You are a beautifull falling star [Finished]

Leaf fall had zijn intocht weer gedaan, dat was met name te voelen op een avond zoals die avond. Het was een heldere avond, waardoor de sterren en de halve maan duidelijk te zien waren. Doordat het een heldere avond was, was het koud. In de verte klonk de roep van een jagende uil die een prooi te pakken had. Een crèmekleurige apprentice zat voor de apprentice den. Er lag een aarzeling in zijn lichtblauwe ogen. Hij kon niet slapen en een rusteloos gevoel drukte op zijn hart. Als hem gevraagd zou worden waarom hij zich zo voelde dan had hij daar geen antwoord op kunnen geven. Hij was opeens wakker geworden met dat gevoel en hij kon het niet meer van zich afzetten. Hij wist dat alleen een wandeling zou helpen, even alleen zijn met zijn gedachten. Tweestrijd flikkerde op in zijn ogen, want hij wilde niet het kamp verlaten zonder het te zeggen. Hij wist dat hij moeilijk iemand wakker kon gaan maken om zoiets onbenulligs, dus stond hij toch maar op. Ze zouden het hem vast wel vergeven als ze hem miste en hij zou er voor zorgen dat hij terug zou zijn voordat Silvercloud hem riep voor zijn training. Hij trippelde het kamp uit terwijl een ademwolkje zichtbaar werd toen hij uitblies. Zulke avonden vond hij mooi, maar ergens waren ze ook wel een beetje beangstigend. Ze hadden iets onheilspellends en misschien was dat ook wel de reden waarom ze mooi waren. Het rook naar avontuur. Nou was Creamypaw geen kat die het avontuur opzocht hij was liever in vertrouwde omgeving, omgeving die hij kende. Opeens wist hij waarom hij zich zo rusteloos gevoeld had en dat sloeg hem met een klap in zijn gezicht. Hij stopte met lopen en slikte. Hij had de leider van de Thunderclan zien sterven en het had hem herinnerd aan de dood van zijn moeder. Het had hem teruggebracht naar de werkelijkheid dat katten op een dag naar Starclan gingen en dat ze anderen dan achterlieten. Het beeld van de kinderen van de Thunderclan leider stonden in zijn geheugen gegrift, net als zijn moeder die dood lag te bloeden voor zijn poten. Een stemmetje in zijn kop had alles aan elkaar gekoppeld en nou bracht dat hem van zijn stuk. Waarom zat de wereld op deze manier in elkaar? Waarom bestond de wereld uit strijd en zien te overleven. Hij bracht zichzelf weer in beweging om het van zich af te lopen, maar dat werkte voor geen meter. Hij wilde dat zijn moeder hier was of Stormwise, maar dat kon niet zij waren in Starclan. Hij had vrienden in Riverclan en die zag hij graag, maar nou hij hier zo liep voelde hij zich alleen. Hij liep het pad naar Fourtrees in. Hij wist dat het gevaarlijk was om daar alleen heen te gaan, zeker om dit tijdstip maar hij kon het niet laten. Toen hij op de open plek aankwam ging hij zitten. “Waarom kan het niet altijd zo zijn als tijdens een gathering.” Fluisterde hij zacht naar de hemel. De sterren en de maan werden gereflecteerd in zijn lichtblauwe ogen. Plots flitste er een ster door de lucht. Hadden ze hem gehoord? Hij deed zijn ogen dicht en deed een wens. Er verscheen een waterig glimlachje om zijn lippen toen hij zijn ogen weer open deed. “Dankjewel papa en mama, Stormwise en Smoketear.” Vervolgde hij zachtjes. Zijn ogen werden vochtig en hij keek naar zijn poten.

