{Open} Lullaby for a stormy night

Twee grote oogjes waren op de lucht gericht. Wolken, die leken op duistere golven, kwamen de richting van het kamp op. Even draaiden Hazel's oortjes naar achteren, maar hij bleef koeltjes zitten bij de opening van de Nursery. Sinds de moeder van Otterkit en Hazelkit verdwenen was, had hij zichzelf sterker moeten maken. Hij had zichzelf wijsgemaakt dat híj degene was die z'n zusje moest beschermen. Hij moest sterk zijn en voor niets bang zijn. Een luid gerommel uit de lucht, liet hem toch even van gedachten veranderen. Misschien nu nog niet. Misschien was hij morgen wel sterk genoeg om zijn zusje te beschermen. Hazel sprong naar achteren en rende de nursery verder in. Hij sprong in het lege nest met mos, dat hij en zijn zusje altijd mochten gebruiken. Dit was zijn veilige plek. Hazelkit's blik ging naar de witte poes in het nest naast hem, die zachtjes begin te neuriën. Zijn oortjes lagen niet langer in zijn nek, maar stonden nieuwsgierig naar voor. Zijn blik ging naar de kitten die zijn gezichtje in de vacht van de queen drukte. De kitten wenkte even kort met zijn oor bij wat hij zag. Een steek van jaloezie ging door hem heen, waardoor hij al snel zijn blik afwende. Hij had nooit problemen gehad met het niet hebben van een échte moeder, iets wat hij toch niet liet zien. Hazel legde zijn kopje neer op z'n voorpootjes, wende zijn kopje weg van de witte queen en hield zijn oortjes gespitst, luisterend naar het zachte geneurie van Snowynight.

Kleine duivel, waarom huil je? Waarom valt die grote masker van je gezicht? Kleine duivel, wat maakt je bang? Angst was toch niet mogelijk bij de grote tijger? Kleine duivel, waarom ben je zo gebroken? Redenen tot zwakheid waren toch niet aanwezig?
Tigerkit had zichzelf verstopt in een hoekje van de nursery. Zijn masker van kracht en angstloosheid was gevallen. Die harde knallen lieten hem in één krimpen. Dit waren de momenten waarop hij zich alleen en zwak voelde. Niemand mocht hem zien, niemand mocht zien hoe ellendig hij zich voelde, want dit was niet mogelijk bij de jonge Tigerkit. Hij was altijd chagrijnig, brutaal, en alleen. Alleen omdat hij niemand wou. Brutaal omdat dit anderen afschrikten. Chagrijnig omdat hij dan met rust gelaten werd.

Zachtjes snurkend lag de kitten te slapen in de vacht van haar moeder. In de veilige, zachte, warme thuishaven. Maar de wereld leek vastbesloten om binnen te dringen, want en hard gerommel liet haar oortjes spitsen. Slaperig keek ze om zich heen, ietwat gedesoriënteerd. Net was ze nog in haar droom in een groene weide geweest, waar ze vrolijk heen en weer huppelde, terwijl het hier donker was en wit. En koud.. Bibberend kroop Windkit dichter in de witte vacht van haar moeder. Ze was niet bang voor de harde knallen, wetend dat ze hier veilig was. Toch? Haar zusje Emberkit kwam snikkend haar gezichtje in de vacht van hun moeder drukken. De tabby kitten stond op, en probeerde haar te troosten. "Het is eng..", piepte Emberkit. Windkit hield haar kopje schuin en keek nadenkend, al was er toch een hint van enthousiasme te zien in haar oogjes. ze hoorde hoe haar moeder begon te neuriën. "Niet bang zijn, Ember", piepte ze vrolijk. "Wij zijn veilig, want mama zal ons altijd en altijd beschermen!" Nu keerde ze zich naar haar witte moeder, om in haar felblauwe ogen te kijken. "Toch mama?"