One paw to my kittens, two claws in your face [CYBER+COBRA+YINYANG+CLOUD]

Moon's ogen schoten naar de blauwe heldere hemel. Dit zou het dan worden, dit zou de eerste dag zijn dat ze hen écht mee naar buiten nam, verder dan het vertrouwde nest. Ze wilde hen ook niet te lang binnen laten blijven, zodat ze snel geconfronteerd werden door de buitenlucht en zouden kennismaken met verschillende aspecten uit het leven. De witte poes kroop tussen de twee planken door en draaide zich vervolgens terug om, wachten op Cloud, Cobra en Yinyang. Ze wenkte kort met haar staar als teken dat ze haar moesten volgen. 'Cloud, jij ook.' mompelde ze. Ze wist dat de witte kater zich meestal wat terug trok, maar met een beetje aanmoediging, kreeg hij evenveel moed als zijn zusje en broertje. De warmte van de zon gloeide op haar witte vacht. Het was uitzonderlijk warm voor een dag in Greenleaf, maar toch lagen er al grijze wolken in het verschiet. 'Vandaag gaan we eens wat verder van ons kamp, verder dan de bomen die jullie enkel konden zien.' snorde ze zachtjes en liep hen voor. Ze wist dat overbezorgde moeders hun kittens liever binnen hield, maar zo was zij niet. Hoe langer ze hen binnen hield, hoe minder ze leerde. En dat was iets wat ze hen wilde leren. Geen zwakte zou hen ooit overheersen. Na een kort eindje wandelen hield ze halt. Ze was nog niet bij de grens van haar territorium, maar toch kwam een bekende haar tegemoet. Ze gromde even binnensmonds en draaide zich even kort om naar haar kittens. Geweldig. Juist wanneer ze hen eens iets meer wilde laten zien, kwam deze geur het verpesten. Cyber, de kater die ze eerder bedreigd had.

OOC: Dit is een topic met Cyber, maar Moon's kittens zijn vrij om te reageren.

Zijn siblings volgden hen moeder, maar Cloud bleef zitten waar hij zat. Hij wilde niet naar buiten, en helemaal niet met zijn sibs. Als hij naar buiten moest, wilde hij dat het liefst alleen. Of ja, met zijn vader of moeder, net zoals Cobra vaak deed met Claw. Maar hij moest altijd met beiden optrekken. Pff. 'Cloud, jij ook' mompelde zijn moeder. Cloud keek haar even schuw en verwijtend aan, maar hij zag in zijn moeders ogen dat ze het echt meende. Ook leek hij wat aanmoediging te lezen. Dit gaf hem wat nieuwe moed. Hij stapte, nog even aarzelend, het zonlicht in. Het was erg warm, en Clouds witte vachtje, dat nu al aardig lang en dik begon te worden, was zo warm dat hij er vaak even een verkoelende lik van zijn tongetje over moest geven. Cobra en Yinyang trippelden achter hun moeder aan, op de voet gevolgd door hun broer. Cloud keek verwonderlijk om zich heen. Wat was de wereld mooi zeg. Hij had niet meer van de wereld geweten dan de hoge bomen, de varens, het mos en zijn lievelingsplekje, beschut door de bessenstruiken en ander bijzonder mooie woudvegetatie. Maar nu zag hij zelfs meer. Velden reikten ver voor hem aan, hier en daar stonden wat kleine paddestoelen en af en toe sprong er een kleine kikker weg. Cloud wilde aan alles ruiken, alles aanraken, maar hij was te schuw en bovendien wilde hij niets liever dan bij zijn moeder blijven. Wat als hij hier zou verdwalen? Wat als hij 'de vijand' zou ontmoeten, waarover zijn vader hem vertelden, die keer dat hij vertelde dat hij sterk moest zijn? Dat zou hartstikke erg zijn, misschien wel levensbedreigend. Bij die gedachte begon hij zacht te piepen, maar toen zijn moeder even inhield om op hem te wachten kwam hij weer bij en trippelde weer achter zijn siblings aan.
Opeens stopte zijn moeder met lopen. Cloud zat met zijn gedachten bij een dier dat hij in de verte zag wegspringen en botste tegen de rug van zijn zusje aan. 'Sorry' piepte hij ter verontschuldiging. Hij keek vanachter zijn siblings naar zijn moeder. 'Wat is er, mama?' vroeg hij nerveus. Het beviel hem hier niets. Hij rook een onbekende geur, maar toch bekend met een hele bekende, de geur van bloed. Dat rook hij dagelijks, als zijn vader naar hem toe liep om hem een lik te geven of als zijn moeder een stuk prooi oppeuzelde. Moonwhite gromde in haar keel, en Cloud kroop dicht tegen zijn broer en zusje aan. Ze zaten nu naast elkaar, achter de beschermende rug van hun moeder. Cloud was bang, erg bang. Hij wist dat hij niet erg dapper was, niet zoals zijn sibs, maar dat kon hem niet schelen. Zo was hij gewoon. Maar hij herinnerde zich wel de woorden van zijn wijze vader, toen in die avond dat hij terugkwam. Cloud was erg bang geweest eerst en had om hulp geroepen, waarna zijn vader achter de struiken tevoorschijn kwam en hem vertelde dat hij groot en sterk moest zijn, gepaard met wat bemoedigende likken en liefdevolle blikken. Cloud wilde hem dolgraag trots maken. Hij rechtte zijn rug en week iets meer van zijn siblings af. Hij zou de vreemde laten zien wie hij was, en hij zou zijn moeder beschermen. Maar zou hij dat wel kunnen, als jonge kitten zijnde? Cloud schudde die gedachte van zich af en bleef staan. De onbekende geur kwam langzaam dichterbij...

