Hmpf op verkenning

Een kitten poes van 2 manen oud, zo nieuwsgierig als een aap, ging stiekem naar buiten. Het was een zilvere kitten met zwarte strepen en cyaan blauwe ogen. En raar genoeg had ze geen gebreken ondanks ze toch een witte pels had. Misschien telde dit niet met tijger katjes? Ze wou iemand leren kennen van haar clan. Haar grote ogen leken te goot in vergelijking met haar schattige magere lichaampje. Ze deed haar mondje open en toe met zo een zabberend geluidje. Een grootte grijns sierde haar kleine hoofdje en nieuwsgierig keek ze naar buiten terwijl ze in de ingang stond van het hol. Ze ging zitten en haar kort staartje, wat heel lang was voor een kitten, bedekte sierlijk haar voorpootjes. Als ze geen zilvere tekens had, dat leek op de kleur van de maan, hadden ze haar zeker longtailkit genoemd. Maar ze vond haar naam van nu goed en gepast. Ze stond recht en haar staart leek de lucht te willen prikken. Ze draafde sierlijk uit het hol maar ging weer zitten na een paar meters. Waarna ze begon te miauwen. Opeens hoorde ze haar naam, haar puntige oren gingen meteen naar achteren om het geluid te horen. Meteen daarna keek ze naar achteren. Maar ze ging ergens zitten waar haar oppasser haar niet zou zien. Ze wou niet langer in dat hol blijven zitten, maar als haar ouders het te weten zouden komen dat ze voor de zoveelste keer uit het hol was gegaan, dan zou ze nog wel een post pakken. Ach ja, ze was een kitten voor iets. Ze was nieuwsgierig, mooi, leerzaam en haar grootte droom was een warrior worden of beter nog een Deputy!!! “Ik word later Deputy. Ik word later Deputy. Ik word later Deputy” Miauwde ze trots. Niet wetend dat de meeste haar konden horen en nu wisten dat er een kitten uit het hol was. Ze ging het kamp eens verkennen, en ging af en toe eens bij andere katten staan die haar streng aankeken. Ze zou nog niet uit het kamp gaan, daar was ze nog te jong voor. En dat vond ze zelf nog wat eng. Opeens hoorde ze voetstappen achter haar en verschoot ervan. Haar haren gingen omhoog staan van het verschieten...

Rustig lag hij in de opening van de warriorden te rusten. Hij genoot van de zon en de geluiden om zich heen. Een vogeltje zong een lied, Een apprentice werd getraint door zijn mentor en..een miauw van een kit. Een kit? Zijn ogen gingen open, Hij speurde het gebied eventjes af. nee, hij had het verkeerd gehoord. Weer sloot hij zijn ogen en genoot van de heerlijk warme zon. “Ik word later Deputy. Ik word later Deputy. Ik word later Deputy” Werd er geroepen. Jep, Dat was de stem van een kit. Zijn ogen gingen weer kalm open, Hij stond op en rekte zich uit. Hij ging eens polshoogte nemen bij die kit. Kijken of ze niet te jong was, anders zou hij haar terug de den in sturen. Rustig liep hij naar beneden. Hij draaide zich richting de kits den en keek toen recht in de ogen van een gestreepte poes. Even krulden zijn lippen, Zoals ze altijd deden als hij blij werd. Hij ging zitten. "wát doe jij uit de den?" Hij wist het antwoord wel: Nieuwschierigheid. Ja, Dat had iedere kit. Even keek hij om zich heen, De oppasser van deze kit was er niet. Daarom zou hij er wel eventjes op passen. Het kon toch niet moeilijk zijn om even een oogje op zo'n kit te houden. Hij ging zitten en zijn staart viel voor zijn poten. Zijn blauwe ogen keken de poes aan. 'Ik ben Paintedclaw.' Zei hij met een brede grijns op zijn gezicht.

