As it all comes down again [ Tallpaw ]

Pff. De zucht ontsnapte uit zijn bek toen hij de den verliet. Het was nacht, iedereen sliep. Behalve hij. Enige kat naast hem had gedroomd, en hem zijn nest uit geschopt. Omdat hij nu toch niet meer heel moe was had hij het nest verlaten. Niet dat hij heel moe was geweest gisteravond. Het was nu nog pikdonker, nog niet eens op de helft van de nacht, gokte de zwarte kater. Aan de hemel blonk de Silverpelt. De enorme deken van sterren, die toch zo weinig licht veroorzaakten. Alleen de maan zou de plek in het camp kunnen belichten, maar deze was nergens te bekennen, hoe ver zijn blik ook reikte. Een paar rondjes had hij al gemaakt, maar hij gaf het op. De young zat neer op het platgetrapte gras en genoot van de stilte van de nacht. Om hem heen klonken de rustige en regelmatige ademhalingen van andere katten. Behalve één. Of nee, twee! Verbaasd keerden de gifgroene lichtjes zich naar achter. Daar stond iemand in het donker. "Uhm, hallo?" probeerde Forest.

De slaap wilde niet komen, het maakte de nacht er niet makkelijker op. Hij kon niet slapen. Gelukkig kon niemand hem tegenhouden om de den uit te gaan en hier te zitten. De kater hield het kamp in de gaten, de warriors bij de ingang sliepen toch altijd. Dat zou hij niet doen, nooit. Alhoewel, misschien ooit per ongeluk. Maar niet in zijn eerdere tijden. Een andere kater kwam het licht in, al was er niet heel erg veel licht. De maan was er niet. "Hoi," Mauwde hij tegen Forest, toen hij recht voor hem stond. Leuk. Spellen in het donker.

Al snel bevond de zwarte kater dat de pels die hij zag toebehoorde aan een apprentice uit de Clan. Tallpaw, de zoon van Shrewstar. Hij had hem al eens eerder ontmoet, toen hij ook nog een apprentice was. Maar Tall was jonger, dus hij was nu een young warrior. "Hoi." klonk Tall's stem, terwijl hij op hem af stapte tot hij recht voor hem zat. Forest keek terug naar hem en knikte even zijn snuit omlaag. "Lang niet gezien." Een vage glimlach was nu zichtbaar op zijn snuit. In zijn hoofd doemde de korte triomf op die de kalkoen destijds had opgeleverd. "Hoe gaat het met je training?" Nu had de kater zijn zwarte kop schuin en zijn wenkbrauwen iets opgetrokken terwijl zijn gifgroene kijkers de apprentice aankeken. Een windvlaag doorwoelde zijn vacht van achter en deed een rilling langs zijn ruggengraat naar beneden kruipen.

Tall keek hem aan, knikte toen de ander stelde dat het een tijd geleden was dat ze elkaar gezien hadden, en trok een wenkbrauw op toen de ander vroeg naar zijn trainingen. Dat vroegen warriors, katten die door de kater ook werden gezien als een warrior, sorry. Niet het geval bij Forest. Dus ging de apprentice weer zitten, sloeg zijn staart om zijn poten en stelde een wedervraag. "Ligt eraan, hoe gingen jouw trainingen?" Jaja, hij was te trots om onder te doen voor iemand die een heel klein beetje ouder was. Balen.