"Moet dit nou?" Geërgerd liep ze naar buiten. Yinyang was al boos toen ze opstond, en nu nog steeds. Ze sjokte achter haar moeder aan, die ze maar niks vond. Ze liepen door het territorium, waar zij natuurlijk al lang was geweest. Cloud was bijzonder irritant, omdat hij zich echt als een idioot gedroeg. Toen voelde de kit een duw. Haar witte broertje was tegen haar aangebotst. 'Sorry' Piepte die, maar Yin Grauwde luid.'Wat is er, mama?' Yinyang rolde met haar ogen, en zuchtte boos. Ze gaf haar broer een stevige duw. Zo, die had ie verdient! Trots, maar nog steeds chagrijnig ging ze naast haar moeder zitten. "Wat dóén we hier eigelijk?"

Cyber had het stelletje domme beesten al van ver gezien, al verbaasde het hem erg dat er een stel kittens bij waren. "Zozo, Moonwhite heeft een stel mormels op de wereld gezet. Jammer dat ze hen niet aan me voor gesteld heeft" siste hij luid alsof hij teleurgesteld was, hij was dicht genoeg en had het hard genoeg gezegd om Moonwhites en de kits hun aandacht op zich te vestigen. Met een brede grijns en zelfvernoegde stappen liep hij op een licht drafje naar het stelletje ongedierte, die zwart-witte trok zijn aandacht toen ze trots naast haar moeder ging zitten terwijl het andere kitten blijkbaar een beetje geschrokken of bang van haar was. "Zo, ze is een pittige blijkbaar niet Moontje? Ze heeft wel iets van mij." hij gromde het wat onheilspellend, als hij die witte poes nog eens op stang kon jagen dan was de pret er nog lang niet af!

OCC; sorry voor laatheid, veel schoolwerk

De witte poes draaide zich even zijdelings om naar Yinyang toen ze naast haar ging zitten. Haar woorden waren haar zeker niet ontgaan, maar ze bestat er nu geen aandacht aan. Er was nu iets belangrijkers, dan een jonge kitten die het altijd oneens was met haar. Moonwhite haalde haar lip op toen Cyber op hen afliep. Sinds ze de kittens had, was Cyber de eerste kat die ze tegen kwam, op Claw na dan. Haar duister kantje kwam nu dan ook terug naar boven. Ze was geen poes die weg vluchtte, maar eerder direct tot de aanval ging. Als ze haar kittens niet bij zich had gehad zou ze de kater al lang in de haren zijn gevlogen. "Zo, ze is een pittige blijkbaar niet Moontje? Ze heeft wel iets van mij." Een korte grom ontsnapte langs haar lippen. 'Wat moet je Cyber, wat doe je op míjn terrritorium?' snauwde ze hem toe en legde haar oren half in haar nek.