Zodra de kit begon te lopen stond hij ook op en liep met haar mee. 'Jij bent moonkit, toch?' Hij wist elke naam in de clan, Maar vergat soms wel bij welke kat die hoorde. Meestal was dit bij kits, Omdat die nooit uit het kamp mochten en hij wel vaker buiten het kamp jaagde. Die zag hij dus zelde. Hij was van plan om ooit ook kits te krijgen, Samen met de poes waarvan hij zielsveel hield. Even fonkelden zijn ogen, Vader worden, Dat zou nog eens perfect zijn. Als dat ooit zou gebeuren dan..Even keek hij weer naar de kit. Deze zou vast en zeker al vaker uit de den zijn geweest. Op zo'n leeftijd was hij ook altijd nieuwschierig geweest. Soms zorgde dat voor problemen, Soms zorgde dat voor een beetje avontuur. Maar meestal gebeurde er dan niks. Even keek hij opzij, Naar de katten die naar de kit staarden. Met een beweging maakte hij hun duidelijk dat ze zich geen zorgen hoefden te maken aangezien hij er wel op zou letten. Direct gingen de katten weer bezig met hun werk, Ze vergaten de kit die rondliep. Enkel hij hield deze nog in het oog.

'Zo waar ga je heen?' Zei hij met een vriendelijke lach. Zijn ogen fonkelden alsof hij zelf ook een kit was. Zijn ogen gleden even door het kamp. Daarna naar alle dennen. De meesten waren buiten de den omdat het zo'n lekker weer was. Enkele Elders gingen de den in en vielen daar in slaap, naja, Ze waren ook oud. Hierna keek hij weer naar de kit 'lekker weertje hé' hij wou niet dat er een doodse stilte viel, Misschien 's avonds vond hij dat wel leuk, Maar zo, met dit weer, was dat niks. Hij begreep het dat de kit zich verveelde in de den. Het was buiten lekker weer. Daarom ging hij vast en zeker naar buiten. Of gewoon om even rond te snuffelen. De kit had iets gezegd..Iets van dat deze deputy wou worden? Tja, Misschien dat dat deze kit ooit zou overkomen. Ze moest dan gewoon zo goed haar best doen, Dan werd ze vervolgens ooit wel deputy. Dat hoefde natuurlijk niet altijd te gebeuren. Het kon soms wel zo zijn dat de leider je over het hoofd zag. Dat wou hij natuurlijk niet. Hij wou graag bevriend raken met duststar. Dit was een goede leider en nam goede beslissingen.