[Open]

Ze voelde de koele bries door haar korte vacht waaien toen ze het kamp stilletjes verliet. Slaap had ze niet, dus wilde ze nog even wat energie kwijt voordat ze echt ging slapen. Haar pootjes leidden haar over het pad richting Fourtrees, haar favoriete plek op het moment. Fourtrees, de plek waar alle Clankatten samenkwamen eens in de tijd. Fourtrees, de plek waar zij haar broer was kwijtgeraakt.. Ze rilde bij het terugdenken aan dat vreselijke moment. Haar broer Raventale was alles voor haar geweest, hij had haar min of meer opgevoed. Maar toen kwam de grootste fout die ze ooit gemaakt had, ze was uit het kamp geglipt om naar Fourtrees te gaan kijken, ze had er zoveel over gehoord.. Maar haar broer was haar achtervolgd en ze werd aangevallen door een rogue.. Als zíj nou in plaats van haar broer vermoord was, had ze zich nooit zo schuldig en stom gevoeld. Met een zucht stapte Descentpaw door, ondanks dat kwam ze hier nog altijd. Fourtrees. Ze keek even omhoog naar de sterren en glimlachte toen ze er een zag vallen. Ze deed een kleine wens, of haar broer haar wilde vergeven, dat was het enige wat ze wilde. Ze voelde een warmte vanuit haar hart en glimlachte opnieuw, tot ze een andere kat zag. Het was een jonge kat of kattin, ze kon het zo snel niet zien. Ze snoof de lucht op, RiverClan... Ze wist het niet, de kat leek erg verdrietig en onbeschermd. Descentpaw waagde het er op en liep naar de kat, wat een kater bleek te zijn. 'Alles oké?' vroeg ze voorzichtig.

Hij schrok best wel toen hij opeens een stem achter zich hoorde. Hij had de andere kat niet eerder horen aankomen en ze had hem daarom best de stuipen op het lijf gejaagd. Geschrokken sprong hij overeind en draaide zich naar haar om. Zijn haren stonden recht overeind terwijl hij haar in zich opnam. Hij deed zijn bek een stukje open en meteen proefde hij de geur van de Shadowclan. Ze was van een andere clan en daardoor werd hij meteen voorzichtig. Er lag iets van wantrouwen in zijn houding, daar kon hij niets aan doen dat was instinct. “Ehm…” zei hij aarzelend, zo snel niet wetend wat hij anders moest zeggen. Hij peilde haar, ze leek hem ook een apprentice net als hem. Ietsje jonger misschien. Hij keek naar de vlekken in haar vacht en daarna in haar gele ogen. “Ehm,” zei hij nog eens, hij had zichzelf nog steeds niet hersteld. Toen gaf hij zichzelf figuurlijk een schop onder zijn kont en rechte zijn schouders. Hij legde zijn haren weer plat op zijn vel. Hij had niemand verwacht en hij had het al helemaal niet zien aankomen dat hij een kat van een andere clan tegenkwam. “Sorry, je liet me best wel schrikken. Ik had niemand verwacht.” Verontschuldigde hij zich toen. Hij had zijn spieren nog steeds aangespannen, klaar om zichzelf te verdedigen als dat nodig was. Het voelde ongemakkelijk om een Shadowclan kat tegen te komen, zeker nou hij zich niet op zijn best voelde. “Ja het gaat wel.” Stammelde hij toen een beetje. Hij wist zichzelf geen houding te geven en schoof maar een beetje van links naar rechts. “En met jou? Jij bent ook nog laat op pad.” Vervolgde hij toen.

De kater schrok enorm en zijn haren vlogen overeind toen hij zich met een ruk omdraaide. Descent schrok van zijn reactie en maakte een sprong. De kater begon daarna te stamelen en zijzelf stond daar, geschokt. Toen de kater opnieuw begon te stamelen, ontspande zij zich “Sorry, je liet me best wel schrikken. Ik had niemand verwacht.” zei hij. Descentpaw schudde haar hoofd. 'Nee, het spijt mij,' zei ze. 'Ik had niet zo plotseling moeten komen.' ze glimlachte. De kater had zich nog niet ontspannen, wat haar een beetje zenuwachtig maakte. Hij zou klaar staan om haar meteen te verscheuren en zonder training of iets zou zij niks zijn tegenover hem. “Ja het gaat wel.” zei hij. Descentpaw knikte. “En met jou? Jij bent ook nog laat op pad.” zei hij toen. Ze keek op. 'Ik kon niet in slaap komen, jij?' zei ze.