Yinyang ging trots naast haar moeder staan, terwijl Cloud zich achter zijn moeder verstopte. Yinyang was boos, duh. Die pittige tante werd boos om elk klein muizendingetje. Dat zusje van hem kon nooit eens even normaal doen. Pff. Cloud fronste. "Zo, ze is een pittige blijkbaar niet Moontje? Ze heeft wel iets van mij." Wat? Een onbekende stem klonk. Cloud kromp ineen en raapte al zijn moed bij elkaar om even vanachter de rug van Moonwhite naar voren te kijken. Daar zat een zwart-witte, grote kat, veel ouder dan Moonwhite, sterk en angstaanjagend. 'Would you protect me, please..' fluisterde hij achter de rug van zijn moeder terwijl hij dichter tegen haar aankroop. Moonwhite zou hem beschermen, hij wist het. De woorden van Claw klonken in zijn hoofd, maar hij kon niet sterk zijn, niet tegen 'de vijand' vechten. Hij wilde de kleine kitten zijn die hij was. Cloud drukte zijn pels tegen zijn moeders zijde. Moonwhite gromde kort. 'Wat moet je, Cyber, wat doe je op míjn territorium?' snauwde ze naar hem. Cloud keek verwonderd op. Hij had zijn moeder nog nooit zo fel gezien. Zo zou hij haar nooit tegenover zich hebben. Zou dat ooit gebeuren? Vast niet. Hij hield van Moonwhite en zij hield van hem. 'Mama, wie is dat?' piepte hij bang.

Plots was daar een zwart-witte kater opgedoken, met groene ogen. Hij leek wel een beetje op haar. Haar moeder leek niet echt blij om hem te zien. "Zozo, Moonwhite heeft een stel mormels op de wereld gezet. Jammer dat ze hen niet aan me voor gesteld heeft" Mormels? Yinyang siste, en keek boos naar de rogue. "Zo, ze is een pittige blijkbaar niet Moontje? Ze heeft wel iets van mij." De kit had door dat het over haar ging, en ze fronste even. Wat voerde deze kater in zijn schild? Hoewel ze gevleid was, de rogue leek sterk en groot, liet ze dat niet merken. Ze versmalde haar ogen en keek hem enkel giftig aan. Het was niet dat ze aan de kant van haar moeder stond, nee, helemaal niet. Maar toch. Cloud was, zoals gewoonlijk, bang. 'Would you protect me, please.. ' Piepte hij. "Schijterd," Mompelde Yin. 'Wat moet je, Cyber, wat doe je op míjn territorium?' Dat was Moonwhite. Ze kende hem dus blijkbaar al, en mocht hem niet.Nu het haar opviel, herkende ze de geur ergens wel. Aan de grenzen misschien? Hij heette in elk geval dus Cyber. Hm. Moon leek nog steeds laaiend, wat volgens het poesje totaal onnodig was. Deze Cyber leek niet van plan aan te vallen. 'Mama, wie is dat?' Met een woeste blik stapte ze op haar broertje af. Alles, alles wat hij deed leek irritant. "Het is maar een rogue, Idioot." Humeurig rolde ze met haar ogen, en ging vervolgens met haar rug naar Moonwhite toe staan. Ze zette een aantal stappen richting Cyber, en bustudeerde hem even. Ja, ze waren een soort evenbeeld. Al had zij meer bruinige ogen. Tussen bruin en groen in. Die van hem waren veel feller. "Ik ben Yinyang. Denk niet dat ik u mag, Maar ik walg ook niet van je. " Opnieuw keek de kitten hem onderzoekend aan. "Zolang u mij geen pijn doet, vind ik het allemaal best." Lichtelijk onverschillig bleef ze zitten, maar ze keek alert voor zich uit. Het kon haar geen zier schelen wat haar moeder of Cloud van de situatie zou vinden.