"wát doe jij uit de den?" Zei een bruin-witte kater met lichte tijgerstrepen op het bruin gemengd(?). Ze rook de betrouwde geur van de kater dus haar haren gingen weer plat liggen. Zij zelf kende niet veel katten. Maar daar zou snel een eind aankomen. Ze keek de kater dapper aan. Maar respect stond wel in haar ogen geschreven. “Ooh, mann. Ik moet toch niet weer naar dat hol? Ik verveel me er dood. En de andere kittens zijn aan het slapen.” Zei ze bijna smekend, terwijl haar oogjes begonnen te glinsteren en ze schattig keek. Hier moet de kater het wel toestaan…Dacht ze. “Aangenaam Paintedclaw.” Zei ze rustig en knikte toen de kater haar naam zei. “Jep, dat is mijn naam. Knap hé…” Zei ze een beetje trots. Ze begon weer te wandelen, maar niet omdat Painteclaw haar verveelde. Nee, zeker niet. Het deed eens deugt om een andere clanlid te leren kennen. Ze splitste haar oren naar de kater voor zijn woorden op te vangen. 'Zo waar ga je heen? lekker weertje hé' Ze keek hem aan en antwoorden toen netjes. “Op weg naar avonturen. Ik wil alles van deze clan te weten komen, en alle geheimpjes weten te onthullen. Het zou maar erg zijn als een toekomstige Deputy niks over zijn toekomstige clan weet. Toch? Het weer is er perfect voor, en hier is het warmer dan in het hol. ” Zei ze dapper en niet wetend hoe hard een Deputy moest trainen enzo. Even nam haar nieuwsgierigheid de leiding. “Hé Painteclaw. Wat bent u eigenlijk? Ben je een Warrior? Wat houd dat allemaal in? Ik wil later ook sterk zijn, zo heel sterk en de dapperste poes van alle Clans zijn, zodat er naar mij opgekeken word, en dat er dan nooit oorlogen kunnen losbreken en dat alles in vrede samenleeft met elkaar. ” Ja ja, het kleine kittentje had heel veel plannen. En ze wou haar dromen laten uitkomen. Ze wou zo snel mogelijk trainen, zodat ze een mooi krijgers kat werd. Ze keek de andere katten aan. Ze moest echt omhoog kijken en zien dat andere katten niet op haar trapte. Die Warriors waren zéker 2x groter dan haar. En haar pootjes leken muizenpootjes te zijn tegenover hun poten. Maar Moonkit was een mooi gebouwde kattin, ze was niet te klein en niet te groot. Maar ze was wel stevig gebouwd maar was een slanke poes. Haar staartje hing hoog. En even gaf ze een kopje aan Paintedclaw terwijl ze een spinnend geluid maakte. “Wil jij later mijn mentor zijn?” Vroeg ze opeens uit het niets. Ze had een goed gevoel bij deze kater, en zij was zo een type die haar gevoel vertrouwde en alles zei wat in haar op kwam. Maar soms kon ze dan toch beter haar mond houden. Haar oogjes waren gespleten als betekenis dat ze haar goed voelde bij hem. Geduldig en al spinnend wachte ze op antwoorden terwijl ze rustig verder wandelde.

De kit vroeg hem of deze terug naar haar hol moest. Rustig schudde hij van nee, Voor hem mocht ze naar buiten. Het was veel en veel te warm in de den en het was daar erg saai. Vooral als de andere kits sliepen. "Op weg naar avonturen. Ik wil alles van deze clan te weten komen, en alle geheimpjes weten te onthullen. Het zou maar erg zijn als een toekomstige Deputy niks over zijn toekomstige clan weet. Toch? Het weer is er perfect voor, en hier is het warmer dan in het hol. ” Even keek hij opzij naar de kit. Hij keek de poes in haar ogen. Ze had grote plannen zo te zien, Deze kit was een échte plannen maker. Maarja, Fantaseren kan ook zo zijn. Misschien dat de kit ooit deputy kon worden. Als ze daar stevig genoeg voor is. “Hé Painteclaw. Wat bent u eigenlijk? Ben je een Warrior? Wat houd dat allemaal in? Ik wil later ook sterk zijn, zo heel sterk en de dapperste poes van alle Clans zijn, zodat er naar mij opgekeken word, en dat er dan nooit oorlogen kunnen losbreken en dat alles in vrede samenleeft met elkaar. ” "Ik moet vanalles doen, Zoals jagen,patrouilles houden, indringers verjagen en noem maar op. Als jij goed getraint word dan weet ik zeker dat je een stevige poes word" Even gleden zijn ogen richting de andere warriors die zojuist een patrouille gingen houden. Vroeger verlangde hij daarnaar, Vroeger wou hij een patrouille zo graag meemaken. En nu? Nu vond hij het nog steeds zó leuk. "Wil jij later mijn mentor zijn?" Sprak de kit plotseling uit. "Natuurlijk wil ik dat, Maarja, Ik kan het niet zelf kiezen toch? Dat doet Duststar." Met een brede grijns keek hij de kit aan. Ook zo'n nieuwschierige kit, Dacht hij grinnikend. Grijnzend keek hij de nog kleine kit aan. Moonkit was nog maar net 2maanden uit en had al een heel plan voor later. Dromen, Dromen en nog een dromen waren het. Toch kon alles uitkomen, Wie weet. Hij wist zeker dan silverfang ooit ook zo'n dromen had gehad, Die nu zijn uitgekomen. Maarja, Wie weet hoelang duststar nog leefde? Misschien kwam Silverfang niet eens aan de beurt. Dat zou nog eens erg zijn. Dat gebeurd eigenlijk bijna nooit, Maar als het gebeurd..dan had de skyclan een behoorlijke pech. Weer keek hij naar onder. Naar de kit die naast hem liep. Hij kon zo aan zijn tekeningen de naam: moonkit eruithalen. 'Vertel eens moonkit, Is het uit te houden in die warme den?' Zei hij een stukje plagerig. Even grijnsde hij naar de kit. Daarna keek hij voor zich uit. Dicht bij de uitgang lag een klein en laag heuveltje. "Kom, Dan gaan we daar heen" Al wijzend naar het heuveltje liep hij er naar toe. Zo rustig mogelijk zodat de kit hem gemakkelijk kon volgen. Kittens hadden nog niet zo'n grote poten als hun en de energie van zo'n jonge kat zou snel op zijn. Hij klom een stukje omhoog en ging dan op het heuveltje zitten. "Moet ik je helpen?" Misschien dat zo'n kit nog moeilijk op zo'n heuveltje kon klimmen. Wist hij veel. Vroeger, toen hij klein was, was dit heuveltje er nog niet dus kon hij dat ook niet weten. "Euh..Moonkit?" Even grijnsde hij wat onhandig en dan sprak hij uit: "Vrienden?".

