Hello there, lady. [&ARIZONA]

Een jonge zwarte kater bevond zich op een ochtend onder een waterig zonnetje op het zachte gras vlak voor zijn schuurtje. Zijn ogen waren gefixeerd op het bewegende gras. De koude wind sloeg tegen zijn vacht aan, maar Dice probeerde er geen aandacht aan te besteden. Hij vond het nu vrij jammer dat hij geen dikkere vacht had. Natuurlijk had zijn vacht de seizoensverandering wel zien aankomen en was het al iets dikker geworden, maar hij vond het nog altijd niet warm genoeg. Ook als hij 's nachts ging slapen moest hij zichzelf al helemaal opkrullen en zelf genoeg warmte zien te krijgen. Hij ging dan ook op de warmste plekjes in zijn schuur liggen. Verder had hij nog een leeg weiland tot zijn beschikking, maar daar kon hij niks anders vinden dan enkele kruiden die goed hielpen tegen wonden en ontstekingen. Daar had hij echter niet vaak mee te kampen omdat hij ook niet iemand was die gauw in een gevecht belandde. Behalve als zijn gemene plannetjes uit de hand liepen kon het wel eens gebeuren dat hij met iemand vocht. Een onbekende geur drong in zijn neus en Dice keek op. Hij bewoog verbaasd met zijn oortjes toen hij een poes verderop zag. Het was geen Rogue, noch een Clankat. De kater ging er nieuwsgierig naartoe en grijnsde toen hij zag dat ze niet alleen ouder was, maar ook nog eens bloedmooi. 'Wel wel,' sprak hij zacht, 'wat hebben we hier? Hoe gaat het met je, schoonheid?' Hij kwam naar haar toe en ging vlak voor haar staan, waarna hij naar haar knipoogde.

Met lange, trage passen bewoog de ranke poes zich voort. Haar zachte, witte vacht was al een behoorlijk stuk voller geworden - met de komst van wat haar tweebenen herfst schenen te noemen. Waar ze al die namen vandaan haalden? Daar had de kattin geen flauw idee van, zo noemden ze hun monster een auto, hun mand noemden ze een bed. En zichzelf noemden ze "mensen". Het waren toch maar aparte wezens, die tweebenen, denkende dat ze ook maar enige invloed op haar hadden door het omdoen van zo'n halsband. Die behoorlijk vervelend tegen haar huid aanschuurde. Alsof dat zou verkomen dat ze niet de hele dag op pad was. Arizona, de naam die haar baasjes haar hadden gegeven toen ze bij hen was gekomen (en het enige ding, op het dak boven haar hoofd na, waar ze wel tevreden mee was), had een verschrikkelijke hekel aan de saaie straat waar ze terecht was gekomen. Ze miste de eindeloze wandelingen over de boerderij waar ze voorheen had gewoond, samen met haar broertjes en zusjes (niet dat die erg veel aan het hele sprookjesbeeld toegevoegd hadden, immers was de poes een beetje een einzelgänger) en haar liefhebbende ouders. Ze miste zelfs die reusachtige monsters van een paarden, die altijd zo hoog boven haar uit staken.

En dus, stak de witte poes haar energie nu in het zoveel mogelijk verkennen van de omgeving waar ze in terecht was gekomen. Ze hief haar kop op, haar blauwe oogjes scanden de omgeving. Haar blik bleef hangen bij het schuurtje dat in de verte stond, wat ze uiteindelijk niet zo bijzonder achtte en besloot verder te lopen. Het zachte gras kietelde de kussentjes onder haar poten, terwijl ze met een langzame tred verder liep.

Arizona kwam langzaam tot stilstand, haar oortjes bewogen even toen al eerste de geur en vervolgens het beeld van een andere kat tot haar doordrong. Het was een jongere kater, een rogue waarschijnlijk. De geur van een kittypet droeg hij niet, en van het bestaan van de clankatten wist de poes niets af. Ze gingen rustig zitten en wachtte nieuwsgierig af of hij nog dichterbij zou komen. "Wat hebben we hier? Hoe gaat het met je, schoonheid?" Ze rolde even met haar ogen, maar glimlachte toch voorzichtig. "Prima," antwoordde ze kortaf, de knipoog negerende. "Hoe gaat het met jou?"

Dice grinnikte lichtelijk toen hij merkte dat ze met haar ogen rolde. Tja... sommige poezen vielen er wel voor en anderen weer niet. Hij wist dat hij met zijn looks waarschijnlijk een partner voor het leven kon vinden, maar dat was niet aan hem besteed. Hij zou geen enkele poes kunnen vinden die hij voor zijn leven aan zijn zijde kon vertrouwen. Bovendien zou ze hem toch bedriegen of zou hij haar uiteindelijk toch de dood in helpen, zoals hij met Casino's partner had gedaan. Ze verwachtte kittens en die waren ook allemaal dood omdat hij niet wist hoe hij voor haar had moeten zorgen. Casino zou het hem nooit vergeven hebben als hij nog geleefd had. Maar ja, als zijn oudere broer nog geleefd had, was zijn partner er ook nog wel geweest. De kater keek op toen hij de wederkerige vraag hoorde van de kattin. Opeens kon hij haar geur wel plaatsen: een kittypet. Hij kende in zijn leven nog maar één kittypet en dat was Skinny Love. Skinny Love behoorde echter al tot de oudere generatie en vandaar had de kater ook respect voor haar, maar deze poes behoorde tot zijn leeftijdscategorie en dat was er eentje die hij niet respecteerde. 'Wel, mijn dag is net wat beter geworden omdat ik jou tegenkwam, schat,' sprak hij, waarna hij haar een knipoog gaf en rustig ging zitten. Hij begon zichzelf te wassen en keek haar toen aan. 'En wat doe je hier zo ver van je Twolegs vandaan, popje? Mag ik trouwens ook je naam weten?' Zijn blik bleef rustig op haar hangen terwijl hij wachtte op antwoord.