Cyber ging ook zitten en boog wat meer naar voren over de kit met een licht geïnterreseerde grijns en een opgetrokke wenkbrauw "Gevoel voor onderhandelen merk ik, niet van de angstigsten en nog een knap koppie ook. Deze gaat het ver schoppen." Cyber hief zijn hoofd op naar Moonwhite om haar een blik te werpen die niet veel goeds kon betekenen "Maar dan op mijn wijze ofcourse." Cyber wende zich weer naar de kitten "You are welcome haha" grijnsde hij en hij stond op, liep straal om de kitten heen naar Moonwhite waar hij vlak voor haar neus ging staan met een walgende blik in zijn ogen "Van die andere kit van je kan ik anders niet veel goeds zeggen" gromd hij en Cyber keek met een onheilspellende grijns naar de witte kit "Is het niet, Makker?" zei hij met die grijns op mierzoete toon.

OCC: Sorry voor laatheid, had het druk. Maar ik word nu net iets actiever weer.

Waarom was Yinyang zoveel dapperder dan hij? Zoveel sterker, zoveel... beter? Waarom? Cloud richtte zijn blik naar de grond. Hij zei maar niets meer, hij wilde niet weer afgesnauwd worden. Hij hoorde pootstappen zijn kant uit komen. Of ja, zijn moeders kant. De lucht van echte rogue kat hing om hen heen. 'Van die andere kit van je kan ik anders niet veel goeds zeggen' gromde de zwart-witte kater. Wat? Wat zei hij nou? Cloud dook naar de grond. Hij moest zijn tranen bedwingen naar beneden te glijden. Was hij dan niet goed voor deze wereld? Wat maakt het nou uit? Niemand had vertrouwen in hem, bleek nu wel. Later, als hij groter zou zijn, zou hij dan echt niets kunnen? Zou hij dan echt helemaal niks waard zijn? Nee, dacht Cloud boos. Ik ben misschien een beetje bang aangelegd, maar dat zegt helemaal niks. Wat kan ik er nou aandoen? Ik moet sterk zijn. Hij veegde zijn tranen weg met een vlugge haal van zijn voorpoot en ging rechtop zitten. Hij kwam een beetje vanachter zijn moeders rug vandaan en keek de zwart-witte kater recht in zijn ogen aan. 'Is het niet makker?' vroeg die met een grijns zodra de kleine witte kit tevoorschijn kwam. Cloud fronste. Hij haalde diep adem, raapte al zijn moed bij elkaar. 'Moet jij eens goed luisteren,' zei hij tegen de kater, 'ik ben wie ik ben en daar kan ik zelf ook niks aandoen. En mijn vader is toevallig de sterkste kat van heel de wereld, en als je iets zegt over ons wat hem niet aanstaat, verscheurt hij je vast en zeker'. Hij keek naar zijn zusje. Zou dit haar wel aanstaan? Wees niet zo afhankelijk van anderen, Cloud, zei een stem in zijn hoofd. De kit zuchtte en ging naast zijn moeder staan. Hij had zichzelf laten zien. Maar was het goed geweest? Al die stomme vragen, al die vragen over waarom hij er überhaupt was, hij werd er gek van. Kop erbij houden en doorbijten, dan komt het wel goed.