Mooi zo, ze moest lekker toch niet naar haar hol. Toen ze achter geraakten, zag ze iets heel intersant. De staart van Paintedclaw. Ze sprong achter de staart, en probeerde deze speels te pakken te krijgen. Maar tot haar grote spijt kreeg ze de staart niet te pakken. Veel warriors keken naar het kleintje, om het toch maar in het oog te houden. Voor als ze opeens weg liep. De clanleden kende Moonkit goed genoeg om te weten dat ze alleen maar kattenkwaad wou uitsteken. Maar dat zou haar later dapper en sterk maken. Ze spitste haar oren toen Paintedclaw begon te praten. "Ik moet vanalles doen, Zoals jagen,patrouilles houden, indringers verjagen en noem maar op. Als jij goed getraint word dan weet ik zeker dat je een stevige poes word" "Ik kan niet wachten tot later. Ik zou nu al willen beginnen." Miauwde ze hyper. En ging weer naast Paintedclaw lopen. "Maar ik ben nog te jong." Miauwde ze teleurgesteld. Maar ooit zou haar dag wel komen. "Natuurlijk wil ik dat, Maarja, Ik kan het niet zelf kiezen toch? Dat doet Duststar.""Gaan we het aan Duststar vragen? Misschien mag het. En kan ik al beginnen." Miauwde ze met een grootte grijns op haar snoetje getekent. Ze mocht de grootte kat naast haar wel. Het was tenminste geen overbezorgde kater en hij begreep haar, dat dacht ze toch. Want altijd als ze dat tegen andere warriors zei, dan vonden ze maar dat ze opschepte. En dat ze niet te veel mocht dromen, maar ze was toch een kitten voor iets? Ze droomde graag en maakte ook graag plannen voor later. "Weet je. Ik mag je heel graag. Ik kan tenminste mijn dromen aan je vertellen zonder dat u me afsnauwt. Vele andere warriors kijken me dan vies aan,en dan zeggen ze dat ik heel weinig kans heb om een Deputy te worden. Het lijkt wel dat ze me niet mogen." Zei ze treurig terwijl ze ging zitten. Opeens zei de kater nog iets anders, iets over dat hol. "Het is daar wel warm want de zon schijnt er constant op. En ik vind het er niet leuk, want ik wil gewoon niet meer in het hol zitten. En mijn moeder komt ook bijna niet naar mij kijken." Zei ze teleurgesteld. "En ik weet niet eens wie mijn vader is."Miauwde ze toen rustig. Ze zwiepte speels met haar staart en ging met haar 2 voorste pootjes tegen Paintedclaw's schouders staan. Ze waren onderweg naar een heuveltje en ze probeerde er op te klimmen. De kater vroeg om te helpen, maar ze vertikte het om hulp te vragen. Voor de kater was het makkelijker dan voor Moonkit. Moonkit was véle kleiner dan Paintedclaw. Paintedclaw was goed gespierd en heel groot, en zij was een kleine pluizebol. Na even lukte het haar toch het heuveltje te beklimmen. Al hijgent keek ze naar Paintedclaw die iets aan haar vroeg. Al meteen stopte ze met hijgen en ging met haar 2 voorste pootjes tegen de bostkas van Paintedclaw staan. "Natuurlijk zijn wij vrienden." Miauwde ze zonder te twijfelen.

