Screech of an owl

De jonge Tigerkit had een muis van de prooistapel af gepakt en was daarmee naar de rand van het kamp gelopen. Hij staarde er naar en porde er een paar keer tegen aan met zijn pootje. Waarom had hij die ook al weer gepakt? Echt honger had hij niet meer, maar eten moest hij wel. Hij was een groe kater, en goed eten was belangrijk voor zijn groei. Hij bleef nadenkend naar zin muis kijkend. Ja, hij wist niet wat het was, maar echt vrolijk was hij nooit. Plots klonk er een schreew van een uil. Hij hief zijn kopje en zag het dier over vliegen. Oh ja, het begon al avond te worden, en straks moesten ale kittens naar binnen. Enkel wou hij niet.

OOC: Open, maar eerste post voor Dauntpaw.

Dauntpaw draaide zich op haar rug. Ze keek naar de hemel. De laatste gloed van de zon verlichtte de al donker wordende lucht met een roze teint. Ze bleef kijken tot uiteindelijk de roze gloed wegvloeide. Nu zou het al snel donker worden en dan moest zij de wacht houden, naast een warrior. Ze gaapte en wilde zich net terug rollen toen er geruisloos vleugels door de lucht kliefden. De roep van de uil klonk onheilspellend boven haar. Ze rolde zich om en zag een kitten zitten. Daunt stond op. Langzaam trippelde ze erop af. "Dag beste Tigerkit. Moet jij niet naar de Nusery?"

De bruine cyperse kater genoot net van de rust om hem heen. Alle kittens lagen in hun nesten, en hij was alleen, zoals gebruikelijk, maar hij vond het fijn. Hij was één van de solitaire kittens in de nursery, één van de teruggetrokken kittens. Het verschillende aan hem en de andere teruggetrokken kittens was, dat zij verlegen en onzeker waren, en hij niet. "Dag beste Tigerkit. Moet jij niet naar de Nusery," vroeg een apprentice. "Dag, Dauntpaw. Vast wel, maar zolang ik nog niet teruggeroepen ben, is er niemand die mij hoeft te vertellen, behalve de deputy of leader, dat ik terug naar de nursery moet gaan," klonk zijn toonloze stem, en toch wel ee grijnsje op zijn gelaat, wat het een beetje raar maakte. Je kon hier niet op uit maken of dit sarcastisch en gemeen bedoeld was, of dat dit gewoon brutaal en misschien grappig bedoeld was.

"Dag, Dauntpaw. Vast wel, maar zolang ik nog niet teruggeroepen ben, is er niemand die mij hoeft te vertellen, behalve de deputy of leader, dat ik terug naar de nursery moet gaan," Dauntpaw knikte en ging zitten. Haar ogen gleden over de vreemde kitten. Hij was een vreemde kerel. Zijn stem was één raadsel dus ze wist niet of hij het grappig bedoeld had of gemeen, ... Ze schudde haar hoofd en liet haar blik over de muis gaan. "Geen honger?" Het was een overbodige vraag, maar om het gesprek op gang te houden.

De donkerbruin-cyperse kitten kreeg het idee dat Dauntpaw niet echt wist wat ze met zijn woorden aanmoest. Dat hoefde ook niet, het was niet verkeerd bedoeld, en voor wat hij merken kon, vatte ze het in ieder geval niet zo op. Dauntpaw vroeg of hij geen honger had, en Tigerkit wierp een blik op zijn muis. "Nee eigenlijk niet, ik vraag me ook af waarom ik het gepakt had," reageerde hij pijnzend, waarna hij zijn muis naar haar toe duwde met zijn voorpoot. "Als je wilt, mag jij het hebben," miauwde hij. Hij probeerde te glimlachen, maar daar echt in slagen deed hij niet. Het was zijn typische gebroken glimlach.