"Gevoel voor onderhandelen merk ik, niet van de angstigsten en nog een knap koppie ook. Deze gaat het ver schoppen." Yinyang was gevleid, maar liet het niet merken. Deze kater moest ze onthouden. Hij zou haar later kunnen helpen met trainen, hij zou haar sterk kunnen maken. "Maar dan op mijn wijze ofcourse." Ze wist niet wat dat betekende, maar dat hoefde niet. Cyber had het toch tegen Moon. "You are welcome haha" Dat was wel tegen haar. Yin wierp hem echter alleen een kalme blik toe. Toen ging hij vlak voor haar moeder staan. "Van die andere kit van je kan ik anders niet veel goeds zeggen" Hij keek walgend naar Cloud. Hey. Niet. Cool. Cloud mocht dan wel een vervelend schijtertje zijn, maar wel haar broer. Alleen zij mocht op hem fitten. Een beetje boos keek ze naar de rogue. "Is het niet, Makker?" Haar pluizige broertje fronste, en haalde toen diep adem. 'Moet jij eens goed luisteren,' Eindelijk. Dat haar broer voor zichzelf opkwam was voor haar irritant als fijn om te zien. 'ik ben wie ik ben en daar kan ik zelf ook niks aandoen. En mijn vader is toevallig de sterkste kat van heel de wereld, en als je iets zegt over ons wat hem niet aanstaat, verscheurt hij je vast en zeker' Claw erbij halen. Mwah, het was een begin. Cloud wierp een blik op haar, en zijn knikte hem toe. Niet slecht. Zelf deed ze nog een stap naar voren. "Niet fitten op m'n broer, 'kay? Dat doe ik wel."Met een strakke, ijskoude blik doorboorde ze Cyber.

Het grijns op Cybers snoet verbreedde toen het kitten tegen hem uitviel dat hij zijn pappie erbij ging halen en toen het poesje hem ijskoud aankeek na wat gemauwd te hebbben liet hij zijn grijns nog wat groter maken, al keken zijn twee paar kilgroene ogen al even ijskoud terug "Eet me niet op" gromde hij op grappende toon, al lag er iets dreigends in zijn stem dat duidelijk maaktte dat ook hij een grens had die je beter niet kon overschrijden. Waarna Cyber zich weer tot de witte kitten en zijn even witte moeder richtte "Ach, dat is al iets beter. Toch blijf ik erbij, je moet veel leren. Wil je het als Rogue overleven, anders help ik je wel met te begeleiden naar die pluizige kittypethaarballen!" siste hij nog na waarna hij opstond en een toertje rond Moonwhite begon te wandelen, zo kreeg hij ook dat slappe kittentje wat beter te zien en zijn beweging gaf de meeste katten een ingesloten of benauwd gevoel dat wel eens vervelend voor een kit kon zij Hah! "2? Of heb je nog meer van die mormels?" dat hij deze kits mormels noemde betekende nog niet dat hij zijn eigen kits mormels noemde. Want Cyber hield van zijn eigen kits, ze leken wat op deze hier, maar hij ging zo goed en kwaad als kon dit nest lapjes vacht van zijn kleine pups weghouden.

'Van die andere kit van je kan ik anders niet veel goeds zeggen' De witte poes snoof kort bij de woorden van de kater. Haar oren lagen ondertussen in haar nek. De toon die de rogue aannam sprak haar al helemaal niet aan, en vooral niet omdat hij zo tegen haar kittens bezig was. "2? Of heb je nog meer van die mormels?" Moon zette haar poot stevig neer en sprong vervolgens op de kater af. Ze liet zich niet zomaar in de grond duwen door een vervelende rogue. Nee, ze zou hem eens goed laten zien wie hier de baas was. Dit was haar territorium, haar grond, haar kittens. Eén poot naar haar bloedverwanten, twee klauwen in z'n gezicht. Ze had hem al eerder bijna laten verdrinken in zijn eigen territorium, waarom niet nog eens? Maar deze keer zou ze hem wel niet te snel los laten. Ze duwde de kater tegen de grond en boog zich naar hem toe. 'Als je ze nog één keer mormels noemt zal ik er persoonlijk voor zorgen dat, het aantal van je pups met de dag verminderd.' Siste ze dreigend en draaide zich vervolgens om, waarmee ze de kater een heel eind verder wierp. Wat dacht deze rogue wel? Ze was dan wel jonger en had enkele maanden stil gezeten, maar dat had niets veranderd aan haar technieken.