Leafdapple werd wakker en alleen Darkkit lag naast haar buik. Is Moonkit weer stiekem het hol uit gegaan?! geïrriteerd liep Leafdapple haar hol uit. Toen ze het hol uitstapte zat ze nog geen gestreepte vacht van Moonkit. Opeens hoorde ze een luid maar ook een trotse stem. Moonkit was weer aan het dromen! Leafdapple zuchte diep, blij dat Moonkit niet alleen het bos was ingegaan. Leafdapple liet Moonkit verder opscheppen over haar rank later, en liep naar de prooistapel. Ze haalde er twee muizen vanaf, en liep toen naar Moonkit. Opeens stond er iemand anders met Moonkit te praten. Leafdapple stopte even om beter te kijken. Het was Paintedclaw. Ze waren aan het praten alsof het vader en dochter waren. Moonkit had nooit een echte vader gehad. Leafdapple voelde een scheut van pijn door haar heen gaan. Haar partner was doodgegaan in een strijd voordat de kittens waren geboren. Moonkit en Darkkit waren in die tijd zonder vader opgegroeid. Leafdapple schudde haar hoofd om de gedachte eruit te kregen. Dat was manen geleden. Moonkit en Darkkit zijn er allang overheen...tog ? Leafdapple kon het niet helpen om nog daaraan te denken. Met een simpele traan die over Leafdapple's wang dwarrelde liep ze naar Moonkit die nog steeds druk in gesprek was met Paintedclaw. " Moonkit, had je al ontbeten ? Ik heb een muis voor je meegenomen " Leafdapple gaf Moonkit een lik over haar kopje en schoof de muis voor haar pootjes.


(ik hoop dat ik niet te laat ben o3o )