Hij ontspande zich toen zij zich verontschuldigde. Hij kreeg niet het idee dat ze hem iets aan zou willen doen. Je kon best met een apprentice van een andere clan praten, ja toch? Dat mocht vast wel. Zeker op zo’n plek als deze, dan vond hij dat dat mocht. Hij ging zitten, nog steeds wel alert maar niet meer zo gespannen. “Excuses aanvaard, het geeft niet. Ik ben ook wat schrikkeriger de laatste tijd.” Om zijn lippen verscheen ook een waterig glimlachje. Toen ze zei dat ze niet kon slapen knikte hij begrijpelijk. “Soms heb je dat. Had dat een reden?” vroeg hij toen. “Ik sliep eerst wel, maar ik schrok weer wakker. Ik had zo’n rusteloos gevoel en daardoor kon ik niet meer slapen. Het helpt dan meestal als ik even ga lopen, maar ik ben iets te ver gelopen eigenlijk.” Hij fronste even zijn voorhoofd en keek naar de rots waar de leiders normaal gesproken op stonden tijdens een gathering. “Zag jij die vallende ster ook net?” vroeg hij toen opeens terwijl hij haar weer aankeek met een nieuwsgierige blik in zijn lichtblauwe ogen.

De kater ging zitten en ontspande zich. “Excuses aanvaard, het geeft niet. Ik ben ook wat schrikkeriger de laatste tijd.” zei hij en er verscheen een waterige glimlach op zijn gezicht. Descentpaw glimlachte ook en knikte. 'Ik denk dat het gewoon de tijd van het jaar is, denk ik?' Haar blik ging even omhoog naar de sterrenhemel, die leek te glinsteren. “Soms heb je dat. Had dat een reden?” vroeg de kater. Ze keek hem weer aan. Ze schudde haar hoofd. 'Ik moest gewoon even wat rust in mijn hoofd hebben.' legde ze uit. “Ik sliep eerst wel, maar ik schrok weer wakker. Ik had zo’n rusteloos gevoel en daardoor kon ik niet meer slapen. Het helpt dan meestal als ik even ga lopen, maar ik ben iets te ver gelopen eigenlijk.” zei hij, waardoor Descent eventjes moest lachen. Het klonk erg verlegen, waarvoor ze zich weer schaamde. Bij sommige ontmoetingen gebeurde dat weleens, maar altijd op van die momenten dat ze het niet wilde.. 'Ik kom hier altijd omdat er hier zoveel herinneringen liggen,' zei ze en dacht weer terug aan haar broer. 'Slechte en goede..' ze zuchtte even en glimlachte daarna weer. “Zag jij die vallende ster ook net?” vroeg de kater. Ze knikte. 'Ja,' zei ze. 'Heb je ook een wens gedaan?'