Forestrain

to catch her everytime she falls

Nog geen seconde later realiseerde ook Forest zich dat het niet helemaal een gepaste vraag was geweest. Maar goed, het was gewoon zijn poging geweest om geen awkward stilte te laten vallen. En het bleek een winnende poging, want nadat de oudere apprentice zijn wenkbrauw eventjes op had getild, sprak hij opnieuw. "Ligt eraan," klonk zijn stem. De bruingestreepte staart sloeg hij om zijn voorpoten. Even dacht de zwarte kater eraan om zijn voorbeeld te volgen, maar in plaats daarvan liet hij het liggen, en alleen het puntje aan zijn dunne staart bleef lichtjes bewegen. "Hoe gingen jouw trainingen?" maakte de jongere tabby zijn zin af. Forest schudde zijn kop. "Goed, denk ik. Ik vraag me af waarom ze me anders warrior hebben gemaakt." Ook hijzelf kon niet echt een andere redenatie hiervoor bedenken. De vraag van de bruine kater duizelde hem lichtelijk. Hoe waren zijn trainingen nu eigenlijk gegaan? Hij besloot te blijven gokken op goed. Want ja, een warrior werd je niet alleen maar om je naam, je uiterlijk of omdat er warriors nodig waren. Nee, dat werd je alleen als je daar genoeg vaardigheid voor had. De young warrior schudde bijna onzichtbaar zijn kop. Hij besloot het los te laten. "Jij zult binnenkort ook warrior worden, toch?" vroeg hij. Stiekem hoopte hij dat dit wel een vraag was voor een kersverse warrior aan een oudere apprentice. Natuurlijk had hij niet heel hooghartig willen overkomen, maar stiltes waren nou eenmaal niet zijn favoriete dingen.

Hij merkte wel dat hij de ander een beetje van zijn stuk had gebracht, en voelde zich haast een beetje schuldig, haast, niet helemaal. De volgende vraag was echter een stuk beter verwoord, en eigenlijk was het ook wel grappig dat nu deze vraag kwam, net na de vraag die Tall had gesteld. Blijkbaar wist de ander het niet helemaal, maar de redenatie klonk inderdaad wel goed. "Mwah," Reageerde Tall, er eigenlijk liever niet over pratende, waarschijnlijk werd hij toch verlaat warrior, en dat wilde hij niet aan ieders' neus hangen. "Misschien wel ja," Zei hij dus uiteindelijk. De skills had hij allang, en door de trainingen van Innerghost ook inzicht en strategie, maar of zijn moeder er zo over dacht?

Forestrain

to catch her everytime she falls

Over zijn vraag daarentegen, hoefde de tabby kater niet zo lang na te denken, al was zijn eerste antwoord eerder een zeer vage. Maar het duurde niet heel lang voor hij eraan toe voegde: "Misschien wel ja." Hm, nog steeds wel vaag, maar het was wel een antwoord, welke Forest bevestigde met een knik van zijn pikzwarte kop en een glimlach, die zich vanzelf over zijn snuit uitspreidde. "Dan zie ik je binnenkort wel in de warrior's den." grijnsde hij de oudere apprentice toe. Hij wist niet echt wat hij nu nog moest zeggen of vragen. "Zelf al nagedacht over een naam?" probeerde hij. Dat was iets wat hijzelf veel had gedaan toen zijn leeftijd tegen de twaalf moons liep. Hij kon zich vaag herinneren dat hij wel had gehoopt op Forestfrost of Forestfur, omdat het zo lekker loopt, maar met Forestrain was hij uiteindelijk ontzettend blij geweest. Wie heette er trouwens Forestfur, had hij zich later bedacht. Een kat met een groene vacht? Toen hij zich dat voorstelde had hij heel hard gelachen.

De kater glimlachte wat weemoedig bij de zin die gezegd werd, maar het was niet te zien door de duisternis. Misschien ook maar beter zo. "Zelf al nagedacht over een naam?" Dit was een goede vraag, en eerlijk gezegd wist Tall het niet. "Vroeger wilde ik altijd Tallshade heten," Mauwde hij, "Ter ere van de clan," Hij grinnikte, "Dat kan ik nu wel vergeten though,"

Forestrain

to catch her everytime she falls

Nu dacht de oudere apprentice even na. Forest leek een zweem van een glimlach op zijn gezicht te kunnen spotten, maar het was te donker om het goed te kunnen zien. "Vroeger wilde ik altijd Tallshade heten," beantwoordde hij zijn vraag. Tallshade! Dat was echt een toffe naam! "Ter ere van de Clan." vervolgde hij met een korte grinnik. "Dat kan ik nu wel vergeten, though." Even keken de gifgroene ogen van de zwarte kater vragend naar de bruine tabby. Toen schudde hij de kop. "Toch een gave naam," knikte hij. "Ik zal voor je duimen." Niet dat katten kunnen duimen, stelde hij, maar het was wel een leuk metafoor. "Geeft je moeder je daar geen voordeel in dan?" Het was een vraag die hem zomaar ontglipte, maar hij was er altijd nieuwsgierig naar geweest. Hij had het meegemaakt dat het eerdere nest van Shrewstar warriors werden, en begon zich dat toen al af te vragen.