Darkkit sliep. Ze droomde over hoe de buitenwereld eruit zou zien. Ze liep over een stenen pad met aan weerszijden grote bomen met roze en paarse bloemen. Een kleine, heldere vijver doemde voor haar op. Het pad verhoogde zich en liep over het water heen, net zoals Darkkit. Ze keek in het water en zag haar spiegelbeeld. Een donker kopje met grauwe, blauwe ogen dat al gauw uitelkaar werd gesplitst door een grote, goud gevlekte vis. Zijn neus had net als haar snorharen en zijn rug was bedekt met grote gouden vlekken. De geschubte staart bewoog zich gelijkmatig op en neer en even kwam het idee in Darkkit op om de vis te pakken. Deze gedachte schudde ze echter al snel van zich af en de vis verdween al weer onder haar stenen verhoging. Een speelse kant van Darkkit had zich even vertoond, maar deze vervaagde al weer toen een koel briesje speelde met haar snorharen. Rust overheerste Darkkit’s gevoel en ze ging zitten. Het leven buiten de Nursery zou vast heerlijk zijn! Darkkit wist heel goed dat ze droomde. Dat deed ze wel vaker en dan vooral over de buitenwereld. Ze wilde weten hoe het was buiten deze muren, maar niemand toonde dat haar. Alleen haar eigen geest liet haar onware beelden zien. Een trekje teleurstelling verscheen op Darkkit’s gezicht. Misschien was de wereld wel helemaal niet zo mooi! Misschien zat het wel vol met enge beesten en vuurbergen (vulkanen ^^), maar dat kon ze bijna niet geloven. Dan zouden apprenticse niet zo blij zijn wanneer ze terugkwamen van hun eerste jacht. Darkkit vroeg nooit wat ze daar hadden gezien. Ze hield niet van andere katten en eigenlijk wilde ze graag zelf onderzoeken wat daar buiten was en het allemaal een spannende verrassing bleef. Aan de andere kant hield ze zichzelf ook voor de gek wanneer ze de verleiding de apprentices af te luisteren niet kon weerstaan. Darkkit was een vat vol tegenstrijdingen. Ze wilde alles weten, maar ook alles zelf onderzoeken. Ze wilde nadenken over het leven, maar ook de moeilijke gedachtes vergeten en genieten van het leven. Waarom had Starclan alles toch zo ingewikkeld gemaakt? Een koude scheut schoot door haar lichaampje heen en geschrokken werd Darkkit wakker. Wat was dat nou? Verbaasd keek ze om zich heen. Waar was mama? Ze was weg en had een koude plek op Darkkit’s vacht achtergelaten. Daarom kroop ze naar de plek waar haar geliefde moeder Leafdapple zonet nog had gelegen en wel een warme grond had achtergelaten. Darkkit duwde haar buikje tegen de grond en keek nog eens om zich heen.
‘Moonkit?’ piepte ze zachtjes.
Moonkit, haar zusje, was ook al weg. Waar waren ze heen? Waarom hadden ze Darkkit alleen gelaten? Een klein beetje gekwetst stond Darkkit op. Zo zacht als ze kon draafde ze naar de uitgang van de Nursery. Teleurgesteld verscheen Darkkit’s pluizige kopje om de rand van de opening. Ze zag een aantal warriors en apprentices rond lopen en katten eten van een grote hoop voedsel. Iets verderop herkende ze de lichte gestalte met donkerdere vlekken van haar moeder. Een klein beetje omlaag stond de stuiterende Moonkit en daarnaast een kater, waarschijnlijk een warrior. Darkkit kende de kater niet. Was hij misschien hun vader? Hij was wit met licht oranje en helderblauwe ogen. Naar Darkkit’s mening mooie ogen, maar haar vader? Nee, ze dacht van niet. Moonkit en zij waren beide vrij donker. Grijs/zilver met strepen en helemaal zwart. Leafdapple was licht met donkerdere vlekken dus waarschijnlijk leken zij beiden dan meer op hun vader. Hij moest wel een tabby of zwart zijn, maar deze kater was rood!
‘Jammer,’ zuchtte Darkkit heel zachtjes.
Het was mooi geweest als ze dan eindelijk haar vader leerde kennen. In een flits kwam Darkkit terug in de realiteit. Dit was haar vader niet en naar Darkkit’s gevoel ook niet een vriend, voor haar dan. Moonkit kon het schijnbaar goed met hem vinden, maar had Darkkit hier niet mee naar toe genomen. Een nieuwe golf van belediging overspoelde haar, dit keer gemengd met jaloezie. Moonkit had nu al een vriend. Een warrior vriend nota bene! En Darkit? Darkkit had niemand behalve haar familie die haar nu gewoon in de steek liet. Ze had ook geen vrienden nodig! Ze kon het alleen wel af. Met haar neusje zelfverzekerd, maar net niet arrogant, omhoog gestoken liep ze terug naar de Nursery. Met een plof viel Darkkit neer op haar nest en probeerde weer in slaap te vallen. Nog even keek ze naar zichzelf. Het enige wat ze zag was een kort, dik staartje en kleine pootjes waar niet zoals je bij een kit verwacht, dunne, scherpe nageltjes uitstaken. Ze waren onhandig en bleven vaak aan de verkeerde dingen haken. Met spelen kon ze nog weleens iemand pijn doen en zelfs met lopen deed het haarzelf soms pijn. Darkkit’s probleempjes verdwenen toen een zwarte waas zich over haar ogen ontfermde en nieuwe dromen zich begonnen af te spelen in haar brein. Het enige was ze nodig had, was zichzelf.