Hij knikte toen ze zei dat het waarschijnlijk de tijd van het jaar was. “Ja, misschien ook wel. Er gebeurd ook zoveel de laatste tijd, iedereen is zo onrustig. Het wordt waarschijnlijk niet beter nou het weer leaf fall is.” Zijn blik gleed naar de sterrenhemel en hij hoopte dat Starclan toekeek en goedkeurde wat hij deed. Hij wilde niet dat hij iets verkeerds deed, maar deze Shadowclanpoes leek hem helemaal niet zo gemeen. Hij vond het prettig dat er iemand was waarmee hij kon praten, dan was dat toch niet erg dat het een poes van een andere clan was? Hij slikte even, omdat hij dat helemaal niet zo zeker wist. Misschien probeerde hij het ook wel gewoon goed te praten voor zichzelf. 'Ik moest gewoon even wat rust in mijn hoofd hebben.' Hij keek haar weer aan, al was er dit keer een lichte tweestrijd in zijn ogen te lezen. Toch bleef hij zitten waar hij zat en liep hij niet weg. Hij knikte alleen maar. “Dat begrijp ik.” Hij werd gek van zichzelf, door de knoop die zich in zijn binnenste samentrok. Toen schoot hem een opmerking van een van de elders te binnen. ’Creamypaw, je verbreekt pas de warriorcode als je vergeet wie je bent. Je schend pas je loyaliteit wanneer je niet meer weet waarom je op deze wereld gezet bent.’ Hij keek naar zijn poten terwijl hij de woorden in zijn kop herhaalde. Hij wist niet precies wat de elder daarmee bedoeld had, maar hij wist nog wie hij was en waarom hij er was, dus dan was het niet erg wat hij deed toch? Hij keek haar weer aan toen ze over Fourtrees begon. “Ook slechte?” vroeg hij aarzelend. Hij had hier gelukkig nog nooit wat slechts meegemaakt. 'Heb je ook een wens gedaan?' Hij knikte meteen en wilde vertellen wat hij gewenst had, maar toen bedacht hij zich. “Mag je het eigenlijk hardop zeggen, wat je gewenst hebt?” vroeg hij toen met een frons in zijn voorhoofd. Plots keek hij haar geschrokken aan. “Ik heb mij nog helemaal niet voorgesteld. Sorry!” Er kwam een beschaamde blik in zijn ogen. “Ik draag de naam Creamypaw.” Vervolgde hij nog steeds wat beschaamd.

“Ook slechte?” vroeg de kater. Ze knikte en keek even met verdriet naar de grond. 'Tenzij je een moord een goede herinnering vind.' ze keek hem weer aan en glimlachte. Een glimlach maakte haar altijd vrolijk, ook al was het haar eigen glimlach. Het vulde de koelte in haar hart aan met warme gevoelens. “Mag je het eigenlijk hardop zeggen, wat je gewenst hebt?” vroeg hij. Descentpaw schudde haar hoofd snel en keek bezorgd. 'Natuurlijk niet! Dan komt 'ie niet uit, zeggen ze.' ze glimlachte weer en keek omhoog. 'Een wens is iets tussen jou en StarClan.' miauwde ze zachtjes. “Ik heb mij nog helemaal niet voorgesteld. Sorry!” Ze werd hierdoor een beetje uit haar dagdroom gehaald. Ze grinnikte even en knikte, zij was het ook helemaal vergeten. “Ik draag de naam Creamypaw.” zei Creamypaw dus. Hij klonk een beetje beschaamd. 'Klinkt zacht,' zei ze met een glimlach. 'Mijn naam is Descentpaw, wat minder zacht.' stelde ze zich voor. 'Ik was het ook helemaal vergeten!' ze was nou eenmaal niet gewend aan vrienden maken.

Hij keek haar geschokt aan. “Een moord? Bij Fourtrees?” Er lag een geschokte blik in zijn lichtblauwe ogen. “Hoe kon dat? Of praat je er liever niet over?” Vroeg hij toen. Hij keek even bedenkelijk naar de sterren toen ze zei dat de wens dan niet uitkwam. “Nee, daar kun je nog wel eens gelijk in hebben.” Er verscheen een glimlachje om zijn lippen voordat hij haar weer aankeek. “Ik hoop dat mijn wens wel uitkomt.” Fluisterde hij zacht, daarna stelde hij zichzelf voor. 'Mijn naam is Descentpaw, wat minder zacht.' Hij glimlachte opnieuw toen ze zei dat zijn naam zacht klonk en dat paste ook wel bij hem, daarom was die naam hem ook gegeven. “Aangenaam Descentpaw.” Vervolgde hij toen. “En ben je zelf ook minder zacht?” Er klonk bijna iets plagerigs door zijn stem heen.