Hij glimlachte om de reactie, en sloeg even met zijn staart als vreemd teken van dank. De vraag daarna maakte echter dat de staart midden in de actie weer op de grond viel, en verbaasd keek Tall de ander aan met een ongelovige blik in zijn ogen gelegd. "Waarom zou je dat denken?" Vroeg hij, oprecht verbaasd. Als zijn moeder hem voorrang zou geven zou het hele clanleven oneerlijk zijn, dan kon niemand meer normaal leven zonder naar hem te kijken als verwaande gast. Misschien was hij dat, zo ja, dan was hij het wel erg goed.

Forestrain

to catch her everytime she falls

De andere kater liet als blijk van waardering zijn staart kort heen en weer. Maar dit veranderde vlug in verbaasdheid toen de zwarte warrior zijn vraag stelde. "Waarom zou je dat denken?" vroeg hij. Een zekere verbaasdheid lag openlijk in zijn stem. Forest dacht er eventjes over na. "Nou..." begon hij. "Je bent wel Shrewstars zoon enzo... Ik weet..." Plots begon hij te twijfelen aan zijn woorden. Shrewstar was veel te redelijk om haar eigen kinderen voor anderen te trekken. "Hmm... Laat ook maar." vervolgde hij dus tegen de oudere apprentice. Hij besloot een ander onderwerp aan te snijden. Mocht de apprentice hierover door willen gaan, dan zou hij dat wel accepteren. "Dus, heb je een zekere voorkeur voor een apprentice? Voor als je warrior wordt?" Misschien uit het nestje van Snowynight en Thrushdive ofzo, voor zover hij wist was de apprentice best bekend met de kits in de nursery. Wow. Hij had misschien onbewust de afgelopen tijd ontzettend op deze kater zitten letten.

De kater zat smalend toe te kijken naar hoe de ander zich vastpraatte in zijn eigen uitspraak. Ja, inderdaad, niet zo makkelijk nog om uit te leggen, nog minder leuk om te horen. Vandaar dat de apprentice ook knikte toen de warrior het uiteindelijk besloot te laten voor wat het was. Vandaar dat Tall maar besloot aardig te antwoorden op de volgende vraag, want Forest was optijd gestopt met irritant zijn. "Well," Begon hij, en dacht ondertussen na over de mogelijkheden. Daarna haalde hij zijn schouders op, "Ik zou het eigenlijk echt niet weten," Mauwde hij uiteindelijk, met een vage glimlach op zijn gezicht.

Forestrain

to catch her everytime she falls

Hij moest er even over nadenken. Niet dat het heel lang duurde, maar hij dacht gewoon even. Net zodat hij tijd had om een kleine zwiep aan zijn lange, zwarte staart te kunnen geven. "Well," begon de apprentice daarna. Nog even dacht hij na, en nu hield Forest vragend zijn kop schuin. Even trok hij ongecontroleerd met zijn mondhoek. "Ik zou het eigenlijk echt niet weten." antwoordde de iets jongere tabby toen. En toen kreeg hij wel controle over zijn mondhoeken, en trok hij één daarvan omhoog tot een halve glimlach. "Wel enige voorkeur van welke niet?" vroeg hij, tot zijn eigen verbazing lichtelijk geamuseerd.

Hij moest lachen om de vraag die volgde, en knikte toen maar eens. "Ik denk dat iedereen dat wel heeft," Mauwde hij nog nagrinnikend, en knikte ondertussen eens. "Ik denk namelijk niet dat ik een geweldig team zou vormen met Slatekit," Klonk het toen, en aan de stem was al te horen dat dat inderdaad niet zo zou zijn. Geen haat, eerder respect en angst, en een beetje irritatie misschien. "En jij?"

Onderwerp: Re: As it all comes down again [ Tallpaw ]