Mr. Mr.

Met geluidloze pootstappen baande de donkergrijze poes zich een weg buiten het kamp. Ze had besloten om alsnog even een luchtje te scheppen, en zo dus negeerde ze tegelijkertijd de klagende katten die beweerde dat ze te weinig in het kamp was. Ze koos zelf wat ze deed, toch? Sinds wanneer mochten de normale krijgers haar rond bevelen? Zij was nog altijd medicine cat, en dus besloot ze zelf wat ze wél deed en wat ze niet deed. Haar groene blik gleed even over omgeving heen en met een zucht hielt ze weer halt. Met een lege blik draaide ze zich om. Iemand was haar gevolgd.

De de dagelijkse rumoerigheid in het kamp was overweldigend voor de kleine kater. Rusteloos probeerde hij een rustig, stil plekje te vinden, maar dit leek een onmogelijke taak te zijn. Lichtelijk geïrriteerd verliet hij het kamp zonder de anderen nog een blik te gunnen, en liep in stevige pas over de mossige grond.
Waar de kater heen ging was niet bekend. Dit was het eigenlijk nooit. Gloriouspaw liet zich gewoonlijk leiden door het woud, geluiden, geuren en interessant uitziende plekjes. Zonder dat hij bewust naar spoor zocht, drong een lichtelijk vertrouwde geur langzaam zijn neus binnen. Zonder er veel bij na te denken volgde hij het spoor, nieuwsgierig naar waar hij uit zou komen. Pas toen het spoor sterker en verser werd, drong het tot hem door wie hij aan het volgen was. Littlestream? Even stond hij stil, en keek om zich heen. Littlestream kende hij al sinds hij zijn oogjes open had, toen ze nog Littlepaw heette. Wat meer op zijn hoede trippelde de zwarte apprentice door. De grond werd steeds zompiger onder zijn pootkussens, waardoor het duidelijk was dat hij zich in de Marshlands bevond. Zijn pas werd langzamer toen hij bij een oude wilg aankwam. Voorzichtig keek hij om de bast heen, en zag een stukje verderop de donkergrijze poes staan. Meteen keek ze om, en gaf hem een lege blik. Lichtelijk beschaamd kwam Gloriouspaw achter de bast vandaan en liep langzaam op haar af. "Eh, sorry, Littlestream. Het was niet mijn plan je te volgen," stamelde hij.

Het duurde niet lang of de grijze kattin had door wie haar was achtervolgd. Een donkere kater liep langzaam op haar af en algauw herkende ze hem als Gloriouspaw, een kater wie ze al kende van geboorte af aan. "Eh, sorry, Littlestream. Het was niet mijn plan je te volgen," De poes haalde even haar schouders op als teken dat het haar niet echt veel uitmaakte en keek vervolgens de andere kant op. Om eerlijk te zijn was ze zelfs blij dat hij het was, en dat het niet iemand was die iets afwist van haar problemen. "Maakt niks uit." Wist ze uit te brengen met een kleine glimlach op haar gelaat. Ze mikte haar groene blik even op hem, om vervolgens algauw weer weg te kijken.

Met een zeldzame glimlach ontspande de kater toen Littlestream haar schouders ophaalde. Het deed hem goed dat zijn aanwezigheid geen probleem leek te zijn voor de Medicine Cat. "Maakt niks uit," sprak ze met een kleine glimlach. Haar groene blik was nog even op hem gericht, maar al snel keek ze de andere kant uit. Een stilte volgde. Wat ongemakkelijk pookte hij wat met zijn poot in de moerassige grond terwijl hij wat afwezig naar zijn nutteloze bezigheid staarde. Nu in de aanwezigheid van Littlestream was, merkte hij pas dat het best een tijd geleden was geweest dat hij haar voor het laatst had gesproken. In het kamp zag hij haar ook nauwelijks meer. Gloriouspaw richtte langzaam zijn amber-kleurige blik weer op haar, en puzzelde wat met wat hij wilde zeggen. "Ook wel eens het gevoel dat je het kamp moet ontvluchten?" vroeg hij, half aan zichzelf. Er waren maar een paar katten waaraan hij zoiets zou vragen, maar bij Littlestream voelde het niets als iets raars of verkeerds, al waren dat misschien wel zijn eigen interpretaties.

"Ook wel eens het gevoel dat je het kamp moet ontvluchten?" Zodra ze opkeek zag ze dat de kater zijn blik alweer op haar gericht had. Even haalde de poes een mondhoek op, om hem toch dan ietsjes vriendelijk aan te kijken. "Ja, echter kan ik dat niet altijd. Vaak als ik langer dan enkele uren weg ben, dan kijkt iedereen me aan alsof ik niet verantwoordelijk genoeg ben." Zuchtte ze zachtjes, haar groene blik alweer op haar pootjes richtende. "Hoe gaat het nu trouwens met je?" De poes keek hem opnieuw aan met een doffe, maar zekere nieuwsgierige blik. Hopende dat hij zou aangeven dat alles oké was.