Hij voelde toch wat trots oplaaien. Hij had tenminste íets gezegd, Yinyang was niet tegen hem uitgevallen, zij had hem zelfs wat protectie geboden. 'Hey, niet fitten op mijn broer, 'kay? Dat doe ik wel' miauwde ze kil tegen de grote kater. Cloud kon het niet laten, hij glimlachte. Tuurlijk, hij wist dat ze in de toekomst nog vaak zouden fitten. Maar Yin had hem beschermd dit keer. Cloud voelde veel respect voor zijn zusje, wat was ze toch dapper. 'Eet me niet op' miauwde Cyber grappend. Zijn toon maakte Cloud best bang, maar hij had de eerste stap gezet, en nu moest hij volhouden. Hij snoof luid. Cyber zou moeten oppassen later. Maar de volgende woorden van de zwart-witte kater verraste hem wel. Zou hij dat echt doen? Misschien wel, maar waarom zou Cloud instemmen? Een: hij kende deze kater nog maar net en mocht hem totáál niet, twee: hij wist überhaupt niet eens wat Kittypets waren. Niet laten merken, galmde er door zijn hoofd. Clouds blik bleef kil. Cyber wandelde een beetje om Moonwhite heen. '2? Of heb je nog meer van die mormels?' gromde Cyber. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Tenminste, voor zijn moeder dan. Cloud had nog niet met zijn ogen kunnen knipperen of Moonwhite schoot naar voren, één poot beschermend op haar kittens gericht. Cloud schrok, de bescherming van de zachte, witte rug van zijn moeder was weg. Hij voelde haar boosheid in de lucht. Cloud ging naast Yinyang zitten en keek naar het schouwspel. 'Als je ze nog één keer mormels noemt zal ik er persoonlijk voor zorgen dat het aantal van je pups met de dag verminderd' siste zijn moeder dreigend tegen Cyber. Twee poten in zijn gezicht. Hoe zou de kater reageren? En waarom zei Moonwhite 'pups'? Cloud nam aan dat Cyber ook een nestje had, maar hij was toch geen hond? Hoe kon dat? Cloud keek even om naar zijn zwarte broer, hij was tamelijk rustig gebleven deze dag. De witte kit keek weer terug naar zijn moeder. Zij scheen sterker te zijn, maar dit had Cyber waarschijnlijk niet verwacht. Hopelijk zou ze er later nog goed aan toe zijn. 'Voorzichtig, mam' miauwde Cloud zacht. Hij keek naar haar technieken. Dit kan ik maar beter onthouden, dacht hij, want dit kan later misschien nog wel eens van pas komen.

Toen de zwart-witte kater op de grond gedrukt werd keek hij grijnzend naar de witte poes, hij had haar op haar stang gejaagd. Heerlijk gewoonweg, dat gedrongen gezicht en de nagels van haar poten die lichtjes in zijn zwarte schouders branden. "Rustig mevrouwtje, je wilt je kittentje beter geen traumas geven door teveel bloed hé?" siste Cyber met die grijns, doelend op de zwakke witte kit die waarschijnlijk een al even zwakke geest had. Toen Moonwhite de sterke Rogue kater wegwierp was Cyber verrast, hij voelde hoe zijn zware lichaam door de lucht verplaatste tot hij met een plof op zijn vier poten terechtkwam. Vlakbij de grond, maar toch net in de lucht, had Cyber zich zo kunnen draaien dat hij niet al te pijnlijk neerkwam en gewoon op vier poten terug recht veerde en terug naar de witte poes stapte. "Wil je je kits nu al wat vechttechnieken showen? Want dan zou ik toch zien dat je zelf eerst wat beter kunt vechten. Je lijkt nog steeds even zwak al een Clankitten." gromde Cyber. Moonwhites naam was niet voor niets Moonwhite, een typische clankat naam dat bestond uit 2 engelse woorden die iets met de poes haar karakter of uiterlijk te maken had. Het was niet moeilijk om uit te vogellen dat ze was geboren in een clan, ongeacht hoe lang ze er was gebleven. Cyber zakte lichtjes door zijn poten liet zijn staart wat dichter bij de grond hangen om zijn achterpoten extra vering te verlenen, Cybers kilgroene ogen keken uitdagend naar Moonwhites ogen en flitsten even naar de kittens. De sterke kater was bezig met een gevecht uit te lokken.