"Wel mijn dag is net wat beter geworden omdat ik jou teenkwam, schat," sprak de donkergekleurde kater, waarna hij haar opnieuw een knipoog schonk. "En wat doe je hier zo ver van je Twolegs vandaan, popje? Mag ik trouwens ook je naam weten?" Een kleine glimlach lag rond Arizona's lippen. "Ik ben natuurlijk ook wel super speciaal," merkte ze zacht grinnikend op, met een spottende blik in haar ogen keek ze de ander strak aan. "Ah, mijn tweebenen tja.. Dat is een apart stel, waar ik het liefst zo ver als mogelijk bij uit de buurt blijf." De witte poes kwam even overeind, om wat comfortabeler te gaan zitten. Ze sloeg haar pluizige, lange staart over haar poten heen. Ze had het nog altijd niet zo op haar nieuwe tweebenen, waar ze nu een maan of acht, misschien negen woonde. Ze dachten nog altijd dat ze het zonder pardon konden flikken haar binnen opgesloten te houden als het weer wat slechter was, dat ze hun eigendom was vanwege die stomme halsband. "Alleen als ik die van jou mag weten."

Dice negeerde de eerste opmerking van de poes, maar de tweede liet hem even vol verbazing op haar neer kijken. De meeste kittypet's vonden het toch fijn om bij die Twolegs te zijn? Ze vonden het toch fijn om vertroeteld te worden en hun eigen voer niet te hoeven vangen? En als ze die Twolegs toch zo beu was, waarom ging ze dan niet gewoon weg? Ze kon toch ook makkelijk op haarzelf gaan leven hier in het woud? Het enige wat ze hoefde te doen was een goed territorium zoeken of er eentje opeisen. Vervolgens zou ze, als ze dat al kon, alle prooi voor zichzelf moeten vangen die ze maar kon vangen en ondertussen uit problemen moeten blijven. Ze zou haar leventje bij die achterlijke Twolegs zo de rug toe kunnen keren en een eigen leven kunnen beginnen. 'Je kunt ook gewoon bij ze weggaan, weet je,' sprak hij droog tegen haar, 'zo ver is de uitgang nu ook weer niet en het enige wat je moet doen is overleven in het wild.' Hij grijnsde op haar volgende opmerking. Nee, dit spelletje zou hij zeker winnen. Hij keek haar aan, zijn blik ongenadig borend in de hare. 'Let's play a game and maybe you'll find out,' sprak hij geheimzinnig, waarna hij haar een dikke knipoog gaf en wachtte op haar respons.

Enkele seconden verstreken, terwijl Arizona de kater in zich opnam. "Je kunt ook gewoon bij ze weggaan, weet je. Zo ver is de uitgang nu ook weer niet en het enige wat je moet doen is overleven in het wild." De witte poes knikte even langzaam, een schuine glimlach vormde haar gelaat. "Daar heb je gelijk in. Maar, ik ben van jongs af aan een kittypet geweest, ik heb geen enkele ervaring met moeten overleven. Anderen hebben immers altijd voor me gezorgd," sprak ze, schouder ophalend. "Plus, dat het best fijn is om zo'n dak boven je hoofd te hebben en altijd voldoende te eten en te drinken," vervolgde ze, nog altijd droeg ze dezelfde schuine glimlach rond haar lippen. "Let's play a game and maybe you'll find out," klonk de stem van de kater, toen ze vroeg of ze eerst zijn naam te horen zou krijgen. Een kleine frons sierde haar voorhoofd. "Well okay. Which game do you want to play?"

Ugh. De woorden die ze sprak irriteerden hem mateloos. Het waren typisch de woorden die alleen een zwakke kittypet kon uitspreken. Woorden die als gezeur klonken in zijn oren. Natuurlijk had je geen anderen nodig om voor je te zorgen. Keek nou naar hem. Hij redde zich toch prima in zijn eentje? Maar ja, als je heel je leven al gewend was om bediend te worden door een stel luieriken, kon hij ook wel begrijpen waarom ze niet gewoon meteen het wild inging. Daar was ze te zwak voor, te onervaren. Het idee dat hij opgesloten zou zitten bij Twolegs maakte hem helemaal misselijk, ook al was hij eens een kittypet. Maar goed, hij had dat leven samen met Casino achter zich gelaten toen ze een nieuwe eigenaar kregen. Hij draaide zijn kopje naar de poes toen deze een vraag stelde en grijnsde. Hij ging naar haar toe en liet haar staart onder haar kin glijden terwijl hij sierlijk langs haar wandelde. 'Wat is dat een interessante vraag,' prevelde hij zachtjes. 'Ik weet echter niet of je wel sterk genoeg bent voor mijn spelletjes.' Een soort van dreiging vlamde voor één moment in zijn ogen terwijl hij dat zei, maar was weer direct weggegaan toen hij haar weer aankeek. 'Als je me echter gewoon meteen je naam geeft, hoef je niet eens met me te spelen.' Hij grijnsde en wachtte daarna op antwoord.

Onderwerp: Re: Hello there, lady. [&ARIZONA]