(He he, ook een beetje laat. Sorly ;p)

Paintedclaw had nog niks gezegt. “Paintedclaw?...” Vroeg ze rustig, om de kater uit zijn gedachten te brengen. Opeens rook ze een geur die ze al heel goed herkende. Haar Moeder !! Moonkit ging laag tegen de grond liggen voor respect te tonen aan haar moeder. En miauwde rustig, alsof ze niks had misdaan. Maar haar moeder was het toch gewend, toch? “Oh, hallo mama. “ Zei ze rustig en keek rond haar heen.” Waar was Darkkit nou?” Dacht ze in haar eigen. Darkkit en Moonkit leken van karakter wel een klein beetje op elkaar, wat nieuwsgierigheid betreft. Alleen het gebied van contacten leggen, leken ze totaal niet op elkaar. Darkkit leefde liefst alleen, en Moonkit kon het met iedereen goed vinden. Moonkit had schrik dat haar eigen zus een Rogue zou worden. Maar Moonkit zou er alles aan doen om Darkkit een clankat te laten worden. Want Darkkit was niet alleen haar zus, het was haar aller beste vriendin. Ookal kregen ze af en toe eens een ruzietje. Ze schudde haar hoofdje en keek haar moeder even aan. “Ik eet zo meteen, mama. Ik ga even naar Darkkit. Ze zou vast teleur gesteld zijn dat ze alleen is achtergebleven.” Zonder wachten op goedkeuring van haar moeder, sprong Moonkit op en rende met opgeheven staart naar het hol. 1 Van de Warriors hielt haar tegen. Moonkit ging respectvol liggen en keek naar haar poten. “Wat gaat zo’n kleine poes doen?” Vroeg de kater streng. “Ik ga even naar mijn zusje. Mijn mama zit op die heuvel daar.” Zei ze kalm en onderdanig. De kater ging opzij en liet het poesje door. “Dank u” Zei ze respectvol en liep toen naar het hol. Ze kroop door de smalle ingang naar binnen en zag Darkkit half slapend - Half teleur gesteld liggen. Moonkit duwde zachtjes met haar neusje tegen de buik van Darkkit. “Darkkit?Darkkit!” Zei ze rustig. Ze dacht dat Darkkit weer boos was. “Is er iets?”Vroeg ze toen aan haar terwijl ze rustig ging zitten. Ze wachte op enig reactie voor ze weer naar Paintedclaw en haar moeder ging. Ze was een beetje ongerust over Darkkit.

(Maakt niet uit -.^)