Ze kreeg een geschokte blik toegeworpen. “Een moord? Bij Fourtrees?” vroeg Creamypaw. “Hoe kon dat? Of praat je er liever niet over?” vroeg hij. Descentpaw glimlachte waterig. 'Rogues zwerven overal rond.' zei ze. Ze zag dat Creamypaw zijn blik op de sterrenhemel had geworpen. “Nee, daar kun je nog wel eens gelijk in hebben.” zei hij. “Ik hoop dat mijn wens wel uitkomt.” Het kwam er heel zachtjes uit, maar toch ving ze het op. Ze knikte naar hem en glimlachte. 'Ik hoop het ook voor je.' zei ze en glimlachte. “Aangenaam Descentpaw.” zei Creamypaw. Ze knikte instemmend. “En ben je zelf ook minder zacht?” zei hij plagerig. Descentpaw glimlachte. 'Ik weet het niet,' zei ze. 'Ik ben en blijf een ShadowClan kat, en die staan daar nou eenmaal om bekend.' zei ze met een zucht.

Er ontstond een ernstige blik in zijn lichtblauwe ogen toen ze over Rogues begon. “Daar heb je gelijk in.” Even flitste er iets van verdriet door zijn blik. “Je was erbij toen hier een kat door een Rogue vermoord werd?” Hij haatte niet snel katten, daar moest je echt heel erg veel voor doen, maar zijn ontmoetingen met Rogues waren nooit positief geweest. Er was altijd iemand gestorven of bezeerd als hij een Rogue tegen kwam, dus nee op die katten had hij het niet echt. Hij zag ze als katten die hielden van de pijn van anderen en misschien was dat beeld fout, maar hij kon daar niks aan doen dat hadden ze er zelf naar gemaakt. Hij glimlachte naar Descentpaw toen ze zei dat ze hoopte dat zijn wens uitkwam. “Ik hoop dat die van jou ook uitkomt Descentpaw.” Zei hij vriendelijk tegen haar. 'Ik weet het niet,” Hij had even zijn omgeving in de gaten gehouden, maar toen ze dat zei keek hij haar weer aan. Hij bewoog zijn oren toen ze verder ging en knikte toen. “Ja, ik weet het. Het maakt het voor ons ook heel lastig om daardoor er anders over te denken. Je groeit er mee op, maar je lijkt mij wel aardig.” Hij meende wat hij zei. “Daarnaast heeft elke clan wel katten die harder zijn als anderen, dat hoort erbij.” Hij keek even naar zijn voorpoten voordat hij verder ging. “Ik zal niet ontkennen dat ik de Shadowclan ook zo zie, maar dat wordt er ook zo ingestampt.” Vervolgde hij eerlijk. “Jij lijkt mij in ieder geval aardig.” Hij glimlachte nog een keer naar haar.

Creamypaw kreeg een verdrietige blik in zijn ogen, waardoor ze zich meteen schuldig voelde. “Je was erbij toen hier een kat door een Rogue vermoord werd?” vroeg hij. Ze knikte, maar bleef stil. Ze miste haar broer nog steeds, alsof het gisteren was gebeurd. “Ik hoop dat die van jou ook uitkomt Descentpaw.” zei Creamypaw. Descentpaw keek hem aan en glimlachte. 'Op een dag wel, denk ik.' zei ze. Uiteindelijk zou zij ook haar weg naar StarClan vinden, maar nu nog niet. Ze was nog te jong, en ze wist dat als ze er nu een eind aan zou maken, haar broer allesbehalve trots zou zijn. Ze zou het beste van haar leven gaan maken, zodat haar broer trots zou zijn op zijn opvoeding. “Ja, ik weet het. Het maakt het voor ons ook heel lastig om daardoor er anders over te denken. Je groeit er mee op, maar je lijkt mij wel aardig.” zei Creamypaw. Hij klonk eerlijk, en Descentpaw geloofde hem. 'Dankjewel, Creamypaw.' zei ze. “Daarnaast heeft elke clan wel katten die harder zijn als anderen, dat hoort erbij.” Ze knikte bij zijn woorden en glimlachte. Er kwamen meteen wat namen voorbij in haar hoofd. ShadowClan had altijd wel van die grumps erbij, maar ook aardige katten, wiens personaliteit altijd veranderde in de opgroei. “Ik zal niet ontkennen dat ik de Shadowclan ook zo zie, maar dat wordt er ook zo ingestampt.” zei Creamypaw. Descentpaw knikte. “Jij lijkt mij in ieder geval aardig.” vervolgde de kat. 'Ik weet niet of ik voor altijd zo zal blijven, maar ik probeer zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven.' zei ze. 'Ik heb nou eenmaal nog geen training gehad.' vervolgde ze. Ze keek weer op naar de sterren. De training, daar ging het altijd mis bij de katten, daar werden ze opgevoed tot harde en koude killers. Ze zuchtte en keek weer naar Creamypaw.