Er leek een gevecht te gaan lost te barsten, tussen haar moeder en deze Cyber. Cloud, als de poepert die hij was, verschool zich achter hun moeder. "Rustig mevrouwtje, je wilt je kittentje beter geen traumas geven door teveel bloed hé?" Moon leek pissed. Op dat moment, ergens diep, diep weggestopt, voelde Yin een greintje respect voor haar moeder. Heel even. En toen was het weer weg. De kit keek van Moon naar Cyber, van Cyber naar moon. Ze mocht die kater wel, al kende ze hem niet goed. Moonwhite kende ze heel goed, maar mocht ze niet. Ze stond voor een keuze, in haar ogen dan. "Wil je je kits nu al wat vechttechnieken showen? Want dan zou ik toch zien dat je zelf eerst wat beter kunt vechten. Je lijkt nog steeds even zwak al een Clankitten." Yinyang had het een en ander geleerd van Claw, maar niet genoeg. Cyber of Moon. Cyber of Moon. Yin stond nog steeds een beetje akward voor haar moeder. Toen maakte ze een beslissing. In een flash, een koude golf, die bleef. Ze voelde voor even geen medelijden meer. Resoluut stak ze over, en ging naast de rogue staan. Ze wist ook niet waarom ze het deed. Ze hield van haar vader, ze had beloofd dat ze aardig zou zijn tegen Moon. Maar nu... Met een koude blik keek ze naar haar familie in de andere kant.

"Mijn kittens kunnen niet snel genoeg aan bloed gaan wennen." gromde ze tussen haar tanden door, bij het horen van zijn opmerking. Ze had wel gezien dat de kater maar net goed neer was gekomen. De volgende keer zou ze er voor zorgen dat hij niet meer zo netjes neer kwam. "Wil je je kits nu al wat vechttechnieken showen? Want dan zou ik toch zien dat je zelf eerst wat beter kunt vechten. Je lijkt nog steeds even zwak al een Clankitten." Moon haalde haar lip op en een grauw. "Ik ben geen clan kitten," gaf ze direct als weerwoord. "Mijn moeder heeft me in de steek gelaten. Mijn hart heeft nooit in de clan gelegen." siste ze er nog achter, zodat énkel Cyber het zou kunnen horen. Moon's oortjes gingen verrast naar voren toen ze plots in een flits Yinyang naar Cyber zag gaan. Haar aandacht was nu even totaal weg, aangezien ze Yin's actie totaal niet kon plaatsen. Yinyang, haar eigen kitten leek haar te verraden? Na alles wat ze gedaan had? Ze knipperde vluchtig met haar oogjes en legde haar oren terug in haar nek. Was dit een grap of zo? Hoe kon ze?!

Cybers hoektanden kwamen in een vermaakte grijns naar boven toen de zwart-witte kitten Yingjang naast hem ging zitten "Zie zie, wie had dat nou verwacht? Een kitten van een paar maanden is blijkbaar zelfs slimmer dan haar eigen mamma. Maar jah daar zullen we maar niet over zagen he? Anders zal Moonwhiteje misschien wel weer naar haar Clan vluchten en daar bij haar 20 vriendjes gaan uithuilen." Cyber sprak het woord 'clan' zo hard uit dat iedereen in omtrek van 4 meter he wel gehoord zou hebben, inclusief de kits. "Weten de kits het eigenlijk van dat je clanafkomstig bent? Je hebt bovendien wel clanbloed en zoals je me net vertelt heeft zelfs je eigen mammie je in de steek gelaten.. verteld dat niet iets over jezelf?" Eens de zwart-witte Rogue kater vertrokken was kon hij het stoppen, de zinnen en beledigingen vloeiden uit zijn mond als een harde waarheid uit een kittenmondje.

