ogen recht in elkaar, van binnen schrok de apprentice hier wel een beetje van. Echter liet ze daar niets van merken. "Kom op en ga door, het zal niet lang meer duren voor je warrior word, dus mag je nu ook wel laten zien wat je kan," ging de zwarte kattin verder. Petalpaw had geluk met een mentor als Innerghost. Na een zucht draaide de kattin zich om en ging verder met haar jacht. Het duurde een vreselijk lange tijd voor er eindelijk een geur de neus van de sealpoint binnen drong. Meteen spitste de kattin haar oren, haar blauwe ogen speurde het gebied af. De geur hielp haar nu ook niet verder, het hing overal. "Waar is het?!" Blies ze bijna onhoorbaar zacht tegen zichzelf, echter was het misschien toch nog hard genoeg voor Innerghost om het te horen.

OOC: Sorry voor de extreem late reactie, de eerste weken school gaven me geen kans om te posten.

Innerghost wierp een blik op de lucht, het regenen was verminderd, en in de verte begonnen de wolken al wat uit één te trekken. Mooi, dat betekende dat de jacht zo ook wel wat beter zou gaan verlopen. Prooidieren zouden weer tevoorschijn komen, en Petalpaw zou laten zien dat ze bijna klaar was voor het warriorschap. Door dat het regenen minder werd, werden de geursporen langzaam duidelijker. Zo merkte Innerghost ook de geur van een waterrat op, de meest logische prooidier op dit moment. "Waar is het?!" Vroeg haar apprentice. "Concentreer je goed, je zult het vanzelf vinden," moedigde Innerghost haar apprentice aan. Ze ging bijna warrior worden, dit moest ze kunnen.

"Concentreer je goed, je zult het vanzelf vinden," werd ze aangemoedigd door haar mentor. Petalpaw sloot haar ogen, op die manier kon ze net iets beter op haar gehoor en reukvermogen af gaan. De geur bleek echt overal te zijn, daar had ze dus niets aan. Als je lang genoeg heel goed luisterde hoorde je een dier bewegen. Het was ergens aan haar linker kant, echter niet direct naast haar. Iets meer naar voren dan dat. De sealpoint opende haar blauwe ogen en keek zo goed mogelijk in de richting van het geluid. Het duurde een tijdje voor ze eindelijk iets zag. Plotseling zag de apprentice iets bruins bewegen. Voorzichtig sloop ze in de richting van het bruine ding. Al snel werd het duidelijk dat het om een waterrat ging. Het beestje leek de twee katten niet te merken tijdens dat deze dichterbij slopen. Zodra de she-cat dicht bij genoeg was maakte ze zich klaar voor de sprong. Dit mocht niet mis gaan, als ze nu nog zou missen was ze het niet waard om apprentice te zijn. Met een flinke sprong en uitgeslagen nagels besprong ze het diertje. Gelukkig kon ze haar nagels net op tijd in de rug van de waterrat slaan. Snel beet ze het dood, een opgeluchte zucht verliet haar bek.