Ze ging er verder niet op in, dus ging hij er van uit dat ze het er verder niet over wilde hebben. Eigenlijk ging hem dat ook niets aan. “Wat verschrikkelijk Descentpaw.” Zei hij zacht. Hij wilde haar eigenlijk een troostend kopje geven, maar dan zouden hun geuren met elkaar vermengen en dat was waarschijnlijk niet zo’n bijster slim idee. Hij knikte haar even toe toen ze hem bedankte. “Geen dank hoor. Het is gewoon zo, daar heb je zelf toch de grootste zeggenschap over. Ik ervaar het alleen maar.” Hij glimlachte vriendelijk naar haar. Er verscheen een vragende blik in zijn ogen toen ze verder ging. Hij snapte niet zo goed waar ze het over had. “Hoe bedoel je precies?” Vroeg hij voorzichtig. “Je bent toch zoals je bent? Of ben je bang dat dat zou veranderen?” Hij had daar zelf nooit zo bij stil gestaan. Ja, misschien was hij wel wat veranderd, maar nooit extreem. Creamypaw was Creamypaw en dat was toch bij iedereen zo? Misschien had hij dat altijd wel verkeerd gedacht. “Als je niet wilt veranderen dan gebeurd dat ook niet.” Zei hij toen stellig, er heilig van overtuigd.

“Geen dank hoor. Het is gewoon zo, daar heb je zelf toch de grootste zeggenschap over. Ik ervaar het alleen maar.” hij glimlachte, waardoor Descentpaw ook moest glimlachen. Ze keek weer omhoog naar de sterrenhemel, waarna Creamypaw weer begon te praten. “Je bent toch zoals je bent? Of ben je bang dat dat zou veranderen?” vroeg hij. Descentpaw aarzelde even en knikte daarna. 'Ik ben wel bang dat ik uiteindelijk, net zoals vele anderen voor mij, ook verander tijdens de training.' zei ze eerlijk. “Als je niet wilt veranderen dan gebeurd dat ook niet.” zei hij vastbesloten. Descentpaw glimlachte vanwege zijn vastbeslotenheid. 'Het is maar net wie je als mentor treft, soms heb je geen andere keus dan veranderen.' zei ze. 'Tenminste, zo gaat dat bij ons.' zei ze. Ze kon er niets aan veranderen, zo was het nou eenmaal. Ze zuchtte zachtjes en bad naar haar broer dat ze net zoals hem een Warrior zou worden om trots op te zijn en geen koelbloedige moordenaar.