Het leek alsof ze niks voelde. Met een wantrouwige blik keek ze naar alle rogue's om zich heen. Moon keen verbaasd, geschokt, ha. Domme poes. Cyber had een zelfvoldane grijns op haar gezicht, die haar helemaal niet aanstond. "Zie zie, wie had dat nou verwacht? Een kitten van een paar maanden is blijkbaar zelfs slimmer dan haar eigen mamma. Maar jah daar zullen we maar niet over zagen he? Anders zal Moonwhiteje misschien wel weer naar haar Clan vluchten en daar bij haar 20 vriendjes gaan uithuilen." Clan? Had Moon in een clan gezeten? Als je de naam hoorde zou het wel logisch zijn, ja. "Weten de kits het eigenlijk van dat je clanafkomstig bent? Je hebt bovendien wel clanbloed en zoals je me net vertelt heeft zelfs je eigen mammie je in de steek gelaten.. verteld dat niet iets over jezelf?"Yin versmalde haar ogen. Nee, dat had ze nooit verteld. Met een blik vol haat keek ze naar Moonwhite. Leugenaar. Ze bleef echter kalm, en mauwde koel "Dat weten we nu." Haar houding was star.

De witte poes versmalde haar oogjes toen de de kater hoorde spreken. " Maar jah daar zullen we maar niet over zagen he? Anders zal Moonwhiteje misschien wel weer naar haar Clan vluchten en daar bij haar 20 vriendjes gaan uithuilen." Ze gromde diep in haar keel. De kater wist niets over haar verleden. Haar moeder had haar niet zomaar verlaten, ze dacht dat ze dood was, net als haar siblings. Ze wist zelfs niet meer welke clan het was, laat staan dat ze terug zou gaan naar de clan die haar nooit meer had gezicht. "Weten de kits het eigenlijk van dat je clanafkomstig bent? Je hebt bovendien wel clanbloed en zoals je me net vertelt heeft zelfs je eigen mammie je in de steek gelaten.. verteld dat niet iets over jezelf?" Ze zwiepte geïrriteerd met haar staart. "Mijn moeder dacht dat ik dood was en heeft vervolgens de clan verlaten." siste ze als weerwoord. Een kort moment ging haar blik naar Yinyang. Waarom verspilde ze haar aandacht zelfs aan deze kater. Dankzij deze kater was haar bloed eigen dochter tegen haar gekeerd. Ze merkte ook dat haar eigen bloed begin te koken. De oorzaak van dit alles was de kater. Met een ruk draaide ze zichzelf om. Ze zou Claw wel waarschuwen over zijn dochter, hun dochter. Maar nu wilde ze zo snel mogelijk weer naar haar 'camp'. Ze pakte Cobra op bij z'n nekvel en duwde Cloud vooruit. "Als ik straks je geur hier nog maar ruik, kan je verwachten dat ik de rivier binnen de dag kom opeisen." gromde ze tussen het hoopje vacht door en verdween in de struiken.

Moon Out

Cyber draaide walgend met zijn paar ogen "Je mam is wel een opgever, niet?" zei hij zonder gevoel tegen Yinjang "Ik denk dat ze je vergeten is, of ze moet je niet meer." Moonwhite zei iets over een kat genaamd Claw, zat die kater niet in de bloodclan? Man, wat was die poes laag gezonken. Cyber liet zijn blik naar de zwarte kitten genaamd Cobra noemen, "Die heeft geen tong" fluisterde hij zachtjes. Zijn blik gleed verder naar het witte lafaardje "En die is te jong op de wereld gekomen, hij had beter eerst nog wat langer aangesterkt voor hij zijn poten op deze aarde zette. Het valt te twijfelen of hij het leven als Rogue succesvol zou overleven".. Cyber draaide zijn hoofd nu richting de zwart-witte pluizebol "en jij lijkt je mam niet echt te mogen" Cyber liet even een korte stilte vallen en hoorde dat er in de verte onweer aan zou komen, de wolken zagen er dan ook donker uit. "Speciale famillie" trok hij als conclusie, zonder er meer woorden aan vuil te maken. Hij vroeg zich nog wel iets af over de witte poes met de plek op haar hoofd en waagde de vraag kil met lichte toon erachter die hing tussen dreigend en nieuwsgierig "Waarom mag je je mam niet?"