"Ja, echter kan ik dat niet altijd. Vaak als ik langer dan enkele uren weg ben, dan kijkt iedereen me aan alsof ik niet verantwoordelijk genoeg ben." Haar antwoord verraste hem niet. Hij was ook wel eens met opgetrokken wenkbrauw nagekeken als hij na een hele dag in het territorium het kamp weer kwam binnensloffen. Maar zeker op een Medicine cat waren katten veel nauwlettender dan op een slungelige apprentice zoals Glorious, waardoor het voor haar nog veel zwaarder lag.
Na een korte stilte vroeg ze hem zachtjes, "Hoe gaat het nu trouwens met je?". Verbaasd keek Gloriouspaw op en ontdekte een lichtelijk doffe, maar toch ook nieuwsgierige blik van de grijze poes. "Ik... het gaat goed, geloof ik," zijn antwoord van zo vaag als zijn druk nadenkende blik. Wat was goed? Hij was gezond en al, en verder dan dat dacht hij eigenlijk niet vaak na. Er waren belangrijkere dingen in zijn leven dan nadenken hoe het met hem ging. Als kitten had hem veel meer dwars gezeten, maar nu hij ouder was leek hij er niet veel aandacht meer aan te geven. Hij gaf een klein nerveus lachje. "Ik weet het niet, Littlestream. Je hebt me aan het denken gezet," Een lichte grijns vormde zich op zijn bek, maar vervaagde weer snel toen er iets tot hem doordrong. "En.. jij? De manier waarop je je gedraagt lijkt veranderd te zijn met de manen dat ik je ken." zijn vraag was misschien vrij bot of direct, maar hier was hij zich zelf niet erg bewust van.

"Ik... het gaat goed, geloof ik," De poes bleef hem even bezorgd aankijken. Dat was niet bepaald het gebruikelijke antwoord voor een nog zo jonge kater. Echter stelde het kleine lachje dat volgde haar al iets meer gerust, en keek ze hem vriendelijk aan. "Ik weet het niet, Littlestream. Je hebt me aan het denken gezet," De poes greens even en spitste haar oortjes in zijn richting toen het bleek dat hij nog iets wou zeggen. "En.. jij? De manier waarop je je gedraagt lijkt veranderd te zijn met de manen dat ik je ken." Littlestream keek even geschrokken op en wiebelde wat nerveus met haar oortjes. Gloriouspaw was heel oplettend. Dat wist ze gewoon omdat het ondertussen al een tijdje geleden was dat ze elkaar nog zagen, en alsnog wist de kater zoiets op te merken. Uiteindelijk liet de poes een zucht varen en ontspande ze haar spieren wat. "Ik kan niet ontkennen dat er de laatste tijd nogal veel is gebeurd.." De poes keek even naar de grond en dacht terug aan alle dingen die er gebeurd waren. "Het leven is gewoon niet altijd eerlijk.." Besloot ze gewoon maar te zeggen, waarna ze met een kleine glimlach opkeek en de kater rustig aankeek.

"Ik kan niet ontkennen dat er de laatste tijd nogal veel is gebeurd.." sprak de poes tegen de grond. Glorious' blik bleef kalm, maar van binnen voelde hij toch lichte bezorgdheid. Hoe had hij helemaal niks kunnen merken aan haar al deze tijd tot nu? "Het leven is gewoon niet altijd eerlijk.." sprak ze daarna met een rustige glimlach terwijl ze hem aankeek. Even was de zwarte kater stil, niet helemaal wetend wat hij moest zeggen. Meestal had hij tijdens een gesprek de antwoorden bijna van tevoren al klaarliggen, maar dit keer gleed zijn blik naar de mossige grond. "Het spijt mij dat ik niets van jouw situatie afwist, anders had ik je uiteraard geholpen," besloot hij uiteindelijk maar te zeggen. Mentaal vervloekte hij meteen zijn woorden. Misschien ging het hem wel helemaal niets aan? "Maar je hebt gelijk. Niet alles is altijd even eerlijk..." zei hij daarna wat ongemakkelijk, proberend zijn eerdere antwoord te maskeren.

{Sorry, shitpost :'D}

Haar oortjes gingen wat bezorgd naar achteren leunen toen ze zag dat de kater zijn blik neersloeg op de grond. Had ze iets gezegd wat hij liever niet had gehoord? "Het spijt mij dat ik niets van jouw situatie afwist, anders had ik je uiteraard geholpen," Miauwde de kater uiteindelijk, waardoor de poes onopvallend, opgelucht zuchtte. "Maakt niets uit, er zijn zoveel katten in de clan. Je kunt niet met iedereen rekening houden." Miauwde ze glimlachend, hopende dat dit hem een beetje zou opbeuren. "Maar je hebt gelijk. Niet alles is altijd even eerlijk..." Littlestream bleef hem even aankijken en besloot vervolgens om het onderwerp te veranderen, aangezien de kater zich er niet echt goed bij leek te voelen. "Het komt me net te binnen, maar ben je niet bijna 12 manen?" Miauwde ze een tikkeltje opgewonden, zich klaar makende om haar volgende woorden uit te spreken. "Dat betekend dat je bijna warrior zult worden." Een glimlach spreidde zich op haar gelaat. Zijzelf had nooit krijger kunnen worden, echter betekende dat niet dat ze daarom niet blij kon zijn voor hem.

"Sterker nog, ik ben al 12 manen," Verbeterde de kater haar, waardoor haar ogen iets groter werden. "Ik weet niet of je je het nog kunt herinneren, maar als kitten was ik volgens Shrewstar nog te klein en zwak voor mijn leeftijd om apprentice te kunnen worden, waardoor mijn ceremonie de maan daarop pas werd uitgevoerd." Een kleine glimlach was te zien op haar donkergrijze gelaat. "Daar valt nu niks meer van te merken," Verzekerde ze hem. Ergens had hij nog geluk gehad, dat hij alsnog apprentice kon worden en dus ook warrior. Zijzelf had dat gevoel nooit kunnen ervaren. "Maar dat weerhoud mij er niet van om alsnog naar de eerstvolgende ceremonie uit te kijken," De poes keek even op van haar gedachten en knikte. "Dat is goed. Ik ben er ook zeker van dat je een uitstekende krijger zult zijn." Miauwde ze vrolijk, hem met vriendelijkheid in haar blik aankijkende.

- Sorry voor de flutpost :C