Hij had nog steeds iets vragends in zijn blik zelfs toen ze uitlegde dat ze bang was te veranderen tijdens de training. Hijzelf kon dat niet bevatten, simpelweg omdat hij dat nog nooit om hem heen had zien gebeuren. Hij had twee mentors gehad en zowel Rebelvoice als Silvercloud had hem niet proberen te veranderen. Bij Silvercloud wist hij dat natuurlijk nog niet honderd procent zeker, omdat ze nog niet zo lang zijn mentor was, maar het zag er niet naar uit dat ze dat van plan was. Hij had altijd zichzelf kunnen zijn en hij hoopte voor haar dat zij dat ook zou kunnen. Waarom zou je iemand op die manier willen forceren? Dat begreep hij niet. “Ik hoop dat je de mentor krijgt die je wenst Descentpaw, een mentor die je laat zijn zoals je bent.” Hij knikte haar bemoedigend toe. “En anders kun je niet meer dan je best doen om jezelf te blijven.” Hij veegde even met zijn staart over de grond terwijl hij haar aan bleef kijken. “Bij ons heb ik dat nog nooit meegemaakt gelukkig. Mijn beide mentors hebben mij ook allebei niet proberen te veranderen.” Hij dacht na over de manier waarop de Shadowclan daar mee om ging en hij vroeg zich nogmaals af waarom, misschien moest hij er maar mee ophouden om er over na te denken want daar schoot hij toch niets mee op. “Ik zal in ieder geval met je mee hopen.” Er lag een vriendelijke blik in zijn ogen. "Starclan zal je helpen." Vervolgde hij toen vastberaden.

“Ik hoop dat je de mentor krijgt die je wenst Descentpaw, een mentor die je laat zijn zoals je bent.” zei Creamypaw. Ze wierp hem een dankbare blik toe en glimlachte. “En anders kun je niet meer dan je best doen om jezelf te blijven.” zei hij. Descentpaw knikte. 'Ik zal wel aan je denken als er iets gebeurd.' zei ze. Ze keek even omhoog. 'Sommige Warriors kunnen tenminste wel opgeleid worden met wie ze zijn.' zei ze met een zucht. “Bij ons heb ik dat nog nooit meegemaakt gelukkig. Mijn beide mentors hebben mij ook allebei niet proberen te veranderen.” zei Creamypaw. Descentpaw keek hem weer aan. Misschien was zij gewoon in de verkeerde Clan geboren, vroeg ze zich af. Maar waarom zou StarClan dat doen? “Ik zal in ieder geval met je mee hopen.” zei hij. Hij keek haar even vriendelijk aan. "Starclan zal je helpen." Het klonk zo vastberaden dat ze het wel moest geloven. 'Dankjewel, Creamypaw.' zei ze. 'Misschien, als we elkaar ooit nog tegenkomen, zal je het antwoord weten.'

Hij keek naar de sterrenhemel, die al iets lichter begon te worden. Hij wist dat hij terug moest gaan wilde hij op tijd in het kamp zijn.'Ik zal wel aan je denken als er iets gebeurd.' Zijn aandacht verplaatste zich weer naar haar en er verscheen een warme glimlach om zijn lippen. “Heel goed, ik hoop dat het jou helpt.” Hij stond op en likte zijn vacht plat.'Sommige Warriors kunnen tenminste wel opgeleid worden met wie ze zijn.' Hij knikte. ‘Ja, gelukkig wel. Eigenlijk zou iedereen die kans moeten krijgen.” Er verscheen opnieuw een glimlach om zijn lippen toen ze hem bedankte.'Misschien, als we elkaar ooit nog tegenkomen, zal je het antwoord weten.' Hij bewoog rustig met zijn staart toen ze dat zei. “Wie weet Descentpaw, wie weet.” Hij keek nog een keer naar de lucht. “Maar we moeten beiden maar naar het kamp gaan denk ik. Straks breekt de dag aan. Ik moet in ieder geval op tijd zijn voor mijn training.” Hij draaide zich om, maar keek toch nog een keer achterom. “Tot ziens.” Zijn lichtblauwe ogen glommen vriendelijk. Toen trippelde hij bij Fourtrees vandaan. Het gesprek had hem goed gedaan, hij was er rustig van geworden. Hij was nou wel een beetje moe geworden en misschien kon hij nog snel even gaan slapen voordat de dag aanbrak. Hij versnelde zijn pas in de richting van het kamp.

[Topic uit]

Onderwerp: Re: You are a beautifull falling star [Finished]