Darkkit was net verdwenen in Dromenland toen ze een duwtje in haar buikje voelde. Een kleine kreun kon net onderdrukt worden, maar haar oortjes sprongen instinctief naar voren.
‘Darkkit! Darkkit!’ hoorde ze iemand roepen.
Ze opende haar ogen en keek toen in de cyaan blauwe ogen van Moonkit. Een vleugje blijdschap voer door Darkkit’s buik. Was haar zusje haar dan toch niet vergeten? Darkkit ging op haar buik liggen en plantte haar pootjes eronder. Moonkit ging rustig zitten, maar een Darkkit voelde dat ze onrustig was.
‘Is et iets?’ vroeg Moonkit.
‘Nuh,’ antwoordde Darkkit een beetje vaag.
Darkkit was al lang blij dat Moonkit alleen maar was komen kijken of het wel goed met Darkkit ging. Darkkit wist dat ze af en toe wel een beetje kinderachtig was met dat soort dingen, maar ze wilde gewoon bevestigd worden. Ze wilde dat anderen lieten zien dat ze om haar gaven in plaats van vage hints te geven.
‘Ik vroeg me net alleen af waar je was,’ vervolgde Darkkit om aan te geven dat ze niet boos was. Darkkit wist al wel waar Moonkit was geweest, maar dat zei ze niet. Anders zou Moonkit zich misschien wel gaan afvragen waarom ze dan niet bij hen was komen zitten. Darkkit wist dat Moonkit haar beter begreep dan welke kat in het kamp dan ook, maar waarschijnlijk ook net niet goed genoeg. Per slot van rekening vond Moonkit het leuk met andere katten te zijn en Darkkit irriteerde zich vaak alleen maar aan de andere kits en soms zelfs aan de oudere katten. Het zou moeilijk zijn voor Moonkit om dat te begrijpen. Dat was tenminste wat Darkkit het meest logisch leek. Darkkit dacht vaak na op een rationele manier, niet op de emotionele wijze. Alhoewel zelfs zij zich nog wel eens wilde laten meeslepen door haar gevoelens. Wanneer ze écht onweerstaanbaar waren dan. Darkkit keek haar zusje weer even aan en probeerde te lachen. Ze wilde Moonkit geen vervelend of beschuldigend gevoel geven.
‘Sorry, ik ben nog moe. Ik blijf nog even hier, oké?’ miauwde Darkkit zodat Moonkit haar niet mee kon vragen naar buiten. Moonkit kon plezier maken met de andere clankleden, maar Darkkit bleef liever in de Nursery. Voorzichtig voegde ze eraan toe:
‘Ga maar terug als je wilt hoor. Ik ben niet boos ofzo.’
Darkkit zei dat Moonkit weg kon gaan, maar stiekem hoopte ze een heel klein beetje dat Moonkit zou blijven om met haar te praten en heel misschien, wat lol te maken. Weer een tegenstrijdig gevoel dat Darkkit niet kon plaatsen. Wat wilde ze nu echt?

[oeps helemaal vergeten hier te reageren! Srry]

Paintedclaw zag de moeder van Moonkit al snel arriveren. Haar partner was voordat deze twee kits geboren werden gestorven tijdens een gevecht. Dat gevecht herrinerde hij zich nog goed. Het was gebeurt toen een grote groep sterke katten hun territorium binnenkwamen. De partner van haar had zijn leven opgegeven voor zijn clan. Even keek hij haar aan en knikte. Ze kende hem vast al dus stelde hij zichzelf niet voor. Moonkit zei dat ze even naar haar zusje ging en knikte. "Ga dan maar" Zei hij met een vriendelijk glimlach op zijn gezicht. Beschermend keek hij Moonkit na totdat deze in de grot zat. Hij draaide zich om naar Leafapple. "Zo leafapple, hoe gaat het ermee?" Even keek hij naar het hol waar de kittens waren. "Zo te zien zijn ze al behoorlijk groot geworden niet?" Zei hij met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Even wiebelde hij van zijn linker naar zijn rechter bil. De Skyclan was al behoorlijk groot en vele katten leefden hier nu. Sinds kort hadden ze zelfs een med. cat en een deputy. Hij was blij voor die twee. Beiden hadden ze een hoge rang gekregen. Bij het idee dat Moonkit warrior wou worden grijnsde hij. "Moonkit heeft grote dromen zeg" Zei hij terwijl hij even naar het hol keek. Hierna draaide hij zijn hoofd richting Leafapple wachtend op wat zij zou zeggen.

[ik hoop dat ik nog steeds de 'vader' mag zijn]