Take #2

Haar hart begon sneller te kloppen bij iedere stap die ze nam. Ze was er zelf van overtuigd dat als er nu iemand achter haar stond, diegene de hartslagen kon horen. Echter maakte dat haar niet veel uit, zolang het konijn dat zich voor haar bevond maar niets doorhad. Met geluidloze passen baande ze zich vooruit en kwam ze steeds dichter in de buurt van het prooidier. Toen er uiteindelijk nog maar twee staartlengtes afstand tussen de twee was, begon Spottedpaw zachtjes met haar achterpoten te trappelen om zich vervolgens stevig af te zetten. Sierlijk waagde ze zich op de rug van het konijn en beet ze het pluizige ding algauw dood, wat ervoor zorgde dat een klein straaltje bloed over de sneeuwwitte vacht van het prooidier rolde. Trots nam ze een klein stapje naar achteren en keek ze met een tevreden blik naar het levenloze lichaam dat op de grond lag. Pas nadien viel het haar op dat er al een hele tijd een zure stank in de lucht hing. Plots dacht ze terug aan het onnatuurlijke pad dat Owlflight haar enkele manen terug had laten zien. Maar sinds dat ze Tallpaw, een Shadowclan apprentice, daar had ontmoet had ze het pad nogal vaak ontweken. Ze wou voorkomen dat ze nog een keer haar vader van streek maakte. Sinds dat haar ouders uit elkaar waren gegaan leek hij wel een geheel andere kat. Ze wist zelfs nog goed in welke staat ze hem een tijdje terug had aangetroffen... Algauw schudde de kattin haar kopje en nam ze enkele stappen dichter naar het Thunderpath toe, om vervolgens haar kopje door een van de struiken te steken. Uiteindelijk volgde haar gehele lichaam en keek ze wat angstig naar de brede weg. Hier deed ze niets verkeerds mee, toch?

Door de zure stank die constant haar reukvermogen op de proef stelde, had ze verse Shadowclan markering niet geroken. Het was haar dan ook niet opgevallen dat er ondertussen een vijandige kater het donderpad overstak. Pas toen ze zich omdraaide, merkte ze de almaar bekende kater op. Geschrokken als ze was sprong ze heel even naar achter en keek ze hem met wijde ogen aan. "Ehm," Begon de kater. "Hoi," Nog steeds was ze te verbaasd om antwoord te geven. Eerst had ze gedacht dat hij zomaar Windclan gebied had betreden, maar feitelijk was dat niet zo. Hij stond op neutraal gebied, en eens ze dat doorhad gingen haar haren weer liggen. "Hallo," Miauwde ze zachtjes, niet goed wetende wat te zeggen. Het was de vorige keer nogal .. uit de hand gelopen. Nieuwsgierig gleden haar amberkleurige ogen omhoog, tot ze zijn blik ontmoette. "Wow, je bent groot geworden!" Kwam er plots uit. Spottedpaw wist nog goed dat ze de vorige keer maar één kop kleiner was dan hem, maar nu was dat zeker verdubbeld naar twee! "Ehm, sorry. Het is gewoon lang geleden dat ik je nog gezien heb.." Vervolgde ze algauw, hem nog steeds aankijkende.

'Maakt niet uit,' Grinnikte de bruine kater, wat haar aangaf dat het dus niet zo heel erg was geweest. Ze wist dat ze zichzelf soms voorbij praatte, en dat dit iets was waaraan ze moest werken. Maar soms gebeurde het nou eenmaal, en ze kon de woorden die ze had uitgesproken nou eenmaal niet terug nemen. 'Het is zeker zo, net als dat jij ook veel volwassener bent geworden.' Vervolgde hij, waardoor Spottedpaw eventjes lichtelijk moest grijnzen. "Het is dan ook lang geleden.." Miauwde ze vriendelijk, zich eventjes niets aantrekkende van het feit dat hij afkomstig was van een andere Clan. "Hoe gaat het trouwens?" Vervolgde ze nadien, hem met haar amberkleurige ogen aankijkende.