worrying doesn't take away tomorrows doubts, it takes today's peace (Jeia+Open)

Een hard gebulder klonk achter de poes, maar door haar adembenemende snelheid was ze nét ontsnapt. Haar nog gehavende staart trok ze snel weg voor de bulderende poten van het monster. Met volle vaart kwam er nog een op de zwarte poes af. De lichten reflecteerden fel in haar ogen. Angst rimpelde over haar heen, maar ebde al snel weg. Als ze niet een enorme sprong had gemaakt waardoor ze nét boven het monster vloog, was ze er geweest. Scheldend en vloekend landde de poes, die uitweek voor nog een monster, die met een luide schreeuw haar nariep. Ze blies terug, en racete naar de rand van het vreemde, stenen pad. Met haar oren naar achteren gedrukt en haar vacht vol monsterstank, plofte Sunset naast de drukke weg, en staarde met haar zilveren ogen naar de voorbijrazende monsters.

Geschokt zag ze alles gebeuren. Een zwarte poes vloog over Thunderpath, monsters vlogen haar voorbij, wat was ze snel... Maar het had niet veel gekost of ze was dood geweest. Oh god, dat was eng. Jeia zag het allemaal van achter een struikje gebeuren. De zwarte poes plofte neer op de harde grond naast het drukke pad. Jeia tuurde naar haar vanachter het struikje, ze zag er moe uit. Nogal logisch, ze was bijna overreden. Jeia kwam van achter haar schuilplaats vandaan en ging bij de rand van het Thunderpath staan. Iets in haar zei: Doe het niet! Het is een kat die je niet kent! Maar Jeia negeerde het stemmetje. 'Damn it, gedachten' mompelde ze boos. Ze stak over nadat het laatste monster voorbij was geraasd. De zwarte poes scheen haar kennelijk niet te zien. Jeia liep naar de poes toe met de zilveren ogen. Haar groene ogen ontmoetten de hare. 'Hi' miauwde ze. Haar blik stond een beetje ongerust. Zij, Jeia, ongerust?! Maar toch, misschien was ze wel gewond. 'Ik eh zag je oversteken' zei ze kort. 'Gaat het wel met je?' Het klonk best vriendelijk, god oh god, het klonk vriendelijk.

Met haar glimmende zilveren ogen staarde de zwarte poes naar een poes die overstak nadat de monsters weg waren geraasd. "Hoi." Antwoordde Sunset droogjes, waarna ze opstond en de poes strak aankeek. Die was best aardig. "Ja hoor, dit was nog van een boom die op me donderde." Een scheef lachje vormde zich op haar gezicht, maar verdween weer toen er een flinke golf van vies water over de katten heen werd gespoten. Het troebele, bruine water kwam hard neer op de zwarte vacht van de poes, en scheldend sprong ze weg. Haar blik staarde furieus naar het monster, die zonder omkijken doorraasde. "Ik haat die dingen." Murmelde ze zacht tegen zichzelf, ze schudde haar hoofd toen een briesje haar vacht vervelend in haar oog blies. Haar poten brachten zich terug naar de poes die zojuist aan was gekomen, en knisperende geluidjes klonken van de bladeren die geplet werden door haar klauwen. "Dat was ook mijn ongeluk voor vandaag!" Snauwde ze tegen een andere monster die voorbij raasde, en woedend blies ze hem na. "Dus, jouw naam is..?"