Not gonna die

Met hangende kop wandelde de tabby verder. Zijn oortjes waren naar achter geplooid en je kon duidelijk zien hoe dprriemerend hij wel niet was. De stem had hem de hele ochtend zitten teisteren over dat hij naar hier moest gaan en misschien... Dingen te doen... Hij haalde diep adem en zuchtte terwijl hij probeerde zijn hoofd leeg te maken van alle domme dingen die er ronddwaalden. Hij klemde zijn tanden op elkaar toen hij opnieuw de beelden voor zich zag. Een zwak gelach werd weer hoorbaar in zijn kop en wel meteen verduisterde zijn blik. Nee, niet opnieuw. Zijn pas versnelde en al snel begon hij te lopen, alsof hij kon ontsnappen aan de stem... Maar hij wist best wel dat dat niet kon. Een zwak gegiechel teisterde hem en wel meteen voelde hij een steek in zijn zij. Half piepend viel hij neer. Trillend staarde hij naar de blauwe lucht. Uit de wonde die nog maar half genezen was stroomde een stroompje bloed. Van het lopen was de wonde opnieuw open gekomen. Hij kneep zijn ogen toe toen de pijn terug toenam en de stem een loeiend gelach liet horen... Langzaam ontsprongen tranen in zijn ooghoeken en stroomden ze langzaam van zijn trillende lichaam.

Er was een sprankje hoop in haar blauwe ogen te zien terwijl ze de stappen naging. Ze had haar apprentice nu al een tijdje niet meer gezien, mede omdat ze te veel bezig was geweest met zichzelf en Whitelion, maar ook omdat het leek alsof Brokenpaw haar aan het ontlopen was. Was ze dan echt zo erg geweest? Ze huiverde zachtjes en schudde haar kop, terwijl ze sneller begon te rennen, ze moest en zou met de kater spreken. Ze was verantwoordelijk voor hem en die taak was ze nu al veel te lang aan het ontlopen.
De geur wende af en vervaagde hier sneller, was hij gaan rennen? Icyrose maakte vaart en haar kortere pootjes vlogen over de grond heen. Totdat ze Brokenpaw op de grond zag liggen en ze met vier poten tegelijk op de rem stapte en nog voor hem tot stilstand kwam. "Brokenpaw?" sprak ze, met een zachte stem, terwijl ze haar kopje tegen hem aandrukte. "Brokenpaw, zeg wat!" miauwde ze daarna. De geur van bloed deed haar opkijken en ze merkte hoe er een stroompje bloed uit een van zijn wonden kwam. "Je moet terug naar de Medicine Den, nu," miauwde ze, terwijl ze een poging deed om hem overeind te helpen.

Als de geur van bloed zijn neus niet was binnen gedrongen had hij het best kunnen ruiken... Maar het was nu eenmaal zo dat de geur van zijn bloed sterk was. Hij slikte even zachtjes, maar zijn brandende keel werd niet geblust. Zijn mond was kurkdroog en hij kon best wel iets drinken... Maar in de staat dat hij nu was kon dat niet. Zijn trillende poten begonnen langzaam trager te trillen en minder hevig en langzaam vielen zijn oogleden wat over zijn ogen heen. Opnieuw kon hij een honende lach horen in zijn kop... Tranen rolden over zijn kaken heen en maakten de grond onder hem vochtig. Opeens kwam in het wazige blauw dat voor zijn ogen was een wit gevlekte plek. Ijsblauwe ogen staken fel af tegen de vlek. De gestreepte kater had even de tijd nodig om de kleuren te herkennen, maar al snel kon hij de pels plaatsen. "Brokenpaw?" Het klonk ver, toch was ze zo dicht. Hij liet zijn oogleden wat over zijn ogen zaken. "Brokenpaw, zeg wat!" De stem was luider en leek wat meer tot hem door te dringen. Hij slikte zachtjes, maar opnieuw schuurde het in zijn keel. "Je moet terug naar de Medicine Den, nu," De stem ebde langzaam weg nadat de zin nog even bleef na echoën. Toen de kattin hem zachtjes probeerde overeind te helpen, sloot de tabby kater even zijn groene oogjes. Na enkele tellen opende hij ze terug. Zijn gejaagde ademhaling was er nog steeds en ook tranen gleden nog steeds uit zijn ogen. Langzaam kwam hij overeind, hij stond wankel... maar toch... Hij stond. Hij liet een blik op zijn mentor vallen terwijl de waas wat optrok. Hij bleef haar aankijken alsof hij het niet geloofde dat ze er was. De apprentice schudde even zachtjes zijn kopje waarna hij even wankel naar achter stapte om zijn evenwicht te bewaren. Bloed droop zachtjes uit de snee in zijn zij. Die wonde was hij opgelopen op het Thunderpath... Hij opende zijn bek en wilde iets zeggen, maar kreeg de kans niet. Een gigantische klauw raakte hem tegen zijn slaap en sloeg hem weg. De wankele apprentice kwam hard neer een paar staartlentes verderop en bleef dar doodstil liggen. Enkel het rijzen en dalen van zijn flankje toonde aan dat hij nog leefde...

Iets wat verbaast keek Icyrose op toen haar apprentice opeens opstond en wat wankelde. Zou hij met haar meelopen? Nee, hij schudde zijn kop en maakte een stap naar achter toe. De gevlekte poes tilde haar poot op om nar hem toe te lopen, maar voordat ze iets kon doen, merkte ze een schaduw naast haar op. Een klauw raakte Brokenpaw en hij werd tegen de vlakte geslagen en Icyrose draaide zich met een ruk om. Een vos stond aan haar rechterkant en zijn felle gouden ogen keken haar woedend aan. Direct sprong de calico poes over in vecht houding, maar toen bedacht ze zich weer dat ze nooit echt goed had kunnen vechten. Toch mocht ze zich daar nu niet door laten stoppen, haar apprentice liep te veel gevaar! De poes schoot onder de vos door en sprong op zijn rug, maar het rode dier was sterk en zijn huid was taai en stevig. Ze kon haar grip niet lang bewaren en viel op de grond, waarna de vos toesloeg. Ze zag hoe zijn tanden op haar afschoten en ze draaide zich snel om. Nog net op tijd wist ze de aanval te pareren en ze hapte een paar keer naar de poten van het beest. Deze zetten ongeïnteresseerd een paar stappen achteruit en bedacht zich toen dat de poes geen bedreiging zou vormen. De vos draaide zich om en liep op de apprentice af, maar Icyrose gaf zichzelf niet zo snel gewonnen. Ze sprong door de lucht, met het idee om zijn nek te raken, maar het rode dier draaide zich om en met een goed geraakte slag van zijn klauw werd ze tegen een verdwaalde steen aan geslagen, waar ze stil bleef liggen.