Who are the Terror Claws, who killed Quietnight? [EVERSTAR+OPEN]

Na een heel eind te hebben gelopen, hield Barkpaw even halt. Hij legde het lichaam zachtjes neer en liet zijn blik even vluchtig over haar heen gaan. Zij was niet zomaar gedood, de letters 'T' en 'C' gaven een boodschap mee, een boodschap die hij moest zien af te leveren, tegen zijn zin. Waarom had de rogue de letters zelfs in de huid van de warrior gekrast? Bark's oren draaide zich naar achteren toe bij de gedachten. Hij kon Quietnight ook niet zomaar achterlaten als kraaienvoer, nee, dat zou een Windclan-warrior nooit doen. De apprentice liet zijn tong even over zijn schouder gaan, waar de rogue haar klauwen stevig in had gezet. De zon was ondertussen al een heel stuk gedaald, waardoor de kater al snel terug zijn tanden in het nekvel van de poes zette. Ze was een stuk groter als hem, waardoor het behoorlijk ongemakkelijk was om te stappen. De regen van in het begin van de dag had er ook nog eens voor gezorgd dat hij enkele omwegen moest pakken om de warrior zo min mogelijk vuil te laten worden. Zijn poten kregen dan wel de volle laag, maar dat was niet het ergste waar hij aan dacht. Vlak voor het Camp legde hij de poes nog even neer, even op adem komend. Elk spiertje in zijn lichaam was gespannen. Barkpaw ademde nog een enkele keer diep in, waarna hij Quietnight het kamp in sleurde. Zijn blik stond neutraal, maar zijn lichaam begaf het bijna. Hij had een halve dag met het lichaam gesleurd, een inspanning die hij nooit eerder had gedaan. Het levenloze lichaam viel voor zijn poten neer toen hij vlak bij de Leader's den was. 'Everstar?' Miauwde hij kort, en hij wachtte in stilte op antwoord. Hij probeerde de starende blikken en bijna onverstaanbare opmerkingen zoveel mogelijk te negeren. Zijn volledige aandacht ging naar zijn leader en Quietnight. Hij had zelf ook zo z'n vragen, en hij zou er alles aan doen om hier een antwoord op te krijgen.

OOC: Everstar + Open voor Windclan

De apprentice volgde Everstar's blik naar het lichaam van Quietnight toe, toen ze haar blik op de warrior liet rusten. Zijn oren zakte automatisch wat naar achteren, maar al snel draaide hij ze terug naar voren bij de vraag van zijn leader. Hij wenkte even ongemakkelijk met zijn oor toen ze vroeg wie dit had gedaan. Hij wist dat het een vrouwelijke rogue was, maar meer wist hij zelf ook niet. Bark schudde even kort met zijn kopje, als teken dat hij het zelf ook niet wist. Hij kende veel geuren, kon bijna alles plaatsen, maar de aparte geur van de rogue was iets wat hij niet direct kon plaatsen in zijn geheugen. Hij haalde even kort zijn tong over zijn schouder toen Ever de vreemde geur, die aan Quiet's vacht hing, in zich opnam.Hij richtte zich al snel op haar, afwachtend op wat ze verder ging zeggen. Het camp was stil geworden, waardoor een onbehagelijk gevoel door de jonge kater ging. "Laat me zien waar het is gebeurd. Misschien kunnen we het geurspoor volgen en die kat vinden die dit heeft gedaan", Barkpaw's oren richtte zich meteen naar voren bij de woorden van zijn leader. Hij wilde haar graag helpen, maar zag deze toch terug toch niet helemaal zitten. Zonder verder teveel te twijfelen knikte hij en draaide zich met een simpele beweging om naar de ingang van het kamp, waar hij even bleef wachten tot dat ze zich bij hem zou voegen.